Διυλίζοντας τον κώνωπα…!

 

Τις τελευταίες ημέρες τα κανάλια μας βομβαρδίζουν με το βίντεο που δείχνει έναν σερβιτόρο να σερβίρει σε ξαπλώστρες που διάφοροι «καλοπερασόπουλοι» επιθυμούν να απολαμβάνουν το ποτό ή το φαγητό τους όχι… «παρά θιν αλός», αλλά ολοζούπηχτοι σε ποντισμένες ξύλινες ξαπλώστρες λίγα μέτρα από την παραλία. Και οι απανταχού φιλεργατικοί… ανθρωπιστές και ηρακλείς των ανθρωπίνων και εργατικών δικαιωμάτων ξέσπασαν ως σύγχρονες «ιερεμιάδες» σκίζοντας καλσόν και τραβώντας κοτσίδες για την απάνθρωπη καταπίεση του εργάτη από τον ανάλγητο… καπιταλίστα ιδιοκτήτη που διακινδυνεύει τη… ζωή των εργαζομένων, τους οποίους εκθέτει σε… πνιγμό! «Σιγά τα ωά».

Και να τα τα ψεύδη, οι υπερβολές, η καπηλεία.

Κατ΄ αρχήν, ξεπερνώ την μεγάλη εικόνα της καταστάσεως, η οποία προσβάλλει την αισθητική μου, όπως κάνει και κάθε σνομπίστικη υπερβολή σε θέματα προβολής, πλούτου, τρυφηλότητος και επιδίωξης… «ανωτερότητος» και ανόητης διαφορετικότητος. Δυστυχώς όμως υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, τους οποίους καλύπτει η σχετική ανοχή μου.

Ωσαύτως προσπερνώ το θέμα της νομιμότητος της όλης εγκαταστάσεως, το οποίο θα πρέπει να απασχολήσει τις αρμόδιες αρχές. Θα αναφερθώ επί της ουσίας και μόνο. Αυστηρά με όσα βλέπω στο βίντεο και στους βερμπαλισμούς που ακούω.

Πρώτα-πρώτα ο σερβιτόρος δεν μπαίνει μέχρι τον λαιμό, αλλά ως το στήθος και ο κίνδυνος… ζωής με τόσο κόσμο γύρω του και λίγα μέτρα από την ακτή, αποτελεί αστείο επιχείρημα. Αλήθεια, τί θα πρέπει να πούμε για τους ακροβάτες στα διάφορα τσίρκο με τα επικίνδυνα «πηδήματα θανάτου»; Γιατί εκεί δεν επεμβαίνουν οι… «ανθρωπιστές» να… προστατεύσουν τη ζωή τους;

Εδώ αναφέρω σχετικά πως στις πολύ γνωστές μου περιοχές της Αμαρύνθου και του Ωρωπού, όπου τα εστιατόρια και τα τραπέζια τα χωρίζουν δύο τεράστιας κυκλοφορίας αυτοκινητόδρομοι με τους σερβιτόρους να υποχρεούνται σε συνεχείς επικίνδυνους ελιγμούς -καθ΄όλη τη βάρδεια τους- παίζοντας με τον θάνατο σε κάθε πήγαινε- έλα. Και όμως ουδείς ενδιαφέρθηκε ποτέ γιά το "μεροκάματο του τρόμου" αυτών των παιδιών. Πού είναι και λειψό, σε σχέση με εκείνο των Ροδιτών... ημικολυμβητών. συναδέλφων τους.

Επίσης, αναξιοπρέπεια στον τρόπο σερβιρίσματος δεν διέκρινα. Απλά θυμάμαι, πολύ παλιά στα νεανικά μου χρόνια, όταν ένας φίλος μου -μέλος του κλαμπ- με έβαλε στο «Πλαίυ-μπόυ» κλαμπ, στο Μαίηφερ του Λονδίνου και με σερβίριζαν ημίγυμνες κουκλάρες με κάτι ακάλυπτες… βυζάρες, να!!! Τέτοια κλαμπς, διάσπαρτα ανά την Υφήλιο, ουδέποτε ενόχλησαν εργατικά, θρησκευτικά ή φεμινιστικά κινήματα. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί η ζωηρή επιθυμία των σερβιτόρων, (των οποίων τα δικαιώματα και η αξιοπρέπεια υποτίθεται πως θίγονται), να συνεχίσουν να εργάζονται κατ΄αυτόν τον τρόπο, καθ΄ όσον έτσι πολλαπλασιάζονται οι αποδοχές τους. Νόμιμα, ηθικά και με αξιοπρέπεια!!!

Τελικά, «ουαί υμίν υποκριταί και Φαρισαίοι», ανθρωπισταί…