Η μοίρα του Ανθρώπου.

«Sic transit Gloria mundi».

Αντιγράφω αυτολεξεί την ψυχρή ανακοίνωση του ηλεκτρονικού τύπου.

«Πέθανε από κορωνοϊό σε ηλικία 75 ετών ο Λευτέρης Μυτιληναίος, ένας από τους μεγάλους τραγουδιστές της δεκαετίας του ‘70. Ο Μυτιληναίος νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο Κορίνθου. Τον τελευταίο καιρό ο τραγουδιστής ζούσε σε μονάδα φροντίδας στο Λουτράκι από όπου μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου όταν προσεβλήθη από τον κορωνοϊό. Η κηδεία του έγινε χθες, (προχθές), στο Βέλο Κορινθίας».

Πέραν της μελαγχολίας που εκπέμπει κάθε πένθιμη είδηση, και μάλιστα όταν πρόκειται γιά την απώλεια ενός σεμνού τραγουδιστή που συνόδευσε μελωδικά τα πρώιμα νιάτα μου, στην ανακοίνωση που καταδεικνύει - γιά άλλη μία φορά- το εφήμερο της Ζωής και την ματαιότητα αυτού του Κόσμου, εγκλείεται και μιά τεράστια -και απευκταία- προσπίπτουσα τραγικότητα, που ίσως περάσει απαρατήρητη από το μεγάλο πλήθος: «… Τον τελευταίο καιρό, ο τραγουδιστής ζούσε σε μονάδα φροντίδας στο Λουτράκι»!!!

Φίλε αναγνώστη, διάβαζε… «γηροκομείο» και αναλογίσου, ζυγίζοντας, «Τί είναι προτιμότερο»:

Μιά βασανιστική ζωή στην μοναξιά και την απαξία, με την ψοφοδεή κατάντια της ανημποριάς και τις βασανιστικές μνήμες ενός φωτεινού παρελθόντος, ή μιά λεβέντικη φυγή προς τα… εμπρός. Προς το όποιο «εμπρός», με τα όποια ρίσκα του»;

Ο Άμλετ στο κάστρο του, στο Χέλσινγκερ της Δανημαρκίας, σε κοιτάζει ειρωνικά… και σου θέτει το δίλημμα.