De profundis.
Αμαρτία εξομολογουμένη… ουκ έστιν αμαρτία! Από μικρό παιδάκι, μπουρδουκλωμένος στα μακριά φουστάνια της θείας Μαρίας, της θεούσας αδελφής της μητέρας, είχα μπουχτίσει με προσευχές, κομποσκοίνια, γονυκλισίες και λιβάνια στο σπίτι, που μύριζε σαν τεκές χασικλήδων. Χώρια τις εκδρομές με την οργάνωση του πατρός Αγγέλου, (ο μακαριστός πλέον παπάς της Ζωοδόχου Πηγής, ο οποίος με είχε βαφτίσει… κάποτε), που με έσουρνε συνέχεια. Η θεία Μαρία ανήκε στη θρησκευτική οργάνωση, που εκείνος είχε ιδρύσει και με την οποία δεν είχαμε αφήσει μοναστήρι γιά μοναστήρι που να μην το επισκεφτούμε, πηγαίνοντας με κάτι απίθανα σαράβαλα λεωφορεία της εποχής.
Ο πατέρας, γνωστός πλακατζής και… βλάσφημος, είχε βρει τον εξής τρόπο γιά να της την… σπάει. Κατ΄αρχήν την αποκαλούσε… «Παρθένον Μαρία» και κάθε Μεγάλη Παρασκευή έστηνε κάτι ασεβές και απίθανο. Ο επιτάφιος του Αγίου Τρύφωνος, στον… Βούθουλα, ανέβαινε την οδό Μύλων και περνούσε από μπροστά μας. Όλα τα σπίτια με πλήρη φωταγωγία και οι γείτονες, θλιμμένοι γιά το θείο δράμα, φορώντας το πένθιμο ύφος τους περίμεναν το πέρασμα του Επιταφίου γιά να σταυροκοπηθούν ευλαβικά. Στο δικό μας σπίτι όμως, όλα εξελίσσονταν διαφορετικά. Ένα μικρό σιδερένιο τραπεζάκι καφενείου ήταν στημένο στο πεζοδρόμιο κι ο πατέρας με μιά πετσέτας φορεμένη στο λαιμό, ένα πιρούνι στο ένα χέρι κι ένα μαχαίρι στο άλλο, περίμενε υπομονετικά. Μόλις η πομπή έσκαγε μύτη, στρίβοντας κάτω, από την οδό Μαραθωνομάχων στη Μύλων, και οι φωτίτσες των κεριών των ακολουθούντων πιστών πλημμύριζαν τον δρόμο…. η θριαμβευτική ιαχή αντηχούσε:
-«Μαμά… έρχεται»! Οι τέσσερεις μικροί διαόλοι -εμείς- που καραδοκούσαν εναγωνίως, δίναμε το σύνθημα και δύο αυγά έπεφταν στο τηγάνι με το καυτό λάδι που άχνιζε! Και καθώς ο επιτάφιος περνούσε μπροστά του ο πατέρας απολάμβανε ατάραχος δυό αυγά μάτια, βουτώντας στο λάδι τους τη σχετική ψωμοπαπάρα!
Όποιος μπορεί να φανταστεί το τί γινόταν τότε… μέσα πέφτει!!! Πάει η κατάνυξη, πάει η σοβαρότητα, πάει η πένθιμη ατμόσφαιρα! Μύλος στην οδό Μύλων! Τα χάχανα των πιό νέων ανακατεμένα με τα μειδιάματα των σοβαροτέρων σκέπαζαν τις κατάρες των παπάδων.
-Αντίχριστε, τρισκατάρατε, στην Κόλαση θα βράσεις!
Πλήρης αποσυντονισμός και διάλυση της πομπής, που στρίβοντας, μάνι-μάνι, στην οδό Πλάτωνος, προσπαθούσε να ανασυγκροτηθεί και… αναστήσει τη σοβαρότητα της λιτανείας.
Παρ΄ όλα αυτά, και την μη -στην μετέπειτα ζωή μου- συνέπεια σ΄ αυτό που λέμε «θρησκευόμενος» πολίτης, πιστεύω ακράδαντα πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει περισσότερον εμού στην ύπαρξη Θεού. Το πολύ-πολύ, να πιστεύει όμοια. Πέραν από σχήματα, δόγματα, τελετουργίες και… λόγια διάφορα, αλλά μετά λόγου γνώσεως, Τον έχω συναντήσει στη ζωή μου και έχω ευεργετηθεί απ΄ Αυτόν.
Βολεμένος, μιά χαρά, στην Ορθόδοξη Χριστιανική εκδοχή του Θείου, το Δράμα του Θεανθρώπου Χριστού με συγκλονίζει μέχρι τα βάθη της ψυχής μου. Και αν μπορούσε αυτός ο συγκλονισμός να εκφραστεί με ένα «άκουσμα», αυτό είναι –κατά προσωπική άποψη- ο συνημμένος ύμνος -« Ω γλυκύ μου έαρ». Συμπυκνώνει τον ανθρώπινο σπαραγμό της Μάνας, το μαρτύριο του ανθρώπινου προσωπείου του Θεού και το δέος του θρηνούντος πλήθους, που με συντριβή πενθεί γιά το Θείον Πάθος και με σεβασμό κλίνει το γόνυ στην Θυσία Εκείνου. Από όλες τις αποδόσεις του προτιμώ τον συνημμένο, με την φωνή της Ειρήνης Παππά, με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, σε ηχογράφηση του 1986. Παρακαλώ να τον ακούσετε.
Γιά μία ακόμη φορά, Εκείνος μου επέτρεψε και φέτος να νοιώσω την ίδια συγκίνηση σε συνθήκες μοναξιάς και απομονώσεως, (τώρα που ξέρω πως, οσονούπω, Τον πλησιάζω γιά να… λογοδοτήσω σ΄ Αυτόν, τακτοποιώντας τους λογαριασμούς μας), και να βιώσω πάλι, εντονότερα, το νόημα αυτής της Θείας Σκηνοθεσίας, που -μάλλον μάταια- προσπαθεί να ταρακουνήσει και συνεφέρει το άφρον δημιούργημά Του, που εκμεταλλευόμενο την ελευθερία με την οποία Εκείνος το προίκισε, την μετέτρεψε σε… ελευθεριότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου