Γραικύλος, γραικυλισμός.

"O tempora, o mores".

Εμβαθύνοντας περισσότερο στους όρους αυτούς, θα πρέπει, κατ΄αρχήν, να ανατρέξουμε στην Ρωμαϊκή περίοδο.

Στην αρχή της κατάκτησης της Ελλάδος η Ρωμαϊκή κατοχή, παρά την μετρημένη επιβολή εξουσίας και την αυτοσυγκράτηση, που αρχικά εφάρμοζαν οι Ρωμαίοι στην συμπεριφορά τους απέναντι στους Έλληνες, η κατάκτηση δεν έπαυε να σημαίνει υποδούλωση. «Σκλαβιά»!

«Πατέρας» αυτού του, καθόλου τιμητικού, επιθέτου -(Graeculus)- φαίνεται πως ήταν ο Κικέρων -Ρωμαίος πολιτικός και ρήτορας- που επενόησε και καθιέρωσε πρώτος το «υποκοριστικό» αυτό, το οποίο απαντάται στο έργο του… 16 φορές!

Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα η Ρώμη, ως πρωτεύουσα της νέας μεγάλης και κραταιάς αυτοκρατορίας του τότε γνωστού κόσμου, έγινε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων των κατακτημένων λαών. Πολλοί Έλληνες σκλάβοι, όμηροι και μετανάστες άρχισαν να εγκαταλείπουν τις καθημαγμένες και παρηκμασμένες από τους συνεχείς πολέμους ελληνικές πατρίδες τους και να κατακλύζουν την «Αιώνια Πόλη».

Κινούμενοι από τις στερήσεις, αναζητούσαν εναγωνίως οποιοδήποτε επάγγελμα και ασχολία προκειμένου να επιβιώσουν, συμπεριφερόμενοι συχνά απρεπώς και δείχνοντας πονηριά, απληστία και δολιότητα, με αποτέλεσμα να τους περιφρονούν οι Ρωμαίοι. Να τους αντιμετωπίζουν καχύποπτα και αλαζονικά και να τους ονομάζουν υποτιμητικά «Graeculos», δηλαδή «μικρούς Έλληνες», ( "Ελληνάκους" στη σύγχρονη αργκό), κατηγορώντας τους ως κουτοπόνηρους, που -τάχα- γνωρίζουν τα πάντα, μηχανεύονται τα πάντα κι ανακατεύονται σε όλα! Δηλαδή... "ξερόλες"...

Μολονότι πολλοί από τους Έλληνες που κατέφθαναν στην Ρώμη, διαθέτοντας ανώτερη μόρφωση και πείρα στα Γράμματα, τις Επιστήμες και τις Τέχνες -σε σχέση με τους άξεστους και πολιτισμικά κατώτερους από αυτούς Ρωμαίους κατακτητές τους- αναγνωρίστηκαν και απέκτησαν μεγάλη φήμη ως παιδαγωγοί, δάσκαλοι, ιατροί, γραμματείς, μουσικοί, αστρονόμοι, μαθηματικοί, φυσικοί, καλλιτέχνες κλπ. και κατέλαβαν σημαντικές θέσεις στην κρατική διοίκηση, σε ιδρύματα και σε οίκους επιφανών Ρωμαίων της άρχουσας τάξης, η ρετσινιά «γραικύλος» μας… έμεινε! Ιδίως, αργότερα, όταν οι αδικίες, οι καταχρήσεις και η βαναυσότητα των Ρωμαίων σε βάρος των κατακτημένων λαών έγιναν πλέον σύνηθες φαινόμενο, ο χαρακτηρισμός πήρε και την τελική του μορφή, καθώς πολλοί Ρωμαίοι συγγραφείς καταλογίζουν στον «Γραικύλο» -γενικά- πλήθος από υποτιμητικές ιδιότητες. Όπως, π.χ. αργόσχολος, δουλοπρεπής κόλακας της εξουσίας, νωθρός, ράθυμος, φλύαρος, φαύλος, αρνησίπατρις, δόλιος, εχθροπαθής, κουτοπόνηρος, κ.λπ..

Ο Κικέρων, μάλιστα, σε επιστολή του στον αδελφό του Κόιντο, εξηγεί και αποδίδει τα ελαττώματα αυτά στην μακροχρόνια δουλεία των Ελλήνων.

(Σημ. Σκέψου τί θα έγραφε ο Κικέρων, που εν τούτοις θαύμαζε τον ελληνικό πολιτισμό, αν ήξερε και γιά τα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας που θα επακολουθούσαν!!!).

Τα παραπάνω τα στοχάστηκα γνωρίζοντας καλά την ελληνική πραγματικότητα και διαβάζοντας την παραφιλολογία που γράφεται στον τύπο και το διαδίκτυο σχετικά με τις τελευταίες πυρκαγιές. Όντας βέβαιος γιά το ποιοί και γιατί τις βάζουν…

« Τώρα, θα την βγάζει… σπαρτιάτικα»!

Η φράση γνωστή και χαρακτηριστική. Σημαίνει απλότητα, λιτότητα και ολιγάρκεια.

Πιστός στις παραδοσιακές αρετές του τίτλου του κόμματος, ο αρχηγός των Σπαρτιατών -ο κ. Βασίλης Στίγκας- κατά τα φαινόμενα θα κληθεί να τις υπερασπιστεί. Μόνος του και… όλοι τους! Οι βουλευτές του, εννοείται…

«Των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε»!

Καθώς ολοκληρώνονται σχεδόν δύο εβδομάδες από την έλευση του πύρινου Αρμαγεδδόνα ο οποίος καταστρέφει την χώρα, στα διάφορα ΜΜΕ -ιδιωτικά και δημόσια- όλοι αναλίσκονται –αφελώς ή διαβολικά- σε μία φλυαρία, βυζαντινολογικού τύπου, κατά το δοκούν των πολιτικών τους συμφερόντων.

Τα πράγματα είναι απλά, πολύ απλά, και κινούνται σε κάποιες αμάχητα σταθερές:

-Τα δάση, λόγω της εκτάσεως και του γεωγραφικού ανάγλυφου, είναι εξ ορισμού απροστάτευτα και απόλυτα ευάλωτα σε κακόβουλες ενέργειες. Εξ αυτών, οι μεν αφελείς και εξ αμελείας εμπρησμοί αποκαλύπτονται εύκολα, ενώ οι σκόπιμοι, μεθοδευμένοι και καλοεκτελεσμένοι ποτέ! Όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Γη. Είναι πολύ απλό και εύκολο, όταν συντρέχουν καύσωνες και μελτέμια, να κάψεις όχι μια Ελλάδα, αλλά τον Αμαζόνιο ολόκληρο! Και -το σπουδαιότερο- χωρίς να συλληφθείς!

-Τα διχαστικά μηνύματα μίσους είναι πολλά και πασίγνωστα. Από τις μετεκλογικές πικρόχολες απειλές των μικροανόητων ανώνυμων, έως τα λυσσαλέα των… «επωνύμων». Π.χ. όλοι θα πρέπει να θυμούνται το προεκλογικό, (εκλογές 2019), του ηγέτη αριστερού κόμματος: «Ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν», όλοι γνωρίζουν το λυσσαλέο… «Θα σας φάμε» της αηδούς αοιδού και όλοι απήλαυσαν το απόφθεγμα τέως υπουργού με «δυσκοίλιο» ύφος: «… με το καλό ή με το ζόρι»!

Αν κάποιος με κοινόν νου σκεφθεί πάνω σ΄αυτά, θα καταλάβει εύκολα γιατί βγήκε ο όρος «γραικυλισμός» και τα παράγωγα, (Εφιάλτης, κερκόπορτα, μηδισμός, κ.λπ.) και γιατί -εντελώς συμπτωματικά- «χτυπήθηκαν», εντελώς συγχρονισμένα και καθ΄ άπασαν την επικράτεια, όλοι οι στρατηγικοί στόχοι της χώρας. Από τουριστικοί μέχρι –απίθανη θρασύτης- στρατιωτικοί!

Η Ελλάδα, απελπισμένη, φωνάζει «βοήθεια» και προσδοκά σωτηρία από τον… σοβαρό Εφάμιλλο, τον γίγαντα… Νικολάκη και την… πληθωρική Ζωίτσα η οποία, προτάσσουσα το «εκατονταπλάσιο» στήθος της θα σβήσουν, ακαριαίως, τις φωτιές που κάποιοι ασυνείδητοι Έλληνες βάζουν. Γιά να μας «φάνε»… ψητούς!

Ποτέ μη λες… «ποτέ»!

 

Η γενική κατάσταση των ημερών δεν αφήνει περιθώρια για καλές διαθέσεις. Πριν «φύγω» από το -κυριολεκτικά- «φλέγον» ζήτημα, γιά το οποίο θεωρώ τη χώρα και τα δάση της πανεύκολα θύματα στις διαθέσεις του πρώτου άθλιου ψυχανώμαλου, γνωστών και μην αποκρυπτομένων πολιτικών φρονημάτων. Όλα αυτά τα ελεεινά υποκείμενα, που όχι μόνο δεν κρύβουν το αβυσσαλέο μίσος τους γιά χώρα και λαό, επειδή ψηφίζοντας δεν έπεσαν στα νύχια τους, αλλά διατρανώνουν την προδιάθεση να πράξουν όλα όσα συμβαίνουν τώρα! Κάνοντας μιά βόλτα στο διαδίκτυο θα το διαπιστώσετε πανεύκολα.

Όσο γιά τους αφελείς της… απ΄ εδώ όχθης, οι οποίοι ακόμη δυσπιστούν και αμφιβάλλουν, ας αναλογιστούν πως οι μεγαλύτερες πυρκαγιές ξέσπασαν σε Κέρκυρα και Ρόδο. Δύο από τα μεγαλύτερα ελληνικά θέρετρα, από τους πλέον πολύτιμους πνεύμονες του ελληνικού τουρισμού. Βασικές πύλες εισόδου πολύτιμου συναλλάγματος στη χώρα. Αξιοπρόσεκτο το γεγονός πως οι φωτιές άρχισαν νύχτα και σε πολύ δυσπρόσιτες δασώδεις περιοχές.

Ξεπερνώντας την οδύνη γιά το χάλι μας, αναφέρω κάτι που με εντυπωσίασε θετικά. Αναπάντεχα, σε κάποια παραλιακή ταβέρνα μικρού, σχετικά, χωριού συνάντησα έναν ταβερνιάρη με τον οποίο είχα μεγάλη και πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Αρχίσαμε με το… Bauhaus, συνεχίσαμε με την αθεΐα και καταλήξαμε στον… Παΐσιο και το Άγιο Όρος.

Εντυπωσιάστηκα από το πλήθος και το μέγεθος των γνώσεών του γιά το -όχι πασίγνωστο- αρχιτεκτονικό κίνημα που γεννήθηκε στην Βαϊμάρη το 1919 από τον Βάλτερ Γκρόπιους, επεξετάθη στο σύνολο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, (ζωγραφική, γλυπτική, κ.α.), κράτησε στη Γερμανία περίπου μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και διαδιδόμενο παγκοσμίως και διαχρονικά, γέμισε τις πόλεις με βαριά, αυστηρά κτίρια.

Ενδεικτικά αναφέρω την επιρροή του Μπαουχάους στην μεταπολεμική ελληνική αρχιτεκτονική με -τυχαία επιλεγόμενα κτίρια- το Ελληνικό Ωδείο, το παλιό κτήριο της Εθνικής Πινακοθήκης, το Πολεμικό Μουσείο, την Αμερικανική Πρεσβεία και πλήθος αυστηρού ύφους αθηναϊκές πολυκατοικίες. Και όχι μόνο αυτό. Ο μπαγάσας ήξερε τον Κλέε, τον Καντίσκι και οι γνώσεις του επεκτείνονταν σε Ρέμπραντ, Βερμέερ, Πικάσο, κλπ. Συζητώντας φτάσαμε μέχρι τον… Βελζεβούλ, τον αρχάγγελο που ο Θεός καταράστηκε και μετετράπη στον… Διάβολο!

Τελικά, αποδείχτηκε άλλη μία φορά πως ενίοτε τα φαινόμενα μπορεί να απατούν και πως δεν θα πρέπει να απορρίπτουμε ασυζητητί ένα φαινομενικά ασήμαντο πρόσωπο, πριν ανιχνεύσουμε την ψυχή, τις γνώσεις και το μυαλό του!

«Κάψετε τη χώρα»… αντί του παλιού «Βυθίσατε το Χόρα»!

Άνοιξε ο δρόμος γιά ηλεκτρογεννήτριες και πεντάστερα ξενοδοχεία! 

Τελικά είχε δίκιο ο αλήστου μνήμης χουντικός υπουργός Γ. Λαδάς, που έλεγε πως οι αριστεροί δεν θα πρέπει ν΄ αντιμετωπίζονται με πολιτικούς όρους, αλλά με ψυχιατρικούς!

Κατ΄ αρχήν προσπάθησα, ματαίως, να παρακολουθήσω και καταλάβω τα λεγόμενα στα θαλασσοσυνέδριά τους μετά την απομάκρυνση του τέως αρχηγού τους, ο οποίος δεν ήρθε, μεν, «με φόρα», αλλά έφυγε με «φόρα», αφήνοντας πίσω του παραλογισμό, ασυνενοησία, ακαταλαβίστικα πολιτικά «τσιτάτα» και μανιφέστα, κάτω από ίδρυση καπετανάτων με διάφορα -κωμικοτραγικά- ονόματα, π.χ. «Ομπρέλα» και άλλα τέτοια φαιδρά, υπό την προσωρινή καθοδήγηση ενός (Ε)Φάμιλου ηγέτη μιάς χρήσεως. Δεν κατάλαβα γρι από που το πήγαιναν και τί ήθελαν να πουν!

Ξεπερνώ το, περίπου, πολιτικό απολίθωμα, τον συστηματικόν υποψήφιο ηγέτη, (μετά το ΠΑΣΟΚ και τον Σύριζα, επόμενη υποψηφιότητα, φρονώ θα είναι κάπου μεταξύ ΚΚΕ και ΝΔ), ο οποίος ως νέος Δον Κιχώτης, (συνομήλικος του Θερβαντικού), βλέπει παντού στα καμένα κορφοβούνια ηλεκτρογεννήτριες και… πεντάστερα ξενοδοχεία!!! και εστιάζω στο πιό τραγικό και ελεεινό αντιπολιτευτικό επιχείρημα που τολμούν να καταθέσουν οι άθλιοι σσυριζαρέοι: «Το μόνο σχέδιο του Μητσοτάκη είναι… οι εκκενώσεις των καιομένων περιοχών»!

Προσπαθώντας, μετά κόπου, να αντιπαρατεθώ σοβαρά, θυμάμαι πως κατά την μεγάλη φωτιά στο Μάτι, ο πανικός του κόσμου, η ανικανότητα της πολιτικής ηγεσίας και η ασυνεννοησία των αρμοδίων φορέων παγίδεψαν και έκαψαν, σαν ποντίκια στη φάκα, 102 ανθρώπους. Κι αυτό σε μία μόνο -σχετικά μικρή- περιοχή, ενώ στην τωρινή -γενικευμένη και υπόπτου αφετηρίας- πανελλήνια πύρινη έξαρση, το λοιδωρούμενο 112 δεν επέτρεψε την απώλεια ούτε μιάς, (1), ανθρώπινης ζωής.

Και όχι μόνον αυτό, αλλά οι κατάκοποι από την πολυήμερη και κοπιώδη ταλαιπωρία αστυνομικοί και πυροσβέστες κατηγορήθηκαν γιατί..., λέει, άσκησαν βία, μη επιτρέποντας σε κάποιους απελπισμένους πυρόπληκτους να γυρίσουν στα σπίτια τους και να… καούν μαζί τους!

Αφήνω τελευταίο ένα ηλίθιο, αστήρικτο και αχάριστο επιχείρημα, εκτοξευμένο από τον γνωστό συριζαίο ρομά υπουργό των βορείων προαστίων: «Οι Ρουμάνοι πυροσβέστες είναι καλύτεροι από τους δικούς μας»!

-Ουστ από κει, αχάριστοι γραικύλοι κοπρίτες που διψάτε γιά εξουσία, ζητώντας και τα ρέστα, μετά τις καταστροφές που προκαλέσατε -και προκαλείτε- στη χώρα!

Βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει... Γενικώς.

Ύπουλα, άνανδρα, θρασύδειλα και -εκ του ασφαλούς- ασύλληπτοι, κάποιοι "τιμωρούν" αμείλικτα λαό και χώρα γιά την τελευταία εκλογική τους προτίμηση. Το εκχειλίζον λυσσαλέο μίσος τους, το οποίο είναι διάχυτο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δεν κρύβεται, δεν αποτελεί μόνον απλή ένδειξη.

Όταν διακηρύσσεις δημόσια -ανήθικα, γραικύλικα και ανενδοίαστα- πως θέλεις τον Τούρκο να μας ξανακαταλάβει και τη χώρα μας να καεί -τουλάχιστον, τουλάχιστον- παροτρύνεις τους πλέον ανεγκέφαλους του χώρου σου γιά κάτι πολύ απλό και σίγουρο. Παίρνουν ένα στουπί, ένα μέτρο ίσκα κι ένα μηχανάκι. Σκαρφαλώνουν, εν είδει μοτοκρός, σε κάποιο πυκνό, βαθύ κι απόμακρο δάσος, όπου βουτώντας το στουπί στο ρεζερβουάρ και ανάβοντας την ίσκα, με το μήκος της να εξασφαλίζει μιά καθυστερημένη ανάφλεξη και το ολοκαύτωμα του δάσους, ταυτοχρόνως με την απομάκρυνση και το άλλοθί τους.

Δέκα τέτοιοι διάσπαρτοι ανεγκέφαλοι ακραίοι -ένθεν, κακείθεν- αρκούν γιά να καεί όλη η Ελλάδα. Και, δυστυχώς, υπάρχουν χιλιάδες από δαύτους... Ανόητοι, αντικοινωνικοί κι ασυνείδητοι. 

Στη βράση του «Κλέωνα»!

Βράζοντας μέσα σ΄ ένα δωμάτιο -παρά το φουλ του αιρ κοντίσιον- το μυαλό δουλεύει σαν ξεκούρντιστο πιάνο, κάνοντας την πραγματικότητα να μπερδεύεται με το «ασυνείδητο» της συνείδησης. Κι εκεί όλα έρχονται τούμπα κι όλα μπερδεύονται. Τα πάνω πάνε κάτω και τα κάτω έρχονται πάνω. Σκέψεις παλιές ξεχασμένες αναδύονται κι επικαλύπτουν γεγονότα απτά και πρόσφατα.

Ξαφνικά, μέσα στην καυτή παραζάλη, μου έρχονται στο νου, λαμπικαρισμένα και ξεκάθαρα, κάποια λόγια γνωστού μου, αλλά ξεχασμένου ποιητή, ή συγγραφέα. Πιθανολογώ, χωρίς να είμαι σίγουρος, του Όσκαρ Ουάιλντ»:

«Ένα λεπτό αρκεί γιά να συμπαθήσεις, μιά ώρα γιά να ερωτευτείς και μιά μέρα γιά ν΄ αγαπήσεις. Όμως δεν σου φτάνει ολόκληρη ζωή γιά να ξεχάσεις».

Όποιος διαφωνεί… ας το προσπαθήσει! 

Χαμογελώντας… με το ζόρι, λόγω «Κλέωνος».

 

Δυστυχώς η αφόρητη ζέστη επενεργεί κατασταλτικά και στην διαδικασία του χιούμορ. Τόσο στην δημιουργία του όσο και την απήχηση, την εξάπλωση και την απόλαυσή του. Χαρακτηριστική περίπτωση ο… Τζουμάκας! Ένας ηλικιωμένος κύριος, περιφερόμενος σουλατσαδόρος πολιτευτής, ο οποίος, λέει, θα διεκδικήσει την αρχηγία (και) του Σύριζα.

Γιά τον εν λόγω υποψήφιο… «Πρόεδρο» γράφτηκαν πολλά, μεταξύ των οποίων και τα εξής: "Ως διεθνής Έλληνας και ως αριστερός πολίτης", ο Στέφανος Τζουμάκας, πρώην βουλευτής και υπουργός του ΠΑΣΟΚ, που μοιράζει τον επαγγελματικό χρόνο του μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας, υποστηρίζει ότι στην υπερδύναμη "ο καπιταλισμός και η βαρβαρότητα εκεί έχουν όνομα, αλλά και τα επιτεύγματα, επίσης".

Μετά την άλλη εκκωφαντική -εκ δεξιών προερχομένη- προσχώρηση στον Σύριζα του άλλου γίγαντα της πολιτικής, του Ευάγγελου Αντώναρου, ο οποίος δεν άνοιξε εισέτι τα χαρτιά του, σχετικά με πιθανή διεκδίκηση της αρχηγίας, στη σκηνή παραμένουν -προς το παρόν- μόνον ο… Στέφανος, η… ευειδής Αναξιόγλου, η οποία δεν θεωρεί την ομαλότητα ως «ευκαιριακό» γήπεδο για να… παίξει μπάλα η Αριστερά, ο «κατάδικος», (13 – 0), ιντριγκαδώρος Παππάς και ο ακαταλαβίστικος -σε όλα του- φτωχοσυμπέθερος Τσαλακώτος! (Ο μυστακοφόρος βαρύμαγκας Πι.Πι.ς, το σκέφτεται και το μελετάει… ακόμη. Εμβριθώς!).

Υπό το κράτος του ανυπόφορου «Κλέωνα», προλαβαίνω μόνο έναν συλλογισμό-ερώτημα: «Είναι δυνατόν σοβαρός και σώφρων πολίτης να υποστηρίξει έναν τέτοιου είδους πολιτικό θίασο σκιών; Να στηρίξει πάνω σε τέτοια μυαλά και πλάτες την πορεία ενός κράτους κι ενός λαού; Είναι ποτέ δυνατόν;»

Η μελαγχολία του... "Κλέωνα".

    Με τη ζέστη σε αφόρητα ύψη, το σώμα παραλύει και το μυαλό αργοστροβιλίζεται, λες κι η μπαταρία του βγάζει τις τελευταίες σταγόνες της αποθηκευμένης της ενέργειας. Κάτω από τέτοιες συνθήκες... "κολάσεως", τα μόνα στοιχεία που παραμένουν ζωντανά μέσα μου, αργοκίνητα κι αισθαντικά κι αυτά, είναι οι παρακάτω νότες ενός απελθόντος ιδιόρρυθμου κι αγαπημένου τραγουδοποιού. Όποιος μπορεί να νοιώσει το ίδιο... ας τις απολαύσει...

Σε όλους όσοι θυμήθηκαν -και ιδίως σ΄ εκείνους που μου ευχήθηκαν- τα προχθεσινά μου γενέθλια, (μιά επέτειος που προϊόντος του χρόνου βυθίζεται όλο και περισσότερο στην μελαγχολία της ήσσονος ακμής, της περισσότερης αδυναμίας και των μειωμένων δυνατοτήτων), ανταποδίδω, από βάθους καρδίας, ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ... 

Η κωμωδία στην πολιτική και η πολιτική στην κωμωδία!

Μπορεί να έφυγε ο Τσίπρας από το προσκήνιο του Σύριζα -τουλάχιστον έτσι δήλωσε- όμως άφησε στη θέση του έναν… Εφάμι(ε)λο!

Κατά τα λοιπά... στη "Κουμουντούρου" γίνεται ο κακός χαμός. Όμως στη μούγκα! Μοιράζουν ρόλους κι αξιώματα, ψάχνοντας γραμμές, ιδεολογήματα και νέα... "αφηγήματα". Και καλά ξεμπερδέματα...

Διυλίζοντας τον κώνωπα…!

 

Τις τελευταίες ημέρες τα κανάλια μας βομβαρδίζουν με το βίντεο που δείχνει έναν σερβιτόρο να σερβίρει σε ξαπλώστρες που διάφοροι «καλοπερασόπουλοι» επιθυμούν να απολαμβάνουν το ποτό ή το φαγητό τους όχι… «παρά θιν αλός», αλλά ολοζούπηχτοι σε ποντισμένες ξύλινες ξαπλώστρες λίγα μέτρα από την παραλία. Και οι απανταχού φιλεργατικοί… ανθρωπιστές και ηρακλείς των ανθρωπίνων και εργατικών δικαιωμάτων ξέσπασαν ως σύγχρονες «ιερεμιάδες» σκίζοντας καλσόν και τραβώντας κοτσίδες για την απάνθρωπη καταπίεση του εργάτη από τον ανάλγητο… καπιταλίστα ιδιοκτήτη που διακινδυνεύει τη… ζωή των εργαζομένων, τους οποίους εκθέτει σε… πνιγμό! «Σιγά τα ωά».

Και να τα τα ψεύδη, οι υπερβολές, η καπηλεία.

Κατ΄ αρχήν, ξεπερνώ την μεγάλη εικόνα της καταστάσεως, η οποία προσβάλλει την αισθητική μου, όπως κάνει και κάθε σνομπίστικη υπερβολή σε θέματα προβολής, πλούτου, τρυφηλότητος και επιδίωξης… «ανωτερότητος» και ανόητης διαφορετικότητος. Δυστυχώς όμως υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, τους οποίους καλύπτει η σχετική ανοχή μου.

Ωσαύτως προσπερνώ το θέμα της νομιμότητος της όλης εγκαταστάσεως, το οποίο θα πρέπει να απασχολήσει τις αρμόδιες αρχές. Θα αναφερθώ επί της ουσίας και μόνο. Αυστηρά με όσα βλέπω στο βίντεο και στους βερμπαλισμούς που ακούω.

Πρώτα-πρώτα ο σερβιτόρος δεν μπαίνει μέχρι τον λαιμό, αλλά ως το στήθος και ο κίνδυνος… ζωής με τόσο κόσμο γύρω του και λίγα μέτρα από την ακτή, αποτελεί αστείο επιχείρημα. Αλήθεια, τί θα πρέπει να πούμε για τους ακροβάτες στα διάφορα τσίρκο με τα επικίνδυνα «πηδήματα θανάτου»; Γιατί εκεί δεν επεμβαίνουν οι… «ανθρωπιστές» να… προστατεύσουν τη ζωή τους;

Εδώ αναφέρω σχετικά πως στις πολύ γνωστές μου περιοχές της Αμαρύνθου και του Ωρωπού, όπου τα εστιατόρια και τα τραπέζια τα χωρίζουν δύο τεράστιας κυκλοφορίας αυτοκινητόδρομοι με τους σερβιτόρους να υποχρεούνται σε συνεχείς επικίνδυνους ελιγμούς -καθ΄όλη τη βάρδεια τους- παίζοντας με τον θάνατο σε κάθε πήγαινε- έλα. Και όμως ουδείς ενδιαφέρθηκε ποτέ γιά το "μεροκάματο του τρόμου" αυτών των παιδιών. Πού είναι και λειψό, σε σχέση με εκείνο των Ροδιτών... ημικολυμβητών. συναδέλφων τους.

Επίσης, αναξιοπρέπεια στον τρόπο σερβιρίσματος δεν διέκρινα. Απλά θυμάμαι, πολύ παλιά στα νεανικά μου χρόνια, όταν ένας φίλος μου -μέλος του κλαμπ- με έβαλε στο «Πλαίυ-μπόυ» κλαμπ, στο Μαίηφερ του Λονδίνου και με σερβίριζαν ημίγυμνες κουκλάρες με κάτι ακάλυπτες… βυζάρες, να!!! Τέτοια κλαμπς, διάσπαρτα ανά την Υφήλιο, ουδέποτε ενόχλησαν εργατικά, θρησκευτικά ή φεμινιστικά κινήματα. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί η ζωηρή επιθυμία των σερβιτόρων, (των οποίων τα δικαιώματα και η αξιοπρέπεια υποτίθεται πως θίγονται), να συνεχίσουν να εργάζονται κατ΄αυτόν τον τρόπο, καθ΄ όσον έτσι πολλαπλασιάζονται οι αποδοχές τους. Νόμιμα, ηθικά και με αξιοπρέπεια!!!

Τελικά, «ουαί υμίν υποκριταί και Φαρισαίοι», ανθρωπισταί…

Ο μικρόκοσμος της αριστεράς και του Σύριζα.

Το «μετέωρο» βήμα της «αποχώρησης» Τσίπρα από την ηγεσία με το μίζερο… «παραμερίζω», προδίδει τις πραγματικές και μύχιες προθέσεις του ανθρώπου. Μαζί και τις υποθήκες επανόδου του στο προσκήνιο. Μοίρα και πρακτική της παγκόσμιας αριστεράς.

Γλυκειά η καρέκλα της εξουσίας. Ειδικά για… αριστερά οπίσθια, γλυκαμένα και μπολιασμένα από την «πρώτη φορά» σ΄αυτήν, που αθεράπευτα θα νοσταλγούν πάντα.

Ιστορικά, η θεωρία της αριστεράς στο μυαλό του Μαρξ, ήταν απόλυτα δικαιολογημένη στον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε. Μια πολύ ελκυστική ιδέα κοινωνικής δικαιοσύνης, ισοπολιτείας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, με δίκαια αιτήματα αναδιανομής πλούτου και εξουσίας σε μια ανθρωπότητα που έγερνε ανυπόφορα προς την μεριά των λίγων και εκλεκτών.

Οι μαρξιστικές θεωρίες -αρχικά γοητευτικές και φαινομενικά δίκαιες- δημιούργησαν αισιόδοξους συνειρμούς γιά αδοκίμαστες στην πράξη καταστάσεις. Δελέασαν πολλούς και προσεταιρίστηκαν πιο πολλούς. Ιδίως μεταξύ εκείνων που στριμώχνονταν στους χώρους της μειονεξίας, με την ανικανότητα να τους σπρώχνει στα κάτω σκαλιά της κοινωνικής κλίμακος.

Η ρωσική επανάσταση έδωσε ελπίδες και άναψε πυρκαγιές αναταραχής που, σταδιακά, απλώθηκαν και κατέκαψαν την Υφήλιο, μέχρις ότου αποδειχθεί η αναποτελεσματικότητα, η αναντιστοιχία, η ουτοπία εφαρμογής τους, με το ανεφάρμοστο της θεωρίας στην πράξη. Γεγονός που θα κάνει το κομμουνιστικό ιδεώδες να σκοντάφτει στην ανθρώπινη φύση. Οπότε, ως τελικό αποτέλεσμα, η επιμονή στην επιβολή του θα μετατρέψει κάθε ευαγγελιζόμενο κομμουνιστικό παράδεισο σε επίγεια κόλαση. Η βία και η ανελευθερία αντικαθιστούν την πειθώ και ο επίμονος εξαναγκασμός την ελεύθερη βούληση. Ανάγλυφο παράδειγμα η Βόρεια Κορέα.

Στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, συνδυασμός συγκυριών, (χρεοκοπία, μνημόνια, αγανάκτηση), αλλά και η παντελής απειρία της κομμουνιστικής «γλύκας», φούσκωσε τα πανιά μιάς μικρής δράκας τυχοδιωκτών, οι οποίοι σαν γλυκόλαλες Σειρήνες μάγεψαν τον ελληνικό λαό, τον ξεγέλασαν, (Βαρουφάκης, Δημοψήφισμα), και του υφήρπασαν εμπιστοσύνη και ψήφο, σχηματίζοντας κυβέρνηση με την συνεπικουρία ανόητων ακροδεξιών εξουσιολάγνων, (Καμμένος).

Στην πεντάχρονη διακυβέρνηση της χώρας από την συριζαρέικη κομπανία, μάθαμε τί σημαίνει ανικανότητα στην διαχείριση των κοινών και τί ψευδολογία, τυχοδιωκτισμός, παραπλάνηση και ανευθυνότητα στην δικαιολόγησή της.

Το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, (επαλήθευση του παλιού γνωμικού: «Ο ψεύτης και ο κλέφτης, τον πρώτο χρόνο χαίρονται»), δεν αποτελεί προτίμηση στον Μητσοτάκη αλλά -κυρίως- απολάκτιση του συριζαρέικου φαύλου εσμού, ο οποίος θεωρεί την κανονικότητα απαξιωτικό εκτόπλασμα, την αριστεία «ρετσινιά», την αξιοκρατία καταπίεση, τους αρμούς εξουσίας μονοπώλιο, τις κομματικές αριστερές απόψεις εφαρμοστέες οπωσδήποτε -με το καλό ήτο άγριο- τα ΜΜΕ ελεγχόμενα, (Καλογρίτσας), την δικαιοσύνη εξηρτημένη και τους πολιτικούς του αντιπάλους, πάση θυσία, φυλακή. (Σκευωρία Novartis).

Εν πλήρη επιγνώσει των ανωτέρω, ουδόλως με συγκινούν τα κροκοδείλια δάκρυα του «μονόφθαλμου» ηγετίσκου, που δήθεν αποσύρεται, ούτε οι παρακλητικοί διθύραμβοι των «τυφλών» σφουγκοκωλαρίων του περί παραμονής του. Απλά, συναισθανόμενοι την ασημαντότητά τους και την απειλή «εξαερώσεώς» τους από το πολιτικό σκηνικό τον εκλιπαρούν για να παραμείνει.

Έτσι, για την επαναφορά του -μετά βαΐων και κλάδων μάλιστα- ουδόλως αμφιβάλλω!