Η χαρμολύπη των ώριμων γενεθλίων.

"Happy birthday to... me"!

   Η γενέθλιος ημέρα αποτελεί ορόσημο του σημαντικότερου από όλα τα γεγονότα του βίου κάθε ανθρώπου. Ανήκει αποκλειστικά σε εκείνον, καθώς σηματοδοτεί την αφετηρία της επίγειας διαδρομής του. Και, φυσικά, εορτάζεται ως ημέρα μνήμης αυτού του γεγονότος. Ενώ η ονομαστική εορτή αποτελεί μία αυθαίρετα καθοριζομένη ημερομηνία, εξαρτώμενη από το θρησκευτικό καλεντάρι της επίσημης θρησκείας του κάθε τόπου και του κάθε δόγματος.

   Η ένταση και το μέγεθος εορτασμού των γενεθλίων -όπως και η χαρά που τα συνοδεύει- στην αρχή και τα πρώιμα χρόνια βαίνουν αύξοντα και διανθίζονται πάντα με γέλια, χαρές και ευχές στη βάση της ωρίμανσης που συνοδεύει η προϊούσα ενηλικίωση και οι προσδοκίες μιάς επιτυχούς καριέρας που την σηματοδοτούν και της σημαδεύουν την άνθιση. Τα ωραία, αισιόδοξα και ελπιδοφόρα γενέθλια. 

   Στη συνέχεια, καθώς ο χρόνος τρέχει και τα χρόνια γλιστρούν σαν το νερό μέσα από τη χούφτα, η... «μηχανή» κάνει «κράτει» -στην αρχή- τα θετικά στοιχεία μειώνονται και μαζί με την αδράνεια της ρουτίνας την "φρενάρουν", ενώ μετά -στην πολύ ώριμη ηλικία- όλα αντιστρέφονται. Πρώτα η αδιόρατη ανησυχία γιά την επαπειλούμενη φθορά και την φαλκίδευση του άδηλου και λιγοστού μέλλοντος και μαζί η νοσταλγία της προηγούμενης ακμής, που -προϊόντος του χρόνου- μετουσιώνεται σε μελαγχολία και τρόμο γιά την επερχόμενη ανημποριά της παρακμής. Τότε τα γενέθλια δεν φέρνουν χαρά, αλλά απειλές,  προειδοποιήσεις και πολλή νοσταλγία. Με το τελευταίο αυτό συναίσθημα ευθέως ανάλογο με τα πεπραγμένα και τις επιτυχίες του... «ηρωϊκού» παρελθόντος. Οπότε στον νου και την ψυχή έρχεται εφιαλτικά και αναπόφευκτα ο συνειρμός που δημιουργεί ο Κωνσταντίνος Καβάφης με τα «Κεριά» του και η εφιαλτική υπόμνηση της προσεχούς αποχώρησης από τα εγκόσμια με τον γρήγορο διασκελισμό προς την Μεγάλη Πύλη και την δρασκελιά της που οδηγεί στο άγνωστο... πουθενά.

   Μύχιος, όσο και ανέφικτος πόθος όλων των συνειδητοποιημένων και νουνεχών είναι -ει δυνατόν- η διαγραφή αυτής της ημερομηνίας -σαν τα γνωστά καμώματα του Μεγάλου Αδελφού, του μεγάλου συγγραφέα, Τζωρτζ Όργουελ, που εν προκειμένω λειτουργεί θετικά με την κατάργηση αυτής και των συνεπειών της! Κάτι σαν υλοποίηση του ονείρου του Όσκαρ Ουάιλντ, όπως αυτό αποδόθηκε αριστουργηματικά στο ουτοπικό «Πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίη». Δυστυχώς όμως, η ουτοπία ενσαρκώνεται μόνο στα παραμύθια, τα όνειρα, την τέχνη και την λογοτεχνία. Ο ρεαλισμός πάντα μένει και, φευ, προσγειώνει. Και μάλιστα ανώμαλα.

   Μοιραία και αναπόδραστα, η στήλη υποχρεούται σε συμβιβασμό με την σκληρή πραγματικότητα και σε πλήρη υποταγή στην νομοτέλεια του πανδαμάτορα Χρόνου. Γι’ αυτό και ευχαριστεί μεγάλως, θερμώς και από καρδιάς όλους όσοι -συγγενείς, γνωστοί, φίλοι, αγαπητοί και αγαπημένοι- έσπευσαν -ξύνοντας πληγές!- να μου θυμίσουν πως ένας ακόμη χρόνος πρόσθεσε το βάρος του στις πλάτες μου, ευχόμενοι εκείνες, (οι πλάτες), ν' αντέξουν το φετινό φορτίο, μαζί και άλλων πολλών ακόμη. Αν τούτο συμβεί, τόσο το καλύτερο, (εννοείται γιά μένα), αρκεί να με βρίσκουν -και να με αφήνουν-  με υποφερτή υγεία -μην τα θέλουμε όλα δικά μας- και, προ πάντων, όρθιο!