Μεγάλη Παρασκευή.

     Δύσκολο ανηφόρι η μοναξιά... Ιδίως τέτοιες πένθιμες ημέρες. Σου ανεβάζει τα γράδα της μελαγχολίας, ενώ σε κυκλώνουν οι αναμνήσεις που εφορμούν ως παραισθήσεις. Σε μιά τέτοια στιγμή, "αποκαθηλώθηκαν" -απ΄ το ταραγμένο μυαλό ενός "φίλου" - τα πιό κάτω αυθόρμητα "ορνιθοσκαλίσματα" ψυχής....

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Σαν τα κρυμμένα φυλαχτά

μεσ΄ στο παλιό σεντούκι,

σε φύλαγα στης λησμονιάς

το ταπεινό κουτούκι.

Σαν φευγαλέα ανάμνηση,

αχνή, ξεθωριασμένη,

γύρισες πίσω μιά βραδιά

πικρή μου αγαπημένη.

Κι ως να μην έφυγες ποτέ,

σαν να μην πέρασε ώρα,

ο ουρανός ξαστέρωσε.

Μείνε κοντά μου τώρα.

Ανταριασμένα αισθήματα,

παλιά κι απωθημένα,

πάθη που ξανακόχλασαν,

τα νεκραναστημένα.

Κι ευθύς παραμεριάσανε

τα «όχι» και τα «πρέπει»,

σαν έρθει η αγάπη ορμητική

τα πάντα επιτρέπει.

Δεν την χωρούν τα όρια,

δεν την βαστούν τα τείχη,

μεριάζει απ΄ το διάβα της

όποιο κακό της τύχει.

Με φόρεσες, σε φόρεσα,

φώλιασες στην ψυχή μου,

ένα παλιό πουκάμισο

που έγινε πετσί μου.

Ιούδας. Ο «Αρτέμης Μάτσας» του Θείου Δράματος.

 

Αυτά που θα διαβάσετε πιό κάτω –κάποιοι θα βιαστούν να τα θεωρήσουν αιρετικά, με βασάνιζαν επί χρόνια, από της εφηβικής μου ηλικίας. Παραδόξως, δεν τα συνάντησα λεγόμενα ποτέ και πουθενά. Μολονότι πιστεύω πως και πολλοί άλλοι -διαχρονικά- θα πρέπει να έκαναν παρόμοιες, ή ανάλογες, σκέψεις.

Προκαταβολικά, προλαμβάνοντας τους πάσης φύσεως «θρησκαμύντορες», (νεολογισμός δικός μου), δηλώνω -γιά άλλη μία φορά- πως η θεοσέβειά μου είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη, καθώς και οι σχέσεις μου με τον Θεό πολύ στενές και απολύτως προσωπικές.

Αναλογιζόμενος -ιδίως κάθε χρόνο τέτοια εποχή - τόσο το μαρτύριο του Θεανθρώπου Χριστού, όσο και τα μηνύματα που αυτό φέρνει, αλλά και το όλο στήσιμο της ιστορίας, συμβατό με τον τόπο και τον χρόνο που διαδραματίστηκε, στέκομαι ιδιαιτέρως στον ρόλο του Ιούδα. Του «προδότη», του «τρισκατάρατου», του αποδιοπομπαίου, του αγνώμονος, του δυσσεβούς, του άθλιου, του επίβουλου, του εραστή των χρημάτων, του παράνομου, του τρισάθλιου, του… του… και όσα μύρια του σούρνει, διαχρονικά, η λαϊκή παράδοση.

Πιστεύοντας απόλυτα στη Θεία Σκηνοθεσία του όλου Δράματος, η τελευταία πράξη του οποίου άρχισε με τον Μυστικό Δείπνο την Μεγάλη Πέμπτη, φρονώ πως ο ρόλος του κάθε πρωταγωνιστή ήταν σοφά μελετημένος, αξιόπιστα -και με ειδικό νόημα- σχεδιασμένος και ερμηνευμένος, κατά βάσιν, απλοϊκά και αλληγορικά. Γιά την σε βάθος κατανόηση υφ΄ όλων των ανθρώπων, αδιακρίτως μορφώσεως. Όπως, άλλωστε, καταγράφεται και ολόκληρη η σύντομη -ελάχιστα γνωστή- επίγεια διαδρομή του Κυρίου. Από τον πρώτον τη τάξει μαθητή, τον Πέτρο, ο οποίος ενώ κατά την σύλληψη του Ιησού στον κήπο της Γεθσημανή, αντέδρασε κόβοντας το αυτί Ρωμαίου στρατιώτη, («μάχαιραν έδωσες…κ.λπ.»), στην συνέχεια, και πριν λαλήσει ο πετεινός -δηλαδή πριν ξημερώσει- τρεις φορές αρνήθηκε τον Διδάσκαλόν του(!), μέχρι τον ληστή Βαραββά, ο οποίος προτιμήθηκε στην απονομή χάριτος από το πλήθος, αντί του Ιησού, έως τον άβουλο Ρωμαίο έπαρχο Πόντιο Πιλάτο. Όλοι τους υπήρξαν άψογοι ερμηνευτές του ρόλου τους.

Προσωπικά εστιάζω στον απεχθή και δύσκολο ρόλο του τραγικού Ιούδα. Ελάχιστα στοιχεία από την προέλευση και τη ζωή του είναι γνωστά. Μαζί και η σχεδόν ανύπαρκτη συμμετοχή του στην μαθητεία του Ιησού. Τίποτα απολύτως! Μόνο η προδοσία του, το τίμημά της -τριάκοντα αργύρια- η μεταμέλεια και η αυτοκτονία του! «Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε»! Ο ρόλος τελείωσε, αποστολή εξετελέσθη. Και μετά… το στίγμα, ο αποτροπιασμός, η κατάρα, το μίσος.

Όμως εμένα με προβληματίζουν και τριβελίζουν κάποια ερωτήματα, που αξιόπιστη απάντηση δεν βρήκα ποτέ. Γιατί ο Ιησούς τον επέλεξε ως μαθητή, αν πράγματι τον χαρακτήριζαν όλα όσα καταμαρτυρούν γιά τον χαρακτήρα του; Ως Θεάνθρωπος γνώριζε ασφαλώς το τί επρόκειτο να κάνει. Άλλωστε του το είπε ξεκάθαρα στον Μυστικό Δείπνο. Και πώς, ως ακόλουθος μαθητής ο Ιούδας, δεν επείσθη από την διδασκαλία και τα έργα του Δασκάλου του, τα θαύματα που είδε, όπως οι άλλοι μαθηταί; Μόνη λογική εξήγηση η αναγκαία και αποφασιστική συμμετοχή στην κατάδοση του Χριστού και το ηθικό δίδαγμα, το σχετικό με την «προδοσία», που βγαίνει από την στάση του Ιούδα.

Πιστεύω ακράδαντα πως ο Ιούδας υπήρξε ο… αναγκαίος κακός. Ο επιλεγμένος απαραίτητος γιά την… «βρώμικη δουλειά»!

Τελικά, ο Ιούδας υπήρξε θύτης, ή θύμα; Αναφανδόν ψηφίζω το δεύτερο! Γιατί χωρίς -έναν όποιον- Ιούδα, ούτε Ανάσταση θα γινόταν, ούτε Χριστόν θα γνωρίζαμε, ούτε Χριστιανισμός θα υπήρχε, ως θρησκεία.

Γιά σκεφθείτε το κι έτσι…

"Πανδημία τέχνας κατεργάζεται"

Σπεύσατε!

Ολίγα μόνον διαθέσιμα δρομολόγια απέμειναν. Επιστροφή δωρεάν -πλήν απευκταίου, οπότε το κόστος του πήγαινε θα συμψηφίζεται με εκείνο του μεγάλου... "πήγαινε". Ελευθέρας γιά νήπια κάτω των 4 ετών.

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

 

Στο κατώφλι της Εβδομάδος των Παθών.

De profundis.

Αμαρτία εξομολογουμένη… ουκ έστιν αμαρτία! Από μικρό παιδάκι, μπουρδουκλωμένος στα μακριά φουστάνια της θείας Μαρίας, της θεούσας αδελφής της μητέρας, είχα μπουχτίσει με προσευχές, κομποσκοίνια, γονυκλισίες και λιβάνια στο σπίτι, που μύριζε σαν τεκές χασικλήδων. Χώρια τις εκδρομές με την οργάνωση του πατρός Αγγέλου, (ο μακαριστός πλέον παπάς της Ζωοδόχου Πηγής, ο οποίος με είχε βαφτίσει… κάποτε), που με έσουρνε συνέχεια. Η θεία Μαρία ανήκε στη θρησκευτική οργάνωση, που εκείνος είχε ιδρύσει και με την οποία δεν είχαμε αφήσει μοναστήρι γιά μοναστήρι που να μην το επισκεφτούμε, πηγαίνοντας με κάτι απίθανα σαράβαλα λεωφορεία της εποχής.

Ο πατέρας, γνωστός πλακατζής και… βλάσφημος, είχε βρει τον εξής τρόπο γιά να της την… σπάει. Κατ΄αρχήν την αποκαλούσε… «Παρθένον Μαρία» και κάθε Μεγάλη Παρασκευή έστηνε κάτι ασεβές και απίθανο. Ο επιτάφιος του Αγίου Τρύφωνος, στον… Βούθουλα, ανέβαινε την οδό Μύλων και περνούσε από μπροστά μας. Όλα τα σπίτια με πλήρη φωταγωγία και οι γείτονες, θλιμμένοι γιά το θείο δράμα, φορώντας το πένθιμο ύφος τους περίμεναν το πέρασμα του Επιταφίου γιά να σταυροκοπηθούν ευλαβικά. Στο δικό μας σπίτι όμως, όλα εξελίσσονταν διαφορετικά. Ένα μικρό σιδερένιο τραπεζάκι καφενείου ήταν στημένο στο πεζοδρόμιο κι ο πατέρας με μιά πετσέτας φορεμένη στο λαιμό, ένα πιρούνι στο ένα χέρι κι ένα μαχαίρι στο άλλο, περίμενε υπομονετικά. Μόλις η πομπή έσκαγε μύτη, στρίβοντας κάτω, από την οδό Μαραθωνομάχων στη Μύλων, και οι φωτίτσες των κεριών των ακολουθούντων πιστών πλημμύριζαν τον δρόμο…. η θριαμβευτική ιαχή αντηχούσε:

-«Μαμά… έρχεται»! Οι τέσσερεις μικροί διαόλοι -εμείς- που καραδοκούσαν εναγωνίως, δίναμε το σύνθημα και δύο αυγά έπεφταν στο τηγάνι με το καυτό λάδι που άχνιζε! Και καθώς ο επιτάφιος περνούσε μπροστά του ο πατέρας απολάμβανε ατάραχος δυό αυγά μάτια, βουτώντας στο λάδι τους τη σχετική ψωμοπαπάρα!

Όποιος μπορεί να φανταστεί το τί γινόταν τότε… μέσα πέφτει!!! Πάει η κατάνυξη, πάει η σοβαρότητα, πάει η πένθιμη ατμόσφαιρα! Μύλος στην οδό Μύλων! Τα χάχανα των πιό νέων ανακατεμένα με τα μειδιάματα των σοβαροτέρων σκέπαζαν τις κατάρες των παπάδων.

-Αντίχριστε, τρισκατάρατε, στην Κόλαση θα βράσεις!

Πλήρης αποσυντονισμός και διάλυση της πομπής, που στρίβοντας, μάνι-μάνι, στην οδό Πλάτωνος, προσπαθούσε να ανασυγκροτηθεί και… αναστήσει τη σοβαρότητα της λιτανείας.

Παρ΄ όλα αυτά, και την μη -στην μετέπειτα ζωή μου- συνέπεια σ΄ αυτό που λέμε «θρησκευόμενος» πολίτης, πιστεύω ακράδαντα πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει περισσότερον εμού στην ύπαρξη Θεού. Το πολύ-πολύ, να πιστεύει όμοια. Πέραν από σχήματα, δόγματα, τελετουργίες και… λόγια διάφορα, αλλά μετά λόγου γνώσεως, Τον έχω συναντήσει στη ζωή μου και έχω ευεργετηθεί απ΄ Αυτόν.

Βολεμένος, μιά χαρά, στην Ορθόδοξη Χριστιανική εκδοχή του Θείου, το Δράμα του Θεανθρώπου Χριστού με συγκλονίζει μέχρι τα βάθη της ψυχής μου. Και αν μπορούσε αυτός ο συγκλονισμός να εκφραστεί με ένα «άκουσμα», αυτό είναι –κατά προσωπική άποψη- ο συνημμένος ύμνος -« Ω γλυκύ μου έαρ». Συμπυκνώνει τον ανθρώπινο σπαραγμό της Μάνας, το μαρτύριο του ανθρώπινου προσωπείου του Θεού και το δέος του θρηνούντος πλήθους, που με συντριβή πενθεί γιά το Θείον Πάθος και με σεβασμό κλίνει το γόνυ στην Θυσία Εκείνου. Από όλες τις αποδόσεις του προτιμώ τον συνημμένο, με την φωνή της Ειρήνης Παππά, με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, σε ηχογράφηση του 1986. Παρακαλώ να τον ακούσετε.

Γιά μία ακόμη φορά, Εκείνος μου επέτρεψε και φέτος να νοιώσω την ίδια συγκίνηση σε συνθήκες μοναξιάς και απομονώσεως, (τώρα που ξέρω πως, οσονούπω, Τον πλησιάζω γιά να… λογοδοτήσω σ΄ Αυτόν, τακτοποιώντας τους λογαριασμούς μας), και να βιώσω πάλι, εντονότερα, το νόημα αυτής της Θείας Σκηνοθεσίας, που -μάλλον μάταια- προσπαθεί να ταρακουνήσει και συνεφέρει το άφρον δημιούργημά Του, που εκμεταλλευόμενο την ελευθερία με την οποία Εκείνος το προίκισε, την μετέτρεψε σε… ελευθεριότητα.

Καλή σου ώρα "Gigi", όπου κι αν βρίσκεσαι τώρα...

Σε όλους τους καλούς φίλους –και εκείνους που τίμησαν με τη σκέψη τους τη μνήμη της «Κυράς του Gigiland», αλλά και όσους δεν ειδοποιήθηκαν εγκαίρως να το κάνουν, αλλά είμαι σίγουρος πως αν γνώριζαν θα το έκαναν- εύχομαι, μαζί με τις ευχαριστίες μου και αυτές της Αλκήστιδος, που διαισθάνομαι πως στέλνει από τον Ουρανό, Καλό Πάσχα. Ειρηνικό, ανέφελο και σύντομα απαλλαγμένο από την μάστιγα του κορωνοϊού. Και μαζί με τις ευχές και ένα εξαίρετο μουσικό κομμάτι που αξίζει ν΄ ακούσετε. Αρμόζει στο όλο κλίμα και πνεύμα της εποχής και της περιστάσεως…

Όταν η Ζωή γίνεται Ανάμνηση...

Προσεχώς συμπληρώνονται τρία χρόνια από τότε που η «Κυρά του Gigiland», η Άλκη μας, άφησε αυτόν τον μίζερο κόσμο και «τράβηξε» γιά άλλους, καλύτερους. Ο χρόνος που παρέρχεται από τη φυγή της θα πιστοποιεί -ολοένα κι εντονότερα- πέρα από την αδιαμφισβήτητη καλοσύνη της και μιά στωικότητα που διέθετε, η οποία -προϊόντος αυτού του χρόνου- θα κατασταλάζει ως… σοφία.

Στη μνήμη του αλησμόνητου αποτυπώματος που άφησε το στιβαρό της πέρασμα, στο μικρό εκκλησάκι του κτήματός της, στο Gigiland, η οικογένειά και οι φίλοι της θα απευθύνουν θερμή δέηση στον Ύψιστο γιά την όσο το δυνατόν καλύτερη… τακτοποίησή της στους χώρους που δικαιωματικά της αξίζουν. Μικρή σουίτα στον Παράδεισο με θέα στους Κήπους της Εδέμ και ένα απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, που πάντοτε λάτρευε!!

Όσοι την γνώρισαν και διαβάζουν αυτές τις γραμμές ας στρέψουν, αύριο στις 11 το πρωί, τη σκέψη τους σ΄ αυτήν. Σε μιά ενατένιση λίγων δευτερολέπτων. Πιστεύω ακράδαντα πως θα το δει και θα χαμογελάσει ικανοποιημένη…

Σκέψεις...

  

 Κουρασμένος, στενοχωρημένος και απομονωμένος, θέλω να καταφύγω στην δική μου «φωλιά». Αυτή της μοναξιάς και των χαμένων κι ανολοκλήρωτων ερώτων. Ιδανικός κι ανάξιος εραστής κι ο ίδιος. Αυτή τη φορά με συντροφεύει κάποιο ποίημα ενός φίλου, που δεν έχει συνειδητοποιήσει πως είναι φτιαγμένος από καλή ποιητική στόφα και σπαταλά το ταλέντο του… τήδε κακείσε!

Αφιερωμένο εξαιρετικά και με κάποια, καλώς εννοούμενη, ζήλεια γιά την πατρότητα.

Οι Ποιητές

Ίσως γεμίζουν το κενό σε κάποιο ράφι,

μπορεί και σκόνης άσπρο πέπλο να φορούν

κι όσο ακίνητοι θα στέκουν στριμωχτά,

ίσως και μ΄ άλλους σιωπηλά να συζητούν.

Μα να ΄σαι σίγουρος, γιά σένα θα πενθούν.

Γιά σένα δυστυχή που αργοπεθαίνεις,

που την αδράνεια ερωτεύθηκες σφοδρά

κι ενώ συ έχεις τη μιλιά όλο σωπαίνεις.

Στη μάχη με το χρόνο, θα βγαίνουν νικητές

-σημερινά ινδάλματα, φαντάσματα του χθες-

αθάνατοι θα μένουν κι ευγενικές ψυχές.

Να ξέρεις δεν πεθαίνουνε, ποτέ, οι Ποιητές.

«Τα παιδία (τον) παίζει».

 

Και πριν αλέκτωρ φωνήσαι… ένας τετραπέρατος γελοιογράφος, ο οποίος προφανώς έχει κάνει την γελοιότητα modus vivendi… την «διέπραξε»!

Επειδή παρέλειψε τα στοιχεία του οδηγού της μηχανής, σπεύδω να αποκαλύψω. Ήταν η Μαρέβα!!!

Όταν η μ@λ@κί@ εισχωρεί βαθέως στην πολιτική.

Διάβασα σε χθεσινή εφημερίδα -και αναδημοσιεύω αυτολεξεί - τμήμα ενός άρθρου:

«…Η πλάκα χάνεται όμως όταν η καταγγελία αφορά θανάτους. Τρεις εργάτες χάνουν τη ζωή τους στην Εύβοια. «Η κυβέρνηση συνειδητά έχει διαλύσει την Επιθεώρηση Εργασίας», σχολιάζει ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας διαταραγμένος σύζυγος σκοτώνει την εν διαστάσει σύζυγό του και τον αδελφό της στη Μακρυνίτσα. «Η πολιτεία απέτυχε ξανά να προστατεύσει ένα θύμα ενδοοικογενειακής βίας», σχολιάζει πάλι ο εκπρόσωπος. Ένας (ψυχ)ασθενής στον Ερυθρό Σταυρό σκοτώνει τον διπλανό του, κόβοντάς του τον αναπνευστήρα. «Φτάσαμε στο σημείο όπου οι ασθενείς αλληλοσπαράσσονται γιά ένα κρεβάτι ΜΕΘ, αφού η πολιτεία είναι απούσα», γράφει η κομματική εφημερίδα….».

Με τέτοιες μαλακίες –δεν αντέχω, και το γράφω καθαρά- προσπαθούν κάποιοι ηλίθιοι «ημιπιτσιρικάδες» να κάνουν αντιπολίτευση, απευθυνόμενοι –προφανώς- σε ηλιθιότερους αυτών ακροατές-αποδέκτες. Όμως όταν έφερα στο μυαλό μου τις φάτσες των επιφανέστερων εξ αυτών, π.χ. ο Βεληγκέκας των Χανίων, ο Χαζοσπίθας … «σπόκμαν», η αυτιστική κοντοκουρεμένη, ο…., η…. και με επί κεφαλής έναν ικανότατο «ηγέτη» -με ατού τα... οικονομικά, όπως αυτοδιαφημιζόταν (!)- που θα επέτρεπε την είσοδο στη χώρα μόνον σε όσους είχαν… θετικό τεστ στον κορωνοϊό (!), συνέρχομαι. Καθ΄ ότι το, κατά τον Μαρκ Τουαίην, ραφινάτο αυτό σπορ -της μ@λ@κί@ς- «παίζεται» ευρέως από τους νέους, (ιδίως αριστερούς), όπου ενδεχομένως, είναι δυνατόν, και να αποτελέσει ευχάριστη, διά βίου, έξιν. Διαταράσσουσα όμως, εκ της συνεχούς ενασχολήσεως, το κέντρο της λογικής τους. Π.χ. εκείνος ο αλήστου μνήμης απίθανος κωμικός τύπος -δυστυχώς τον χάσαμε στις τελευταίες εκλογές- που ως οικονομικός υφυπουργός έβλεπε στους μιζεράμπιλους λαθρομετανάστες πιθανούς… μεγαλοεπενδυτές! 

Η μοίρα του Ανθρώπου.

«Sic transit Gloria mundi».

Αντιγράφω αυτολεξεί την ψυχρή ανακοίνωση του ηλεκτρονικού τύπου.

«Πέθανε από κορωνοϊό σε ηλικία 75 ετών ο Λευτέρης Μυτιληναίος, ένας από τους μεγάλους τραγουδιστές της δεκαετίας του ‘70. Ο Μυτιληναίος νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο Κορίνθου. Τον τελευταίο καιρό ο τραγουδιστής ζούσε σε μονάδα φροντίδας στο Λουτράκι από όπου μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου όταν προσεβλήθη από τον κορωνοϊό. Η κηδεία του έγινε χθες, (προχθές), στο Βέλο Κορινθίας».

Πέραν της μελαγχολίας που εκπέμπει κάθε πένθιμη είδηση, και μάλιστα όταν πρόκειται γιά την απώλεια ενός σεμνού τραγουδιστή που συνόδευσε μελωδικά τα πρώιμα νιάτα μου, στην ανακοίνωση που καταδεικνύει - γιά άλλη μία φορά- το εφήμερο της Ζωής και την ματαιότητα αυτού του Κόσμου, εγκλείεται και μιά τεράστια -και απευκταία- προσπίπτουσα τραγικότητα, που ίσως περάσει απαρατήρητη από το μεγάλο πλήθος: «… Τον τελευταίο καιρό, ο τραγουδιστής ζούσε σε μονάδα φροντίδας στο Λουτράκι»!!!

Φίλε αναγνώστη, διάβαζε… «γηροκομείο» και αναλογίσου, ζυγίζοντας, «Τί είναι προτιμότερο»:

Μιά βασανιστική ζωή στην μοναξιά και την απαξία, με την ψοφοδεή κατάντια της ανημποριάς και τις βασανιστικές μνήμες ενός φωτεινού παρελθόντος, ή μιά λεβέντικη φυγή προς τα… εμπρός. Προς το όποιο «εμπρός», με τα όποια ρίσκα του»;

Ο Άμλετ στο κάστρο του, στο Χέλσινγκερ της Δανημαρκίας, σε κοιτάζει ειρωνικά… και σου θέτει το δίλημμα.

"Οι τρύπες του Καραμανλή"

Επιστολή σε φίλο παρουσιαστή πρωινής εκπομπής

      Φίλτατε καλημέρα.

   Ένεκα ατυχούς συγκυρίας, πρώιμη έλευσις εις τον μάταιον παρόντα κόσμον -άρα και συντομοτέρα αποδρομή απ΄ αυτόν-  θυμάμαι, έστω αμυδρά, όλο το πολιτικό... τζέρτζελο  που είχε δημιουργηθεί με την διάνοιξη της ανατολικής παραλιακής οδού μέχρι το Σούνιο. Τότε ο δρόμος τελείωνε στη λίμνη της Βουλιαγμένης, με την γύρω περιοχή στρατόπεδο λοκατζήδων και ασκήσεις καταδρομών πάνω από την λίμνη.

   Σε εποχές πολύ πιό κόσμιες από τις σημερινές, η χροιά του άκομψου και χυδαίου χιούμορ με την χρήσιν των λέξεων: "τρύπες του Καραμανλή",  ήταν ολιγότερον εμφανής και τα μειδιάματα συγκεκαλυμένα. Όμως το νόημα και η χυδαιότης καταφανής. Αφού όμως καθιερώθηκε ο όρος... "τρύπες" θα πρότεινα μία μικρή προσθήκη -αντιστροφή-  του νοήματος. Να λέγονται... "οι τρύπες που άνοιξε ο Καραμανλής". (Και με ένα δυνητικό... "τους" -μετά το που- ανάλογα με την χυδαιότητα της περιπτώσεως).

Φιλικά και... εμπιστευτικά, (όπως πάντα)

Αλέξ. Παπαδημητρόπουλος

Σκέψεις στο κρεβάτι του πόνου.

Από τον Πλάτωνα στον Αριστοτέλη. Και μέσω αυτών, στον… Θεό!

Είναι παρατηρημένο και αποδεδειγμένο, άρα πλατειά αποδεκτό, πως τα μεγάλα βήματα της Ανθρωπότητος, τα άλματα, γίνονται πάντα σε έκτακτες και σπουδαίες περιπτώσεις. Όταν αυτή -η Ανθρωπότης- λειτουργεί κάτω από πίεση έντονων κοσμογονικών γεγονότων, τα οποία της διεγείρουν το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως. Τότε το ανθρώπινο μυαλό, στρυμωγμένο από αδήριτη πιεστική αναγκαιότητα, υπερλειτουργεί, εφευρίσκει, δημιουργεί και παράγει με μεγάλη ταχύτητα αποδόσεως. Το απώτερο γίνεται κοντινό, το μεθαύριο γίνεται αύριο και το αύριο… σήμερα. Η σύντμηση του χρόνου στην παρασκευή εμβολίου κατά της τελευταίας πανδημίας του κορωνοϊού -και μάλιστα από αρκετές χώρες- αποτελεί αδιάψευστη απόδειξη, αντίστοιχη με την κατασκευή των χιτλερικών πυραύλων V1 και V2 του Φον Μπράουν που έπληξαν, άτσαλα και βιαστικά, την Αγγλία ή την κατασκευή της ατομικής βόμβας από τον Οπενχάιμερ που τσατάλιασε την Ιαπωνία και τέλειωσε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αντίστοιχα, και στην κλίμακά τους, λειτουργούν οι μικρές κι ασήμαντες ανθρώπινες μονάδες κάθε φορά που η ανθρώπινη φύση τις στριμώχνει στη γωνία του πόνου, με το φάσμα της ανυπαρξίας να πλανάται γύρω τους. Τότε η έσχατη καταφυγή, προϊόν θέλησης για ένα άπελπι τελευταίο… «ίσον», καταληκτικό συμπέρασμα του επίγειου κύκλου τους η ύστατη σκέψη τους στρέφεται στα αγαπημένα τους πρόσωπα που καταλείπουν και στο βάθος… ο Θεός! Όποιος επιμένει ν΄ αμφιβάλλει ας συμβουλευτεί τα τελευταία λόγια κάποιων διάσημων, εν ζωή άθεων, που κατέληξε η σκέψη τους. Πρόχειρα ανατρέχω στον Γκαίτε και τον Σαρτρ, τους οποίους θα συναντήσουν και οι ίδιοι, όταν θα παν εκεί που εκείνοι βρίσκονται τώρα!

Γεννήθηκα στην φτωχογειτονιά της Ακαδημίας του Πλάτωνος σε χρόνια μίζερα και δύσκολα. Και πριν ασχοληθώ με την φιλοσοφία, τις ιδέες και τα διδάγματα του μεγάλου Πλάτωνα, κλώτσησα την μπάλα, μαζί με άλλους γαβριάδες -γαβριάς κι εγώ- στα σκάμματα που «φύτεψε» στη συνοικία η αρχαιολογική μανία του μαικήνα Αιγυπτιώτου αρχιτέκτονος Παν. Αριστόφρονος, ο οποίος είχε βάλει στόχο και σκοπό ζωής να ανακαλύψει και αναστηλώσει την περίφημη Ακαδημία του μεγάλου φιλοσόφου.

Μεγαλώνοντας, την διάψευση της ουτοπίας του Αριστόφρονος ακολούθησε και δική μου διάψευση μιάς άλλης ουτοπίας που μου έκανε πιό οικείο τον φιλόσοφο Πλάτωνα. Αυτή του περίφημου «πλατωνικού έρωτα», κάτι που προσωπικά… δεν γνώρισα ποτέ! Δεν πρόλαβα, ή δεν άφησα να ζήσω.

Βγαίνοντας νωρίς στα βάσανα της ζωής και τη σκληρή βιοπάλη, ένοιωσα την ανάγκη να στηρίξω το οικοδόμημα των ηθικών αξιών μέσα σ΄ ένα πλέγμα στο οποίο θα έπρεπε να κινηθώ. Με σταθερό και αμετάβλητο έρμα, που θα μου εξασφάλιζε αδιατάρακτη, σταθερή και αξιόπλοη πορεία στη ζωή μου.

Έκτοτε, βοηθούσης της πείρας που άφευκτα έχτιζα, μέρα τη μέρα, διαπίστωνα πως όλα γύρω μου συνεχώς άλλαζαν και η «πραγματικότητα» που νόμιζα, θεωρούσα, έβλεπα και ήθελα να ζω, στην πράξη ήταν ρευστή και έμοιαζε με κινούμενη άμμο, μεταβαλλόμενη διαρκώς, επηρεαζόμενη από σταθμητούς και αστάθμητους εξωτερικούς, ή και εσωτερικούς παράγοντες. Οπότε, μοιραία, ξαναγύρισα σε κάποια θέσφατα που θυμήθηκα από πρώτες -πρώιμες- επιπόλαιες «ματιές», στην αναζήτηση της αλήθειας. Αυτής που είχε απασχολήσει όλους τους φιλοσόφους και -εν προκειμένω- και τον Πλάτωνα. Και , τελικά, κατέληξα όπου κι εκείνος. «Η αλήθεια, η σταθερή και αναλλοίωτη αλήθεια βρίσκεται στις ιδέες»! Γιατί μόνον οι ιδέες παραμένουν διαχρονικά αμετάβλητες και σταθερές. Άρα οι ιδέες εκφράζουν την ουσιαστική πραγματικότητα! Ενώ οι δικές μας… «πραγματικότητες», ρευστές, εναλλασσόμενες και κολυμπώντας συνεχώς μέσα σε μια πολυκύμαντη θάλασσα που λέγεται «ζωή» δεν είναι τίποτε άλλο παρά αχνές, επιδερμικές και πρόσκαιρες απεικονίσεις –υποκειμενικά εκλαμβανόμενες και συνεχώς μεταβαλλόμενες παραστάσεις, μέχρι να τις «καταπιεί» ο… Θάνατος.

Η ζωή μου προσπάθησα να κυλήσει έτσι μιά χαρά. Απόλυτα συμβατή -έστω και ασυνείδητα- με την πλατωνική θεωρία. Με κέντρο βάρους, κέντρο προσοχής την καθημερινότητα και μικρή σημασία -«άστο μωρέ για τώρα, βλέπουμε αργότερα»- για τις αντικειμενικές «αλήθειες». Με τακτοποιημένη συμβίωση της βιοτικής μέριμνας και ενός ρομαντικού ιδεαλισμού, κάπου κρυμμένος σε κάποια γωνιά της ψυχής, να κάνει, πού και πού, την εμφάνισή του. Ώσπου ο… αλήτης ο Πανδαμάτωρ, (ο Χρόνος , δηλαδή), να βάλει στο διάβα μου τις αναπόφευκτες «τρικλοποδιές» της φθοράς στην υλική μου υπόσταση.

Έτσι, στα διάφορα Νοσοκομεία και Κλινικές, που , ξαφνικά και μοιραία, άρχισα να βολτάρω αναζήτησα -αυθόρμητα και λογικά- την πραγματική σχέση μεταξύ «αιτίου» και «αιτιατού» που επέβαλλε ο ρεαλισμός και ανώμαλη προσγείωση στην τωρινή μου… «πραγματικότητα». Κατάλαβα, πλέον, πως η αιτουμένη αλήθεια βρίσκεται εντός του βεληνεκούς της προσωπικής μας παρατηρήσεως της φύσεως και των φυσικών φαινομένων, αλλά και της ατομικής ικανότητος ενός εκάστου σ΄ αυτή την παρατήρηση. Εκτιμώντας, λοιπόν, το «αιτιατόν» ως αποτέλεσμα κάποιου αντίστοιχου «αιτίου» , το ερώτημα μετατοπίζεται από το «πώς» στο… «γιατί»!

Άρα, αφού η φύση -και τα φυσικά φαινόμενα- δηλαδή το Σύμπαν μεταβάλλεται συνεχώς, υπακούοντας στα κελεύσματα μιάς εξωτερικής υπερδυνάμεως και τούτο γίνεται νομοτελειακά αενάως και σε βαθμό τελειότητος, η ύπαρξη ενός τέτοιου τέλειου… «αιτιατού» προϋποθέτει μια προγενέστερη ύπαρξη ενός ακόμη πιο τέλειου «αιτίου», το οποίον θα δημιουργεί αυτό το τέλειο «αιτιατό» Σύμπαν! Συνεπώς και μοιραία οδηγούμαστε στον… Θεό! Έναν Θεό δημιουργό του παντός. «Εν αρχή ην ο… Λόγος»!!!

Αυτά σκεφτόμουν, μισοζαλισμένος από την νάρκωση αλλεπάλληλων χειρουργικών επεμβάσεων και κατέληξα σε ένα διαφορετικό συμπέρασμα από το επικρατούν. Πιστεύω πιά πως ο Αριστοτέλης -ο μέγιστος των αρχαίων φιλοσόφων- πραγματιστής και ολοκληρωμένος, καθώς έχει διασωθεί ολόκληρο το γραπτό του έργο, δεν αντίκειται, τελικά, στον Πλάτωνα. Απλά, τον συμπληρώνει…

Αμπελοφιλοσοφία της ημέρας.

 

Μόλις το «Αύριο» γίνει «Σήμερα», εκείνο έχει ήδη γίνει… «Χθες», ενώ το «Μεθαύριο» ίσως δεν έλθει ποτέ. Άρα… δεν υπάρχει σίγουρο «Αύριο». Οπότε… ζήστε το «Σήμερα», σαν να είναι η τελευταία ημέρα της ζωής σας!