Αυτά που θα διαβάσετε πιό κάτω –κάποιοι θα βιαστούν να τα θεωρήσουν αιρετικά, με βασάνιζαν επί χρόνια, από της εφηβικής μου ηλικίας. Παραδόξως, δεν τα συνάντησα λεγόμενα ποτέ και πουθενά. Μολονότι πιστεύω πως και πολλοί άλλοι -διαχρονικά- θα πρέπει να έκαναν παρόμοιες, ή ανάλογες, σκέψεις.
Προκαταβολικά, προλαμβάνοντας τους πάσης φύσεως «θρησκαμύντορες», (νεολογισμός δικός μου), δηλώνω -γιά άλλη μία φορά- πως η θεοσέβειά μου είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη, καθώς και οι σχέσεις μου με τον Θεό πολύ στενές και απολύτως προσωπικές.
Αναλογιζόμενος -ιδίως κάθε χρόνο τέτοια εποχή - τόσο το μαρτύριο του Θεανθρώπου Χριστού, όσο και τα μηνύματα που αυτό φέρνει, αλλά και το όλο στήσιμο της ιστορίας, συμβατό με τον τόπο και τον χρόνο που διαδραματίστηκε, στέκομαι ιδιαιτέρως στον ρόλο του Ιούδα. Του «προδότη», του «τρισκατάρατου», του αποδιοπομπαίου, του αγνώμονος, του δυσσεβούς, του άθλιου, του επίβουλου, του εραστή των χρημάτων, του παράνομου, του τρισάθλιου, του… του… και όσα μύρια του σούρνει, διαχρονικά, η λαϊκή παράδοση.
Πιστεύοντας απόλυτα στη Θεία Σκηνοθεσία του όλου Δράματος, η τελευταία πράξη του οποίου άρχισε με τον Μυστικό Δείπνο την Μεγάλη Πέμπτη, φρονώ πως ο ρόλος του κάθε πρωταγωνιστή ήταν σοφά μελετημένος, αξιόπιστα -και με ειδικό νόημα- σχεδιασμένος και ερμηνευμένος, κατά βάσιν, απλοϊκά και αλληγορικά. Γιά την σε βάθος κατανόηση υφ΄ όλων των ανθρώπων, αδιακρίτως μορφώσεως. Όπως, άλλωστε, καταγράφεται και ολόκληρη η σύντομη -ελάχιστα γνωστή- επίγεια διαδρομή του Κυρίου. Από τον πρώτον τη τάξει μαθητή, τον Πέτρο, ο οποίος ενώ κατά την σύλληψη του Ιησού στον κήπο της Γεθσημανή, αντέδρασε κόβοντας το αυτί Ρωμαίου στρατιώτη, («μάχαιραν έδωσες…κ.λπ.»), στην συνέχεια, και πριν λαλήσει ο πετεινός -δηλαδή πριν ξημερώσει- τρεις φορές αρνήθηκε τον Διδάσκαλόν του(!), μέχρι τον ληστή Βαραββά, ο οποίος προτιμήθηκε στην απονομή χάριτος από το πλήθος, αντί του Ιησού, έως τον άβουλο Ρωμαίο έπαρχο Πόντιο Πιλάτο. Όλοι τους υπήρξαν άψογοι ερμηνευτές του ρόλου τους.
Προσωπικά εστιάζω στον απεχθή και δύσκολο ρόλο του τραγικού Ιούδα. Ελάχιστα στοιχεία από την προέλευση και τη ζωή του είναι γνωστά. Μαζί και η σχεδόν ανύπαρκτη συμμετοχή του στην μαθητεία του Ιησού. Τίποτα απολύτως! Μόνο η προδοσία του, το τίμημά της -τριάκοντα αργύρια- η μεταμέλεια και η αυτοκτονία του! «Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε»! Ο ρόλος τελείωσε, αποστολή εξετελέσθη. Και μετά… το στίγμα, ο αποτροπιασμός, η κατάρα, το μίσος.
Όμως εμένα με προβληματίζουν και τριβελίζουν κάποια ερωτήματα, που αξιόπιστη απάντηση δεν βρήκα ποτέ. Γιατί ο Ιησούς τον επέλεξε ως μαθητή, αν πράγματι τον χαρακτήριζαν όλα όσα καταμαρτυρούν γιά τον χαρακτήρα του; Ως Θεάνθρωπος γνώριζε ασφαλώς το τί επρόκειτο να κάνει. Άλλωστε του το είπε ξεκάθαρα στον Μυστικό Δείπνο. Και πώς, ως ακόλουθος μαθητής ο Ιούδας, δεν επείσθη από την διδασκαλία και τα έργα του Δασκάλου του, τα θαύματα που είδε, όπως οι άλλοι μαθηταί; Μόνη λογική εξήγηση η αναγκαία και αποφασιστική συμμετοχή στην κατάδοση του Χριστού και το ηθικό δίδαγμα, το σχετικό με την «προδοσία», που βγαίνει από την στάση του Ιούδα.
Πιστεύω ακράδαντα πως ο Ιούδας υπήρξε ο… αναγκαίος κακός. Ο επιλεγμένος απαραίτητος γιά την… «βρώμικη δουλειά»!
Τελικά, ο Ιούδας υπήρξε θύτης, ή θύμα; Αναφανδόν ψηφίζω το δεύτερο! Γιατί χωρίς -έναν όποιον- Ιούδα, ούτε Ανάσταση θα γινόταν, ούτε Χριστόν θα γνωρίζαμε, ούτε Χριστιανισμός θα υπήρχε, ως θρησκεία.
Γιά σκεφθείτε το κι έτσι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου