Παραισθήσεις... οδυνηρές!

Μόνο μιά φορά... Μία και αρκετή. 

Προσπαθούσα χθες να κοιμηθώ, μάταια όπως τώρα τελευταία. Ένα μικρό ραδιοφωνάκι στο κομοδίνο, με sotto voce ένταση, έπαιζε το ρόλο… νανουρίστρας. Καθώς λαγοκοιμόμουν, ένα τραγούδι -αυτό που επισυνάπτω- με τράβηξε μακριά πίσω στο χρόνο. Σαν παραίσθηση, βρέθηκα ξαφνικά σε κάποιο ανατολίτικο παλάτι -κάπου στη λαγγεμένη Ανατολή- με την γυναίκα μου. Και είδα, λέει, έναν 17/χρονο… Αιγύπτιο πιτσιρίκο να την ξεμυαλίζει, γυναίκα ώριμη αυτή, και να μου την «παίρνει»! Και αυτή, μεν, έμαθε το… «γιαχαμπίμπι», όμως εμένα «οι φίλοι μου μάθανε το ρεζίλι μου», όπως έγραψε ο Κραουνάκης και τραγουδούσε ο Μακεδόνας! Πετάχτηκα έντρομος.

Αν και οι γυναίκες της ζωής μου έχουν «φύγει» σχεδόν όλες, ένας επίμονος πόνος παραμένει από χθες, και με βασανίζει, ακόμη και τώρα, ίσια στην καρδιά!

Πάντως, και γιά διάφορους λόγους, στην Αίγυπτο δεν πάτησα πόδι ποτέ, ούτε και πρόκειται!