Κουρασμένος, στενοχωρημένος και απομονωμένος, θέλω να καταφύγω στην δική μου «φωλιά». Αυτή της μοναξιάς και των χαμένων κι ανολοκλήρωτων ερώτων. Ιδανικός κι ανάξιος εραστής κι ο ίδιος. Αυτή τη φορά με συντροφεύει κάποιο ποίημα ενός φίλου, που δεν έχει συνειδητοποιήσει πως είναι φτιαγμένος από καλή ποιητική στόφα και σπαταλά το ταλέντο του… τήδε κακείσε!
Αφιερωμένο εξαιρετικά και με κάποια, καλώς εννοούμενη, ζήλεια γιά την πατρότητα.
Οι Ποιητές
Ίσως γεμίζουν το κενό σε κάποιο ράφι,
μπορεί και σκόνης άσπρο πέπλο να φορούν
κι όσο ακίνητοι θα στέκουν στριμωχτά,
ίσως και μ΄ άλλους σιωπηλά να συζητούν.
Μα να ΄σαι σίγουρος, γιά σένα θα πενθούν.
Γιά σένα δυστυχή που αργοπεθαίνεις,
που την αδράνεια ερωτεύθηκες σφοδρά
κι ενώ συ έχεις τη μιλιά όλο σωπαίνεις.
Στη μάχη με το χρόνο, θα βγαίνουν νικητές
-σημερινά ινδάλματα, φαντάσματα του χθες-
αθάνατοι θα μένουν κι ευγενικές ψυχές.
Να ξέρεις δεν πεθαίνουνε, ποτέ, οι Ποιητές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου