«Τακτοποίηση» αυθαιρέτων. Η νέα φαρσοκωμωδία σηκώνει αυλαία!

Σχολιασμοί

   Αυτός, τέλος πάντων, ο κ. Παπακωνσταντίνου, τελικά, είναι σπάνια περίπτωση ανθρώπου! Όπου απλώνει τα χεράκια του τα κάνει μαντάρα! Σοβαροφανής, σοφολογιότατος, με τα μικρά του ματάκια πίσω από τετράγωνα γυαλάκια και μελιστάλακτο ύφος που ακτινοβολεί αγαθότητα, θα ήταν πολύ επιτυχημένος σε μπουφονική κωμωδία, παρτενέρ, π.χ., του Ζακ Τατί, αλλά τελείως ακατάλληλος σε ρόλους που επηρεάζουν τις τύχες των ανθρώπων μιάς ολόκληρης κοινωνίας.

   Συνεπέστατος στην τσαπατσουλιά που τον χαρακτήρισε στο μέχρι τώρα ολέθριο έργο του (!), συνέπειες του οποίου πληρώνει όλη η ελληνική κοινωνία, την συνεχίζει απτόητος και την «αποθεώνει», σήμερα, με το νέο του κατόρθωμα. Το εκτρωματικό νομοσχέδιο περί «αυθαιρέτων».

   Πόνημα προχειρότητος, ανευθυνότητος, ανεδαφικότητος, στην γνωστή πλέον κατεύθυνση της αγωνιώδους αναζήτησης εσόδων, μέσω της πεπατημένης, αλλά όχι και τόσο επιτυχημένης, μεθόδου της αρπαχτής! «Φέρτα τώρα, όπως – όπως, και μετά βλέπουμε»!

   Η στήλη θεωρεί απολύτως βέβαιη, εκτός του αλαλούμ που θα δημιουργηθεί, (ένα ακόμη), την εισπρακτική αποτυχία του παλαβού και πολύπλοκου συνονθυλεύματος που έρχεται γιά ψήφιση στη Βουλή. Εκτός και αν στην πορεία αλλάξει άρδην!

   Πέραν των άλλων ασυναρτησιών, ελλείψεων και ανοησιών, σημειώσατε και τα εξής.

   - Τα επιβαλλόμενα πρόστιμα, δεδομένης της σημερινής οικονομικής κατάστασης του κόσμου, είναι τεράστια και αποτρεπτικά, άρα οι δηλώσεις που θα υποβληθούν, προβλέπω, ελάχιστες σε σχέση με τον πραγματικό αριθμό των αυθαιρέτων.

   - Δεν έχει προβλεφθεί τίποτε γιά την αμοιβή των μελετητών μηχανικών, οι οποίοι θα συντάξουν τις σχετικές μελέτες και θα καταρτίσουν τους αντίστοιχους φακέλους. Η περίπτωση των ημιυπαιθρίων ήταν τελείως διαφορετική και σημαντικά απλούστερη, από πλευράς όγκου και σπουδαιότητος εργασίας.

   - Το χαρακτηριστικότερο δείγμα προχειρότητος και επιπολαιότητος του όλου νομοσχεδίου φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η στατική επάρκεια των αυθαιρέτων. Ζητείται από τους μελετητές να την πιστοποιήσουν και εγγυηθούν με την υπογραφή τους ύστερα από «…. ταχύ οπτικό έλεγχο»!!! Καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει!

   - Ε, ρε, γλέντια, που έλεγε κι ο αείμνηστος Σπαθάρης στον Καραγκιόζη του!

Απεργία. Δικαίωμα και κατάχρηση!

Θέσεις - Απόψεις

   Τελικά, η απεργία, νομίζω, είναι σαν την ερωτική πράξη, η οποία καλύπτει όλο το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων και προκαλεί, από υπέρτατη ευχαρίστηση και ηδονή έως ειδεχθή αποτροπιασμό! Ανάλογα με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συντελείται. Το ίδιο ισχύει και γιά την απεργία!
   Η απεργία αποτελεί παγκόσμια κατοχυρωμένο συνταγματικό δικαίωμα των εργαζομένων, προς διεκδίκηση δικαίων απαιτήσεων και έσχατο μέσον αμύνης εναντίον κάθε εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
   - Δεν μου δίνεις αυτό που δικαιούμαι; Ε’ κι εγώ δεν σου δουλεύω!
   Μέχρις εδώ, απόλυτα κατανοητό, σεβαστό, ηθικό και νόμιμο.
   Όμως στη χώρα της υπερβολής, του παραλογισμού και της διαστρέβλωσης, (ξέρετε ποιάν εννοώ!), δεν υπήρχε περίπτωση να μην εκτραπεί και εξοκείλει και αυτός ο θεσμός, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, άλλωστε.

   Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, αφού η απεργία αποτελεί μέρος του, υπό την γενική μορφή του όρου, «διαλόγου» μεταξύ δύο αντιπαρατιθεμένων μερών, (εργαζόμενοι-εργοδότης), τα αποτελέσματα και οι επιπτώσεις της θα πρέπει να αντανακλούν και να επηρεάζουν, (και μόνον), τα μέρη αυτά. Άντε, το πολύ-πολύ, και όσους επιλέξουν συμπαράσταση και συμπαράταξη με το ένα ή το άλλο μέρος. Και μέχρις εκεί! Η, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, βιαία ανάμειξη ή εμπλοκή πολιτών και κοινωνικών ομάδων ασχέτων προς τους «αντιμαχόμενους», γιά προφανείς εκβιαστικούς λόγους και άσκηση πιέσεως, (ιδίως όταν εργοδότης είναι το κράτος), θεωρείται κατάχρηση δικαιώματος και, άρα, πράξη απολύτως παράνομη και καταδικαστέα.

   Στα τελευταία γεγονότα, κατά ποία λογική και γιατί την, οπωσδήποτε, δίκαιη αγανάκτηση των εξαπατημένων ιδιοκτητών ταξί θα πρέπει να την υποστούν και άλλοι, άσχετοι με τη διένεξη, πολίτες. Αλλοδαποί και ντόπιοι!

   Ας κάνουν όσο θέλουν, όμορφα και καλά, την απεργία τους οι ταξιτζήδες αποσύροντας τα ταξί τους από την κυκλοφορία. Μέχρις εκεί θα είχαν και απόλυτο δίκαιο και την κοινωνία μαζί τους, έστω και αν κάποιοι στερούνταν τις απολύτως απαραίτητες, γι’ αυτούς, υπηρεσίες των ταξί. Χωρίς όμως να αποσυντονίζεται η λειτουργία της χώρας σε τόσο κρίσιμη περίοδο και τόσο ευαίσθητη εποχή.

   Μιά άλλη μορφή κατάχρησης του δικαιώματος της απεργίας αποτελεί η στέρηση του δικαιώματος εργασίας, (κατά την διάρκεια απεργίας), σε όσους, γιά οιονδήποτε λόγο, δεν συμφωνούν μ’ αυτή και επιθυμούν να εργαστούν. Όσο δημοκρατικό δικαίωμα είναι το δικαίωμα της απεργίας, άλλο τόσο δημοκρατικό είναι και αυτό της εργασίας. Γι’ αυτό και αποτελεί τραμπουκισμό αισχίστου είδους ο προπηλακισμός και η, δι’ οιουδήποτε τρόπου, παρακώλυση προσέλευσης στην εργασία, όσων το επιθυμούν. Όπως, επίσης αντιδημοκρατικός σφόδρα και απαράδεκτος είναι ο άκρως περιφρονητικός χαρακτηρισμός «απεργοσπάστης». Τι θα πει αυτό; Ποτέ δεν το κατάλαβα!

   Ρωτήθηκε αυτός που προσέρχεται στην εργασία του αν συμφωνεί με τα απεργιακά αιτήματα ή, το κυριότερο, αν τον «καίνε» τα χρήματα του μεροκάματου που θα χάσει αν απεργήσει; Με ποιό δικαίωμα του παρεμποδίζεται η ελευθερία βούλησης και δράσης; Αυτό θεωρείται δημοκρατική συμπεριφορά, ή φασισμός του κερατά;

   Άλλο δείγμα παράλογης και αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς αποτελούν οι περίφημες «πορείες». Αυτές που γιά ψύλλου πήδημα και στα πλαίσια της άσκησης «δημοκρατικών» δικαιωμάτων, μιά χούφτα άνθρωποι, διασκορπισμένοι με σκακιστική μαεστρία σε πεζοδρόμια και οδοστρώματα, κρατώντας πανό και σημαίες (κατά προτίμηση ελληνικές ή μαύρες), περιέρχονται το κέντρο, αραία-αραία και αργά δίκην λιτανείας Επιταφίου, όχι γιά να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά να εμποδίσουν τους άλλους να κάνουν τη δική τους (!), ασκώντας πίεση και εκβιάζοντας καταστάσεις! Αθλιότητες, εν ονόματι της πολύπαθης Δημοκρατίας μας.

   Τέλος, σε ορισμένα επαγγέλματα ή λειτουργήματα θα πρέπει, εξ ορισμού, να απαγορεύεται κάθε μορφή απεργίας ή, έστω, αποχής. Κάτι που θα πρέπει να κατοχυρώνεται είτε στη διαδικασία πρόσληψης, είτε διά νόμου ή, έστω, συνταγματικά, λόγω δημοσίου συμφέροντος, εξόχως σημαντικού!

   Τέτοια επαγγέλματα π.χ. είναι του νοσοκομειακού γιατρού, του πυροσβέστη, του εργαζόμενου στην αποκομιδή των σκουπιδιών και πιθανώς κάποιου άλλου που δεν μου έρχεται τώρα στο μυαλό. Όλοι οι πιό πάνω δεν πρέπει, επ' ουδενί, να απεργούν. Ο λόγος, προφανώς, κατανοητός!

   Βεβαίως αυτά αποτελούν αυτονόητο γιά κάθε ευνομούμενη πολιτεία, γιατί εδώ…. χαιρετίσματα!

Τα πελάγη της ευτυχίας και η κοντή γιορτή της Κυριακής.

Σχολιασμοί

   Παρακολουθώντας, όπως είναι φυσικό, την επικαιρότητα και εξετάζοντας, όσο γίνεται και όσο επιτρέπουν οι επίσημες –στρογγυλεμένες και κατευθυνόμενες- ανακοινώσεις, τους συμφωνημένους «άξονες» πάνω στους οποίους θα κινηθεί πλέον η «νέα σωτηρία» της πατρίδος, παρατηρώ πολλά κενά, πολλές αντιφάσεις, πολλές ασάφειες και πολλές, αδικαιολόγητες,
προσδοκίες, ως προς το τελικό αποτέλεσμα.

   Η στήλη δεν χαρακτηρίζεται γιά αιθεροβασίες, αβάσιμες προβλέψεις και αστήριχτη υπεραισιοδοξία. Προτιμά τη σίγουρη οδό του «μικρού καλαθιού» και του μισοάδειου ποτηριού. Και αν προκύψουν εκπλήξεις, ας είναι ευχάριστες!

   Πίσω από τους πανηγυρικούς αλαλαγμούς χαράς και ανακούφισης που εκπέμπει το πανελλήνιο, κρατώ τη δήλωση του κ. Βενιζέλου ότι, απ’ αυτή την ιστορία, της νυν επιτευχθείσης συνολικής αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, επιτυγχάνεται εξοικονόμηση 26,1 δις ευρώ!

   Όμως γνωρίζοντας ότι το σύνολό του αγγίζει, περίπου, το μισό δις δεν μπορώ να διανοηθώ ότι η κατά 5% μείωσή του το καθιστά βιώσιμο! Δηλαδή στα 26,1 δις εντοπιζόταν το πρόβλημα και τώρα που το λύσαμε, σωθήκαμε; Όποιος θέλει το πιστεύει!

   Κανείς δεν το σκέφτηκε έτσι το θέμα, ή οι γνωστοί μηχανισμοί των καναλιών και των ΜΜΕ δουλεύουν στο φουλ τις μηχανές τους προκειμένου να παραπληροφορούν και αποπροσανατολίζουν το λαό από τα καθημερινά του βάσανα και την πραγματική κατάσταση, που ολοένα και θα χειροτερεύει, ταΐζοντας αυτόν με φρούδες ελπίδες και παρέχοντας στην κυβέρνηση οξυγόνο και παράταση ζωής;

   Εν πάση περιπτώσει, η στήλη μη θέλοντας, εν μέσω θερινής ραστώνης, να χαλάσει την εποχιακή πλαδαρότητα, γνωστή ως «τα μπάνια του λαού», και την τεχνητή ατμόσφαιρα ευφορίας και ανακούφισης που του δημιούργησαν και την οποία, στο κάτω-κάτω, την έχει απόλυτη ανάγκη, αποφάσισε την αναστολή κάθε περαιτέρω ενασχόλησης με το θέμα της «μεγάλης επιτυχίας στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών».  Τάϊμ άουτ μέχρι το φθινόπωρο και κιχ, επί του θέματος!

   Όμως, σε όλους, όσοι πανηγυρίζουν τώρα χαζοχαρούμενα την «σωτηρία» (κούνια που τους κούναγε!), την έχει «στημένη» στη γωνία και υπόσχεται δριμύτερη επιστροφή από Σεπτέμβριο! Μετά τα θερμά μπάνια και τον καυτό ήλιο, έρχεται η ψυχρολουσία!

   Και μέχρι τότε, όλο και κάτι θα βρίσκεται γιά «γκρίνια» και σχολιασμό. Καλό καλοκαίρι!

Όλα τα θαύματα τρεις μέρες!....

Επικαιρότης

   Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η απόφαση της τελευταίας συνόδου κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών έδωσε ανάσα στη χώρα μας. Όμως αυτή η ανάσα προκύπτει από σπόντα, λόγω λειτουργίας του ενστίκτου αυτοσυντήρησης της ευρωζώνης και όχι χάριν ημών. Εμείς, απλώς, αποτελούσαμε το ξέφτι στην κουρελού του ευρώ που έπρεπε, πάση θυσία, να μπαλωθεί γιά να μην διαλυθεί ολόκληρη!
   Επίσης παρ’ όλους τους όψιμους λεονταρισμούς και κομπορρημοσύνες του Έλληνα πρωθυπουργού, η ελληνική αντιπροσωπία άκουσε, απλώς, την μεθοδευθείσα απόφαση, στη λήψη της οποίας ελάχιστο ρόλο διεδραμάτησε.
  
   Το μεγάλο θετικό αποτέλεσμα είναι η ομπρέλα που θα υπάρξει, γιά ορισμένο όμως χρόνο, (ας προσεχτεί πολύ αυτό!), και θα εξασφαλίζει την ρευστότητα των τραπεζών και την οικονομική αντοχή των ασφαλιστικών ταμείων.
   Τα προηγούμενα επετεύχθησαν με μία αναθεώρηση του χρέους, (απορώ γιατί αυτό δεν αναφέρθηκε ξεκάθαρα) και με ταυτόχρονη λήψη και άλλου γιγαντιαίου δανείου, το οποίον πέραν του φορτίου που σωρεύει στις πλάτες του λαού, θα μας χορηγείται με πολύ αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις, άγρυπνη εξευτελιστική παρακολούθηση και ταπεινωτικές εμπράγματες εξασφαλίσεις. Κάτι γιά το οποίον δεν ελέχθει κουβέντα!

   Οπωσδήποτε η κυβέρνηση πήρε φιλί ζωής, όμως όχι ο λαός αφού το πρόβλημα δεν λύθηκε αλλά, απλώς, το φορτίο μεταφέρθηκε στο μέλλον. Η υπόθεση, τόσο στην ουσία, όσο και στην παρουσίασή του, θυμίζει επακριβώς την οικονομική πολιτική και την γενική τακτική του μεγάλου λαϊκού ηγέτη Ανδρέα! Κι αυτός φρόντιζε να στέλνει τους λογαριασμούς της αλόγιστης σπατάλης και του άκρατου υπερδανεισμού της λαϊκίστικης πολιτικής του στο…. αύριο!  Και να πανηγυρίζει!

   Θεωρείται βέβαιον ότι ο λαός θα συνεχίζει να στενάζει γιά πολλά χρόνια. Όμως θα υπάρξει και ένα σημαντικό όφελος απ’ αυτή την περιπέτεια. Η χώρα, παρ’ όλη την εθνική ταπείνωση, θα «κηδεμονεύεται» γιά, τουλάχιστον, 50 χρόνια, οπότε υπάρχει ελπίδα ν’ αλλάξουμε νοοτροπία. Αφού, δυστυχώς, αποδείξαμε ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε σωστά τα του οίκου μας, μοιραία θα υποστούμε επιτροπεία!
   Ευτυχώς γιά τη χώρα, οι Ευρωπαίοι εταίροι-δανειστές-δυνάστες μας πήραν χαμπάρι έγκαιρα και, παρ’ όσα αυτάρεσκα λέει ότι πέτυχε ο κοκορευόμενος πρωθυπουργός, τον κάθισαν στη γωνία και του ανακοίνωσαν τις αποφάσεις τους. Καθώς και την διάθεσή τους να επιβλέψουν την αυστηρή τήρηση της εφαρμογής των όρων τους!

   Όσο γιά την ταλαίπωρη καθημερινότητα, ας μην αυταπατώμεθα, ο βρόγχος στον λαιμό μας θα σφίγγει όλο και περισσότερο, με συνεχείς μειώσεις αποδοχών, συνεχείς αυξήσεις φόρων και συνεχή μνημόνια. Εφ’ όσον οι προϋπολογισμοί της χώρας δεν αλλάζουν πρόσημο και παραμένουν ελλειμματικοί, δεν υπάρχει ελπίδα. Και γιά να συμβεί αυτό θα πρέπει ν’ αρχίσει να παράγει, λιγοστεύοντας τις εισαγωγές, αυξάνοντας τις εξαγωγές και περιορίζοντας την κατανάλωση.
   Όμως με το υπάρχον φορολογικό καθεστώς, τη γραφειοκρατία, τις αγοραστικές δυνατότητες των πολιτών, την ανικανότητα της κρατικής μηχανής, την διάχυτη διαφθορά και τόσα άλλα αντικίνητρα, ποιός πιστεύει σε προσεχείς σοβαρές επενδύσεις;
   Ακόμη, ως προς τα λεχθέντα περί «νέου σχεδίου Μάρσαλ», υπενθυμίζω ότι το πρώτο, το αυθεντικό, αφορούσε δωρεάν παροχή βοηθείας. Δηλαδή λεφτά τζάμπα, όχι δάνειο!  Ούτε τόκοι, ούτε, καν, επιστροφή κεφαλαίου! Οπότε, μέχρι να σχηματοποιηθεί το πότε, πώς, πόσα και από πού θα μας δώσουν ΤΖΑΜΠΑ χρήμα, η αναφορά στο όνομα Μάρσαλ θα αποτελεί άλλη μία χαρακτηριστική πασοκική «κούφια»!

   Συνεπώς, όταν σβήσει η λάμψη των βεγγαλικών και κοπάσουν οι πανηγυρισμοί, «τέρμα το διάλειμμα, μέσα τα κεφάλια», κατά το γνωστό ανέκδοτο!
   Δεν πειράζει, όμως, ας χαρούν έστω γιά λίγο, οι εναπομείναντες οπαδοί της κυβέρνησης, το νέο σκληρότερο μνημόνιο έρχεται. Μαζί κι οι θρήνοι!

Και τώρα, ποιός τη χάρη μας! Ποιός μας πιάνει!

Επικαιρότης

   Ο πρωθυπουργός πανηγυρίζει, η κυβέρνηση πανηγυρίζει, τα κανάλια πανηγυρίζουν! Σκίσαμε στις Βρυξέλλες! Ο ήρωας των Βρυξελλών θριάμβευσε και πάλι! Τελικά, μάλλον είμαστε όλοι γιά τα πανηγύρια!

   Θυμάμαι κάποιο καλοκαίρι, νομίζω του 1952, στους ολυμπιακούς αγώνες του Ελσίνκι, όπου παρακολουθούσα πιτσιρίκος τις αθλητικές εφημερίδες να γράφουν, (δεν υπήρχαν τότε τηλεοράσεις, ούτε καν ραδιοφωνικές μεταδόσεις), γιά τον «ήρωα του Τάμπερε», τον τερματοφύλακα της εθνικής μας του ποδοσφαίρου Νίκο Πεντζαρόπουλο, (Τάμπερε ήταν η πόλη που διεξήχθη ο αγώνας με την Δανία), ο οποίος έπιανε πουλιά στον αέρα, είχε κατεβάσει ρολά στην εστία και είχε προκαλέσει παγκόσμιο θαυμασμό με την εμφάνισή του! Όμως παρά την καταπληκτική του εμφάνιση….. την φάγαμε! (λαϊκή έκφραση που σημαίνει «ήττα»). Ναι, αλλά πώς την φάγαμε; Χάσαμε μόνο με 2 – 1!

Ζήτω μας και μπράβο μας!!!

   Το σύνηθες σκορ των καρπαζοεισπρακτικών εθνικών ομάδων του τότε, ήταν το 7 – 1!  Ένα αποτέλεσμα που θεωρήθηκε, γιά την εποχή, εθνικό σκορ, σήμα κατατεθέν και ενδεικτικό της ποιότητος του ποδοσφαίρου μας.

   Εννοείται, ότι πάντοτε η ομάδα μας αγωνιζόταν ηρωικά και πάντοτε έπεφτε θύμα μεγάλης αδικίας ή σκοτεινής σκευωρίας! Διαιτηταί, επόπται, γήπεδα, χορτάρι, βροχή, χιόνια, ήλιος και γενικώς θεοί και δαίμονες τα έβαζαν, συνωμοτούντες ζηλότυπα και άθλια, κατά της μικρής και ηρωικής Ελλάδας, η οποία ως γνωστόν, όταν όλοι αυτοί ζούσαν σε δέντρα ή σπηλιές, εκείνη έχτιζε Παρθενώνες, σκόρπαγε τα φώτα του πολιτισμού και μπλα, μπλα, μπλα…. Η γνωστή πασπαρτού-καραμέλα!

   Λαμπροί τερματοφύλακες, όπως ο Στάθης Μανταλόζης και ο νεώτερος Σάββας Θεοδωρίδης χαρακτηρίστηκαν «αίλουροι», «ημίθεοι», νέοι «Τσέμαν», (ο Τσέμαν ήταν ένας πράγματι καταπληκτικός Αυστριακός τερματοφύλακας!), όμως τις εφτάρες δεν τις απέφυγαν κι αυτοί!

   Κατά περίεργο τρόπο, όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό τώρα που ακούω τις θριαμβολογίες των εγκάθετων δημοσιογράφων και αργυρώνητων «οικονομολόγων», γιά τη, δήθεν, μεγάλη επιτυχία της Ελλάδος στη σύνοδο κορυφής, ενώ ξέρω καλά πως γιά 30, τουλάχιστον, χρόνια θα υπόκειμαι ως χώρα και λαός στην καθοδήγηση και βούληση των Ευρωπαίων επιτρόπων μας με υποθηκευμένο όλο τον φυσικό και αρχαιολογικό μας πλούτο.

   Δεν μας αρκεί το χάλι μας, η ασφυκτική λιτότητα και η υποτέλεια στην οποία καταδικάζονται οι επόμενες γενιές, αλλά μας δουλεύουν κι από πάνω!

   Επ’ ευκαιρία θυμήθηκα το ανέκδοτο των δύο φίλων που συναντήθηκαν μετά από πολύ καιρό και συζητώντας γιά τις κόρες τους, ο πρώτος απαρίθμησε γιά τη δική του αλλεπάλληλους αλλά σύντομα διαλυόμενους αρραβώνες, με γερά γλέντια και τσιμπούσια, όμως, σε κάθε αρραβώνα και ο άλλος, μελαγχολικά, είπε.

   - Κι εμένα, πουτάνα μας βγήκε, αλλά δεν το γλεντούσαμε κιόλας!

   Εμάς, τη μεγάλη μάζα του λαού, νομίζω ότι, μάλλον, μας εκφράζει ο δεύτερος και αφήνουμε την κυβέρνηση και τα παπαγαλίνια της να καμαρώνουν σαν τον πρώτο! 

Δικαίωση. Ένα πιάτο που τρώγεται κρύο!

Επικαιρότης

   Τελικά, ο μέγας λαϊκός ηγέτης Ανδρέας Παπανδρέου, τώρα δικαιώνεται! Έπρεπε να περάσουν 30 και, χρόνια γιά να αποδειχθεί περίτρανα, το πόσο διορατικός υπήρξε και πόσο δίκιο είχε όταν, τότε, αντιδρούσε λυσσαλέα στην ένταξη της Ελλάδος στην, τότε, ΕΟΚ και νυν Ε.Ε., με τα γνωστά «Όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, ίδιο συνδικάτο», και άλλα τέτοια ρηξικέλευθα και επαναστατικά συνθήματα, που ηλέκτριζαν και συγκλόνιζαν!

   Αν τότε είχε εισακουστεί ο «αείμνηστος» νεφεληγερέτης του λαϊκού αισθήματος και δεν είχαμε εισαχθεί στην φοβερή αυτή σφηκοφωλιά, δεν θα είχαν επισυμβεί τα κατωτέρω περιγραφόμενα καταστροφικά γεγονότα και η χώρα θα συνέχιζε περήφανα την ιστορική της πορεία, φωτίζοντας και εμπνέοντας τους λαούς, στις πλατειές λεωφόρους της πραγματικής δημοκρατίας, της προόδου και ευημερίας!

   - Δεν θα είχαμε αναγκαστεί να πάρουμε (με το ζόρι!) τα διάφορα οικονομικά πακέτα (Ντελόρ, ΜΟΠ, κ.λπ.), που τα ρίξαμε στην καλοπέραση, την τεμπελιά, την κομπίνα και την αρπαχτή, με αποτέλεσμα να γιγαντώσουμε τη διαφθορά ( καλαμπόκι Αθανασόπουλου, περίπτωση Μαυράκη, κ.λπ.).

   - Δεν θα κακομαθαίναμε στην καλοπέραση, την αρχή της «ήσσονος προσπαθείας», την σπατάλη, την υπερκατανάλωση, τα θηριώδη 4Χ4, την διόγκωση του αντιπαραγωγικού δημόσιου τομέα, τους παχυλούς μισθούς, την αδιαφορία περί το καθήκον, τον αντιπαραγωγικό ωχαδελφισμό, κ.λπ.,κ.λπ…

   - Δεν θα μπαίναμε στον πειρασμό του αλόγιστου δανεισμού (όταν τέλειωσαν οι τζάμπα επιχορηγήσεις), ιδιωτικού και δημόσιου, το πλαστικό χρήμα και τα πάσης φύσεως «θαλασσοδάνεια», όπως «εορτοδάνεια», «διακοποδάνεια» και διάφορα άλλα «διαβολοδάνεια», που φόρτωναν αβάσταχτα τα επιπολαίως λειτουργούντα ελληνικά νοικοκυριά, μετατρέποντας τους έντιμους «νοικοκυραίους» σε πονηρούς ανεύθυνους μπαταξήδες!

   - Δεν θα μαγειρεύαμε τα οικονομικά μας στοιχεία, προκειμένου οι ατσίδες του Σημίτη να μας βάλουν, κομπιναδόρικα, στη ζώνη του ευρώ και οι μπουνταλάδες του Καραμανλή να διαλαλούν παπαρδέλες περί «θωρακισμένης οικονομίας» της Ελλάδος.

   Κατά συνέπειαν, δεν θα φτάναμε το δημόσιο χρέος στα σημερινά δυσθεώρητα ύψη, δεν θα φτάναμε σε αδυναμία πληρωμών και, άρα, δεν θα χρεοκοπούσαμε.

   Αυτά τα προέβλεπε ο μεγάλος ηγέτης των μη προνομιούχων Ανδρέας που το χαρισματικό του πνεύμα «έβλεπε» 100 χρόνια μπροστά και γι' αυτό ωρυόταν κατά του μεγάλου κεφαλαίου και των μισητών μονοπωλίων της Ευρώπης, αλλά δυστυχώς δεν εισακούστηκε από τον κοντόφθαλμο Κ. Καραμανλή, της «επαράτου» δεξιάς! Ούτε η θεαματική αποχώρησή του από την τελετή υπογραφής της ένταξης απέτρεψε το μοιραίο γιά τη χώρα μας!

   Αυτά πληρώνουν οι άφρονες λαοί, όταν δεν ακούν τους μεγάλους και διορατικούς τους ηγέτες! Καλά να πάθουμε, τώρα. Ας προσέχαμε!

Η νεφελώδης σύνοδος κορυφής της 21/6 και το ακαταλαβίστικο διακύβευμα.

Επικαιρότης

   Η κυβέρνηση και τα επίσημα φερέφωνά της στα ΜΜΕ, (είτε σοβαροφανείς οικονομολόγοι της πλάκας, είτε απλά καραγκιοζάκια), μαζί με τα ναρκισσευόμενα αγράμματα δευτεροκλασάτα παπαγαλάκια των πρωινάδικων, τελικά θα μας τρελάνουν!
   Η στήλη ομολογεί πλήρη αδυναμία να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και πού πάει το πράγμα. Ποιό είναι, επί τέλους, το υψίστης σημασίας διακύβευμα της αυριανής συνόδου κορυφής;
   Αφού σαν καλοί και υπάκουοι μαθητές είπαμε το ποίημά μας ψηφίζοντας μεσοπρόθεσμο και εφαρμοστικό νόμο, κατεβάσαμε ωραία, ωραία τα βρακάκια μας, πασαλείψαμε τα «επίμαχα» μέρη με την καλής ποιότητος βαζελίνη που έφερε με άνεμο αισιοδοξίας ο νέος υπουργός μας επί των οικονομικών και περιμένουμε την «εφαρμογή» του μοιραίου!
   Τι άλλο θέλουν, επί τέλους, από μας οι εταίροι μας και δεν ρίχνουν τα φράγκα της νέας σωτηρίας μας, αλλά μας κάνουν κόνγκξες! Αφού ο πρωθυπουργός μας, (αυτή η «ατσίς του θριάμβου»!), μας διαβεβαίωσε ότι, όπως μας έσωσε πέρυσι, θα μας σώσει και φέτος και του χρόνου και του παραχρόνου και….. μέχρι συντέλειας του αιώνος! Αρκεί να καθόμαστε αδιαμαρτύρητα, σαν καλά και φρόνιμα παιδιά, στον φορολογικό «αποχυμωτή» του και να ψηφίζουμε πάντα…. ΠΑΣΟΚ!
   Τελικά, σ’ αυτή την περιβόητη σύνοδο, δεν καταλαβαίνω τι υποστηρίζουν οι μεν, τι προτείνουν οι δε και ποιό είναι το ελληνικό αίτημα!
   Η κυβέρνηση στο εσωτερικό καλλιεργεί κλίμα πλήρους αποπροσανατολισμού και συσκότισης. Εδώ παπάς, εκεί παπάς!
   Απόδειξη της μπαγαπόντικης αυτής στάσης και κουτοπονηριάς είναι η εξής διάχυτη παράλογη αλληλουχία συλλογισμών.
   - Η κυβέρνηση κατηγορεί την κ. Μέρκελ ότι τηρεί ανθελληνική στάση
   - Η κ. Μέρκελ ζητεί συμμετοχή ιδιωτών στην αγορά του ελληνικού χρέους και αντιδικεί έντονα με τον κ. Τρισέ, ο οποίος το αρνείται σφόδρα.
   - Δηλαδή, επί του προκειμένου, κυβέρνηση και Μέρκελ έχουν τις ίδιες θέσεις και μάχονται κατά Τρισέ και σία!
   Άρα η πλάγια, μέσω των βαλτών κονδυλοφόρων και εξώνητων μαρκουτσοφόρων, πολεμική κατά Μέρκελ, φαντάζει, τουλάχιστον, σχιζοφρενική!

   Ας μην αυταπατώμεθα, η τακτική της ασάφειας και του μπουρδουκλώματος αποτελεί μόνιμη, γνωστή και κλασική πασοκική συμπεριφορά, προκειμένου να θολώνει τα νερά, να εξαπατά τους χαχόλους του, ανακατεύοντας τα πάντα και τους πάντας, ώστε να φορτώνει, σε κάθε περίπτωση, την ευθύνη της κάθε αποτυχίας στους …. άλλους! Ποτέ και πουθενά δεν φταίει η κυβέρνηση, ποτέ δεν φταίει το ΠΑΣΟΚ! Ποτέ!

   Απλό και φρέσκο παράδειγμα, η απεργία των ταξιτζήδων. Ο Ρέππας είχε συμφωνήσει μαζί τους κάποια πράγματα και έρχεται μετά ο Ραγκούσης, «εν μια νυκτί και μόνη», και ανατρέπει τα πάντα, μηδενίζοντας απολύτως το περιουσιακό στοιχείο των ιδιοκτητών ταξί, που λέγεται «άδεια» και το οποίο για ορισμένους είναι ό,τι έχουν και δεν έχουν, αφού γιά ν’ αποκτήσουν αυτή την πολυπόθητη «άδεια», πούλησαν ό,τι είχαν και δεν είχαν, (σπίτια, χωράφια, κ.λπ.)! Έτσι, απελπισμένοι που χάνουν το άπαν τους, φυσικό είναι να ξεσηκωθούν σ’ έναν απεγνωσμένο αγώνα ζωής ή θανάτου, αναστατώνοντας το σύμπαν. Η κυβέρνηση παρακολουθεί απαθής και αμήχανη, αλλά γιά το δημιουργούμενο χάος δεν φταίει κανείς άλλος, παρά μόνον ο….. Σαμαράς!
   Όπως γιά τις διαμαρτυρίες, τους αγανακτισμένους, τις μούντζες, τα γιαούρτια και τους, πάσης φύσεως, προπηλακισμούς φταίει ο…. Τσίπρας!

   Και όποιος πιστεύει όλες αυτές τις παιδαριώδεις αιτιάσεις και δικαιολογίες, χωρίς να ανήκει στον κύκλο των καλοτρωγώντων ημετέρων, των αφιονισμένων χαχόλων πασόκων, ή των πληρωμένων κεκραχτών της τηλεόρασης, (π.χ. ο «κρεοπωλόπουλος» του μεγάλου καναλιού), καλόν θα ήταν να μετρήσει το IQ του, μη πολυπιστεύοντας αυτό που είπε κάποτε η διάσημη ηθοποιός, (παρ’ ολίγον υποψηφία γιά «Όσκαρ», που, αδικηθείσα κατάφωρα, το έχασε στο τσακ!), κ. Βάνα Μπάρμπα. («Οι ξύπνιοι ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ»)! Το αποτέλεσμα μιάς τέτοιας μέτρησης, θα τον εκπλήξει δυσάρεστα!

   Στην ουσία τώρα και με αναμφισβήτητο δεδομένο το χαμηλό ανάστημα των Ευρωπαίων ηγετών, η στήλη δεν προβλέπει λήψη σημαντικών αποφάσεων, κατά την προσεχή σύνοδο. Το αντίθετο θα την εκπλήξει. Θ’ ακούσουμε κάποιο διφορούμενο μπλα,μπλά με πολλά μεσοβέζικα λόγια, αισιόδοξα παραμύθια και… αναβολή γιά λήψη οριστικών αποφάσεων από Σεπτέμβρη και….. βλέπουμε!

Παιδεία, ο μεγάλος ασθενής! (Μέρος IV)

Θέσεις - Απόψεις

   Απότοκο κατάντημα όλης αυτής της ανώμαλης και εξωπαιδαγωγικής λειτουργίας είναι και ο περίφημος θεσμός του «ασύλου»! Εν ονόματι, τάχα, της «ελεύθερης διακίνησης των ιδεών»! Μία παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία που χωρίς να χρειάζεται ειδική επεξήγηση, αφού όλοι βλέπουν πλέον σε τι μπαχαλώδη κατάσταση κατάντησε τα Πανεπιστήμια ο άχρηστος, αναχρονιστικός και εντελώς διαστρεβλωμένος αυτός θεσμός. Αντί να προστατεύει διακίνηση ιδεών, οι οποίες σήμερα ουδεμία προστασία χρειάζονται, αφού διακινούνται το ίδιο ελεύθερα με … τα ναρκωτικά, ενεργεί διαβρωτικά και πλήρως απαξιωτικά γι’ αυτές. Πλην των πάσης φύσεως αναρχικών και μηδενιστικών θεωριών τις οποίες προπαγανδίζει, διδάσκει και εφαρμόζει στην πράξη, με κάθε ευκαιρία! Η εγκληματική πολιτική του, δήθεν, ασύλου εφαρμοσμένη με δημαγωγική, λαϊκίστικη διεστραμμένη έννοια του όρου κατάντησε τα Πανεπιστήμια αχούρια εσωτερικά και ανατολίτικα παζάρια στα Προπύλαια. Αηδή, αποκρουστικά και απεχθή στέκια λαθρομεταναστών και πάσης φύσεως περιθωριακών τύπων, αλλοδαπών και ντόπιων. Άντρα εκπαίδευσης κουκουλοφόρων και ανταρτών πόλεως, κοινώς «μπαχαλάκηδων» και στέκια ναρκομανών. Αληθινό αισχρό κατάντημα γιά κάθε νοσταλγό που είχε την τιμή, τη χαρά και την περηφάνεια να καθίσει, κάποτε, στα έδρανα αμφιθεάτρων πνευματικών ιδρυμάτων, να μοχθήσει στα εργαστήριά τους και να δακρύσει, σήμερα, όταν από περιέργεια ανάμεικτη με μαζοχισμό, τολμά να μπει γιά λίγο στους χώρους τους, σπονδή σε μιά χαμένη νιότη, και να περιπλανηθεί σε αυλές και αίθουσες. Να θυμηθεί, να νοσταλγήσει και τελικά να κλάψει πικρά με το σημερινό χάλι που εμφανίζουν.
   Το «άσυλο» θα πρέπει, όχι μόνο σαν κατάσταση, αλλά και σαν λέξη να εξοβελιστεί τελείως από την πανεπιστημονική ορολογία!
   Όπου στη χώρα συντελούνται έκνομες πράξεις, (σε εκκλησίες, τράπεζες, δημόσια ή ιδιωτικά κτήρια, ανοιχτούς ή κλειστούς χώρους και, βεβαίως, εκπαιδευτικά ιδρύματα), ο εισαγγελέας και η αστυνομία οφείλουν να επεμβαίνουν αυτεπάγγελτα!

   Εννοείται ότι οι πάσης φύσεως γελοίες «καταλήψεις» και διάφορες άλλες ανταρσίες που επιφέρουν κωλυσιεργίες στην απρόσκοπτη λειτουργία των πνευματικών ιδρυμάτων και καταστροφές σε κτηριακές εγκαταστάσεις και υλικοτεχνικές υποδομές, θα πρέπει να αποτελούν ποινικά αδικήματα που θα τιμωρούνται αυστηρά, κατά τον νόμο, με τους δράστες να υπέχουν και αστικές ευθύνες αποζημιώσεως γι’ αυτές.

   Ένα, επίσης, λογικό μέγιστο όριο σπουδών θα πρέπει να καθορισθεί και να τηρείται απαρεγκλίτως! Τέτοια λογική διάρκεια θεωρείται το ενάμιση του κανονικού χρόνου φοίτησης. Π.χ., σε μία διαδικασία 5/ετούς κανονικής ολοκλήρωσης σπουδών, ένα όριο 7,5 ετών μπορεί να καλύψει κάθε δικαιολογία καθυστέρησης περάτωσής των. Πέραν αυτού ο φοιτητής θα θεωρείται «αιώνιος» και θα διαγράφεται από τα φοιτητικά μητρώα. Με μόνη εξαίρεση την περίπτωση έγκαιρης, δι’ εγγράφου δηλώσεως, διακοπής γιά διάφορους λόγους και, μετά, συνέχισης των σπουδών, οπότε ο χρόνος διακοπής δεν θα συνυπολογίζεται.

   Τέλος θα πρέπει να αλλάξει άρδην ο τρόπος εισαγωγής στα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Είναι αδιανόητο και καταντά κωμικό το να ξεκινάς να σπουδάσεις πολιτικός μηχανικός στην Αθήνα και να καταντάς σπουδαστής ιχθυοκαλλιέργειας, κάπου στον Αμβρακικό!
   Γελοιότητες, εντεταγμένες στο γενικότερο πλαίσιο μετατροπής του ελεύθερου δημιουργικού πνεύματος και της βούλησης σε ανθρώπινο πνευματικό άθυρμα, υποχείριο και έρμαιο ενός απάνθρωπου και βλακώδους συστήματος εισαγωγής. Η ομαδοποίηση των, παρεμφερούς γνωστικού και επαγγελματικού αντικειμένου, ανωτάτων ή ανωτέρων σχολών και οι ξεχωριστές, ανά τέτοια ομάδα, εξετάσεις (διαφορετικός χρόνος, διαφορετικά θέματα, ενιαία κρίση), θα φέρει τους επιτυγχάνοντες πλησιέστατα στις επιλογές και επιθυμίες τους και τους αποτυγχάνοντες εκτός.
   Εννοείται, πως δεν είναι δυνατόν όλοι να επιτυγχάνουν, όλοι να σπουδάζουν και μετά όλοι να παραπονιούνται γιά την κατάσταση που δημιουργείται με την υπερπληθώρα πτυχίων, την ανεργία, την υποαπασχόληση, το πνευματικό προλεταριάτο και, τέλος, το αφόρητο συναίσθημα της ρετσινιάς του «αποτυχημένου» που θα στιγματίσει ισόβια και θα καταστήσει εχθρούς της κοινωνίας όλους, όσοι… «γι’ αλλού ξεκίνησαν, γι’ αλλού κι αλλού η ζωή τους πήγε»!
   «Πολλοί οι κλητοί, ολίγοι οι εκλεκτοί»! Δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς!
   Η λειτουργία ενός ιδιωτικού, μη κερδοσκοπικού Πανεπιστημίου, όχι μόνο δεν θα έβλαπτε το παιδαγωγικό σύστημα, αλλά αντιθέτως θα μπορούσε αυτό ν’ αποτελέσει πιλότο και ατμομηχανή για σωστή οργάνωση και λειτουργία και των κρατικών.

   Κλείνοντας το θέμα, αν θέλει πράγματι η κυβέρνηση να «απελευθερώσει» την Παιδεία από το θανατηφόρο αγκάλιασμα του κομματισμού, κάτι που πιστεύω ακράδαντα ότι ουδόλως επιθυμεί, αλλά απλώς, κατά την προσφιλή της τακτική, μπερδεύει και συσκοτίζει το ζήτημα με βυζαντινίστικες μπουρδολογίες και ατέλειωτα παζάρια με τους επίσης ιδιοτελείς συμφεροντολόγους καθηγητάδες, που δεκάρα δεν δίνουν γιά πνευματική προσφορά στους φοιτητάς και την κοινωνία , ενδιαφερόμενοι μόνο για την πάρτη και τη βολή τους, στην λογική του «όλα αλλάζουν κι όλα ίδια μένουν», προκειμένου, η μεν πρώτη, να επικυριαρχεί εκ του ασφαλούς σε χειραγωγούμενες μάζες και όχι ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες και οι δεύτεροι, να τα «οικονομούν», ανεξέλεγκτοι! Και αυτό είναι πάρα πολύ φυσικό αφού το μεγαλύτερο μέρος της «πελατείας» όλων προκύπτει από την διάχυτη πνευματική τύφλωση του ανθρώπινου «χυλού», επί του οποίου επιθυμούν να «βασιλεύουν», συνεχώς και απρόσκοπτα, ως μονόφθαλμη ελίτ.

   Έτσι ήρθε προς συζήτηση και ατέρμονα αερολογία ένα άτολμο, πολύπλοκο, ασαφές και μπαγαπόντικο νομοσχέδιο, τάχα σπουδαίας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Και οι πρυτάνεις το βιολί τους. Ο ατελείωτος δημοκρατικός διάλογος!
   Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, ….. διά βίου κοσκινίζει!

Παιδεία, ο μεγάλος ασθενής. (Μέρος ΙΙΙ)

Θέσεις - Απόψεις

   Μετά την οριστική αποκομματικοποίηση και πλήρη αποδέσμευση της Παιδείας από το υστερόβουλο και ασφυκτικό αγκάλιασμα των νεολαιίστικων αποφύσεων των κομμάτων, ταυτόχρονα, θα πρέπει να καταργηθεί και ο πάσης φύσεως συνδικαλισμός, σε όλο το φάσμα των μετεχόντων στη λεγόμενη «ακαδημαϊκή κοινότητα», ως κατ’ εξοχήν παράγων διαπλοκής. Από τους καθηγητές μέχρι τις καθαρίστριες! Ένας επιμελητής-σπουδαστής, εναλλασσόμενος σε εβδομαδιαία βάση, γιά το καθάρισμα του πίνακα και τη μικροφροντίδα του επόμενου μαθήματος, αρκεί!
   Στην ελληνική πραγματικότητα, ο εφηρμοσμένος φοιτητικός συνδικαλισμός ξεπέρασε όλα τα όρια νομίμων δικαιοδοσιών, επωφελών λειτουργιών και θεμιτών επιδιώξεων και κατέστη μάστιγα αναξιοκρατίας, φαβοριτισμού, εκβιαστικός μηχανισμός άδικων και μαξιμαλιστικών διεκδικήσεων, καθώς και μοχλός πίεσης γιά άνομες συναλλαγές με τους, ομοίως φαύλους συνδικαλισμένους καθηγητάδες. Βασικός παράγων εκτραχηλισμού του δημόσιου πανεπιστημιακού βίου, ανένδοτος κυματοθραύστης κάθε πραγματικά προοδευτικού μετασχηματισμού, ο οποίος δεν εξυπηρετεί τίποτε, εκτός από τα κοντόφθαλμα ιδιοτελή μικροσυμφέροντα των συντεχνιακών φατριών και των ηγετών τους, κόντρα στα πραγματικά συμφέροντα της επιστήμης και της κοινωνίας. Αστείρευτη πηγή διαφθοράς και αποφασιστικός κρίκος στην αλυσίδα των αιτίων που οδήγησε την Ελλάδα στην σημερινή απόλυτη χρεοκοπία, υλική και ηθική.

   Η αποκατάσταση της ηθικής τάξης στη δομή και συγκρότηση του διδακτικού σώματος και της ανεμπόδιστης από εξωγενείς παράγοντες λειτουργίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, αυστηρά και μόνο προσανατολισμένων στο λειτούργημά τους, καθιστά εντελώς περιττή, έως επιζήμια, την καθ’ οιονδήποτε τρόπο συνδικαλιστική δράση εντός των σχολείων κάθε βαθμίδος. Άλλωστε, εξ ορισμού, το πέρασμα από τα θρανία και η ουσία των σπουδών, (μετατροπή του απαίδευτου νεαρού ατόμου σε πεπαιδευμένο ώριμο άνθρωπο), είναι μία διεργασία που πραγματοποιείται σε απολύτως ατομική βάση, ανάλογα με την ευφυΐα, την επιμέλεια, την προσπάθεια και τον χαρακτήρα ενός εκάστου. Το συνδικάτο των ταξιτζήδων, λ.χ., μπορεί να διεκδικήσει και επιτύχει ταξικά δικαιώματα που να ωφελούν το σύνολον των συναδέλφων τους. Όπως και το αντίστοιχο των γιατρών μπορεί να παλέψει γιά ωράρια εργασίας, καλύτερες αμοιβές, κ.λπ. Όμως ο γιατρός, πριν γίνει γιατρός, εν όσω σπουδάζει, «παίζει» μόνος του. Αυτός κι ο εαυτός του! Κανένα συνδικαλιστικό όργανο δεν θα τον περάσει στις εξετάσεις, αν δεν προσπαθήσει ο ίδιος! Η συνδικαλιστική δράση αρχίζει αφού τελειώσει τις σπουδές του και βγει στην κοινωνία και την αγορά εργασίας. Έξω από τα Πανεπιστήμια! Όπως έξω θα πρέπει να μένει κάθε συνδικαλιστική δράση, αφού και άχρηστη στον φοιτητή είναι και σε επικίνδυνες εκτροπές τον οδηγεί!

   Τα περίφημα φοιτητικά κινήματα δεν έφεραν, ΠΟΤΕ, ουσιαστικές αλλαγές στην Παιδεία. Ακόμη και η περίφημη εξέγερση του Μάη του ’68 στη Γαλλία έκανε, τελικά, μιά τρύπα στο νερό! Ένα ηχηρό ιντερμέτζο στην ανία της καθημερινής φοιτητικής ρουτίνας, ένα τίναγμα του καπακιού του τέντζερη για εκτόνωση «ατμού», πολύ συγκίνηση, θερμά λόγια αλληλεγγύης, θερμοί έρωτες, υπέροχο σεξ και …. κάποιοι να εξαργυρώνουν αργότερα τις επαναστατικές τους μεγαλοστομίες και «ταρζανιές». Απόλυτα βολεμένοι και εντεταγμένοι, σήμερα, στο «σύστημα». (Λέγε με Κον-Μπεντίτ!).

   Συνοψίζοντας, ο άχρηστος και διαστρεβλωμένος φοιτητικός συνδικαλισμός, τροφοδοτούμενος και κατευθυνόμενος από τον άκρατο και «πονηρό» κομματισμό, λειτουργεί σαν ωρολογιακή βόμβα σε χέρια μικρού παιδιού! Ο νεανικός ενθουσιασμός, σε συνδυασμό με την προφανή απειρία και τη δημαγωγική κομματική καθοδήγηση αποπροσανατολίζει από τον πραγματικό στόχο της Παιδείας, που είναι η μάθηση, η απόκτηση επαγγελματικών εφοδίων και η διάπλαση χαρακτήρα, και οδηγεί σε πελατειακού τύπου λήψεις κούφιων πτυχίων, σε αιώνιες φοιτήσεις και σε πλήθος άλλων καταστάσεων, τελείως ανεξέλεγκτων, όπως λ.χ. οι καταλήψεις και, τελικά, σε ξεστράτισμα από τον τελικό στόχο και παγίδευση στα δίχτυα, αντί της διά βίου… μάθησης, της διά βίου κομματικής εξάρτησης που θα ανακυκλώνει και ανατροφοδοτεί τη σαπίλα του «συστήματος»!

  (συνεχίζεται)

Η λήψη της 5ης δόσης και η, δειλά, εμφάνιση στο στερέωμα της «επιλεκτικής» χρεοκοπίας. Μιά πολύ περίεργη σύμπτωση!

Επικαιρότης

   Η πασοκική μέθοδος σκέψεως, ενεργειών και, κυρίως, «σερβιρίσματος» στον κόσμο των δυσμενών αποφάσεων είναι, πλέον, γνωστός και χαρακτηριστικός. Και βεβαίως πειστικός και αποτελεσματικός μόνο στους ολίγους εναπομείναντες, «λούμπεν» χαχόλους, οπαδούς του.
   Κατ’ αρχήν τί σημαίνει «επιλεκτική» χρεοκοπία, ή «μερική αδυναμία πληρωμών», όπως, κομψά και απολύτως πασοκικά, του έγραψαν στο «σκονάκι» οι σύμβουλοι και διάβασε στους συντάκτες της γερμανικής έκδοσης των Financial Times, το αυτιστικό παιδί που (γιά πόσο ακόμη;) υποδύεται τον πρωθυπουργό της Ελλάδος.

   Ας φανταστούμε μία επιχείρηση που καλείται στα τέλη του μηνός να πληρώσει νοίκι, ΔΕΗ, νερό, τηλέφωνα, ΙΚΑ, μισθούς υπαλλήλων, προμηθευτές, κ.λπ., αλλά στο ταμείο της δεν έχει τα απαραίτητα ποσά. Ο διευθυντής, τότε, επιλέγει κάποιους λογαριασμούς που θα αφήσει ληγμένους αλλά απλήρωτους, μέχρι …. νεωτέρας! Δηλαδή μέχρι να εισπράξει κάτι που του οφείλουν, π.χ. πελάτες, ή να εισπράξει κάποιο γραμμάτιο, ή επιταγή και με την είσπραξη αυτή να τακτοποιήσει την αταξία. Γιά όσο καιρό υπάρχει η εκκρεμότητα λέμε ότι η επιχείρηση βρίσκεται σε «επιλεκτική» χρεοκοπία.
   Υπάρχουν παραδείγματα χωρών, π.χ. Ουρουγουάη, που γιά κάποιες ημέρες (!) βρέθηκαν σε τέτοια κατάσταση, πλην όμως κάλυψαν ταχύτατα τις απλήρωτες οφειλές τους και βγήκαν, πάλι, στον αφρό!

   Στην περίπτωση της χώρας μας ας προσέξουμε τις εξής συγκυρίες, (τυχαίο; δεν νομίζω!).
   - Κατά το πρώτο εξάμηνο υπάρχει υστέρηση εσόδων, από τα προϋπολογισθέντα, κάπου 4,5 δις.
   - Υπάρχουν αδήριτες ανάγκες και βουλώματα τρυπών προκειμένου να συγκρατηθεί το τρέχον έλλειμμα. Π.χ. το ΙΚΑ, μόνο κατά το α’ εξάμηνο απορρόφησε το 91% των προγραμματισμένων κρατικών επιχορηγήσεων! Δηλαδή του μένουν να λάβει γιά ολόκληρο τον υπόλοιπο χρόνο μόνο 9%! Οπότε σε λίγο.... τέρμα οι συντάξεις, αν δεν μπούν στο ταμείο ζεστά ευρουδάκια.
   - Είναι γνωστόν ότι το δάνειο των 110 δις του α’ μνημονίου προοριζόταν, εξ ολοκλήρου, στην πληρωμή ομολόγων παρελθόντων δανείων. Οπότε η 5η δόση ήταν, τρόπον τινά, ταγμένη! Όμως αυτά που πρέπει να πληρώσει στην καθημερινότητα το κράτος συν τα ομόλογα που λήγουν είναι, όλα μαζί, περισσότερα! Άρα κάποιος θα μείνει στο «περίμενε» και προφανώς θα είναι ορισμένα ομόλογα που θα «επιλεγούν», αφού κάποιες εσωτερικές πληρωμές «καίνε»! Ιδού, λοιπόν, η «επιλεκτική» χρεοκοπία ή όπως αλλιώς πείτε την ! Πάντως ο παμπόνηρος παρλαπίπας με το μοχθηρό βλέμμα, διάλεξε τον αγγλικό όρο, «selective default», γιά να ξεγελάσει, άλλη μία φορά το πανελλήνιο, αφού κι ο ίδιος δεν αντέχει ν’ αντικρίσει κατάματα την πραγματικότητα.
   - Η ιστορία με την, οπωσδήποτε κι αν αποκληθεί, χρεοκοπία ανεφύη ξαφνικά, μόλις πήραμε την 5η δόση και βάλαμε πλώρη γιά το νέο, πολυπόθητο δάνειο (μεσοπρόθεσμο), που δεν θα κάνει τίποτε περισσότερο απ’ ό,τι και το πρώτο μνημόνιο. Δηλαδή μία ακόμη τρύπα στο νερό, αλλά θα δώσει ανάσα και φιλί ζωής στην, μετά μανίας, γατζωμένη στην καρέκλα της εξουσίας, φαύλη κι ανίκανη κυβέρνηση!

   Εν κατακλείδι, με τον λαό συνεχώς στριμωγμένο στον «αποχυμωτή» της εφορίας και το λιγοστό εναπομένον ζουμί του, μαζί με τα όποια και όσα λαμβανόμενα δάνεια, να πέφτουν στον τρύπιο πίθο των Δαναΐδων, το έχουν καταλάβει, πλέον, όλοι ότι δουλειά δεν γίνεται κι η βαλίτσα δεν μπορεί να πάει μακρύτερα, ιδίως τώρα που μπαίνει στον χορό και η Ιταλία και το παιχνίδι χοντραίνει! Είναι αδύνατον να «σωθούν» όλοι οι υποψήφιοι σωζόμενοι, εκτός κι αν ο καλός Θεός αρχίσει να βρέχει ευρώ και δολάρια στη Γη.
   Αφού και η «ατσίς του θριάμβου» άρχισε, έστω με τον τρόπο του, να βάζει στο τραπέζι, αντί του περιστρόφου, την «μερική αδυναμία πληρωμών», τα πράγματα είναι πλέον ξεκάθαρα και «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον»! Ήρθε η αρχή του τέλους!
   Τώρα άρχισε, εκτός από την ΝΔ, να του φταίνε και οι ηγέτες της Ευρώπης που είναι…. μικροί και, προφανώς, όχι αντάξιοι του …. κολοσσιαίου μεγέθους του!
   Το ύστατο χάπι (διάβαζε τελευταίο μεγάλο ψέμα του), σαν παρηγοριά και ύστατη προσπάθεια παραπληροφόρησης και κατευνασμού, είναι πως οριοθετεί αυτή την «μερική αδυναμία», γιά…. 15 ημέρες! Λες και σε μισό μήνα θ’ ανοίξουν οι κρουνοί του ελληνικού πετρελαίου, ή θ’ αρχίσει να παράγει το κέρας της Αμάλθειας και θα χε…. με, ως χώρα, στο τάλιρο! Όμως, όλοι γνωρίζουν ότι η ελληνική καταβόθρα καταπίνει συνεχώς δανεικά και παράγει μόνο χρέη και ελλείμματα.
   Με το ΔΝΤ να εκτιμά το ελληνικό δημόσιο χρέος να φτάνει το 2012, δηλαδή του χρόνου, στο 172% του ΑΕΠ, άντε εσύ να δεις φως στο τούνελ! Ποιό φως και ποιό τούνελ! Και άντε να τους πιστέψεις και να νιώσεις αισιόδοξος.

   Τα πράγματα, δυστυχώς, είναι απλά και επέρχονται ραγδαία. Η, όπως κι αν ονοματιστεί, χρεοκοπία είναι απλώς η αρχή της πραγματικής, της απόλυτης χρεοκοπίας! Το ξέφτι στην κουρελού, που σύντομα θα την αποξηλώσει ολόκληρη, έγινε και …. ο Θεός να μας λυπηθεί!
  
   Όσο η χώρα δεν παράγει περισσότερα απ’ όσα καταναλίσκει, δεν υπάρχει καμία ελπίδα σωτηρίας!

   Αναλογιζόμενος εκείνον τον ηλίθιο νομπελίστα (!) οικονομολόγο που προέβλεψε την Ελλάδα ως Δανία του Νότου, μέχρι το 2015, καταλαβαίνω απόλυτα το πώς και το γιατί οικονομολογάκια της πλάκας τύπου Παπακωνσταντίνου, Σαχινίδη και σία, που επωμίστηκαν τη ζωή και το μέλλον παιδιών και εγγονιών μας, μας έφεραν στο σημερινό χάλι.

   - Πατριώτες, καλό κουράγιο! Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!

Παιδεία, ο μεγάλος ασθενής. (Μέρος II)

Θέσεις - Απόψεις

   Η πιό πολυπιπιλισμένη καραμέλα, κατά την τελευταία 30/ετία είναι η λέξη «δημοκρατία» και, μαζί, όλα τα παράγωγά της (π.χ. «εκδημοκρατισμός», «δημοκρατικές διαδικασίες», κ.λπ.).
   Πίσω όμως από το γοητευτικό άκουσμα αυτών των λέξεων κρύφτηκε ύπουλα πλήθος από ιδιοτέλειες, αδικίες, φαβοριτισμοί, αναξιοκρατίες και ό,τι άλλο αντιδημοκρατικό τερτίπι βάζει ο ανθρώπινος νους, προκειμένου να καταστρατηγηθούν, στην πράξη, οι όροι αυτοί και να επιτευχθούν οι πραγματικοί, σκοτεινοί στόχοι των κρατούντων.
   Ειδικά στο χώρο της Παιδείας, αποκλειστικό ζητούμενο ήταν η δημιουργία απαίδευτων και ημιμαθών μαζών με σταθερά προσανατολισμένη κατεύθυνση σκέψης και δράσης. Χωρίς ελευθερίες πνευματικής αναζήτησης, βάσανον έρευνας και προβληματισμούς αποδοχής, ώριμοι στην κατάποση πάσης, «άνωθεν», εκδοχής. Άβουλα πιόνια και άκριτοι αποδέκτες κάθε κατασκευασμένης προπαγανδιστικής «αλήθειας». Απλοί χειροκροτητές και υπάκουοι εκτελεστές. Κάτι ανάλογο με τα σταλινικά και μαοϊκά πρότυπα των παρελθόντων χρόνων.
   Στα πλαίσια αυτής της επιδίωξης οργανώθηκε ένα πολύπλοκο χαρμάνι διδασκόντων και διδασκομένων, αλληλοτροφοδοτούμενο, διαπλεκόμενο και αλληλοεξαρτώμενο, στη βάση του: «Εσύ με ψηφίζεις - Εγώ σε προβιβάζω, βολευόμαστε όλοι»! Χωρίς κανείς να νοιάζεται γιά τον πραγματικό στόχο του όλου συστήματος, που είναι η πραγματική και ουσιαστική εκπαίδευση!

   Κατά βάση και στη σωστή έννοια, οι εμπλεκόμενοι στο σύστημα «Παιδεία» διακρίνονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Από την μία οι «διδάσκοντες» και από την άλλη οι «διδασκόμενοι».
   Οι πρώτοι κατέχουν τη «γνώση» και, με διάφορες τεχνικής φύσεως διαδικασίες, που λέγονται «διδασκαλία», την μεταφέρουν στους δεύτερους. Αυτή η, εξ αντικειμένου, διαφορά δημιουργεί την πεμπτουσία της Παιδείας. Την ροή γνώσεων!
   Όπως γιά τη δημιουργία ηλεκτρικού ρεύματος απαιτείται διαφορά δυναμικού (τάση), όπως γιά την ροή ενός ποταμού απαιτείται διαφορά υψομέτρου, έτσι και στην ροή των γνώσεων, προϋπόθεση είναι η διαφορά επιπέδου μεταξύ «δασκάλων» και «μαθητών». Κατά συνέπειαν, οι δημοκρατικές διαδικασίες, στην απόλυτη έννοιά τους, δεν χωρούν στα πνευματικά ιδρύματα και στις σχέσεις των δύο κατηγοριών, παρά μόνο μεταξύ ατόμων της ίδιας κατηγορίας. Εξίσωση των «πάνω» με τους «κάτω», δεν νοείται! Θα πρέπει να τους χωρίζει ο σεβασμός και η αναγνώριση του φυσικού πλεονεκτήματος του «γνωρίζοντος» δασκάλου από τον «μη γνωρίζοντα» μαθητή.
   Όπως στον Στρατό οι διαταγές των ανωτέρων δεν σχολιάζονται, δεν αμφισβητούνται και δεν τίθενται σε ψηφοφορία, αλλά, απλώς, εκτελούνται, έτσι και στο χώρο της διδασκαλίας, οι διδάσκοντες-πομποί «εκπέμπτουν» και οι διδασκόμενοι-δέκτες «δέχονται». Την καταλληλότητα, την επάρκεια, την ποιότητα και την, εν γένει, συμπεριφορά των διδασκόντων δικαιούνται να κρίνουν, δημοκρατικά, μόνον οι αρμόδιοι επιθεωρητές, προς τούτο οριζόμενοι, και την επάρκεια των διδασκομένων, ομοίως δημοκρατικά, οι….. δίκαιες εξετάσεις!
   Οι ρόλοι απολύτως διακριτοί, ο σεβασμός των «κάτω» προς τους «πάνω» οφειλόμενος και η αυστηρή τήρηση των κανόνων του «παιχνιδιού» απαραίτητη!
   Η παρείσφρηση, τάχα, δημοκρατικών κανόνων και διαδικασιών σ’ αυτή την ευαίσθητη αλλά και αναγκαία, λειτουργικά, διαδικασία αποσυντονίζει το σύστημα, αποπροσανατολίζει τους στόχους του, συντρίβει τη σοβαρότητα του παραγόμενου έργου και καταλύει την αποτελεσματικότητά του. Τελικό αποτέλεσμα, ασυναρτησία, ασυνεννοησία, απειθαρχία, αμφισβήτηση, εκτραχηλισμός, ασέβεια σε πρόσωπα και πράγματα, ρυπαρότης των χώρων, «κουμπούρες» απόφοιτοι-πτυχιούχοι, υποβάθμιση επιστημονικού επιπέδου των Ελλήνων επιστημόνων και υποβιβασμός των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας στην παγκόσμια σχετική λίστα!

   Αν, πράγματι, επιθυμούμε την οικοδόμηση υγιών, στέρεων και σοβαρών συνθηκών σπουδών, με ουσιαστικά αποτελέσματα στην ποιότητα του μεταλαμπαδευόμενου γνωστικού αντικειμένου και την χρηστική εξαργύρωση των χορηγουμένων πτυχίων, μέσα σε χώρους ευπρεπείς που θα εμπνέουν σεβασμό και δέος ψυχής, ως προς το σκοπό που επιτελούν, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνουμε είναι να πετάξουμε, κλοτσηδόν, τον κομματισμό από όλους τους χώρους και όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης! Να επαναπροσδιορίσουμε ως στόχο λειτουργίας όλων των εκπαιδευτηρίων, (σε όλες τις βαθμίδες), την παροχή «γνώσης», «καλλιέργειας», «μόρφωσης» και «ήθους», μακράν πάσης πολιτικής ενασχόλησης και αντιπαλότητος, αποκαθιστώντας τα στο ύψος του λειτουργήματός τους και καταλύοντας την εκτρωματική μετατροπή τους σε εκτροφεία πολιτικού γενιτσαρισμού, στρατόπεδα εκπαίδευσης αντάρτικου πόλεων και ασφαλή άντρα αχαλίνωτης βίας και ορμητήρια αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Να ξαναδώσουμε την παλιά αίγλη και αξιοπρέπεια στους πνευματικούς χώρους όπου θα κατοικεί και θα «λειτουργεί» η Παιδεία και δεν θα αφοδεύει, μόνον, όπως γίνεται τώρα!

   (συνεχίζεται)

Παιδεία, ο μεγάλος ασθενής που σκοπίμως δηλητηριάστηκε!

Θέσεις - Απόψεις

   Μέσα σε όλα τα θέματα που, ελέω τρόικας πλέον, θα πρέπει να αναμορφωθούν και αναδιαταχθούν στη χώρα είναι και το θεμελιώδες ζήτημα της Παιδείας.
   Ό,τι σοφά (κατά τη λογική και το μικροκομματικό τους συμφέρον βέβαια) κατεδάφιζαν γιά 30 χρόνια, θα πρέπει να ξαναχτίσουν, τίρα βίρα, σε τρεις ημέρες! Κάτι που ούτε ο Χριστός θα κατάφερνε!  Αφού κι Αυτός μόνο γιά τον Ναό του Σολομώντα το υποσχέθηκε!

   Είναι πασίγνωστη και αναντίρρητη η επίδραση του μεγέθους «μόρφωση» στη γενική συγκρότηση του ατόμου και, κατ’ επέκταση, της κοινωνίας. Όσους δεν έπιασε η λαίλαπα των εγκληματικών πειραματισμών και σκοτεινών στοχευμένων επιδιώξεων της τελευταίας 30/ετίας στην πνευματική λοβοτομή των Ελλήνων καταλαβαίνουν τι εννοώ! Όσοι απέφυγαν την πνευματική στείρωση και τη γλωσσική φαλκίδευση, αλλά άντεξαν και αντιστάθηκαν στην πλούσια παρεχόμενη, από όλα ανεξαιρέτως τα ΜΜΕ, αποχαύνωση μέσω της συστηματικής πλύσης εγκεφάλου και μπορούν σήμερα να χαμογελούν πικρά με κάθε εκτοξευόμενη «κοτσάνα», κατανοούν πλήρως!

   Η Παιδεία, ως το αποκλειστικό «τσιπάκι», γιά να χρησιμοποιήσω σύγχρονους ηλεκτρονικούς όρους, στο μυαλό κάθε ανθρώπου διαμορφώνει τον πνευματικό του ορίζοντα, καθορίζει την κρίση του και ρυθμίζει τις επιλογές του. Και δυστυχώς η πολυετής και συστηματική χειραγώγηση της Παιδείας, μπορεί να δημιούργησε εύπλαστο και ευκολοκατευθυνόμενο όχλο, εξαίρετα κομματικά ρομποτάκια, ναρκωμένα από την επίπλαστη, πλην «δανεική» καταναλωτική ευμάρεια, αλλά ελεύθερα και δημιουργικά σκεπτόμενους ανθρώπους, όχι!
   Και πώς θα ήταν εφικτό, άλλωστε, όταν γεμίζεις μιά χώρα με ΤΕΙ, παντελώς άχρηστης μορφωτικής προσφοράς, όχι γιά να προσφέρεις επιστημονική γνώση στο κοινωνικό σύνολο και εκπαιδευμένα στελέχη σε σύγχρονες και χρήσιμες επαγγελματικές δραστηριότητες, αλλά γιά να κολακέψεις λαϊκίζοντας την εκλογική σου πελατεία, να εξυπηρετήσεις τον εσωτερικό τουρισμό και να τονώσεις ντόπιες οικονομίες!  Όλα με πνεύμα προχειρότητος και προσωρινότητος, όλα στη λογική του «δος ημίν σήμερον και άφες…..», αγνοώντας εγκληματικά την ώρα του λογαριασμού που μοιραία θα έλθει κάποτε. Ρίχνοντας στον Καιάδα το υστέρημα των γονιών των υποτιθέμενων «σπουδαστών», που βαυκαλίζονται να πιστεύουν ότι το παιδί τους θα γίνει…. «επιστήμων», αλλά και τα όνειρα και τις ελπίδες χιλιάδων νέων που οραματίζονται άνετη και ευκολότερη ζωή, μέσω ανόητων σπουδών και άχρηστων πτυχίων αλλά καταλήγουν, στην καλύτερη περίπτωση, γκαρσόνια, ψήστες σε σουβλατζίδικα ή οδηγοί ταξί!

   Παρακολουθώντας προσεκτικά το προωθούμενο νομοσχέδιο περί Παιδείας βλέπω, αφ’ ενός, κάποια προσπάθεια προς τη σωστή κατεύθυνση, η οποία όμως νοθεύεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη γνωστή πασοκική προδιάθεση της, σε τελευταία ανάλυση, χειραγώγησης του συστήματος. Η κομματική ιδιοτέλεια μόνο «τσιγκούνικα» βήματα επιτρέπει κι αυτά πάντοτε με την δυνατότητα υπαναχώρησης. Ο λύκος κι αν εγέρασε…..
   Από την άλλη, οι πρυτάνεις, (η άλλη μεγάλη γάγγραινα του συστήματος), βλέποντας να τους ξεγλιστρούν προνόμια και να χάνουν τον «λουφέ», στον οποίον είχαν εθιστεί επί χρόνια, καλομαθημένοι και καλοβολεμένοι στην περιχαρακωμένη και προστατευμένη λόγω κομματικών και άλλων διαπλοκών «χρυσή» ανικανότητα και ανεπάρκειά τους, καταφεύγουν στη γνωστή καραμέλα του ατέρμονος διαλόγου!
   Όποιος δεν θέλει ν’ αλλάξει ή να προχωρήσει τίποτε το ρίχνει στον … διάλογο! Και μάλιστα τον…. δημοκρατικό! (Αχ, αυτή η δημοκρατία και πόσα εγκλήματα δεν έγιναν, εν ονόματί της!).

   Κοντολογίς, γιά όποιον θέλει, πράγματι, να χτίσει σωστό, παραγωγικό και εθνικά χρήσιμο σύστημα Παιδείας στην Ελλάδα θα πρέπει ν’ αρχίσει από το «ξεσκαρτάρισμα». Άμεσο κλείσιμο όλων των άχρηστων παιδαγωγικών ιδρυμάτων που λειτουργούν διάσπαρτα στη χώρα με πομπώδεις τίτλους, π.χ. Πανεπιστήμιο Θράκης, με αστεία κτιριακή υποδομή, (λειτουργώντας σε τεσσάρια και τριάρια διαφόρων πολυκατοικιών, εδώ κι εκεί), υποτυπώδη επιστημονική και διοικητική οργάνωση, έλλειψη στοιχειώδους λειτουργικού υλικού και παρέχοντας άχρηστα και ανυπόληπτα πτυχία.
   Μετά από σοβαρή αναλογιστική μελέτη, αφού καθοριστούν οι ανάγκες της χώρας σε κάθε επιστημονικό κλάδο, βάσει των αντίστοιχων διεθνών προτύπων μετρήσεων, να διατηρηθούν μόνο τα απαραίτητα και αξιόπιστα Πανεπιστήμια (Καποδιστριακό, ΕΜΠ, Αριστοτέλειο, κ.λπ.) που θα τις ικανοποιούν με το έργο τους, τα οποία και θα ενισχυθούν οικονομικά από τα εξοικονομούμενα κεφάλαια των καταργουμένων και θα εμπλουτισθούν και στελεχωθούν με το διάσπαρτο διδακτικό προσωπικό, του οποίου οι ικανότητες (και όχι η κομματική του υποταγή και αφοσίωση) θα εκτιμηθούν από ειδική αμερόληπτη επιτροπή που θα συσταθεί ειδικώς γι’ αυτή τη δουλειά.
   Το σύνολον του διδακτικού προσωπικού κάθε ιδρύματος θα επιλέγει την Σύγκλητο και εκείνη την Πρυτανεία.
   Η επάρκεια των καθηγητών, το συγγραφικό τους έργο καθώς και το διδακτικό τους θα παρακολουθείται και θα κρίνεται συνεχώς, π.χ. ανά 5/ετία. Καμία έδρα δεν θα αποτελεί τιμάριον κανενός και κανείς δεν θα μένει στο απυρόβλητο.
  
    (συνεχίζεται)

   Υ.Γ. Το θέμα λόγω μεγέθους και σοβαρότητος δεν εξαντλείται σε μία ανάρτηση. Η στήλη θα καταθέσει πλήρη και ολοκληρωμένη άποψη σχετικώς. Και, εννοείται, απολύτως υποκειμενική. Όμως όχι άσχετη, αφού περισσότερο από το ένα τέταρτο του βίου της το πέρασε καθισμένη σε θρανίο!
   Προς αποφυγήν κοπώσεως του αναγνώστου η συνέχεια στο προσεχές.

Από το «ζήτω» στο «ανάθεμα», μιά δρασκελιά δρόμος!

Σχολιασμοί

   Είναι φυσικό, λογικό και, σχεδόν, απόλυτο πως όλοι αρέσκονται στα θετικά σχόλια, γιά το άτομο, την προσωπικότητα και το έργο τους, αφού αυτό σημαίνει, τουλάχιστον, αποδοχή. Και η αρέσκεια αυτή είναι συνάρτηση του βαθμού ματαιοδοξίας που χαρακτηρίζει τον κάθε άνθρωπο. Ακόμη κι αυτοί που διαθέτουν ψήγματα μόνον από δαύτη, απαντούν με ένα αδιόρατο χαμόγελο συγκρατημένης ικανοποίησης στο άκουσμα ενός «καλού λόγου», ή μιάς επευφημίας. Ανθρώπινη, φυσιολογική αντίδραση, απόλυτα συνδεδεμένη με την «πολιτική ύπαρξη», κυρίως, των δημοσίων προσώπων!
   Όμως τα χειροκροτήματα, τα «μπράβο» και τα «ζήτω» αποτελούν εξωτερίκευση αισθήματος συμφωνίας και αποδοχής, εκ μέρους του ενθουσιασμένου αποδέκτη-κοινού, με τους λόγους και τις πράξεις του επευφημούμενου πολιτικού, στα πλαίσια της αμοιβαιότητος. Με ικανοποιείς, σε χειροκροτώ, ανταποδίδοντας την ευαρέσκειά μου!
   Κατά συνέπεια, θεωρείται επίσης φυσικό, λογικό και, σχεδόν, απόλυτο και το…. αντίθετο!
   Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί η απαρέσκεια και αποδοκιμασία να μην πρέπει να εκφραστούν, (όπως η ευαρέσκεια και επιδοκιμασία), όταν η πολιτική στάση και συμπεριφορά των κρινόμενων πολιτικών τις δημιουργούν αυθόρμητα στις ψυχές και το μυαλό των πολιτών.
   Οι πολίτες δεν έχουν μόνο υποχρέωση στο «ζήτω», αλλά και δικαίωμα στο «κάτω»! Ιδίως όταν, όπου και προς όποιον καταστρέφει, τόσο απότομα, τόσο άδικα και τόσο πολύ, το μέλλον των παιδιών τους και τη ζωή τους την ίδια!
  
   Εννοείται , ασυζητητί, ότι τόσον οι αλαλαγμοί χαράς και ενθουσιασμού, όσο και η αγανακτισμένη έκφραση της λαϊκής οργής δεν θα πρέπει να ξεπερνούν τα όρια του πολιτισμού, της ευπρέπειας και του αυτοσεβασμού του «αγανακτισμένου» και να εισέρχονται σε ανεπίτρεπτους χώρους ανεξέλεγκτης βίας.
  
   Τονίζεται, γιά άλλη μία φορά, πως ιστορικά η βία, ποτέ μα ποτέ, δεν έδωσε μόνιμη λύση σε κανένα απολύτως ζήτημα. Προσωρινά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών επέφερε μόνο και, σε κάποιο ποικίλλον βάθος χρόνου, όλα ξαναγύριζαν στη θέση και την φυσιολογική τροχιά τους!
  
   Συνεπώς, άλλο αποδοκιμάζω, άλλο προπηλακίζω! Ναι στο πρώτο, κατηγορηματικό όχι, στο δεύτερο! Άλλο «υβρίζω» (τραβηγμένο αλλά αποδεκτό) και άλλο χειροδικώ ή «λιντσάρω»!
   Οπότε η αγανακτισμένη και έντονη αποδοκιμασία των υπαιτίων των σημερινών δεινών του λαού, (έστω και με κάποιο κάψιμο «χλωρών» μεταξύ των «ξερών»), όχι μόνο είναι αποδεκτή αλλά και επιβεβλημένη ως εκτονωτικός παράγων, αφού, πλην των άλλων, αποτελεί και απτή απόδειξη ύπαρξης ζωντανών κυττάρων στην κοινωνία, τα οποία επιμένουν ακόμη να ζουν, να αναπνέουν και να αντιδρούν, αρνούμενα να υποταχθούν και να «πέσουν» χωρίς αντίσταση.
   Όμως βία, όχι! Ποτέ!

   Καιρός να βγει από τη ντουλάπα το χιούμορ, καιρός να θυμηθούμε το παλιό «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει», καιρός να αναλογιστούμε την προέλευσή μας, τους αρχαίους γεννήτορες, το «μέτρο» και τον πολιτισμό τους. Και βεβαίως να επιστρατεύσουμε τη μνήμη και την «εκδίκησή»  μας στις προσεχείς επιλογές μας!

   Όσο γιά τους αποδέκτες της λαϊκής οργής, υποτιθέμενους, ταγούς, καλόν θα είναι να κατανοήσουν ότι το «ζήτω» από το «ανάθεμα» απέχουν ελάχιστα και πως και τα δύο παίζουν στο πολιτικό παιχνίδι ισότιμα. Η μη αποδοχή του βασικού αυτού κανόνα, είναι μία ακόμη απόδειξη ακαταλληλότητος.

Ένα αιφνιδιαστικό αγγελτήριο, μιά αναπόληση και μιά ακόμη θλίψη.

Αναδρομές

   Μέσα στην αφόρητη κατάθλιψη των καιρών, που την μεγαλώνει η ραστώνη της εποχής, ήρθε ένα αγγελτήριο κηδείας στις σχετικές στήλες σημερινών εφημερίδων να προσθέσει μία ακόμη μαύρη πινελιά στο απόλυτο μαύρο της ψυχής μου.
   Μιά φευγαλέα αναδρομή στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ένας ξανθομάλλης, πανέξυπνος μπόμπιρας που πρόφερε το «φ» σαν «θ», τον οποίον κρατάγαμε, εγώ κι αυτή, από τα χεράκια, σε κάποιες μικρές βόλτες, κάπου μεταξύ Αμερικής και Κολιάτσου.
   Μιά νοσταλγία εκείνων των χρόνων, μιά αδιόρατη μικρή θλίψη και ένα στιγμιαίο κάψιμο στα μάτια. Πιό πολύ γιά το χάλασμα της «σειράς» παρά γιά τα τετριμμένα, περί της ματαιότητας...!
   Μοναδική ευχή κι ελπίδα να πρόκειται γιά απλή συνωνυμία, (κάτι που το συναίσθημα εύχεται μα η λογική δυσπιστεί). Μακάρι ο δικηγόρος που η αττική γη σκέπασε απαλά σήμερα, να είναι κάποιος άλλος, κάποιος εντελώς άγνωστος.

Διαβολικές συμπτώσεις της Ιστορίας!

Επικαιρότης

   Με χθεσινή του δήλωση ο γνωστός μας κ. Γιούνκερ ανακοίνωσε, πολύ κυνικά, ότι η Ελλάδα απώλεσε μέρος της εθνικής της κυριαρχίας!
   Επειδή οι καιροί αναπλάθουν αλλήλους, καθ’ όσον τίποτα δεν αποτελεί κάτι το πρωτοφανές στη Γη, («ουδέν καινόν υπό τον Ήλιον») και επειδή το πλείστον των αναγνωστών της στήλης είναι νέοι άνθρωποι που δεν έζησαν στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η στήλη υπενθυμίζει τα κατωτέρω γεγονότα, προς γνώση και συμμόρφωση.

   «Ενώ ο Βασιλεύς και η Κυβέρνηση ευρίσκοντο στην Κρήτη, όπου επρόκειτο να συνεχιστεί ο αγώνας , στην Αθήνα ο Γεώργιος Τσολάκογλου εσχημάτισε την πρώτη κυβέρνηση της κατεχόμενης Ελλάδος.
   Ορκίσθη το πρωί της 9ης Απριλίου (1941) ενώπιον του πρωθιερέως του Αγίου Γεωργίου Καρύτση, μετά την άρνηση του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου, ο οποίος σημειώνει στο Ημερολόγιό του στις 29 Απριλίου.
   « ….. Προς το εσπέρας έρχεται εις επίσκεψίν μου ο κ. Πλάτων Χατζημιχάλης, επίτροπος του ιερού ναού Μεταμορφώσεως της Πλάκας, και μοί αναγγέλλει ότι εσχηματίσθη κυβέρνησις υπό τον Τσολάκογλου και ότι αυτός αποτελεί μέλος αυτής αναλαβών το υπουργείον Εθνικής Οικονομίας και προφανώς το υπουργείον των Οικονομικών και ότι προ ολίγου υπέγραψαν το σχετικόν συμβόλαιον μετά των Γερμανών. Του απήντησα ότι λυπούμαι πολύ, διότι διά συμβολαίου και εντολή των Γερμανών σχηματίζεται Κυβέρνησις και ιδίως διότι μετέχει αυτής ο κ. Χατζημιχάλης τον οποίον εθεώρουν τίμιον Έλληνα. Και τί ηθέλατε να κάμωμεν; λέγει ο κ. Χατζημιχάλης, να αφίσωμεν να μας κυβερνήσουν οι γκαουλάιτερ; Τω απαντώ, ναι, διότι με τους γκαουλάιτερ οι Γερμανοί θα κάμουν μικρότερον κακό παρ’ όσον θα κάμουν δι' υμών, διότι θα φέρετε μόνον τας ευθύνες χωρίς να ημπορέσητε να κάμητε το ελάχιστον καλόν εις τον λαόν. Οπωσδήποτε, απαντά, ημείς υπεγράψαμεν το συμβόλαιον και η Κυβέρνησις εσχηματίσθη και αύριον ορκίζεται και παρακαλεί να έλθετε να μας ορκίσητε αύριον το πρωί η ώρα 9. Απαντώ ότι η Εθνική Κυβέρνησις, την οποίαν ώρκισα, εξακολουθεί να υφίσταται και να συνεχίζη τον πόλεμο. Άλλη Κυβέρνησιν δεν δύναμαι να ορκίσω, πλην τούτου δεν γνωρίζω τι εγράφη και υπεγράφη εις το μετά των Γερμανών συμβόλαιον και δεν γνωρίζω, εάν αύριον, κατ’ εντολήν των Γερμανών, δεν θα αποκηρύξητε την μετά των Άγγλων συμμαχίαν μας, όπερ εθνικώς θα είναι ολεθριώτατον. Εις τοιαύτας αντεθνικάς ενεργείας δεν είναι δυνατόν να δώση η Εκκλησία τον όρκον και την ευλογίαν της. η Εκκλησία πρέπει να μένη μακράν από τοιαύτα πράγματα»…….

   Και στη συνέχεια:

   «.... Το βράδυ της 30 Απριλίου ο αντιστράτηγος Τσολάκογλου απηύθυνε από το υπόδουλο Ραδιόφωνο διάγγελμα προς τον Λαό. Κατηγορούσε την ευρισκόμενη στην Κρήτη Κυβέρνηση ότι «ετράπη εις φυγήν» και δεν είχε δικαίωμα να απαιτεί από τους Έλληνες θυσίες που θα ισοδυναμούσαν με σφαγιασμό και αυτοκτονία» .

   Προσέξτε τώρα την εκπληκτική αντιστοιχία που δικαιολογεί απόλυτα τον πρόλογο.

   - Παπανδρέου = Τσολάκογλου
   - Βενιζέλος = Χατζημιχάλης
   - Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος = Κουρουμπλής
   - Κυβέρνηση Παπανδρέου = Κυβέρνηση Τσολάκογλου
   - Εξόριστη Κυβέρνηση Κρήτης = Σύνολον αντιτιθεμένων πολιτικών
   - Σημερινή υποδούλωση της χώρας = Γερμανική κατοχή

   Συνεχίζω:


«… Είναι λοιπόν διπλή ευθύνη του Γ. Τσολάκογλου: Διότι εσυνθηκολόγησε και διότι εσχημάτισε κυβέρνηση, η οποία εστηρίχθη ουσιαστικώς στην ευλογία του εχθρού και, σε τελευταία ανάλυση, υπήγαγε εαυτήν στην κηδεμονία του Κατακτητού.»

   Η αντιστοιχία προφανής. Και τώρα το .... τέλος:

   «Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Τσολάκογλου θα κληθεί να λογοδοτήσει ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου Δοσιλόγων. Θα καταδικαστεί εις θάνατον, η ποινή του θα μετατραπεί σε ισόβια κάθειρξη και θα πεθάνει στην φυλακή, το 1949».

 Η επανάληψη των ίδιων γεγονότων σε λίγα, σχετικά, χρόνια με άλλα πρόσωπα είναι εκπληκτική! Λένε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα ως φάρσα. Όμως εν προκειμένω γιά τους σύγχρονους Έλληνες αυτά που θα επισυμβούν και θα τους κεραυνοβολήσουν, την καθιστούν πέρα από τραγωδία.

   Η στήλη, σαν ελάχιστη προσφορά στις νέες γενιές αντιγράφει από την «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ», του Σπ. Μαρκεζίνη, (τόμος 1ος, σελ. 273 – 280) και καταθέτει τα γεγονότα μιάς άλλης, επίσης μαύρης γιά τον τόπο περιόδου, πιστεύοντας ότι είναι δυνατή η γνώση του Χθες να αποτελέσει οδηγό γιά το Αύριο αφού, δυστυχώς, δεν κατάφερε να διδάξει το Σήμερα!

Διάφορες διαπιστώσεις.

Σχολιασμοί

   Σε σειρά προσφάτων αναρτήσεων, η στήλη είχε επισημάνει και προβλέψει, αρκετά από όσα συνέβησαν ήδη και όσα είναι καθ’ οδόν, ερχόμενα εκ του ασφαλούς.

   Ανακεφαλαιώνει και συμπυκνώνει, γιά… να μην ξεχνιόμαστε.

   - Θλίψη, κατήφεια, παρακμή. Ένα κράτος σε διάλυση, μία οικονομία σε χρεοκοπία, μιά κοινωνία σε αποσύνθεση.

   - Όλα τα σωτήρια συμπαρομαρτούντα της β’ διάσωσης (ο κ. Παπανδρέου θα πραγματοποιεί μία κατ’ έτος. Γιά να μην πλήττουμε!). Το Μεσοπρόθεσμο και ο εφαρμοστικός (πασοκικό λεξιλόγιο, που σημαίνει ότι θα μας τον «εφαρμόσει» γιά τα καλά!), ψηφίστηκε κανονικά, ομαδικά και συντεταγμένα. Με την έκπληξη της συνειδησιακής αντίδρασης του κ. Κουρουμπλή και την μη έκπληξη του κύκνειου άσματος της κ. Παπαδημητρίου, η οποία συγκεντρώσασα τις τελευταίες της ικμάδες, αντί να πει «Τετέλεσται», ψέλλισε «ναι»! (Το πολιτικό της «Τετέλεσται», απλώς εξυπονοείται).

   - Οι Ευρωπαίοι «εταίροι-δανειστές-εκμεταλλευτές» μας, το πανηγύρισαν δεόντως. Σαν να έβαλαν νικητήριο γκολ στο 90’ +, ενός τελικού Παγκοσμίου Κυπέλλου! Βεβαίως γιά… το καλό μας! Τέτοια αγάπη πιά γιά μας και τη σωτηρία μας! Και εμείς, τόσο καιρό, να μην έχουμε πάρει χαμπάρι, οι ηλίθιοι, τίποτα!

   - Το μεγάλο αγκάθι και το μεγάλο πρόβλημα ήταν το φιλειρηνικό κίνημα των «Αγανακτισμένων». Με μισό εκατομμύριο κόσμο στο Σύνταγμα, κάθε απόφαση των 155 φαντάζει χλωμή. Πλαστή, αδύναμη, αναξιόπιστη και ίσως αναποτελεσματική. Άρα, τσακίστε τους «Αγανακτισμένους», μιά και καλή. Απλό, απλούστατο. Η καλύτερη λύση ενός προβλήματος είναι η κατάργησή του!

   Όμως άντε να πείσεις, μετά, τον λαό ότι δεν υπάρχει πράσινο παρακράτος.

   - Βλέποντας τον κ. Βενιζέλο να έχει πάρει το παιχνίδι επάνω του, απαντώντας σε όλους, εφ’ όλης της ύλης και επί παντός επιστητού, άντε να πειστεί και ο φανατικότερος πασόκος ότι η «ατσίς του θριάμβου» δεν μετράει ημέρες στην ηγεσία του κόμματος. Η χαψιά, που λέγαμε!

   - Με την κακοστημένη «ανατροπή» σκηνικού στην υπόθεση Στρος-Καν, άντε να πιστέψει κανείς ότι η καμαριέρα δεν «τα ’πιασε» χοντρά, γιά να «πέσει σε αντιφάσεις αναξιοπιστίας»! Θυμήθηκα μιά παλιά ελληνική ταινία. «Αμάρτησα γιά το παιδί μου»!

    -Καμαριέρα, καλοφάγωτα στη Φλόριντα και εις άλλα με υγεία! Τόσο καλοπληρωμένο «φυσέκι», ούτε σε νεαρά, όμορφη και εστεμμένη δεν μπορεί να «πέσει»!

   - Και κάτι προσωπικό. Ο εγγονός μου είχε μαζέψει πέρυσι ένα τραυματισμένο σπουργίτη. Τον γιάτρεψε κρατώντας τον σ’ ένα κλουβί στην αυλή, μαζί με τα υπόλοιπα οικόσιτα «πετεινά του ουρανού» που υπάρχουν στην βεράντα. Επειδή ο σπουργίτης κοπανιόταν στα σύρματα του κλουβιού, ο μικρός επείσθη, τελικά, να τον ελευθερώσουμε.

   Σήμερα, ο σπουργιτάκος έρχεται και τρώει σπόρους από ένα πιατάκι που τον περιμένει πάντα γεμάτο, πάνω στο άδειο κλουβί του, «συνομιλεί» με τους παλιούς, εντός των τειχών, φτερωτούς του φίλους και κυκλοφορεί περπατώντας (!) στην αυλή, αμέριμνα και γιά πολύ χρόνο, ανάμεσα σε καμιά δεκαριά άλλα τετράποδα!

   Μιά όαση τρυφερότητος και μιά ακτίνα φωτός στη ζοφερή και κατασκότεινη έρημο της καθημερινότητός μας!

«Υπόθεση Στρος-Καν». Η μεγάλη ανατροπή!

Επικαιρότης

   Και ξαφνικά, μετά ενάμισι μήνα, περίπου, αγωνίας έπεσε άπλετο φως στην υπόθεση του γερο ραμολί κ. Ντομινίκ. Η καμαριέρα μας προέκυψε αναξιόπιστη γιατί τα είχε, λέει, παλιά με κάποιον διακινητή ναρκωτικών και γιατί την επομένη του «γεγονότος» άρχισε να παζαρεύει το πόσα θα βγάλει απ΄ αυτή την ιστορία, (όχι κορόιδο θα ήτανε!).
   Σιγά και το χάψαμε! Σιγά που θα άφηνε η παγκόσμια διαπλοκή, και ιδίως ο σοσιαλισμός, να διασυρθεί τελείως το δόγμα και ο ιεροφάντης του, αφού έγινε ρόμπα, να σαπίσει στη φυλακή από μιά λιγούρω βρωμοκαμαριέρα!

   Η στήλη είχε προβλέψει την εξέλιξη της υπόθεσης και μπορεί πλέον να αναλύσει με πιό πολλά στοιχεία το «έργο», που θα … προβληθεί προσεχώς.

   - Πρωταγωνιστής ένας σεξομανής κρονόληρος, ζάπλουτος, επιφανής, διάσημος και… σοσιαλιστής.
   - Πρωταγωνίστρια μία φτωχή, μαύρη, αμόρφωτη και, προφανώς, μειξοπαρθένος καμαριέρα.
   -Πλοκή. Ο… ζεν πρεμιέ, κατά την συνήθειά του, και εκμεταλλευόμενος το αξίωμά του, την πέφτει στην «μοιραία»… καλλονή η οποία του αντιστέκεται, προφανώς μη γνωρίζουσα την ιδιότητα του γόη (αλλιώς σίγουρα θα του καθόταν, με κάτι τις στην τσέπη). Μέσα στο μπουρδούκλωμα και το πάλεμα, όλο και κάποια «δίοδο» θα βρήκε και θα… τρύπωσε ο πονηρούλης Ντομινίκ, αφήνοντας και… κάποια ρευστά σημάδια, αλά Μόνικα Λεβίνσκι.
   Η νεαρά το κατήγγειλε, φοβούμενη και γιά τη θέση της, αφού τέτοια κόλπα δεν επιτρέπονται στα μεγάλα ξενοδοχεία, και η υπόθεση πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης.

   Αμέσως όμως, μπήκε μπροστά, από πλευράς θύματος, και ο μηχανισμός εκμετάλλευσης της υπόθεσης.
   - Μωρή, τρελή είσαι; Εδώ το πράμα έχει πολύ ψωμί. Θα του τα πάρουμε χοντρά του γέρου!
   Με κάτι τέτοια έπεσε απάνω της όλο το ξελιγουριασμένο περιβάλλον της μικρής, που στο άκουσμα των ποσών που θα μπορούσε να οικονομήσει, ακόμη αλληθωρίζει!
   Στην υπόθεση θα ανακατεύτηκαν και κάτι τσακάλια-λέρες δικηγόροι (σαν αυτούς που βλέπουμε στ’ αμερικάνικα σήριαλς), τα οποία μυρίζουν το «τυρί» σαν ποντικοί και η ιστορία μπήκε σε ρέγουλα!
   Σιγά που θα ’σταζε η ουρά του ποντικού γιά την καμαριέρα, μ’ ένα «φυσέκι» παραπάνω στη σεξουαλική της σταδιοδρομία! Και μάλιστα τόσο ακριβοπληρωμένο! Με τα λεφτά που θα πήρε πολλές έντιμες και καθως πρέπει κυρίες θα του «καθόντουσαν», όχι μία, αλλά ολόκληρη νύχτα! 
   Οπότε η υπόθεση, πλέον, θυμίζει το ανέκδοτο της διαφωνίας των δύο αληταραίων, του παζαριού με τον αξιοσέβαστο κύριο και τη μελαγχολική κατάληξη.
   - «Τη σήμερον ημέρα, ρε μάγκα,  «κ…οι» υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν»!
   Όμως στην υπόθεση του τσαχπίνη γερομπισμπίκη, υπάρχουν, άφθονα, και τα λεφτά!
   Η «κυρία» θα ομολογήσει, ντροπαλά και χαμηλόφωνα, την…. «συναίνεσή» της, (όχι σαν τον Σαμαρά, που την αρνιέται πεισματικά!), δηλαδή θα παραδεχθεί την εκούσια «ανατροπή» της επί της κλίνης της σουίτας, οπότε θα …. ανατραπεί και η βαριά κατηγορία του βιασμού και ο μπαγασάκος Ντομινίκ, θα πέσει στα μαλακά και θα την γλιτώσει φτηνά, με μιά εξέλιξη που βολεύει όλους!

   Συμπέρασμα. Το διακύβευμα, (άλλη «μοντέρνα» σοσιαλιστική λέξη της αρχαίας, που ανάθεμά με αν την καταλαβαίνει το 1/10 αυτών που την χρησιμοποιούν!), είναι τόσο σοβαρό που έσπευσαν όλοι οι απανταχού σοσιαλιστάδες, ή κρυπτοσοσιαλιστάδες, (όπως κάποια ελληνικά ΜΜΕ, τάχα αδέσμευτα κι ανεξάρτητα) να μιλήσουν γιά την «ιστορική ανατροπή» στην υπόθεση Στρος-Καν, στρουθοκαμηλίζοντας, και την απόδειξη της αθωότητός του!
   Όμως και σπεύδουν και φαλτσάρουν γιατί το πραγματικό διακύβευμα, το μεγάλο ερώτημα που παραμένει αναπάντητο, είναι το εξής.
   - Είναι δυνατόν άνθρωπος με τόσο μεγάλα βίτσια και τέτοια αχαλίνωτα πάθη να κατέχει θέσεις υψίστης σημασίας και να λαμβάνει αποφάσεις που επηρεάζουν εκατομμύρια ανθρώπων; Αφού είναι λογικό και φυσιολογικό τέτοιοι άνθρωποι να είναι ευάλωτοι, άρα επικίνδυνοι και ακατάλληλοι γιά ύψιστα αξιώματα!