Εορτασμός γενεθλίων με πτώση tandem από τα 14000 πόδια.

Καθώς στρογγυλοκάθομαι, πλέον, στην ζώνη των "-όντα", τί καλύτερο δώρο γιά τον εαυτό μου.

Δυστυχώς, η γραφειοκρατία του club δεν μου έδωσε αμέσως, όπως πέρυσι, το στικάκι με τις φωτογραφίες και το βίντεο της σημερινής πτώσεως. Μόλις το λάβω θα το αναρτήσω. Προς το παρόν μιά περυσινή φωτογραφία και το φετινό... "δίπλωμα".

Και τώρα λίγη... ιστορία.

Ανέκαθεν με εξιτάριζαν τα τολμηρά και ριψοκίνδυνα σπορ. Αυτά που στα ελληνικά χαρακτηρίζονται… «extreme sports». Όσα παιχνιδίζεις φλερτάροντας με το «τέλος» σου, απολαμβάνοντας την… αδρεναλίνη να πέφτει -στάλα, στάλα- στο αίμα. Τα σπορ των πιό ολίγων.

Στις σημερινές μου συνθήκες, που διαμορφώνουν η ηλικία, η φυσική κατάσταση, το ηθικό και με προ οφθαλμών τον εφιάλτη της «πόρτας της ζωής» που ετοιμάζεται να κλείσει, η αποψινή πτώση αποτελεί μία ακόμη -απέλπιδα και πεισματική- προσπάθεια εναντιώσεως στον πανδαμάτορα χρόνο και στην νομοτελειακά επελαύνουσα ανημποριά. Όπου ένα διαρκώς πρόθυμο και ανήσυχο πνεύμα πάει κόντρα -και βγάζει γλώσσα- στην προϊούσα αδυναμία της σάρκας. Με μόνο έπαθλο την απεριόριστη ικανοποίηση και κότινο ένα… χαμόγελο, κάθε φορά που το πρώτο νικά την δεύτερη. Ένα ακόμη… «παρών» στη ζωή και συνειδητοποίηση… «ύπαρξης».

Ειδικά το σημερινό τόλμημα έρχεται μετά από σοβαρό τροχαίο ατύχημα, προ διμήνου περίπου, στο οποίο διακυβεύτηκε, τουλάχιστον, η δυνατότητα του να στέκομαι όρθιος. Συν την, γιά κάποιους άλλους λόγους, κυκλοφορία μου επ΄ αρκετόν στα πιό απεχθή μου σημεία, τους διαδρόμους Νοσοκομείων. Γεγονότα που με πείσμωσαν, με δυνάμωσαν και με έκαναν πιό αποφασιστικό.

Κλείνω με τις θερμότερες ευχαριστίες προς όλους όσους με θυμήθηκαν και μαζί την μεγαλύτερη ευχή, που ευχαρίστως θα δεχόμουν, να είναι: «Άντε… και του χρόνου τα ίδια»!

9Στέκι Αίαντος, Vali Giannopoulou και 7 ακόμη

10 σχόλια

1 κοινοποίηση

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση