«Ένα λαμόγιο που το έλεγαν Χαϊκάλη».

Αιδώς Αργείοι!

-Τώρα μάλιστα. Τα πιάσαμε τα λεφτά μας!

  Ένας στοιχειωδώς φυσιογνωμιστής μπορεί εύκολα να…. «κόψει μάπα και να βγάλει συμπέρασμα», όπως έλεγαν οι παλιοί Μεταξουργιώτες μάγκες. Στην περίπτωση Χαϊκάλη η επαλήθευση αυτής της συλλογιστικής είναι πανεύκολη. 

   Ο τύπος, χαρακτηριστικός του μέσου κουτοπόνηρου καταφερτζή, αδίστακτου "αναρριχητή" και χαζοχαρούμενου γυμνοσάλιαγκα Ρωμιού, αποπνέει λέρα… «εκ του μακρόθεν». Και εκμεταλλευόμενος όλα αυτά τα… «προσόντα» του, έφτασε να γίνει μέχρι υπουργός! 

   Με το σκοτεινό παραμύθι της, δήθεν, απόπειρας εξαγοράς της ψήφου του στο θέμα της περυσινής εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας έδωσε το πρώτο δείγμα της νεφελώδους γραφής του. Οι χαχόλοι το έχαψαν και η υπόθεση του εξασφάλισε επανεκλογή.

   Ήδη, τώρα που συνελήφθη πάλι να κλέβει οπώρας από διαφορετικό μπαξέ, καθώς πιάστηκε να έχει off shore εταιρεία, κατά τη ρητή απαγόρευση σχετικού νόμου, άρχισε πάλι τα τρελά του. Ως γνήσια μελανοφόρος σουπιά άρχισε να δικαιολογείται με… χρησμούς και διάφορα ακαταλαβίστικα, όπως: «Συνεργάστηκα με μιά off shore, μέχρι το 2011, γιά την προστασία πνευματικών δικαιωμάτων»!!! «Ήταν νόμιμη εταιρεία που δεν κάνει…  τριγωνικές συναλλαγές»!!! Και δεν ξεκαθάρισε αν έκοβε, ή δεν έκοβε παραστατικά. (Εγώ, τουλάχιστον, δεν κατάλαβα γρι από τις εξηγήσεις του). 

   Η υπόθεση αυτή, με την εικόνα του, τάχα, ηλίθιου αγαθού ανθρωπάκου που από βλακεία του έμπλεξε πάλι και προσπαθεί -ο αθώος- να ξεμπλέξει, θυμίζει μιά παλιά περίπτωση με έναν σπουδαίο ποδοσφαιριστή της εποχής. Ο Ανδρέας Μουράτης, ο διάσημος «Μισούρι» και απροσπέλαστο μπακ του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ελλάδος, πιάστηκε στο Τελωνείο, γυρνώντας από ματς της Εθνικής στο εξωτερικό, να προσπαθεί να εισαγάγει λαθραία… ρολόγια! Δασκαλεμένος κατάλληλα από δικηγόρους, στο Δικαστήριο ακολούθησε την τακτική Χαϊκάλη. Δηλαδή έκανε τον ηλίθιο! Μπουρδούκλωσε με ασυναρτησίες και ανοησίες τους δικαστές και στο τέλος -βοηθούσης και της δημοφιλίας του- απηλλάγη λόγω… βλακείας!

   Το ίδιο προσπαθεί να κάνει τώρα και η παμπόνηρη… «γριά» που έχει μέντορα και συνεργάτη το άλλο μπουμπούκι της ελληνικής καλλιτεχνικής σκηνής, τον σύγχρονο… «Αριστοκλάνη». 

   Και όχι τίποτε άλλο, αλλά αυτό το ιδιοτελές πολιτικό αγλάισμα που εκρίθη άξιο να προσφέρει στον τόπο από τη θέση του υπουργού εργασίας, μόλις προ ολίγων ημερών ψαλίδισε τις κατώτερες συντάξεις των ταλαίπωρων και δεινοπαθούντων συνταξιούχων. Ίσως γιατί αυτές, όντας υλικό και όχι πνευματικό στοιχείο, δεν έχρηζαν προστασίας, όπως τα δικά του πνευματικά δικαιώματα.

   Δυστυχώς, από την ομηρική «αιδώ» του τίτλου, παρέμεινε μόνο το παράγωγο ουσιαστικό της, το οποίον και χαρακτηρίζει πλέον την κατάσταση στην οποία περιέφερε τη χώρα όλος αυτός ο ετερόκλητος αριστεροακροδέξιος εσμός, που από εγκληματική αδιαφορία κι επιπολαιότητα εκλέξαμε γιά να μας κυβερνήσει! Ο κ. Τσίπρας, ο κ. Καμένος, ο… μέντωρ κ. κυρ-Αλέκος ο Φλαμπουριάρης, ο πονηρούλης κ. Μαδράς και, ο όψιμα τοποθετημένος, κ. Βίτσας, με το βλοσυρό βλέμμα.

Επί του πιεστηρίου.

Γλυκύς, απολογητικός, αρχιψεύταρος και λαοπλάνος. Όπως πάντα…

- Όσοι εύπιστοι, προσέλθετε...

    Ο Δεκαπενταετής πλοίαρχος προσπάθησε γιά άλλη μια φορά να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό με τη χθεσινή του εμφάνιση. Με μισοκακόμοιρο ύφος, απύθμενο θράσος και άπειρη κουτοπονηριά μίλησε, τάχα… de profundis, προκειμένου να ξεγελάσει τον χαζό κοσμάκη. Όλοι του έφταιξαν, όλοι τον πολέμησαν, όλα του ήρθαν ανάποδα, αλλά αυτός…. εκεί! Βράχος ακλόνητος στις πεποιθήσεις και τα ιδανικά του, γιά το καλό -πάντα- του λαού, (και όχι της πολυπόθητης εξουσίας και της λατρευτής κουτάλας της), ζητεί πάλι την ψήφο μας. Με πιο εξοργιστική αποστροφή την επίκληση της… «ειλικρίνειας» που, δήθεν, τον διακρίνει και τον διαπερνά απ’ άκρου εις άκρον.

   Ακούγοντας, κρίνοντας και κριτικάροντας, την σκόπιμα απλοϊκότητα του λόγου, την δήθεν αμεσότητα επικοινωνίας, την αφέλεια των δικαιολογιών και, άρα, την αναγκαιότητα της παραπομπής του στα σκουπίδια της Ιστορίας, πολλά μπορούν να λεχθούν και να στοιχειοθετηθούν με ατράνταχτα επιχειρήματα. Η στήλη όμως, γιά πρακτικούς λόγους και χάρη συντομίας, βάζει ένα μόνο ερώτημα, ικανό να φωτίσει και το πιό σκοτεινό μυαλό και να ξεσκουντήσει το πιό κολλημένο. 

   Αν -υποθετικά πάντα-  χρειαζόσαστε ένα γιατρό γιά μιά σοβαρή εγχείριση και απευθυνόσαστε, λόγω μεγάλης διαφήμησης, στον Τσίπρα -βάσει των όσων σας υποσχόταν προ της επέμβασης- και σας εγχείριζε με τα γνωστά αποτελέσματα, θα στέλνατε τη γυναίκα σας, το παιδί σας, ή έναν καλό φίλο σας στον ίδιο γιατρό γιά μιά ίδια εγχείρηση; Ή, ένα άλλο παράδειγμα. Αν πετούσατε με μιά αεροπορική εταιρεία που σας έταξε μια όμορφη πτήση, με τον Τσίπρα πιλότο και πλήρωμα αυτό το απίθανο συριζαρέικο τσούρμο-σκορποχώρι, και τραβούσατε αυτά που τραβήξατε στην μέχρι τώρα διάρκειά της, θα σκεφτόσαστε ποτέ να πετάξετε πάλι με την ίδια εταιρεία και το ίδιο πλήρωμα; Προφανώς όχι. Τότε γιατί να αφήσετε πάλι την τύχη ολόκληρης χώρας στα άπειρα και ανίκανα χέρια του; Επειδή έχει… γλυκό χαμόγελο και… υπόσχεται ψέματα, οράματα και ουτοπίες, πράττοντας τα εντελώς αντίθετα;  Αν, μετά όσα είδατε με τα μάτια σας και βιώσατε στο πετσί σας, εξακολουθείτε να τον πιστεύετε και να τον εμπιστεύεστε γιά να μας κυβερνήσει… χαλάλι σας!

IA ORANA!

Όταν τα φαινόμενα δεν απατούν!

Nafea Faa Ipoipo

    Μιά κι ο Γκωγκέν, δυστυχώς, δεν ζει πλέον και η Ταϊτή μας πέφτει κομματάκι μακριά, ας βολευτούμε με αυτά τα χαριτωμένα πλάσματα της λαγγεμένης Ανατολής, ελληνικής κοπής και διπλανής... αυλόπορτας. Με τη συνημμένη συνοδεία προπατορικού αμαρτήματος υπό μορφήν στίχων κάποιου... "φίλου" μου, ασσορτί με το... όμορφο θέαμα και το γενικότερο αλαλούμ τόπου και χρόνου. (Αν στόλιζαν, μάλιστα, τα μαλάκια τους με ένα μυρωδάτο φραντζιπάνι, η εικόνα θα άγγιζε την τελειότητα!).

   Εννοείται το ποιός είναι ο... Ελ Αρούς και ποιά η Λεϊλά, παραμένει ένα εύκολο ζητούμενο!

                                      Μ  Α  Ρ  Ο  Κ  Ο  

                 

     -               Σε όνειρο μεθυστικό λαχτάρησα να ζήσω

της φαντασίας τα πανιά βιράροντας, τον φλόκο,

         μιζέριες και κακομοιριά ξωπίσω μου ν’ αφήσω,    

         μαζί σου να ν’ αριβάριζα, μιά νύχτα στο Μαρόκο.

      -       Στης Καζαμπλάνκα τις ακτές, το γραφικό Κορνίς,

         το χέρι σου δεν θ’ άφηνα -κανένα- να στο πάρει,

         τα χείλη σου να φίλαγε, δεν θ’ άφηνα κανείς.

         Γιά σένα ο Ρόμμελ  θα ’μουνα και συ η Μάτα Χάρι!

      -       Πέφτει σκοτάδι στα στενά σοκάκια της Μεκνές,

        πύρινες φλόγες τύλιξαν κι απόψε το κορμί σου,

        πορφύρες ολοκέντητες στου νου μου τις πτυχές,

        αλαργινές οι θύμησες, παγόβουνο η ψυχή σου.

 -             Στενεύει η γης και δεν χωρά την έρημο, θαρρείς,

               σ’ αγάπησα, μ’ αγάπησες, έτσι απλά κι ωραία,

               στη «Φαντασία» του Αλί, στον έρωτα νωρίς

               χαλιά, καφτάνια, ανάκατα μας σέρνουνε μοιραία.

 -              Άμμος, καμήλες, φοίνικες, στις γειτονιές του Μαρακές,

         στη Κάσμπα τον απόηχο της αγοράς θ’ ακούς,

         τα φλογισμένα μάτια σου θα κρύβει ο φερετζές,

         ξανά εσύ η Λεϊλά κι εγώ ο Ελ Αρούς.

      -        Θρύλοι, πόρνες, κατάσκοποι, αλλόκοτες σκιές,

               μέσ’ στη Μεντίνα σαν χωθείς, στη μαγική Ταγγέρη,

               κλέφτες, μυστήριες φωνές, φαντάσματα του χθες,

               μη φοβηθείς, θα είμαι εκεί. Θα σου κρατώ το χέρι.

-               Κι όταν θα χάνεται γοργό, στο δρόμο της επιστροφής,

         το σιδερένιο το πουλί, στη πορφυρένια δύση,

         κάνε κουράγιο αγάπη μου, μη πικραθείς, μη λυπηθείς

         κι από τη στάχτη του όνειρου, άλλ’ όνειρο θ’ ανθίσει.

            

Υ.Γ. Και τώρα  o πρωτότυπος: Nafea Faa Ipoipo, του Πωλ Γκωγκέν.

Οι εκλογές έρχονται. Κοντός ψαλμός… αλληλούια.

Στο κατώφλι ενός ακόμη λάθους

Ο "Φασουλής"

και ο... "Σκουρλέτος"!

   

   Ο Τσίπρας προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει και κατοχυρώσει με τη νέα λαϊκή ψήφο το μόνο κεφάλαιο που διαθέτει.  Την προσωπική του γοητεία και το χαμόγελό του, λες και μιλάμε γιά υπερπαραγωγή της Τσινετσιττά ή της Γιουνιβέρσαλ και όχι την τύχη ενός λαού. Ένα γεγονός που θ’ απασχολήσει σίγουρα τους ψυχιάτρους του προσεχούς μέλλοντος, καθώς η τρέχουσα λογική αδυνατεί να το ερμηνεύσει. 

   Αναμφίβολα ο ελληνικός λαός τελεί υπό καθεστώς ομαδικής παράκρουσης, ή, όντως, κάτω από την επήρεια αεροψεκασμού ειδικής επενέργειας. Πρωτοφανώς και εντελώς ανεξήγητα.

   Ένας νεαρός, άπειρος, ανεπάγγελτος επαγγελματικά και ανερμάτιστος κοινωνικά, με μόνες περγαμηνές τις επαναστατικές συμπεριφορές στις απέραντες μαθητικές και σπουδαστικές του θητείες, κατάφερε μέσα από την πλήρη και στείρα αρνητική του στάση κατά την μακρά του περίοδο στην αντιπολίτευση να υφαρπάξει την εύνοια και την ψήφο ενός δυσαρεστημένου, πικραμένου, απογοητευμένου και άφρονος λαού, πουλώντας του φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες ελπίδας καθώς και προσδοκίες αλλαγής του κόσμου όλου. 

   Αφού γιά  επτά μήνες μπουρδουκλώθηκε και μπουρδούκλωσε τη χώρα, αποτελειώνοντας την θνήσκουσα οικονομία της και διαλύοντας τα πάντα -μηδέ του κόμματός του εξαιρουμένου- μας οδήγησε με τις τυχοδιωκτικές τακτικές των ομοίων μ’ αυτόν συνεργατών του στο πλέον δυσβάσταχτο μνημόνιο που γνώρισε η χώρα με τους εντελώς αδύνατον να εφαρμοστούν εξοντωτικούς γιά τους πολίτες όρους.

   Τώρα με το εναπομείναν πολιτικό τσούρμο του, ένα κακοστημένο πολιτικό κουκλοθέατρο, έχει το θράσος να ζητεί… καθαρή εντολή γιά να… μην εφαρμόσει όσα αποδέχτηκε και υπέγραψε και να… διαπραγματευτεί, λέει, ανακουφιστικά μέτρα και… ισοδύναμα! 

   Κατ’ εφαρμογή του αρχαίου «οία η μορφή, τοιάδε και η ψυχή», αν εστιάσει κανείς στη φάτσα και το πολιτικό προφίλ ενός εκάστου από τους κορυφαίους άθλιους που μας -και θα μας- κυβερνούν μπορεί να βγάλει αψευδή συμπεράσματα του τί μας περιμένει, αν η κακή μας μοίρα μας επιφυλάσσει και γιά… «δεύτερη φορά αριστερά»! Ο Πόρκυ-Βούτσης, ο αηδής αγέλαστος κοιλαράς Μπάτερ Κήτος, οι δυσκοίλιοι Μπαλντάς και Σπίρτζης, (κάπως έτσι πρέπει να λέγεται) και το απίθανο νυμφιδιομάνι των, στην πλειοψηφία τους, υστερικών ξανθών που βγαίνουν στα κανάλια και μας ραίνουν με σαχλαμάρα και πολυλογία. Από την αυτιστική προεξάρχουσα, τις διάφορες συμπλεγματικές στραβόστομες μέχρι το αποθεωτικό αγλάισμα της παγκόσμιας μοναδικότητος φαινόμενο που ακούσει στο όνομα… Ζωή. 

   Στις προσεχείς εκλογές έχουμε μοναδική και τελευταία -ίσως- ελπίδα ν’ απαλλαγούμε από τα όζοντα λύματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Αν τη χάσουμε θα είμαστε άξιοι της τύχης μας. Η Ελλάδα δεν θα πεθάνει, αφού οι χώρες δεν αποθνήσκουν, οι πολίτες της όμως, εμείς και άγνωστο πόσοι κατιόντες ακόμη, θα υποχρεωθούμε να ζήσουμε στη μιζέρια μέσα και την καταφρόνια των έξω. Θα βιώσουμε, δηλαδή, μία ακόμη από τις περιόδους «ισχνών -γενικώς- αγελάδων», στον πάτο του παγκόσμιου γίγνεσθαι. Μία από τις πολλές που πέρασε η χώρα από την κακοκεφαλιά και τα προαιώνια ελαττώματα και την μειονεξία της φυλής μας. Κάτι που μας υποχρεώνει να καταφεύγουμε συνεχώς στους… «αρχαίους ημών προγόνους», γιά να καλύπτουμε με τα πολιτιστικά «ιμάτιά» τους τη σημερινή  γύμνια μας, που αρχίζει από τα γήπεδα της ομαδάρας μας και καταλήγει στα μπαρ της Μυκόνου και αλλαχού, (κατά τον δυναμισμό της τσέπης και της μίμησης εκάστου). 

   Θλίψη κι απογοήτευση.