Ένας μικρός τετράποδος ... «Σπύρος Λούης»

Όταν ο Θεός θέλει να σε σώσει... βρίσκει τρόπο!

   Ο εικονιζόμενος πιτσιρίκος είναι ένα, μεγαλόσωμο μεν τσιουάουα, που δεν παύει όμως να είναι ένας πολύ μικρόσωμος σκυλάκος και η ιστορία που θα σας περιγράψω συνέβη το προηγούμενο Σάββατο, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, στην Αμάρυνθο.

   Καθισμένος με παρέα σε ένα παραλιακό καφέ μπαρ, ακριβώς στον μικρό παραλιακό διάδρομο όπου σουλατσάρει -άσκοπα και χαζολογώντας- κόσμος και ντουνιάς, παρατήρησα ν’ ανεβοκατεβαίνει βιαστικό, διολισθαίνοντας ανάμεσα στους περιπατητές, και ένα μικρόσωμο σκυλάκι, το οποίο -φαινομενικά, λόγω ράτσας- ήταν αδύνατον να είναι αδέσποτο. Το συνεχές όμως πάνω-κάτω του με υποψίασε πως  -και σ’ αυτή την περίπτωση- τα φαινόμενα πιθανόν και να απατούν. Ρωτώντας την σερβιτόρα πληροφορηθήκαμε πως ο μικρός ήταν, όντως, αδέσποτος και κυκλοφορούσε εκεί από καιρό, ζώντας από την ελεημοσύνη των καταστηματαρχών της περιοχής. Οπότε το θέμα, γιά μένα, έληξε εκεί.

   Ξεκινώντας γιά την επιστροφή, λίγο μετά τις 11.30΄, και μόλις άφησα την παραλία της πόλης και τη βαβούρα της, να ’σου μπροστά μου -στον μεγάλο κεντρικό δρόμο και καταμεσίς του- να τρέχει ξέφρενα ο προαναφερόμενος σκυλάκος, με συνεχή -σταθερή και αμείωτη-  ταχύτητα 28 χιλιομέτρων την ώρα, όπως έδειχνε η καρφωμένη βελόνα του κοντέρ μου. Άναψα τα αλάρμ και μπροστά αυτός, πίσω εγώ, τον φώτιζα με τα μεγάλα φώτα, προσπαθώντας, φωτίζοντάς τον, να τον προφυλάξω, κυρίως από τα αντιθέτως κινούμενα οχήματα. Σημειωτέον πως ο δρόμος αυτός, (Χαλκίδα-Αλιβέρι), είναι και επισήμως κατηγοριοποιημένος στην ομάδα των επικινδυνοδέστερων δρόμων της Ελλάδος. Στενός, διερχόμενος μέσα από πόλεις και χωριά, και με μοναδική οδική εξυπηρέτηση όλης της Νότιας Εύβοιας. Φορτηγά πολυαξονικά και θεόρατες νταλίκες τον οργώνουν καθημερινά, με μεγάλο κίνδυνο γιά πεζούς και λοιπά τροχοφόρα, ιδίως τα Σαββατοκύριακα που η κίνηση πολλαπλασιάζεται. Πίστευα ότι -πού θα πάει- σύντομα το σκυλάκι θα ξεθεωθεί, θα σταματήσει και έτσι θα μπορέσω να το πιάσω. Όμως τίποτε, αυτό συνέχιζε την τρελή πορεία προς τον... θάνατο, αφού κάποιες φορές περνούσε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και  στο τσακ γλύτωνε από τις ρόδες ενός ερχόμενου αγριωπού φορτηγού.    Το κομβόι, μετά τα 5-6 πρώτα αυτοκίνητα που ακολουθούσαν με αναμμένα φώτα αλάρμ -προφανώς ενημερωμένα αφού έβλεπαν τί συνέβαινε- ενώ τα υπόλοιπα, υποψιασμένα βλέποντας τα πολλά αλάρμ, δεν διαμαρτύρονταν γιατί καταλάβαιναν πως κάτι σοβαρό θα συμβαίνει και έδειχναν -πρωτοφανώς γιά Έλληνες οδηγούς- υπομονή και κατανόηση!

    Τελικά, μετά από 7,5 χιλιόμετρα αγωνιώδους διαδρομής, και μία φάλαγγα αυτοκινήτων μήκους περίπου 500 μέτρων που αργοπορούσε, ο μικρός σκυλάκος έκοψε ταχύτητα, ξεθεωμένος και με την γλώσσα έξω. Μιά μικρή εσοχή, λόγω εισόδου μάντρας, έδωσε την ευκαιρία σ’ αυτόν να χωθεί γιά να ξαποστάσει και σ΄εμάς -τους ακολουθούντες- να τον κυκλώσουμε. Με την βοήθεια ενός νεαρού τελικά ο μικρός γραπώθηκε αδιαμαρτύρητα και μετά μικρή διαβούλευση των «διασωστών»... κατακυρώθηκε προς υιοθεσία σε μένα!  Ακολούθησαν εντυπωσιακές ιαχές θριάμβου και κορναρίσματα επιδοκιμασίας όσων οδηγών, που βλέποντας την ευτυχή κατάληξη της ιστορίας και την επίλυση του προβλήματος της καθυστέρησής τους, πατούσαν γκάζι και έφευγαν περνώντας εμπρός μου, πριν κι εγώ χωθώ στο αμάξι μου, με τον μικρό «Σπύρο Λούη» αγκαλιά!
   Νομίζω πως το όνομα που του έδωσα ταιριάζει γάντι στον μικρό σκυλάκο. Τόσο γιά την επίδοσή του στο τρέξιμο, όσο και γιά το πείσμα και ηρωισμό που επέδειξε στη φρενήρη πορεία προς τον θάνατο, που όμως κατέληξε σε μία -οπωσδήποτε- καλύτερη ζωή από αυτήν της αδέσποτης στην επικίνδυνη κεντρική αρτηρία της Αμαρύνθου.