Άρης Μοντέγος και Κλαίρη Καπουλέτου, σε μοντέρνα version.

   

    Δεν ξέρω τί είδους σχέσεις διείπαν τις δύο χαροκαμένες οικογένειες της Σάμου. Ξέρω μόνο πως το τραγικό συμβάν της απώλειας των παιδιών τους θα τους ενώσει γιά πάντα. Και μάλιστα με στέρεους κι ακατάλυτους δεσμούς. Ο θάνατος, βλέπεις, είναι ένα απόλυτα στατικό και αμετάβλητο μέγεθος και δεν τον φθείρουν εξωτερικές συνθήκες, μεταβολές αισθημάτων, απόψεων και μοιραίες φθορές του Πανδαμάτορα χρόνου. Ο πόνος και η μνήμη τον νικούν.

  Η ιστορία του μεγάλου σεισμού που ταρακούνησε τη Σάμο και σμπαράλιασε την Σμύρνη είναι γνωστή. Καθώς και ο τραγικός χαμός των δύο νεαρών και ερωτευμένων παιδιών, που διέτρεξαν στα σβέλτα τον ανηφορικό δρόμο της Ζωής για να θρονιαστούν, βιαστικά, στην αγκαλιά του Πλάστη τους. Κρατημένοι χέρι-χέρι βρέθηκαν -ακαριαία, όπως λέν οι ιατρικές διαγνώσεις- να διαβαίνουν την Πύλη του Παραδείσου. Περί αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία, καθ’ όσον η ηλικία -ακόμη κι αν το επεδίωκαν μανιωδώς- δεν θα τους επέτρεπε να φορτωθούν με απαγορευτικό φορτίο αμαρτιών.

   Όλη η χώρα κλαίει το λυγερόκορμο αγόρι και το γελαστό «κουλτουριάρικο» προσωπάκι της κοπελίτσας. Το ίδιο έκανα -μέχρι προ ολίγου κι εγώ- αναπολώντας τα δικά μου χρόνια της ηλικίας τους.

   Όμως τώρα, κατόπιν δεύτερης σειράς σκέψεων, βλέπω τα πράγματα ψυχραιμότερα και ωριμότερα. Προσπαθώ και φαντάζομαι τον Άρη με καραφλίτσα, κοιλίτσα και πρόσωπο πελεκημένο από τον χρόνο και τη φθορά ν’ αποτυπώνεται στο ρυτιδιασμένο του μέτωπο. Με πίεση, προστάτη, θυρεοειδή και -Κύριος οίδε- τί άλλα κουσούρια θα του κουβαλούσε η σκληρή βιοπάλη. Και βλέπω την Κλαίρη -όχι απαραίτητα δίπλα του- σαν μιά σταφιδιασμένη μπαμπόγρια με οστεοπόρωση, ζάχαρο, συχνουρία, πνευμονοπάθεια και ταραγμένο νευρικό σύστημα! Δυστυχώς, η νομοτέλεια της Ζωής θέλει τη φθορά ν’ αρχίζει με τη γέννηση και τον χρόνο να μετρά αντίστροφα στην αρτιότητα ψυχής τε και σώματος.

   Τελικά, το ζευγαράκι που έφυγε ανώδυνα, προσωπικά το μακαρίζω και το ζηλεύω! Μπορεί να γεύτηκε μόνο μιά... κουταλιά ζωής, αλλά μ’ αυτήν πήρε το «απόσταγμά» της. Νέοι και ωραίοι, ακμαίοι και υγιείς, πρόλαβαν τον έρωτα που -εύχομαι ολόψυχα- μακάρι να γνώρισαν κι ολοκληρωμένο, έκαναν όνειρα γιά το μέλλον, έβαλαν στόχους, ελπίδες και σκοπούς  και «δούλευαν» μαζί γιά την πραγμάτωσή τους. Όπως έμαθα, η Κλαίρη ήταν η πρώτη μαθήτρια της τάξεώς της, κάτοχος proficiency και προχωρημένη στα Γερμανικά. Και «έφυγαν» πριν γνωρίσουν την άλλη όψη, την γκρίζα και μελαγχολική πλευρά της ζωής που περιέχει την ματαιότητά της και συνιστά πομφόλυγα ουτοπίας. Πριν βουτηχτούν στις πίκρες της βιοπάλης, πριν δώσουν την μάχη της καθημερινότητος και πριν γευτούν την αποτυχία και την φαλκίδευση των ονείρων τους. Και το σπουδαιότερο -και εν πολλοίς στατιστικά επιβεβαιωμένο γιά τον πρώτο έρωτα της ζωής μας- πριν δοκιμάσουν έναν πιθανόν αποτυχημένον έρωτα, πριν βιώσουν μιά ενδεχόμενη ρουτίνα, πριν νιώσουν τις καρδιές τους ν’ αδειάζουν από αγάπη και ν’ αναζητούν... «κάτι άλλο» και πριν ζήσουν την τραυματική εμπειρία της απιστίας, ή την ανία και τον κόρο. Πριν νοιώσουν ότι το ποτήρι της αγάπης τους άδειασε, ότι  η απομυθοποίηση άλλαξε το χαρακτήρα τους και η υπομονή τους εξαντλήθηκε. Κοντολογίς, πριν το πιάσιμο του χεριού τους -αν συνεχιστεί- καταντήσει μια συμβατική κουραστική συνήθεια και πριν, ενδεχομένως σε παρατεταμένη συμβίωση, ο θορυβώδης ύπνος του ενός οδηγήσει τον άλλον σε... διπλανό δωμάτιο. Κι αυτά σε μια ανεκτή περίπτωση, χωρίς να υπολογίσουμε το ενδεχόμενο μαρτύριο της μοναξιάς. (Βεβαίως, σε κάποιες περιπτώσεις, τίποτε από τα παραπάνω μπορεί να μην συμβεί, όμως οι στατιστικές λέν άλλα).

   Αναλογιζόμενος, σφαιρικά, όλα τα πιο πάνω αναφερθέντα θεωρώ πως το ζευγαράκι της Σάμου, ο Άρης κι η Κλαίρη, «έφυγε» στον κολοφώνα της πρώιμης ευτυχίας του, χωρίς να προλάβει, μεν, να στραγγίξει το ποτήρι της Χαράς, αλλά και χωρίς να γευτεί σταγόνα από τις Λύπες της Ζωής. Έφαγε ένα κομμάτι από το φιλέτο της, αφήνοντας πίσω ξύγκια και κόκκαλα και έφυγε αθώο, ανέμελο, ερωτευμένο, ευτυχισμένο και -κυρίως- χωρίς να γνωρίσει κάν τον πόνο και το βάσανο του τέλους.

   Γι’ αυτό έπαψα να το κλαίω. Ίσως-ίσως και να το ζηλεύω!

Ζητείται... Θεός!

 

   Όχι ο ελεήμων, ο φιλεύσπλαχνος, ο οικτίρμων, αλλά ένας Θεός τιμωρός, αλάστωρ, δίκαιος. Κάτι σαν την αρχαία Νέμεση, αλλά με την δριμύτητα της ινδουιστικής θεάς Κάλι. 

   Λίγο πιό κάτω από μένα ζει μόνη της μιά γυναίκα. Φτωχή αλλά πολύ αγαθή, καλότροπη, γελαστή και -όπως αποδεικνύεται- μικρόμυαλη, η Μαρία Δ. Αυτήν βρήκε να εξαπατήσει ένα ψηλό παχύσαρκο και πλούσιο καθήκι. Προφανώς παλιάνθρωπος, απατεώνας και φοροφυγάς, αφού εκμεταλλευόμενος τα παράθυρα του Νόμου, διαθέτει και κυκλοφορεί πολυτελές τζίπ με ξένες πινακίδες. 

   Αυτό το ανθρωποειδές νοίκιασε από το καλοκαίρι, επιπλωμένο, το σπίτι της αγαθιάρας Μαρίας δίνοντας εμπρόθεσμα μόνο την προκαταβολή και μέχρι χθες της χρωστούσε τρία ενοίκια -«όλα μαζί στο τέλος», της έλεγε. Χθες, μέρα μεσημέρι, μάζεψε ό,τι πράγματα είχε στο σπίτι και την κοπάνησε, αφήνοντας -συν τοις άλλοις- απλήρωτα νερό και ρεύμα! Το χειρότερο, δε, στην περίπτωση είναι πως κάποιο άλλο τομάρι γείτονας τον παρότρυνε: «Φύγε και μην της πληρώνεις τίποτα. Είναι χαζή»!

   Και επειδή όντως είναι χαζή, καθώς δεν έχει κανένα γραπτό αποδεικτικό στοιχείο γιά να κυνηγήσει το γαϊδούρι που εμπιστεύτηκε και το έβαλε, οικογενειακώς, στο σπίτι της, μόνη της ελπίδα, όχι γιά την οικονομική αποκατάσταση της ζημιάς, αλλά γιά ηθική ικανοποίηση είναι η... Θεία Δίκη.

    Προσθέτω την οργή μου και προσυπογράφω την επίκληση γιά επέμβασή Της. Εν προκειμένω, ο φοβερός και διάχυτος... κορωνοϊός θα μπορούσε να ρίξει και μιά ευεργετική ματιά στην περίπτωση, με βαρύτατα και ολοκληρωτικά... «αποτελέσματα». "Αυτός ο ιός θα ήταν μιά κάποια λύση", παραφράζω τον Καβάφη. Άλλωστε είναι γνωστή η ρήση των αρχαίων στωικών φιλοσόφων: «Ουδέν κακόν αμιγές καλού».                                                                          

   Ευελπιστώ -και προσεύχομαι γι’ αυτό- στην συνδρομή του.

Αγία Σκέπη.

   Ο εικονιζόμενος ναϊσκος ανηγέρθη -με πολύ κόπο, προσπάθειες και στερήσεις- γιά ειδικό λόγο και προκειμένου να εξυπηρετήσει ειδικό σκοπό. Εφ’ ώ και δεν εορτάζει, ούτε πανηγυρίζει σήμερα, κατ’ επιταγήν του ημερολογίου που θέλει εορτασμό των ομωνύμων ναών. Θα λειτουργήσει, εξυπηρετώντας τον λόγον υπάρξεώς του, την Παρασκευήν 6^ην Νοεμβρίου. Θεού θέλοντος και του αγαπημένου μου παπά-Θεαγένη... επιτρέποντος.

 

Έτσι απλά...

Από μιά πολυμελή οικογένεια -κάτι πολύ συνηθισμένο τα παλιά χρόνια- με τέσσερα παιδιά και μπόλικο συγγενολόι ανιόντων, απέμεινε στη ζωή ένας μικρότερος και πανάκριβος αδελφός, που να συγκεντρώνει όλη μου την ομόαιμη αγάπη. Ο Δημήτρης. Μ’ αυτόν πλέον ανταγωνίζομαι γιά το χρυσό μετάλλειο μακροζωίας της παλιάς «φρουράς».

Επ’ ευκαιρία της σημερινής γιορτής, του εύχομαι -ολόψυχα κι ολόθερμα- να το κατακτήσει. Έτσι απλά και... de profundis.

Σχόλια

Η αντιπολίτευση, η λογική και το σπάσιμο των νεύρων μας.

-Αν είσαι Τσίπρας και πονείς,

βρες που το πάει ο Κοντονής.

Σα δε ντρέπεται λιγάκι,

-Επειγόντως τον... Πολάκη!

 

Ν’ απαντήσει παρευθύς,

νταϊλής, μουστακαλής.

Τί το έχεις το μπουλντόγκ,

γιά να τρώει τα χοτ-ντογκ;

 

Τον ανέχεστε ακόμα;

Τρία μέτρα μεσ’ στο χώμα.

 

Μας το παίζει Σκαραμούς,

διακυβεύει τους... αρμούς,

που θα ελέγξουμε καθώς

θα ξανάρθουμε... αμ’ πώς!

 

Σαχλαμάρες και λογάκια,

γίναμε πανηγυράκια,

συγκεντρώσεις γιά την «Ζάκι»,

τον ληστή, το πρεζονάκι.

 

Μέχρι και η Τσαλακώτα

-πρώτα έκανε την κότα-

τώρα βγαίνει στο κλαρί

και το πάει φιρί-φιρί.

 

Να του αρπάξει το «λιλί»,

όπως και η Καϊλή.

 

Πάει, λένε, γι’ αρχηγός,

δεν του κάνει ο «μικρός»,

των σχολειών «καταληψίας»

ένας  κάθε... «χιλιετίας»!

 

Κι ο κρετίνος Καρανίκας,

-Στρατηγός γιομάτος νίκας-

εύχεται  στον Ουάιλντ Όσκαρ,

μα... ίες  γιά το «Όσκαρ».

-Στις αρλούμπες Καρανίκα, 

ο λαός φωνάζει... "σύκα"!

 

Με μιά πρόταση μομφής,

άντε Αλέξη να κρυφτείς.

Με βλακείες κι αστειάκια,

θα σας πάρει τα... στριγκάκια

Κι ας γαβγίζει  ο "Καρπερός",

τί να κάνει ο καψερός.

με τη δύστυχη "Αυγούλα",

προκαλεί την αναγούλα.

Με τη χώρα σε κλοιό,

-μέσ' στον  κορωνοϊό-

κι απ' την άλλη ο Ερντογάν,

να ζητά ... "καζάν-καζάν"!

Με το στόλο ν' αρμενίζει,

γι' άλλο μας... μας "προγραμματίζει"

και αντί "καζάν-καζάν",

μας κυαλάρει γι'... "αρκαντάν"!

Μ' όλα ετούτα τα στραβά, 

τα φαιδρά, τα παλαβά,

πού ο φτωχός να καλυφτεί

κι ο χορός... καλά κρατεί! 

 

Μετά... 59 έτη.

 ...και διηγώντας τα να κλαις!

Ο περίφημος Γάλλος μυθιστοριογράφος Αλέξανδρος Δουμάς έχει γράψει κάποια από τα πιό αγαπημένα μυθιστορήματα που γαλούχησαν τα παιδικά μου χρόνια και κυριάρχησαν στις ηρωικές μου φαντασιώσεις. Πρώτο-πρώτο στη σειρά το περίφημο "Οι τρεις Σωματοφύλακες", την ανάγνωση του οποίου επαναλάμβανα σε τακτά χρονικά διαστήματα. Κατά περίεργον τρόπο, ενώ η φυσιολογική προτίμηση όλων των πιτσιρικάδων της παιδικής παλιοπαρέας ήταν γιά τον Ντ' Αρτανιάν, η έμφυτη... "τζαναμπετιά" μου -αυτή που δεν με άφησε να τραβήξω ούτε μία ρουφηξιά τσιγάρου στη ζωή μου- ως δική μου προτίμηση αγκάλιαζε τον Άθω, με τον οποίο πολλές φορές ταυτιζόμουν στις... ονειρικές μου περιπέτειες!

   Το παιδικό μου υπνοδωμάτιο έμοιαζε με στρατιωτικό κοιτώνα΄ή λαϊκό υπνωτήριο, καθόσον στέγαζε τρία αδέλφια και -από κάποια ώρα και μετά- επέβαλε απόλυτη συσκότιση. Τότε, κουκουλωμένος κάτω από την χοντρή χωριάτικη "πατανία" και με την αφή ενός πλακέ φακού, μέσα στο μικρό "κλουβί" που μεταμορφωνόταν το κρεβάτι μου η γοητεία που σκορπούσε απλόχερα η νυχτερινή ανάγνωση με απογείωνε και με μετέφερε σε άλλους κόσμους. Ηρωικούς, ιπποτικούς, ιδανικούς.

   Οπότε, το μετέπειτα ανάγνωσμα του ιδίου συγγραφέα, το "Μετά είκοσι έτη", με την ωριμότερη σκιαγράφησή των  ίδιων πρωταγωνιστών, μου δημιούργησε μελαγχολία, θλίψη κι απογοήτευση!

   Όμως γιατί τα γράφω τώρα αυτά; Ένας καλός φίλος και συνάδελφος, ο Κώστας Κατσιγιάννης, που ανέκαθεν λειτουργούσε ως... ληξίαρχος της πολυτεχνικής μας τάξεως, είχε την καλοσύνη να μου στείλει τον δημοσιευμένο στον τύπο της εποχής -Οκτώβριο 1961- πίνακα των επιτυχόντων στην Σχολή των πολιτ. μηχανικών του ΕΜΠ. 

   Τον αναρτώ, συνοδευμένο από την άμετρη νοσταλγία, θλίψη και μελαγχολία που συνοδεύει η συναίσθηση του πόσο γρήγορα "γλίστρησε" η ζωή κάτω από τα πόδια μας, πώς στέρεψαν τα όνειρά μας αλεσμένα στη ματαιότητα της καθημερινότητος και πώς πέταξαν τα χρόνια μας σαν ταξιδιάρικα πουλιά. Όπως το νερό που δεν μπορεί να συγκρατηθεί στη χούφτα και χύνεται ασυγκράτητο, ανεξέλεγκτο και επί ματαίω στο έδαφος...  Έτσι, αυτό που απομένει είναι ένα βουβό παράπονο γιά το "ταξίδι" -που παρά τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες και τις αναποδιές του, καθώς η "Ιθάκη" φαίνεται καθαρά στον ορίζοντα- οσονούπω τελειώνει. Α' , ναι... και ένα ψιθυριστό... κρίμα... 

«Εν τω μηνί Αθύρ ο Λεύκιος εκοιμήθη».

...συνέχεια στην αναζήτηση διέξοδο καθαρού αέρα στη μόλυνση της εποχής.

 

Ο παμμέγιστος Έλληνας ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης έγραψε το 1917 το εξής ποίημα:

Με δυσκολία διαβάζω                  στην πέτρα την αρχαία.

«Κύ(ρι)ε Ιησού Χριστέ».               Ένα «Ψυ(χ)ήν  διακρίνω.

«Εν τω μηνί Αθύρ»                        «Ο Λεύκιος ε(κοιμ)ήθη».

Στη μνεία της ηλικίας                    «Εβί(ως)εν ετών»,

Το Κάπα Ζήτα δείχνει                    που νέος εκοιμήθη.

Μες στα φθαρμένα βλέπω         «Αυτό(ν)... Αλεξανδρέα».

Μετά έχει τρεις γραμμές             πολύ ακρωτηριασμένες

Μα κάτι λέξεις  βγάζω---             σαν δ(ά)κρυα ημών», «οδύνην»,

Κατόπιν πάλι «δάκρυα»,            και «(ημ)ίν τοις (φ)ίλοις πένθος».

Με φαίνεται που ο Λεύκιος       μεγάλως θ’ αγαπήθη.

Εν τω μηνί Αθύρ                           ο Λεύκιος εκοιμήθη.

 

   O αιγυπτιακός μήνας Αθύρ είναι ο τρίτος  του αρχαίου φαραωνικού ημερολογίου. Στη σύγχρονη εποχή προσδιορίζεται μεταξύ Οκτωβρίου και Νοεμβρίου. Προφανώς επιτύμβια στήλη διαβάζει ο Ποιητής, ευρισκόμενη σε αρχαίο Αλεξανδρινό νεκροταφείο, που ανήκε σε κάποιον νεαρό Αλεξανδρινό, ονόματι Λεύκιο. Τον Ποιητή δείχνει να εντυπωσίασε -και αναφέρει μελαγχολικά- η μεγάλη αγάπη που εισέπραξε εν ζωή ο 27/χρονος Λεύκιος. Επιχειρώντας μικρή διείσδυση στις μύχιες σκέψεις του Καβάφη, του ανθρώπου που τόλμησε, εν έτει 1917, να διακηρύξει μέσω της Ποιήσεως, την «διαφορετικότητά» του, γράφοντας σε άλλο του ποίημα: ...«Χαρά και μύρο της ζωής» του την αποστροφή... «ερώτων της, (κατ’ αυτόν), ρουτίνας», δηλώνω πλήρη και κάθετη διαφωνία, όχι τόσο γιά τις σεξουαλικές του προτιμήσεις -καθ’ όσον αναγνωρίζω αναφαίρετο δικαίωμα σεξουαλικής προτιμήσεως σε κάθε άτομο- αλλά στις διαφαινόμενες απόψεις του ως προς την αγάπη και το κέντρο βάρους αυτής. Ενώ ο Ποιητής στο τελευταίο δίστιχο εντυπωσιασμένος γράφει: «Με φαίνεται που ο Λεύκιος μεγάλως θ’ αγαπήθη. / Εν τω μηνί Αθύρ ο Λεύκιος εκοιμήθη».

   Προσωπικά θεωρώ σημαντικότερο από την αγάπη που δέχεσαι, την αγάπη που δίνεις. Μεγάλο το να σ’ αγαπούν, μεγαλύτερο το  ν’ αγαπάς. Να μπορείς να θυσιάζεις χάριν της, χωρίς προσδοκία αντιπαροχής, ακόμη και στον απόλυτο βαθμό της θυσίας. Να είσαι διατεθειμένος να προσφέρεις, χωρίς δεύτερη σκέψη,  ό,τι υπέρτατο αγαθό διαθέτεις. Θα μπορούσα να παρομοιώσω την αγάπη σαν ένα μεγάλο τζάκι όπου όποιος αγαπά  μπορεί να «ρίξει» ως καυσόξυλα... τα πάντα, ακόμη και την ζωή του. Με μόνο κέρδος την θέρμη που αναδίδει αυτή η προσφορά.

   Συνεπώς, θα προσυπέγραφα ανεπιφύλακτα τον μακαρισμό του Λεύκιου, αν μπορούσα να μάθω -πέραν από το πόσο αγαπήθηκε- το πόσο δυνατά αυτός αγάπησε. «Ουκ εά με καθεύδειν το του... Ρωμαίου τρόπαιον».  

 

Μαθητικός σκοταδισμός και «μη-μου-απτισμός» στα αιτήματα.

 Νοσταλγώντας τα παλιά!

       Η  χώρα   συγκλονίζεται,  εθιμικά   όπως  κάθε   χρόνο  τα  τελευταία  χρόνια  στην  αρχή  της εκπαιδευτικής   σεζόν,   από   τις  γνωστές   μαθητικές   καταλήψεις   σχολείων.  Αυτό  συμβαίνει, επαναστατική  πολιτική γυμναστική,  με  σαφή  παρακίνηση,  υποκίνηση  και οργάνωση  από τον ΣΎΡΙΖΑ,  που αποτελεί μέρος της αντιπολιτευτικής τακτικής του. Αυτή  γίνεται τόσο δριμύτερη, όσο  εμφανέστερη  είναι  η  ένδεια αντιπολιτευτικών του  επιχειρημάτων,  οπότε  η  επιστράτευση ανώριμων νεαρών που τρελαίνονται γιά χαβαλέ και «κοπάνες», αποτελεί βούτυρο στο συριζαρέικο ψωμί  και  τις  ανεύθυνες  ολοκληρωτικές  επιδιώξεις  του,  αδιαφορώντας  γιά  την μόρφωση του λαού,  γεγονός  που  προκύπτει  καταφανέστατα  από  το  χάλι  της  αμορφωσιάς  που παρουσιάζει ολόκληρη η αριστερή κομπανία, με επί κεφαλής τον αγράμματο αρχηγό της.  

   Είναι γνωστόν πως ο δημοφιλής λαϊκιστής ηγέτης του ΣΎΡΙΖΑ, στις μόνες εκπαιδευτικές εκδηλώσεις που διεκρίθη κατά τον μαθητικό βίο του ήσαν... οι «καταλήψεις»  και  οι χαριστικές προαγωγές... «by»! Με τελευταία και κυριότερη την απόκτηση πτυχίου πολιτ. μηχανικού από το ΕΜΠ χάρις στην παρακλητική παρέμβαση  του, τότε, αρχηγού του ΣΎΡΙΖΑ  Αλ. Αλαβάνου στον καθηγητή κ. Θεοδ. Τάσιο, όπως ο ίδιος εδήλωσε σε τηλεοπτική εκπομπή, την οποίαν έτυχε να παρακολουθήσω, γενόμενος αυτόπτης και αδιάψευστος μάρτυς του γεγονότος.

   Το άκρως λυπηρόν αυτής της ανόητης πρακτικής των καταλήψεων είναι η ομόθυμη συμπαράσταση των αριστερών γονέων, οι οποίοι θυσιάζουν τα παιδιά τους  φαλκιδεύοντας το μέλλον, την καριέρα και την προκοπή τους, στον βωμό του δικού τους πολιτικού φανατισμού, μαχόμενοι κατά του... «ξεστραβώματός» των παιδιών τους και υπέρ της καθηλώσεώς τους στην μιζέρια, την αμάθεια, την αβεβαιότητα αξιοπρεπούς επαγγελματικής καριέρας και, τελικά, στην υπανάπτυξη.

   Τα επιχειρήματα αυτών των ανεκδιήγητων αντιεκπαιδευτικών καταλήψεων -λες και τα σχολεία είναι εχθρικό έδαφος- κατά κανόνα είναι γελοία και προφασιστικά, (γιατί όχι και εντελώς... «φασιστικά»), αφού οι καταλήψεις επιβάλλονται «νταηλίδικα» από δυναμικές αριστερές μειοψηφίες, κόντρα στην πραγματική βούληση των νουνεχών μαθητών και σπουδαστών. Στο φετινό... μενού των απαιτήσεων περιλαμβάνεται η αντίθεση στην αγορά των γαλλικών αεροπλάνων Ραφάλ και -κυρίαρχο αίτημα- το πλήθος των μαθητών ανά αίθουσα να είναι 15... το πολύ!

   Είχα την τιμή και την τύχη να μαθητεύσω στην Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή -το Βαρβάκειο, κοινώς- όπου σε κάθε ένα από τα τρία τμήματα εκάστης τάξεως σπούδαζαν σαράντα, (40), μαθητές! Και όμως, μαθητεύοντας χωρίς συνδικαλισμό και με απόλυτο σεβασμό προς τον σκοπό, τον στόχο και τους καθηγητές μας, από το δικό μου τμήμα μόνο 2 συμμαθητές  δεν εισήλθαν σε ανώτατη σχολή και δεν πέτυχαν στην καριέρα που επέλεξαν. Επιφανέστεροι συμμαθητές μου υπήρξαν οι Νικ. Κωνσταντόπουλος, νομικός, μετέπειτα πρόεδρος του ΣΥΝ, Νικ. Καλτεζιώτης, πολ. μηχανικός, μετέπειτα υφυπουργός Παιδείας στην πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση του Κων. Καραμανλή και Βασ. Κοντογιαννόπουλος, ομοίως υφυπουργός Παιδείας στην ίδια κυβέρνηση και μελλοντικός πολιτικός φίλος του Σημίτη.

   Γιά την ιστορία και λόγω μελαγχολικής αναπολήσεως εκείνης της εποχής, ας μου επιτραπεί η ανάκληση από τα βάθη της μνήμης κάποιων προσωπικών νοσταλγικών αναμνήσεων.

   Η συνολική μαθητική μου επίδοση εκυμάνθη, βάσει των βαθμών στις δύο τελευταίες τάξεις της... «ορθοπεταλιάς» που θυμάμαι  καλύτερα -καθώς τα προηγούμενα έχουν ξεχαστεί- από 17 και κάποια (πολλά) δωδέκατα έως 18 και κάποια, λίγα. Στη συνείδηση των καθηγητών μου, και με δεδομένο το γενικό επίπεδο της Σχολής, οι επιδόσεις αυτές με έφερναν στα όρια μεταξύ μετρίου και... «τενεκέ», καθ’ όσον οι πρώτοι έχαναν πολύ λίγα δωδέκατα από το απόλυτο 20!! Το μόνο μάθημα στο οποίο επί είκοσι χρόνια είχα κι εγώ μονίμως 20 -πλην του α' διμήνου της πρώτης ανιχνευτικής χρονιάς- ήταν η Γυμναστική! Ενδιαφερόμενος περισσότερο γιά τον αθλητισμό και τον... ποδόγυρο, τα μαθήματα έρχονταν πάντα σε... δεύτερη μοίρα. Από την τρίτη χρονιά, (Ε΄ οκταταξίου), μάλιστα, αν και τρία χρόνια μικρότερος, υπήρξα αρχηγός των ομάδων ποδοσφαίρου και βόλλεϋ του Σχολείου!

   Σε κάποια τηλεοπτική συνέντευξη του Νικ. Κωνσταντόπουλου, την οποία δεν παρακολούθησα αλλά μου μετέδωσαν το γεγονός, ο φίλος μου Νικολάκης -αμυντικός βράχος και μόνιμο σέντερ μπακ της ομάδος- έκανε ιδιαίτερη μνεία και κολακευτική αναφορά στην αφεντιά και τις επιδόσεις μου. Η συνημμένη πανηγυρική φωτογραφία που ελήφθη  στο Γυμναστήριο "Φωκιανός" -και τυχαία διεσώθη στο αρχείο μου,  είναι μετά από νικηφόρο αγώνα βόλλεϋ του Βαρβακείου,  με αντίπαλο ή το ΙΑ΄ Γυμνασίου Περιστερίου, ή το Η΄ Γυμνάσιο Αθηνών, καθώς δεν θυμάμαι ακριβώς. Ο... "αρχηγός" καθιστός στο μέσον! (Εκ των εικονιζομένων μαθητών-αθλητών, μόνον ένας ή δύο δεν έγιναν επιστήμονες!).

   Συμπέρασμα: Ας μην αμφιβάλλει κανείς γιά την διαφορά ποιότητος, τόσο του επιπέδου της τότε λαμβανομένης εκπαιδεύσεως, όσον και της σεμνότητος, σοβαρότητος και υπευθυνότητος των τότε μαθητών, που μορφώθηκαν πραγματικά, χωρίς κομματικούς φατριασμούς, χωρίς μαθητικούς συνδικαλισμούς, χωρίς «ηρωικές» καταλήψεις υπό μειοψηφιών και χωρίς μιμητικά καραγκιοζηλίκια ανεύθυνων αριστερών αγκιτατόρων.

Πολιτική ανασκόπηση

Υποκρισία και καραγκιοζηλίκια!

   Προσωπικές ενασχολήσεις και έγνοιες, αλλά και η ραγδαίως αυξανόμενη ρύμη σημαντικών γεγονότων, δεν μου επέτρεψαν να ασχοληθώ, τελευταίως, με την επικαιρότητα. Χωρίς όμως  και να με αποτρέψουν από την ενημέρωση. Τώρα, δράττομαι ενός μικρού κενού γιά μιά σύνοψη, κατά την δική μου πάντα άποψη και εκτίμηση.

   Είναι πασίδηλον πλέον πως ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα φυγοκεντρικό πολιτικό μηχανισμό, ο οποίος φυγοκεντρίζοντας την ελληνική κοινωνία συλλέγει και εντάσσει στις τάξεις του όλη τη μούργα της. Κομπλεξικοί παντός συμπλέγματος, απορρίμματα και άστεγα ρετάλια πάσης πρώην πολιτικής προελεύσεως, αμόρφωτοι, ανάγωγοι, «μούργοι» γενικώς, άχρηστοι, ανίκανοι, περιθωριακοί, αλήτες, «παρδαλοί» πάσης φύσεως και όοοοοολο το ελληνικό περιττωματικό «καρακατσουλιό», αποτελούν την μαγιά. Ζυμωμένοι με ανεγκέφαλους εμμονικούς σε απηρχαιωμένες και απορριμμένες στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας ιδεολογίες  και «πασμαλισμένοι» με ρομαντικά, αφελή ραμολιμέντα και άμυαλα παιδάκια «καλών οικογενειών» που κάνουν «επανάσταση» με τα λεφτά του μπαμπά, (ή ληστεύοντας Τράπεζες, αν ο μπαμπάς είναι επιφανές συριζαρέικο «στέλεχον»), συγκροτούν ένα σύγχρονο πολιτικό συμπίλημα, που βάλθηκε να σαλπίσει έναν... ρεβανσιστικό «επόμενο γύρο». Τον γύρο που ορκίστηκαν να επιχειρήσουν στο μέλλον, παίρνοντας γιά επιβεβαίωση των προθέσεών τους, όσα μπόρεσαν από τα νεαρά βλαστάρια της Β. Ελλάδος στις Ανατολικές χώρες, κατά την φυγή τους τον Αύγουστο 1949, μετά τη συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας στο Γράμμο και το Βίτσι.

   Το δημιουργηθέν σήμερα και κατά τα ανωτέρω νεοκομμουνιστικό συνονθύλευμα -κατά πολύ πιό κουτοπόνηρο, ανέντιμο, δημαγωγικό και λαϊκίστικο από το ορθόδοξο ΚΚΕ- κατάφερε εκμεταλλευόμενο την αναστάτωση και αγανάκτηση που δημιουργήθηκαν  στον λαό  από την χρεωκοπία και την ένταξη της χώρας στην κηδεμονία των δανειστών -λέγε με «μνημόνιο»- να αναρριχηθεί στην εξουσία συνθηματολογώντας, υποσχόμενο αφειδώς τα πάντα και συμμαχώντας ανίερα με την ακροδεξιά -λέγε με ΑΝΕΛ- και με αβάντα τους ψήφους της αλήτικης ναζιστικής  Χρυσής Αυγής, οσάκις τούτο ήταν αναγκαίο.

   Έτσι, υποκριτικά -παλιά μου τέχνη κόσκινο- μεγαλοποιούν τώρα με ανόητες και εκβιαστικές συγκεντρώσεις τον αμελητέο κίνδυνο που λέγεται διαλελυμένη Χρυσή Αυγή, την οποία τότε ενεθάρρυναν προκειμένου να κόβει ψήφους από την ΝΔ, καπηλευόμενοι την δήθεν... «δημοκρατικότητα» καταμέτρησης των βουλευτικών ψήφων, ενώ τώρα την «καταριούνται» και χρεώνουν την ΝΔ με συνεργασία μαζί της!  

  Επειδή, κατά την λαϊκή ρήση...«ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρεται», ήταν αναμενόμενο, το αριστερό πείραμα που κατέρρευσε όπου εφαρμόστηκε, να καταρρεύσει κι εδώ, καθ’ όσον σύντομα απεκαλύφθη -κατά την διακυβέρνησή τους- η γύμνια, η ανικανότητα, η αναποτελεσματικότητα, η ανεντιμότητα, οι ραδιουργίες, η διαβολικότητα,  η ουτοπία των... «οραμάτων» και η απελπισμένη καταφυγή τους στον διχασμό και τον φανατισμό  για επιβίωση.

   Καθώς  το σοφόν... «ουδέν κακόν αμιγές καλού» έχει γενική ισχύ και απόλυτη εφαρμογή, η ελληνική κοινωνία, θυσιάζοντας 4,5 χρόνια αλλοπρόσαλλης διακυβερνήσεως, κατάλαβε πλέον γιατί η μαρξιστική θεωρία και η λενινο-σταλινο-μαοϊκή εφαρμογή της ήταν ένας  πειραματισμός που απέτυχε παταγωδώς στις χώρες που επεκράτησε, αν  και εφαρμόστηκε απόλυτα, ανενόχλητα και ανεμπόδιστα.

   Από την άλλη, οι ανεκδιήγητοι ατζαμήδες συριζάριοι -(«θα επιτρέψω την είσοδο σε όσους έχουν τεστ θετικό», «η θάλασσα δεν έχει σύνορα», «θα κάνω στροφή 360 μοιρών» και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες)- ζαλισμένοι από τη γλυκειά μέθη της εξουσίας επιδιώκουν, παντί τρόπω και πάση θυσία, την επιστροφή τους σ’ αυτήν. Έτσι μας δείχνει, μαζί με τη λύσσα και τον φανατισμό, το πραγματικό αντιδημοκρατικό πρόσωπο της αριστεράς. Μισαλλοδοξία, διαβολή, τρομοκράτηση γιά φίμωση αντιπάλων, (περίπτωση Πορτοσάλτε), διαστρέβλωση, ψεύδη, αλητείες, καπηλείες, ύβρεις, τραμπουκισμοί. Συνεπείς στην άποψη του Νικολό Μακιαβέλλι, μετέρχονται κάθε μέσον που θα τους προσπορίσει ανακατάληψη της εξουσίας, τα οποία εντείνουν όσο βλέπουν, δημοσκοπικά, την ματαιότητά τους. Μέσα στον πανικό τους, από τον διαφαινόμενο μαρασμό, άρχισε να εμφανίζεται και η νομοτελειακή κομμουνιστική ενδοφαγωμάρα, η αμφισβήτηση και η κλασσική ανελέητη «συντροφική» αλληλοσφαγή.

   Καλώ όσους διαβάζουν τις παραπάνω απόψεις, να τις «τεστάρουν» με την ιστορική αποτύπωση, να σκεφθούν σοβαρά και σε βάθος σταθμίζοντας τα γεγονότα όπως πραγματικά συνέβησαν -και όχι όπως τα παρουσιάζει η κομματική «Αυγή»-  αλλά και  να αναλογιστούν τα «χαΐρια και τις προκοπές» που είδαν όσοι λαοί -ένθεν, κακείθεν- επιχείρησαν να γίνουν... «κομμουνιστικοί παράδεισοι» και να... «τρώνε με χρυσά κουτάλια»!

Προσωπικώς, ως μορφωμένος και πνευματικός άνθρωπος, με ολοκληρωμένη επαγγελματική καριέρα και ευρισκόμενος περί τας δυσμάς του βίου του, αισθάνομαι ντροπή, αηδία, αγανάκτηση και αποτροπιασμό γιατί η χώρα μου -άρα κι εγώ- κυβερνήθηκε επί 4,5 χρόνια από έναν Τσίπρα, έναν Παππά, έναν Πολάκη, έναν Καρανίκα... Βούτση, Λάμπρου, Φίλη, Γιαβρόγλου και... σία.

Έργα και ημέραι νεαρών λαϊκιστών.

 Ελπίζοντας -κι ευχόμενοι- να πέρασαν ανεπιστρεπτί!

   Επειδή οι Έλληνες, ως λαός, είναι κατ' εξοχήν ξεχασιάρηδες, πονόψυχοι και οπαδοί του... "έλα τώρα, μωρέ", καλόν θα είναι να τους υπενθυμίζουν κάποιοι, μη λωτοφάγοι, πώς κυβερνήθηκαν γιά 4,5 χρόνια και από ποίας ποιότητος ανθρώπους. Ποιές περγαμηνές -μορφώσεως, εντιμότητος συνέπειας και εργασίας κουβαλούσαν στο βιογραφικό τους, ποιούς στόχους έταξαν να εξυπηρετήσουν προς όφελος του λαού, τί του έταξαν και τί του προσέφεραν, πλην του προσωπικού και κομματικού οφέλους και της νομής και κατοχής της γλυκειάς εξουσίας.                   Ο εικονιζόμενος αρχιμπερμπάντης λαϊκιστής, καιροσκόπος και δημαγωγός κατάφερε να ξεγελάσει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού τάζοντάς του λαγούς με πετραχήλια κι εκμεταλλευόμενος την δυσφορία και την αγανάκτηση που είχε προκαλέσει η χρεωκοπία της χώρας, την οποίαν η αφέλεια και ανευθυνότητα των Ελλήνων απέδιδε στις προηγούμενες κυβερνήσεις, παραβλέποντας την μεγάλη συμμετοχή των ιδίων σ' αυτή την ευθύνη. Ως γνωστόν, ο λαός είναι πάντα... σοφός (!) και πάντα... αλάνθαστος!!! Και γιά να γλυτώσει από τα... βάσανά του έβαλε έναν απίθανο νεαρό, με μόνες διακρίσεις τις καταλήψεις των χώρων όπου μαθήτευσε και ένα πτυχίο, που ο Θεός, ο Αλαβάνος κι ο Θεοδόσιος Τάσιος ξέρουν τί πραγματική αξία έχει, τί γνώσεις εγκλείει και τί χρησιμότητα έχει, πέραν αυτής ως... χαρτί τουαλέτας, (εν εσχάτη ανάγκη, καθ' ότι σκληρότερο αφού προέρχεται από το ΕΜΠ και όχι από την SOFΤΕΧ). 

   Το πιό κωμικό της υποθέσεως είναι η έντεχνα διασκορπισθείσα "αγιογραφία" του -κατά την κλασική σταλινική διαδικασία- η οποία τον θέλει... τόσο χαρισματικό πολιτικό ώστε σαν αυτόν γεννιέται ένας κάθε εκατό χρόνια!

   Προσωπικά, και υπερακοντίζοντας, θα ευχόμουν αυτή η σπάνις να εκταθεί όχι σε εκατό, αλλά σε χίλια χρόνια! Οπότε -και με βάση πως η κάθε γενιά καλύπτει 25, περίπου, χρόνια- αν ισχύσει αυτό, οι επόμενες ... 39 γενιές θα μπορέσουν να αναπτυχθούν ομαλά και αλίμονο στην... 40η! Τους περιμένει ένας νέος... Τσίπρας.

   Επί του παρόντος, απολαύστε τον... "νυν" σε υπέροχα στιγμιότυπα-εγγύηση σοβαρότητος, γνώσεως, ικανότητος και αποτελεσματικότητος.

Έπεα πτερόεντα

 Μιά και πήρα φόρα με τον Νερούδα, θα τολμήσω και άλλη μία προσομοίωση!

«Θα προσπαθήσω...

-Θα προσπαθήσω να καταλάβω.

Να καταλάβω τί δεν πρέπει να κάνω. Και θα το κάνω!

Γιά να δικαιολογήσω το γιατί οι δρόμοι μας διχάζονται.

Γιατί αν ο ίδιος δεν κάνω λάθη,

ποιός θα πιστέψει πως λαθεύω;

Θα μοιάζω με «ψευτοσοφό» που κανείς δεν θα υπολογίζει.

-Θα προσπαθήσω ν’ αλλάξω.

Θα στέκομαι, πρόθυμα,...«κλαρίνο» στις προσταγές σας,

θα εκτελώ μ’ υποκριτικό ενθουσιασμό τις επιθυμίες σας.

Θα γίνω αυτός που εσείς θα θέλατε να είμαι,

ενώ τώρα, απλά, αυτός είναι ο εαυτός μου.

Κι έτσι...αφού δεν θα ’μαι εγώ, θα είμαι κάποιος άλλος!»

Αναζητώντας την... χαρά!

Beethoven. Από την 9η Συμφωνία.

   Όταν σε πλημμυρίζει η απόγνωση και ασφυκτιάς από την ασχήμια της ζωής, χρειάζεσαι επειγόντως καταφύγιο. Εγώ διάλεξα αυτό. Παρακολουθήστε το προσεκτικά και συγκινηθείτε... κατά βούληση.

Αργοπεθαίνοντας.... στην Ελλάδα.

 Ποίηση... Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτή.

   Λένε πολλοί -και ασφαλώς έχουν δίκιο- πως ο πραγματικός χυμός της ποιήσεως αποδίδεται μόνο στην γλώσσα που γράφει ο Ποιητής. Από εκεί και πέρα, όσο καλή κι αν είναι η μετάφρασή του, στοιχεία μόνο γεύεσαι από το πνεύμα του. Τυχαία -όχι εντελώς- και σε συνάρτηση με την εσωτερική μου κατάσταση, καταπιάστηκα με τον Νερούδα, τολμώντας ν' αναμετρηθώ με την σπουδαία Δανάη Στρατηγοπούλου, (την γνωστή παλιά τραγουδίστρια), η οποία θεωρείται η σπουδαιότερη μεταφράστρια του Ποιητή. Στο συγκεκριμμένο ποίημα κάποιο κενό άφησε. Πιστεύω το κάλυψα... 

"Αργοπεθαίνει...                                                                                                            Όποιος αποφεύγει το πάθος.                                                                                                    Όποιος προτιμά το μαύρο απ' το άσπρο και ψάχνει γιά διαλυτικά πάνω από, π.χ., ένα "ι", αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν τα μάτια να λάμπουν.                               Όποιος δεν μετατρέπει το χασμουρητό σε χαμόγελο.                                                             Όποιος δεν αφήνει την καρδιά να χτυπά λάθος μπροστά στα συναισθήματα. 

 Αργοπεθαίνει...                                                                                                                 Όποιος δεν χτυπά γροθιά, γιά ν' αναποδογυρίσει το τραπέζι!                                         Όποιος, μη όντας ευτυχισμένος από την δουλειά του, δεν διακυβεύει  τη σιγουριά της γιά την αβεβαιότητα να κυνηγήσει τ' όνειρό του.                                                            Και όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, τουλάχιστον γιά μιά φορά στη ζωή του, ν' αψηφήσει τις συμβουλές της φρόνησης."

 Πάμπλο Νερούντα