«Χρόνια πολλά»! Μιά ευχή επίκαιρη, εύκολη, πρόχειρη και… απερίσκεπτη! Γεννήθηκε προ αμνημονεύτων ετών και σε εποχές που το προσδόκιμο ζωής ήταν κάτω από τα σαράντα χρόνια. Η αθλιότητα, η μιζέρια και η επιστημονική ανεπάρκεια κυριαρχούσαν. Ακόμη και η διατροφή ήταν στα χέρια των ολίγων. Η φτώχεια κάλυπτε, σαν πελώριο πέπλο, τους λαούς και οι επιδημίες, μαζί με τους συνεχείς πολέμους, σάρωναν φροντίζοντας την οικονομία της Φύσεως και τις ισορροπίες στην κατανομή γαιών και την επάρκεια των φυσικών πόρων.
Η Ιατρική, πιό πολύ σαν γνώση από παρατήρηση, διαίσθηση και αγυρτεία, παρά σαν επιστημονική τεκμηρίωση, στηριζόταν στις διαπιστώσεις του… Ιπποκράτη και εμπλουτιζόταν από τα όνειρα που έστελνε ο Ασκληπιός, με την τύχη των ανθρώπων επαφημένη στα χέρια της Θείας Μέριμνας! Και όποιον πάρει ο Χάρος! Μόνη παρηγοριά οι εύκολες δικαιολογίες: …«τον αγαπούσε ο Θεός, γι΄ αυτό τον… πήρε κοντά του», «οι καλοί πεθαίνουν νέοι», «καλός αλλά άτυχος»,… «αθάνατος»! και διάφορα τέτοια παρηγορητικά. Οπότε το τετριμμένο… «Χρόνια Πολλά» ήταν ό, τι καλύτερο μπορούσε να ευχηθεί κάποιος, εννοώντας προφανώς πως αρκούσε να είσαι ζωντανός και μακροημερεύων. Έστω με όλα τα κακά να «χορεύουν» μαζί σου, γύρω σου, καθώς αυτό γινόταν σε όλη την «ανθρώπινη γραμμή παραγωγής».
Όμως οι σημερινές συνθήκες ζωής άλλαξαν, η ανθρωπότητα εξελίχθηκε, οι επιστήμες προχώρησαν αλματωδώς, οι καταστρεπτικοί πόλεμοι λιγόστεψαν, η παγκόσμια παραγωγή αυξήθηκε και η Ιατρική κάνει θαύματα απομυθοποιώντας το μείζον των παθήσεων! Λύσεις πολλές και ανατροπές παντού. Μόνο το… «Χρόνια Πολλά» παρέμεινε πεισματικά ακλόνητο! Σαν μία -τολμώ να το πω- ανόητη, αναχρονιστική και ενίοτε βασανιστική ευχή.
Αντί άλλων επιχειρημάτων, θα αναφέρω την περίπτωση γνωστού μου. Πολύ εύπορος άνθρωπος, βαθειά στον χώρο των πλουσίων, είχε την ατυχία -από ιατρικό λάθος και απροσεξία σε κάποιο από τα καλύτερα ιδιωτικά νοσοκομεία- να τον μετατρέψει ένα εγκεφαλικό επεισόδιο σε… φυτό! Οι προβλέψεις των γιατρών μιλούσαν για ανεπίστροφη κατάσταση και η ζωή του παρατεινόταν με σωληνάκια, πρίζες και… όσο αντέξει η καρδιά. Ένας πεισματάρης γιός και η τεράστια περιουσία μετέτρεψαν το ευρύχωρο σπίτι του σε… ΜΕΘ. Μηχανήματα, γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό κράτησαν το… «φυτό» τύποις ζωντανό, αφήνοντας την περιουσία να… λειώνει. Κάμποσα χρόνια κράτησε το μαρτύριο της οικογένειας μέχρι να λειτουργήσει λυτρωτικά ο νόμος της Φύσεως.
Αυτό το περιστατικό αποτελεί κορυφαίο παράδειγμα -διαθέτω και πλήθος άλλων- όπου το μέγεθος της Ζωής ωχριά μπροστά στην ποιότητά της. Όπου «ποιότητα» νοείται, πρωταρχικά και παρασάγγες μπροστά όλων των χαρακτηριστικών της. Όπως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η δυνατότητα εξυπηρετήσεως βασικών ανθρωπίνων αναγκών, η πνευματική διαύγεια και η επικοινωνία με το περιβάλλον. Η έλλειψη αυτών, έστω και μιάς, και κάποιοι συντρέχοντες φρικτοί πόνοι, καθιστούν την ζωή ανυπόφορο μαρτύριο, οπότε το… «Χρόνια Πολλά» ηχεί, πλέον, σαν κατάρα! Χωρίς να υπολογίσουμε τις μικρότερες χαρές και απολαύσεις που προσφέρει η καθημερινότητα. Όπως, π.χ. ένα φιλί, ένα ερωτικό χάδι, ένα ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο, η θέα ενός μικρού κυκλάμινου στην άκρη ενός γκρεμού, το αθώο βλέμμα μιάς αδέσποτης σκυλίτσας, η επίσκεψη σε μία Πινακοθήκη ή Έκθεση και το άκουσμα μιάς πρωτοχρονιάτικης βιεννέζικης συναυλίας.
Εβίωσα αρκετές τέτοιες καταστάσεις, οι οποίες με έκαναν να καταλήξω -μετά λόγου γνώσεως- στην τροποποίηση της αγνότερης, ευγενέστερης και πιο μεγαλόψυχης ευχής. Όχι, λοιπόν, «χρόνια πολλά», αλλά «Χρόνια Καλά». Και με, πάνω απ΄ όλα, ΤΥΧΗ! Γιατί γνωρίζω πάρα πολλούς ανθρώπους που «έφυγαν» υγιέστατοι, αλλά… άτυχοι, καθώς και άλλους που βασανίστηκαν και υπέφεραν πάρα πολύ, μέχρι να βγει η ψυχή τους. Όπως και αρκετούς οι οποίοι, ευτυχήσαντες ως εκλεκτοί, επαλήθευσαν το… «ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά», έχοντας μόνο να αντιμετωπίσουν, μετά την… «καλήν απολογία από του φοβερού βήματος» του Θεού, την όποια συνέχεια Αυτός μας επιφυλάσσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου