Ο Πρόεδρος και ο «μαγικός αριθμός» εκλογής του

Τελικά οι Χρυσαυγίτες βουλευτές «παίζουν», ή όχι;

Η σύνθεση της Βουλής

   Στη σημερινή σύνθεση της Βουλής των Ελλήνων οι 16 βουλευταί της Χρυσής Αυγής αντιμετωπίζονται, κυριολεκτικά, ως «μιάσματα». Λες κι έχουν… Έμπολα! Κανείς δεν τους θέλει, κανείς δεν τους υπολογίζει, κανείς δεν τους προσμετρά στις ψηφοφορίες! Όποιος τους «ακουμπήσει» λερώνεται και λοιδορείται από τους, πολιτικά, αντιπάλους του! Όμως οι Χρυσαυγίτες, -αρέσει, δεν αρέσει αυτό- ανήκουν στο σύνολο των βουλευτών, δηλαδή στους 300, και κατά συνέπεια με τη συνταγματική επιταγή, η ψήφος τους οφείλει να προσμετράται σε κάθε ψηφοφορία. Οπότε, στην προεδρική εκλογή είτε θα ενταχθούν στα 3/5, που δημιουργεί τον -κατά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- «μαγικό αριθμό» 180, που εκλέγει πρόεδρο, είτε στον -κατά ΣΥΡΙΖΑ- «ονειρικό» των 121, που ρίχνει την Κυβέρνηση και φέρνει εκλογές! Μέση λύση δεν υπάρχει!

   Κι εδώ γεννιέται το δίλημμα: Αν συνυπολογίσουμε τους βουλευτές της Χ.Α στο παιχνίδι, κάποιος θα ωφεληθεί κι ο άλλος -εκείνος που θα ζημιώσει- θα ορύεται και θα τον κατηγορεί ως… συνοδοιπόρο του ναζισμού!  Αν όχι, τότε η Βουλή θα πρέπει να «παίξει» με 300-16=284 έδρες! Οπότε ο «μαγικός αριθμός» περιορίζεται αναλόγως και γίνεται: 284Χ3/5=171, ενώ ο «ονειρικός», κατά ΣΥΡΙΖΑ, κατεβαίνει στο 114! Αυτά λένε η λογική και οι αριθμοί! Το Σύνταγμα όμως, τί προβλέπει εν προκειμένω και πώς το ερμηνεύουν οι σοφοί συνταγματολόγοι μας; Όσοι και όποιοι φρόντισαν ένα απλό θέμα, όπως αυτό της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, να το κάνουν γόρδιο δεσμό και πηγή -μία ακόμη- διαπλοκής, μικροσυναλλαγής και, άρα, φαυλότητος;    
   Η στήλη πάντως οσμίζεται -εκ του ασφαλούς- νέο μπέρδεμα και νέο μαλλιοτράβηγμα στη Βουλή! «Τί 'χες Γιάννη, τί 'χα πάντα!». 

   Κι άντε μετά εσύ, καψερή χώρα, να δεις προκοπή με τη γραφειοκρατία και την πολιτικάντικη τυπολατρία που σε έχουν αλυσοδέσει γιά μικροκομματικά συμφέροντα και τα οφέλη της εξουσίας.

"Καρρέ των Άσσων". Το πρώτο ελληνικό αεροπορικό ακροβατικό σμήνος, (1954-58).

Ο Στράλης άξιος συνεχιστής λαμπρής παράδοσης

Το "καρρέ των άσσων" 

 

   Μόλις κόπασε η συγκίνηση από την περήφανη προτροπή του απλού και γενναίου σμηναγού Σωτήρη Στράλη, το μυαλό μου πέταξε πάνω από μισό αιώνα πίσω. Σε εποχές που γέννησαν το περίφημο «Acroteam», δηλαδή το πρώτο ελληνικό ακροβατικό σμήνος με τους πρωτοπόρους τολμηρούς «ακροβάτες» των αιθέρων. Και πρώτον απ’ όλους τον εξάδελφο κάποιου… φίλου μου.

   Ο απλός, καλόκαρδος κι ευγενικός Μανώλης υπήρξε το μικρότερο σε ηλικία  μόνιμο μέλος της κορυφαίας τετράδας του πρώτου Ακροβατικού Σμήνους του ΝΑΤΟ, το οποίον συστήθηκε κρυφά από το επιτελείο(!), στα μέσα της δεκαετίας του ’50, και πραγματοποιούσε μοναδικής τόλμης κι επιδεξιότητος αεροπορικές επιδείξεις σε ολόκληρο, σχεδόν, τον κόσμο. Ο Μανώλης κατείχε το δεξί άκρο του ιπτάμενου ρόμβου. Το Acroteam, όπως λεγόταν επίσημα, ή «Καρρέ των Άσσων», όπως το βαφτίσαμε εδώ στην Ελλάδα, αφού αποτελείτο από 4 αεροπόρους, θαυμάστηκε, βραβεύτηκε και τιμήθηκε από την παγκόσμια πολεμική αεροπορία, όσο κανείς άλλος ελληνικός σχηματισμός σε όλα τα όπλα. Τα αεροπλάνα του πρώτου Σμήνους ήσαν τύπου F-84G και έδρα του  η 110 Πτέρυξ Μάχης που έδρευε στη Λάρισα.

   Οι άλλοι τρεις ήσαν ο Κωνστ. Κόκκας, αρχηγός, Δ. Δαμάσκος, εξ αριστερών του, ο Μανώλης του… φίλου μου, στα δεξιά του, και πίσω ο Ι. Στυλιανάκης, ο οποίος μετά την αποχώρηση του αρχηγού πήρε τη θέση του και στην ουρά προστέθηκε ο Στ. Φιρφιλιώνης.

   Όλοι τους  απλοί άνθρωποι, αυτό που λέμε της «διπλανής πόρτας», όμως τέρατα ψυχραιμίας, τόλμης κι αποφασιστικότητος. Ειδικά ο Μανώλης, ο δικός μας «Τρελοκαμπέρος», διακρίθηκε και γιά μιά πρόσθετη παράτολμη ενέργεια, αδιανόητη σε όλους, ακόμη και τους συναδέλφους του αεροπόρους. Την εξηγεί ο ίδιος στο συνημμένο βίντεο. Τη πρωτοάκουσα μικρός στο σπίτι θείας μου στη Λάρισα, να την διηγείται ο ίδιος με μιά απλότητα και φυσικότητα, λες και παρκάριζε αυτοκίνητο. Με εντυπωσίασε τόσο που επιχείρησα να κάνω κάτι σχετικό με φίλο μου, τρέχοντας πάνω σε ποδήλατα, με το πεντάλ. Αποτέλεσμα: τούμπα, πολλά γδαρσίματα και ζημιές σε δύο ποδήλατα.

   Εκείνο που δεν φαίνεται στο βίντεο είναι πως η ρόδα που ίσιωσε εν πτήσει ήταν του αρχηγού Κόκκα και πως για την πράξη του αυτή έλαβε τιμητική διάκριση και κάποιες μέρες… φυλακή γιατί, λέει, εξέθεσε σε κίνδυνο δύο αεροπλάνα!

   Ο Μανώλης γιά κάποιο διάστημα υπήρξε προσωπικός πιλότος του Βασιλέως Παύλου σε Ντακότα, την οποία οδηγούσε πότε με πουκάμισο και πότε γυμνός, από την μέση και πάνω, με τον βασιλιά μέσα, ο οποίος δεν τον άλλαζε με τίποτα! Μετά την αποστρατεία του, με το βαθμό του ταξίαρχου, πιλοτάρισε στην Ολυμπιακή Αεροπορία και, αρκετά μετά, διορίστηκε αερολιμενάρχης.

 

   Ο Μανώλης, κοντά δυο χρόνια πριν, έκανε την τελευταία και μακρύτερη πτήση του. Χωρίς ελιγμούς και κόλπα αυτή τη φορά. Κατ’ ευθείαν στους ουρανούς. Εκεί που, άλλωστε, πάντα ανήκε.   

Μαθητικές και, γενικώς, παρελάσεις

Κριτική και σκέψεις ενός θεατή με αρκετές προσδοκίες. 

 

   Οι παρελάσεις έλκουν την καταγωγή από το μακρινό παρελθόν και αποτελούν ευκαιρία  γιά επίδειξη και τόνωση εθνικού φρονήματος, κάτι που δυστυχώς εκφυλίζεται -παρελάσεις χωρίς παλμό κι ενθουσιασμό- προϊόντος του χρόνου σε όλο τον κόσμο. Αυτές διατηρούν πλέον ζωντάνια, αρμονία, πειθαρχία και -άρα- προκαλούν θαυμασμό, μόνο σε χώρες με αυταρχικά ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως π.χ. η Βορ. Κορέα του παραμένοντος αυστηρού «υπαρκτού» κομμουνισμού και η Κίνα του… γιαλαντζή και «ανύπαρκτου» τέτοιου.

   Οι δικές μας επετειακές παρελάσεις κατάντησαν… «κλάφτα Χαράλαμπε»! Παρέλαση σημαίνει όμορφο θέαμα που εκφράζεται με ζύγιση, στοίχιση, ομοιομορφία στολής και περήφανο βήμα όσων παρελαύνουν και όχι χαβαλεδιάρικο περίπατο! Εννοείται πως η επιλογή των μελών των παρελαυνόντων τμημάτων θα πρέπει να είναι προσεκτική και μελετημένη -με βάση το παράστημα- και όχι τυχαία, ή βασισμένη σε άλλα στοιχεία σκοπιμότητος, (αριστεία, μετανάστες, κ.λπ).

   Παρ’ όλα αυτά, όσοι ρομαντικοί -όπως ο γράφων- επιμένει να παρακολουθεί τέτοιες εκδηλώσεις αναζητώντας λαβές ανάκαμψης πεσμένου εθνικού ηθικού, απογοητεύτηκαν και πάλι. Κυρίως από τη μαθητική παρέλαση της Αθήνας, που θύμιζε ρεμπέτ-ασκέρι σε υγιεινή βόλτα-χαβαλέ. Οι άρρενες συνοδοί έκαναν αγγαρεία -κάποιος κουβαλούσε κι ομπρέλα!-  και οι γυναίκες πασαρέλα. Με μοντελάκια, τσάντες έως… σακ-βουαγιάζ και γόβες-στιλέτο! Όμως για να είμαστε ακροβοδίκαιοι οι γυμνάστριες ήσαν ευσταλείς και με καλοσχηματισμένο σώμα.

   Ένα πολύ εντυπωσιακό στοιχείο ήταν το μεγάλο πλήθος χοντρομπαλούδικων μικρών παιδιών, κοριτσιών κυρίως, γεγονός που δικαιώνει τις στατιστικές που φέρνουν τη χώρα μας στις πρώτες θέσεις παιδικής παχυσαρκίας.

   Τα κάγκελα και μέτρα ασφαλείας, κάτι για το οποίο έγινε πολλή συζήτηση και υπήρξε άδικη κατακραυγή από τους γνωστούς… λωτοφάγους, είναι απαραίτητα, ιδίως σε καιρούς δύσκολους που μυρίζουν μπαρούτι. Αποτελούν αμυντικό μέσον και οι επικριτές τους ας αναλογιστούν -επί τέλους- τί «μάλε-βράσε» έγινε όταν δεν υπήρχαν αυτά τα κάγκελα και ποιάς το… κάγκελο πρόκειται να συμβεί, αν βγουν!

   Κοντολογίς, αν σκοπεύουμε με τις παρελάσεις να «δείξουμε» υψηλό φρόνημα, εθνική υπερηφάνεια και πίστη στα ιδανικά του έθνους και της φυλής, οι παρελάσεις να συμμαζευτούν και να συνεχίσουν να γίνονται. Αν όμως θέλουμε να «αποδείξουμε» πως δεν διαθέτουμε πλέον τέτοιες αξίες, αλλά πιστεύουμε στον «ζεμανφουτισμό», τον «πουρκουαδισμό» και τον παγκοσμιοποιημένο πολυπολιτισμικό χυλό και την ισοπέδωση, καλύτερα να σταματήσουν, γιατί αποπνέουν... ξεφτίλα. Όπως έγινε και με τις σχολικές γυμναστικές επιδείξεις και τώρα ψάχνεις με το κιάλι στον ελληνικό αθλητισμό να βρεις ελληνικό όνομα!

   Μερικές λαμπρές ατομικές εξαιρέσεις δεν έσωσαν το άθλιο θέαμα νεαρών που έμοιαζαν να τσαλαβουτούν σε λάσπες ή να πατάν σταφύλια σε πατητήρι στο Λιόπεσι.

   Υ.Γ. Το συγκινητικό και σοφό: «Έλληνες κρατήστε ψηλά το κεφάλι», του λεβέντη σμηναγού Σωτήρη Στράλη, ο οποίος πιλοτάριζε με θάρρος και μαεστρία το μοναδικό F16 που πέταξε στον ουρανό της Θεσσαλονίκης, ήταν «όλα τα λεφτά» της χθεσινής παρέλασης. Μπορεί -μόνο του- να μην είναι αρκετό, στο χάλι που βρίσκονται λαός και χώρα, όμως αποτελεί την «μαγιά» που μπορεί να γεννήσει αντιστάσεις και δυνάμεις, οι οποίες θα σταματήσουν την κατρακύλα και θα αναστρέψουν το ρεύμα προς την ολική καταστροφή.

   Συνέλληνες, είναι καιρός να σηκώσουμε το κεφάλι. Όμως προσπαθώντας και δουλεύοντας γι’ αυτό, κινητοποιώντας το «περιεχόμενό» του.

Η ΑΟΖ, ο ορυκτός πλούτος και στο βάθος το Κυπριακό.

Ένα πρόβλημα που επιδέχεται απλή επίλυση

   Το ιστορικό της Κύπρου είναι γνωστό σε αρκετούς, αλλά μετά την τουρκική κατοχή -κατά τά τον Ιούλιο του 1974-  πασίγνωστο σε όλους.

   Αυτή τη στιγμή μπήκαμε στο 41^ο χρόνο από τη διαμόρφωση ενός προβλήματος που διαιωνίζεται, χωρίς να διαφαίνεται συμβιβαστική, συμπεφωνημένη και βιώσιμη λύση του. Με τμήμα της Κύπρου κατεχόμενο και με «παίκτη» στο παιχνίδι την Τουρκία, γιά όποιον γνωρίζει ιστορία, αυτό είναι μαθηματικά αδύνατον. Οπότε, η απ’ εδώ πλευρά -η ελληνική- παγιδευμένη μέσα σε εγωισμούς, εθνικισμούς και ουτοπίες, εθελοτυφλεί, στρουθοκαμηλίζει και τσαλαβουτά σε νοσηρή καθημερινότητα, ευελπιστώντας σε λύση -στη βάση επανένωσης- που ούτε διαφαίνεται, ούτε πρόκειται να έρθει ποτέ, τουλάχιστον με το καλό. Ματαιοπονεί και φθείρεται κυνηγώντας… ανεμόμυλους, σαν τον αιθεροβάμονα Δον Κιχώτη.

   Μια ρεαλιστική καταγραφή και αποτύπωση της σημερινής πραγματικότητος των κατεχομένων εδαφών δείχνει πως η «τουρκοποίησή» τους είναι, ανεπιστρεπτί, πλήρης. Τόσο σε περιουσιολογικό επίπεδο, όσο και στη διαμόρφωση εθνικής συνείδησης. Οι Ελληνοκύπριοι ξεκληρίστηκαν. «Φαγώθηκαν», εκδιώχθηκαν ή «τούρκεψαν». Σπίτια, οικόπεδα και χωράφια πέρασαν σε τούρκικα χέρια και στη συνέχεια -αρκετά από δαύτα- πουλήθηκαν σε Ευρωπαίους, οι οποίοι τα αγόρασαν ευχαρίστως και τα νέμονται έκτοτε. Εκκλησίες μετετράπησαν σε τζαμιά ή μουσεία και κάθε τι  ελληνικό έγινε πλέον ανάμνηση. Περίπου ό,τι συνέβη σε Σμύρνη, Έφεσο και αλλαχού στη Μικρά Ασία. Έτσι, de facto, η κατάσταση παγιώθηκε, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω και η Βόρεια Κύπρος έχει προστεθεί, πλέον, στον μακρύ κατάλογο των «χαμένων πατρίδων» του ελληνισμού.

   Η συντήρηση της υπόθεσης, ως «ανοιχτό θέμα», προδίδει ρομαντισμό, εθνικισμό και -με δεδομένο αντίπαλο τον Τούρκο- αθεράπευτη αφέλεια. Το νησί -και ο ελληνισμός γενικότερα- δεν αντέχουν σε βίαιες λύσεις και πολεμικές περιπέτειες. Ήδη, στο κόλπο μπήκε μία ακόμη αποφασιστική παράμετρος -κατά τη γνώμη μου η πιο σημαντική- οι υδρογονάνθρακες του υποθαλάσσιου χώρου της περιοχής, μέσα στα περίφημα, όσο και περίπλοκα στον καθορισμό τους, «οικόπεδα» των ΑΟΖ. Δηλαδή ένα κολοσσιαίο συμφέρον γιά τον σφετεριστή Τούρκο και άντε να τον «βγάλεις» στην απ’ έξω, τώρα που το «λαχταριστό ψητό» αχνίζει και μυρίζει έντονα.

   Είναι γνωστό, έστω και σε λίγους, πως η «Υπόθεση Κύπρος» αποτελεί μια αλληλουχία χαμένων ευκαιριών και μία αλυσίδα ελληνικών ανοησιών και εγκληματικών λαθών. Όπου κάθε φορά πηγαίναμε -μαξιμαλιστικά-  γιά μαλλί, τρώγαμε σφαλιάρα και μετά εκλιπαρούσαμε να γυρίσουμε στην προτέρα κατάσταση. (Σχέδιο Χάρντινγκ, συμφωνίες Λονδίνου-Ζυρίχης, μεγαλοϊδεατισμός Μακαρίου, εγκλήματα Σαμψών, βλακώδης επέμβαση χούντας Ιωαννίδη, κ.λπ.).

Σήμερα η Κύπρος βρίσκεται κι αυτή υπό το κράτος μνημονίου, απόρροια κακής οικονομικής πολιτικής, και το μόνο που της έλειπε είναι μια δυναμική εμπλοκή με την Τουρκία. Το ίδιο κι η Ελλάδα. Αφού, ούτως ή άλλως, τα «τσανάκια» στο νησί είναι χωρισμένα και η προσδοκία επανένωσης κατηγορηματικά ανέφικτη, ιδίως σε επίπεδο ομοιογενοποίησης του πληθυσμού, γιατί δεν προχωρούμε στο αυτονόητο. Δηλαδή στην διαίρεση της Κύπρου και τη δημιουργία δύο ανεξαρτήτων κρατών. Μετά από κάποια διαπραγμάτευση στο εδαφικό, (μπας και τους ξεκολλήσουμε την Αμμόχωστο), το οποίο με την αιγίδα του ΟΗΕ θα μπορεί να διευθετηθεί και παγιωθούν σταθερά σύνορα. Ο κάθε κατεργάρης θα γυρίσει στον πάγκο του και ο κάθε «νοικοκύρης» θ’ ασχοληθεί με τα του οίκου του. Η «μεσοτοιχία» των δύο κρατών καθιστά σχετικά εύκολο τον διαχωρισμό των ΑΟΖ -πολύ ευκολότερα αν ευρίσκοντο απέναντι- στα πλαίσια μιας συνολικής διαπραγμάτευσης της διαίρεσης. Στη συνέχεια, το κάθε κράτος ας επωφεληθεί από την τύχη του και τα «προικιά» που του έστειλε ο Δημιουργός και η φύση.

   Αυτή η λύση θα αφαιρέσει ένα -από τα πολλά που, δυστυχώς, υπάρχουν- αγκάθι των ελληνοτουρκικών σχέσεων και θα ανοίξει δρόμους στο νέο κράτος της Κύπρου. Γιά προκοπή και δημιουργία χωρίς τον φόβο της Τουρκίας, μέσα στον χώρο που -ούτως ή άλλως- και τώρα κατέχει. Απερίσπαστα, ανεξάρτητα, αδέσμευτα, άφοβα.

   Το γεγονός της διαίρεσης ενός νησιού σε δύο, ή περισσότερες, κρατικές οντότητες δεν είναι πρωτοφανές. Πρόχειρα αναφέρονται το Βόρνεο, (Μαλαισία-Ινδονησία-Μπρουνέι), η Νέα Γουινέα (Ινδονησία-Παπούα Νιού Γκίνυ) και η Ισπανιόλα (Αϊτή-Δομινικανή Δημοκρατία). Γιατί όχι και η Κύπρος;

   Αξίζει να σημειωθεί πως στα τρία προαναφερθέντα διηρημένα νησιά ο πληθυσμός είναι απόλυτα ομοιογενής από φυλετικής πλευράς και μόνο εσωτερικοί λόγοι και εξωτερικά συμφέροντα προκάλεσαν τον τεμαχισμό τους. Η Κύπρος έχει ένα επί πλέον κίνητρο διαχωρισμού, την εντελώς διαφορετική πληθυσμιακή σύνθεση.

   Η λύση είναι απλή και τελεσφόρος, σαν το αυγό του Κολόμβου. Εξωγενείς παράγοντες και «τσίμπλες» εθνικιστικών μικροεγωισμών και μεγαλοϊδεατισμών, τύπου… «Μεγάλης Αλβανίας», (έκανε κι η μύγα κ…), μας εμποδίζουν να την δούμε καθαρά και ρεαλιστικά. Και οι-ένθεν κακείσε- «ελληναράδες» που ξελαρυγκιάζονται με το πομπώδες: «δεν ξεχνώ», θα πρέπει να θυμούνται πάντα και τό ότι η Κύπρος, χωμένη στον κόλπο της Μερσίνας και την αγκαλιά της Τουρκίας, δεν προστατεύεται στρατιωτικά. Ιδίως όταν πρόκειται γιά «κουνούπι» κόντρα σε «βάτραχο»!