Είναι σύνηθες. Είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό, συνυφασμένο με την εγγενή αδυναμία διακρίσεως του σημαντικού από το ασήμαντο. Του μικρού από το μεγάλο.
Όταν έχουμε στη ζωή μας κάτι, ή κάποιον, τα εντάσσουμε στην ρουτίνα της καθημερινότητος και δεν τα εκτιμάμε. Όμως όταν τα χάσουμε τα… «τιμάμε», διαπιστώνοντας όψιμα το πόσο σπουδαία υπήρξαν, πόσο αναγκαία μας ήσαν και το πόσο αυτά θα μας λείψουν.
Ο Τόλης Βοσκόπουλος υπήρξε μεγάλος και σπουδαίος. Με μεγαλύτερο προσόν του την σεμνότητα. Δεν κυνήγησε την διασημότητα, αυτή τον κυνηγούσε. Παρέμεινε μέχρι τέλους απλός, γελαστός και σοβαρός μαζί, ανθρώπινος. Κατέδειξε στην κενότητα της πλέμπας το τί σημαίνει πραγματική, αυθεντική αρχοντιά. Τόσο στον δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό του βίο.
Από το πλήθος των «ακουσμάτων» που σημάδεψαν την διαδρομή μου, με… δράστη και διεγέρτη τον ερωτικό Τόλη, αραρίσκω τυχαία τρία, που θα μπορούσαν ιεραρχικά να "ζωγραφίσουν" την ζωή των παλιών και να κανοναρχήσουν την ζωή νέων. Την «Ζωή». Γενικώς, αορίστως, αλλά και ενός εκάστου ξεχωριστά.
Τα αναρτώ με την πρέπουσα σειρά: «Αγωνία», «Ανεπανάληπτος» και «Αποκοιμήθηκα». Το τελευταίο, μάλιστα, αποτελεί και σύνθεση δική του!
Καλή αντάμωση άγνωστε γνωστέ και μεγάλε φίλε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου