Δύσκολο ανηφόρι η μοναξιά... Ιδίως τέτοιες πένθιμες ημέρες. Σου ανεβάζει τα γράδα της μελαγχολίας, ενώ σε κυκλώνουν οι αναμνήσεις που εφορμούν ως παραισθήσεις. Σε μιά τέτοια στιγμή, "αποκαθηλώθηκαν" -απ΄ το ταραγμένο μυαλό ενός "φίλου" - τα πιό κάτω αυθόρμητα "ορνιθοσκαλίσματα" ψυχής....
Σαν τα κρυμμένα φυλαχτά
μεσ΄ στο παλιό σεντούκι,
σε φύλαγα στης λησμονιάς
το ταπεινό κουτούκι.
Σαν φευγαλέα ανάμνηση,
αχνή, ξεθωριασμένη,
γύρισες πίσω μιά βραδιά
πικρή μου αγαπημένη.
Κι ως να μην έφυγες ποτέ,
σαν να μην πέρασε ώρα,
ο ουρανός ξαστέρωσε.
Μείνε κοντά μου τώρα.
Ανταριασμένα αισθήματα,
παλιά κι απωθημένα,
πάθη που ξανακόχλασαν,
τα νεκραναστημένα.
Κι ευθύς παραμεριάσανε
τα «όχι» και τα «πρέπει»,
σαν έρθει η αγάπη ορμητική
τα πάντα επιτρέπει.
Δεν την χωρούν τα όρια,
δεν την βαστούν τα τείχη,
μεριάζει απ΄ το διάβα της
όποιο κακό της τύχει.
Με φόρεσες, σε φόρεσα,
φώλιασες στην ψυχή μου,
ένα παλιό πουκάμισο
που έγινε πετσί μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου