Επικαιρότης
Εν κατακλείδι, η στήλη χαιρετίζει την ψήφιση του νέου νόμου γιά την Παιδεία, ευχόμενη από καρδιάς να εφαρμοσθεί και να μην έχει την τύχη του αντίστοιχου νόμου, περί καπνίσματος!
Όμως, αφού παντού και πάντα, εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, είναι λογικό να μην θεωρώ τον νόμο αυτόν, όπως ψηφίστηκε, πανάκεια και λύση κάθε προβλήματος περί το ακρογωνιαίο, γιά το μέλλον του τόπου, ζήτημα της Παιδείας. Παρ’ όλα αυτά «βλέπει» προς τη σωστή κατεύθυνση και αποτελεί μιά πάρα πολύ καλή αρχή και εφαλτήριο περαιτέρω προσπάθειας, κυρίως στον τομέα της ανάκτησης κύρους και αξιοπρέπειας, τόσο στους χώρους όσο και στα μέλη της πανεπιστημιακής (sic) κοινότητος.
Προ ημερών, με μιά σειρά αναρτήσεων, είχα διατυπώσει κάποιες απόψεις, σχετικά, με δεδομένα τον κοινό νου και την σχετικότητα με το θέμα, ως παλαιός κοινωνός της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Με μεγάλη ικανοποίηση βλέπω πως οι θέσεις μου δικαιώθηκαν, σχεδόν, πλήρως.
Παρ’ όλη την μη ξεκάθαρη και απερίφραστη διατύπωση κάποιων σημείων, λ.χ. περί ασύλου και καταλήψεων, η συμπερασματική και διασταλτική ερμηνεία των σχετικών άρθρων, ελπίζω να οδηγήσει στην σωστή εφαρμογή τους και να μην πυροδοτήσει διαστρεβλώσεις, παρερμηνείες και αμφισβητήσεις, από τις γνωστές δυνάμεις του σκότους και του χάους.
Προσπερνώντας τα σημεία συμφωνίας μου, στέκομαι σε όσα θα επιθυμούσα να προστεθούν και δεν προβλέφθηκαν στον παρόντα νόμο, προσδοκώντας σε μελλοντική «θεραπεία».
- Δραστικός περιορισμός του πλήθους των πανεπιστημίων. Ο σημερινός αριθμός τους (29) είναι φοβερά μεγάλος, σε σχέση με τον πληθυσμό και τις ανάγκες της χώρας. Αυτός ο «πληθωρισμός ανωτάτης παιδείας» μειώνει το κύρος της, υποβαθμίζει την ποιότητα των σπουδών, φαλκιδεύει την αξιοπιστία της και, κυρίως, ευτελίζει την αξία των παρεχομένων πτυχίων.
- Απαράδεκτη η συμμετοχή διοικητικού προσωπικού και φοιτητών στις διαδικασίες επιλογής των πρυτανικών αρχών, αφού παραβιάζει τους νόμους της ιεραρχίας. Δεν διανοούμαι φαντάρους να εκλέγουν στρατηγούς! Ελπίζω ο σημαντικός περιορισμός του αριθμού των παρείσακτων «εκλεκτόρων» (π.χ. ένας μόνο φοιτητής) να αποτελεί στρατηγικό ελιγμό και πολιτικό παζάρι, (στάχτη στα μάτια της αριστεράς), και ουσιαστική εξουδετέρωση της επιρροής τους.
- Διαχωρισμός διοικήσεων. Θεωρώ ότι οι πρυτανικές αρχές, εκλεγόμενες από τους καθηγητές, θα πρέπει να ασχολούνται, απερίσπαστα, με την διαχείριση του διδακτικού και πνευματικού έργου των ιδρυμάτων. Αποφάσεις για πεζότερα θέματα, σχετιζόμενα με τα πανεπιστήμια, (όπως, προμήθειες υλικών, διαχείριση περιουσίας, κ.λπ.) θα πρέπει να λαμβάνονται από διακριτή εξωπανεπιστημιακή κεντρική διοίκηση, αποτελούμενη από ειδικούς «μανατζαρέους».
- Πλήρης απαγόρευση του κομματισμού σε όλους τους πανεπιστημιακούς χώρους (ένα είδος «αντιασύλου»), με αυστηρές ποινές γιά τους παραβάτες (έως οριστική διαγραφή), μέχρις ότου αποβληθεί αυτός (ο κομματισμός) από το DNA της πανεπιστημονικής κοινότητος. Η πολιτική δραστηριότητα, οι αντιπαλότητες, οι διαξιφισμοί και… τα γνωστά επακόλουθα μπορούν, ωραιότατα, να ασκηθούν αλλού. Χώροι, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν άφθονοι! Κατά συνέπειαν, ο φοιτητικός συνδικαλισμός, με τη σημερινή του μορφή, μπορεί (και πρέπει) να καταργηθεί και περιοριστεί σε ελάχιστα πρόσωπα, πλήρως αχρωμάτιστα πολιτικά, ασχολούμενα με αυστηρώς φοιτητικά θέματα.
Βεβαίως, γνωρίζοντας πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, διαθέτοντας μπόλικη πείρα ζωής και αντλώντας από το παρελθόν εμπειρίες, λογικές και σκοπιμότητες που γνώρισα, δυστυχώς, δεν αισιοδοξώ και δεν προσδοκώ αλλαγή φοράς της καμπύλης στο «διάγραμμα της Παιδείας». Φοβάμαι, ότι παρά τις προσπάθειες, τους «νόμους και τους προφήτες», η γραμμή θα κοιτά συνεχώς προς τα κάτω! Δυστυχώς, «γιά να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή»! Η σήψη είναι προχωρημένη και η κατάσταση του «ασθενούς» μη αναστρέψιμη!
Μόνη ελπίδα, η νέα γενιά, ταρακουνημένη από τα συγκλονιστικά γεγονότα και λάθη της δικής μας, να συναισθανθεί τη θέση της και «μυρίσει» το σωστό και το υγιές, χωρίς «εικονοκλασίες», βίαιες αποξηλώσεις, αποκαθηλώσεις και κατεδαφίσεις, αλλά με ψυχραιμία, ηρεμία και σύνεση επιλέξει τη σωστή κατεύθυνση και πορευτεί σ’ αυτήν. Μόνο τότε κάτι μπορεί ν’ αλλάξει!
Ως γνωστόν, καμία επανάσταση και καμία βίαιη ανατροπή δεν έφερε, παρά πρόσκαιρα, το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι μεγάλες ιστορικές και κοινωνικές αλλαγές έγιναν με την ήρεμη επιμονή του πνεύματος και όχι την αψύτητα του σώματος!
Ελπίδα υπάρχει, προϋποθέσεις επίσης, ευχές διατυπώνονται, διάπυρες. Οψόμεθα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου