Επιστολή σε φίλο παρουσιαστή πρωινής εκπομπής
Φίλτατε καλημέρα.
Ένεκα ατυχούς συγκυρίας, πρώιμη έλευσις εις τον μάταιον παρόντα κόσμον -άρα και συντομοτέρα αποδρομή απ΄ αυτόν- θυμάμαι, έστω αμυδρά, όλο το πολιτικό... τζέρτζελο που είχε δημιουργηθεί με την διάνοιξη της ανατολικής παραλιακής οδού μέχρι το Σούνιο. Τότε ο δρόμος τελείωνε στη λίμνη της Βουλιαγμένης, με την γύρω περιοχή στρατόπεδο λοκατζήδων και ασκήσεις καταδρομών πάνω από την λίμνη.
Σε εποχές πολύ πιό κόσμιες από τις σημερινές, η χροιά του άκομψου και χυδαίου χιούμορ με την χρήσιν των λέξεων: "τρύπες του Καραμανλή", ήταν ολιγότερον εμφανής και τα μειδιάματα συγκεκαλυμένα. Όμως το νόημα και η χυδαιότης καταφανής. Αφού όμως καθιερώθηκε ο όρος... "τρύπες" θα πρότεινα μία μικρή προσθήκη -αντιστροφή- του νοήματος. Να λέγονται... "οι τρύπες που άνοιξε ο Καραμανλής". (Και με ένα δυνητικό... "τους" -μετά το που- ανάλογα με την χυδαιότητα της περιπτώσεως).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου