"Στο κατώφλι του καινούριου χρόνου..."

Θέλοντας να κλείνω λογαριασμούς με τον προηγούμενο -όχι ιδιαίτερα ευτυχή χρόνο, καθ΄ όσον, το χειρότερο, μου πρόσθεσε το βάρος άλλου ενός στην πλάτη- θα αναφερθώ στο τελευταίο καλό που μου έλαχε.

Το διήγημα ενός «φίλου» μου κατέκτησε το δεύτερο βραβείο του σχετικού φετινού διαγωνισμού της Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών. Το «καρφιτσώνω» σαν πρωτοχρονιάτικα κάλαντα:

"Όταν το όνειρο γίνεται εφιάλτης"

Πρόλογος;

Γράφοντας κάτι, κατά κανόνα αρχίζω από μιά κεντρική ιδέα, συνήθως βιωματική, την οποία και προχωρώ μέχρις ότου η φαντασία, επεμβαίνοντας, μου αρπάξει απ΄ το χέρι τη σκυτάλη και πιάνοντας το τιμόνι της αρχικής ιδέας… τερματίζει τη «διαδρομή» κατά το δικό της δοκούν!

Έτσι, στο τωρινό συγγραφικό παιχνίδισμα: «Όταν το όνειρο γίνεται εφιάλτης», η Κυρά-Φαντασία δεν επέτρεψε το τέλος που προγραμμάτιζε ο γράφων, οπότε -επεμβαίνοντας- έγραψε μόνη της το φινάλε που εκείνη ήθελε.

*

Μπήκε στη ζωή του απότομα. Γελαστή, κοκέτα, ανέμελη κι αμαρτωλή. Κατέπλευσε αιφνίδια και, αργά-αργά, σαν περήφανη σημαιοστόλιστη κουρσάρικη κορβέτα έσκισε τα ακίνητα, τελματωμένα νερά του ερειπωμένου λιμανιού της ανάστατης ψυχής του και αγκυροβόλησε στο έρημο αραξοβόλι της. Εκείνος αναθάρρησε και πίστεψε πως θα πατούσε, επί τέλους, το κατώφλι μιάς χαμένης, πολυπόθητης και οφειλόμενης, ευτυχίας. Σηκώθηκε από την ανιαρή του αδράνεια, προχώρησε περιχαρής και χτύπησε την πόρτα της καρδιάς της, χωρίς να φαντάζεται τη συνέχεια. Του άνοιξε ένας «Εγωισμός», που σαν πραγματικός Κέρβερος -φοβερός και τρομερός- την φύλαγε προστατευτικά.

-Τί θέλεις εσύ εδώ; τον ρώτησε βλοσυρά.

- Να περάσω μέσα, στην Κυρά σου, του απάντησε.

-Χμμμ. Γιά να περάσεις, όμως, θα πρέπει πρώτα να πληρώσεις.

-Και σαν πόσα ζητάς;

-Κατ΄ αρχήν, την αξιοπρέπεια, την περηφάνια και τον αυτοσεβασμό σου!

Εκείνος κοντοστάθηκε, σκέφτηκε κι αναλογίστηκε. Βαρύ το τίμημα. Από τη μιά η ντροπή, η ταπείνωση και ο διασυρμός κι από την άλλη τα σκληρά σκοτάδια της μοναξιάς, που σαν μανιασμένος βοριάς χτυπούσαν αλύπητα τα ξεχαρβαλωμένα παραθυρόφυλλα της καρδιάς του. Τα ζύγιασε όλα μαζί κι αποφάσισε:

-Πάρ΄ τα, του είπε, και τα σώριασε -μέχρι τελευταίο ίχνος- στα πόδια του.

Ο Εγωισμός τα κοίταξε ψυχρά και περιφρονητικά. Μετά τα ποδοπάτησε σαν αποτσίγαρα και τα κλώτσησε με τα χοντρά ποδάρια του. Τέλος… σάρκασε:

-Δεν μου φτάνουν αυτά, θέλω κι άλλα!

Εκείνος αγρίεψε προς στιγμή, μα συγκράτησε την οργή του:

-Δηλαδή, σαν τί άλλο θέλεις;

-Θέλω δυό ποτάμια κι ένα νησί!

-Δυό ποτάμια κι ένα νησί; Τί εννοείς μ΄ αυτό; Δεν είμαι Θεός να διαθέτω τέτοια πράγματα.

-Έχεις! Θέλω ένα ποτάμι από τα δάκρυα κι ένα από το αίμα σου!

-Και το νησί;

-Αυτό είναι η καρδιά σου.

-Καλά, και πώς θα στην δώσω; Αν το αποφασίσω να...

-Δεν ξέρω, βρες τον τρόπο μόνος σου. Ξερίζωσέ την με τα χέρια, ας πούμε! Το ύφος του περιπαικτικό, στην αρχή, και μετά επιτακτικό.

Με το αίτημα αδιαπραγμάτευτο -βαρύ τελικά το τίμημα της αγάπης κι ο πόνος της αβάσταχτος.

Αναζήτησε, μηχανικά, στο γραφείο τον μικρό κόφτη του σχεδιαστηρίου που έκοβε το ρυζόχαρτο. Κράτησε σφιχτά την κοφτερή λάμα, την ζύγιασε στο χέρι κι ετοιμάστηκε γιά την καίρια μαχαιριά, που θα ξέσκιζε το στήθος του, ανοίγοντάς το σαν πρωινή μαργαρίτα. Ούτε που κατάλαβε τον πόνο. Τόση ήταν η δύναμη της απόφασής του. Πέταξε το μαχαίρι, χούφτωσε την καρδιά με δύναμη κι αποφασιστικότητα και την ξερίζωσε, καθώς το αίμα του έτρεχε, σχηματίζοντας το ένα από τα δύο ποτάμια που του ζητήθηκε και οι κρουνοί των ματιών του το άλλο, ώστε να ικανοποιείται πλήρως κι η δεύτερη απαίτηση.

-Πάρ΄ τα κι αυτά και άσε με να περάσω. Δεν έχω τίποτε άλλο να σου δώσω.

Ο Εγωισμός κοίταξε περιφρονητικά την καρδιά που σπαρταρούσε στο πάτωμα, ανάμεσα στα ρυάκια του αίματος και των δακρύων, και μ΄ ένα σαρδόνιο χαμόγελο την έλιωσε, πατώντας την και τρίβοντας πάνω της, σαδιστικά, το παπούτσι του. Όπως λιώνουν τις ανοιξιάτικες κάμπιες που, βγαίνοντας από τα κουκούλια τους, κατεβαίνουν απ΄ τα πεύκα και κάνουν στρατιές στους εξοχικούς δρόμους, προχωρώντας αργά και περιμένοντας να μεταλλαχτούν σε πεταλούδες. Ξαφνικά, με μιά ισχυρή έκρηξη και έναν εκκωφαντικό θόρυβο, η καταματωμένη καρδιά του, σαν κινέζικο πυροτέχνημα, σκόρπισε σε χιλιάδες φωτεινά κομμάτια, που απλώθηκαν και καταύγασαν τον σκοτεινό και άναστρο ουρανό.

Η έκρηξη ήταν το ξυπνητήρι στο κομοδίνο, που στρίγγλισε -ξαφνικά και λυτρωτικά- διώχνοντας στο βάθος της επερχόμενης αυγής ολόκληρο τον σκοτεινό εφιάλτη.

*

Άνοιξε τα μάτια ανακουφισμένος και σηκώθηκε κάθιδρος. Λουσμένος μέσα σ΄ ένα ποτάμι ιδρώτα. Ένα άλλο ποτάμι -δικό του κι αυτό- που όμως δεν του ζητήθηκε ποτέ…

Στο μαβί ξημέρωμα, με τα μάτια θολά από κάποια παραμένοντα δάκρυα και τον ήλιο να ετοιμάζεται να σκάσει μύτη χαμηλά στην ανατολή, σάμπως του φάνηκε θαμπά ένα σχήμα σαν παλιά ισπανική κορβέτα που απομακρυνόταν, αρμενίζοντας πλησίστια στον ουρανό. Σκούπισε βιαστικά τα μάτια του, μισοκλείνοντάς τα γιά να καθαρίσει το βλέμμα και θεώρησε βεβαιότητα πως ήταν αυτή το σημαδάκι που έβλεπε να ξεμακραίνει συνεχώς στον ορίζοντα. Μέχρι που έγινε, από ένα τόσο δα σημαδάκι, πρώτα κουκίδα και ύστερα μύτη καρφίτσας, Πριν εξαφανιστεί τελείως, επιστρέφοντας αυτή στον κόσμο των ονείρων του και η θύμησή της στον καταψύκτη της ψυχής του.

Η μέρα του κύλησε βαριά. Άκεφος αναμασούσε τον εφιάλτη που έζησε και καταριόταν την τύχη που -πάντα άδικη, μαργιόλα και περιπαικτική- του έπαιζε συνέχεια σαδιστικά παιχνίδια. Σαν πλανόδιος γυρολόγος πραματευτής αράδιαζε στα πόδια του όλα της Γης τα καλούδια και του μοστράριζε στα μάτια όλες τις χαρές της ζωής. Όμως μόλις άπλωνε, με λαχτάρα, το χέρι να τ΄ αρπάξει αυτά γίνονταν σκόνη, ή χάνονταν ως διά μαγείας από μπροστά του.

Ακόμη κι η Σταχτοπούτα πρόλαβε να ζήσει λίγες ώρες ευτυχίας, πριν τα πανάκριβα ρούχα της γίνουν κουρέλια, η λαμπερή της άμαξα με τα περήφανα άτια γίνουν κολοκύθα που την σέρνουν ποντικοί κι αυτή από τα παλάτια να ξαναγυρίζει στις στάχτες της. Όμως αυτός τίποτα. Πάντα άτυχος και πάντα παραπεταμένος. Αντί να ζει στην πραγματικότητα όσα ονειρευόταν -έστω κάποια απ΄ αυτά- ζούσε στα όνειρά του μια ψεύτικη πραγματικότητα.

Με τις σκέψεις αυτές να κουτρουβαλούν μπερδεμένες στο μυαλό του, μιά να ανηφορίζουν στις πλαγιές του και μιά να γκρεμίζονται στα φαράγγια του, ούτε που κατάλαβε πως τον έφτασε πάλι η νύχτα και βαρυφορτωμένος από δαύτες έπεσε πάλι γιά ύπνο. Άλλωστε η χειμωνιάτικη μέρα δεν κρατά και πάρα πολύ.

*

-Τρέξετε, τρέξετε, η παράσταση αρχίζει!

Η κόκκινη βελούδινη αυλαία άνοιξε στο βάθος και πέντε μικρά κωμικά ανθρωπάκια, παρδαλοντυμένα, άρχιζαν να στριφογυρίζουν στο βάθος του δωματίου με γέλια, πειράγματα, αταξίες και σκανταλιές, αναστατώνοντάς το.

-Έέέέ, γιά ησυχάστε! Έτσι δεν μπορεί να κοιμηθεί κανείς.

-Εμείς δεν ησυχάζουμε ποτέ. Αυτό, δα, μας έλειπε!

-Και ποιοί είσαστε εσείς, παρακαλώ;

-Χα, χα… δεν μας ξέρεις. Εμείς όμως σε ξέρουμε καλά, χά, χα, χα!

Και συνέχισαν να σκαρφαλώνουν στο κρεβάτι χοροπηδώντας. Να τραβούν τα σκεπάσματα, να ανοίγουν ντουλάπες, να βγάζουν έξω τα συρτάρια, να κρεμιούνται και τραμπαλίζονται από τη λάμπα της οροφής, ν΄ αναβοσβήνουν το καντήλι, αφήνοντας το δωμάτιο στο σκοτάδι και στη μικρή και αμυδρά φωσφορίζουσα λάμψη που ανέδιδαν τα κορμιά τους. Και χασκογελώντας συνέχεια, να κάνουν ένα σωρό ζαβολιές και παλαβομάρες.

-Μα ποιοί, τέλος πάντων, είσαστε του λόγου σας; Τί θέλετε στο δωμάτιό μου;

-Αφού επιμένεις να μη μας αναγνωρίζεις… θα σου συστηθούμε, είπαν όλοι με μιά φωνή.

- Εγώ είμαι ο Μπιζελάνθης, λέει ο πιό αστείος της ομάδας, πηδώντας πρώτος στην κάτω άκρη του κρεβατιού.

- Εγώ ο Αραχνοφάδης, πήδηξε πάνω, με τη σειρά του ο πιό αδύνατος και τόσο διάφανος, που νόμιζες πως ήταν φτιαγμένος από… τούλι!

- Εγώ είμαι ο Πεταλούδης, σκαρφάλωσε ο τρίτος, πεταρίζοντας τα δύο πολύχρωμα φτεράκια του.

- Εγώ, ψιθύρισε αδύναμα ο πιό μικρόσωμος και συνεσταλμένος, είμαι ο Σιναπόσπορος. Και μ΄ ένα σάλτο έκλεισε την τετράδα, πάνω στο κρεβάτι.

- Κι εγώ είμαι ο Πουκ, είπε μεγαλόπρεπα ο τελευταίος. Ο πιό μεγαλόσωμος και πιό όμορφος. Είμαι ο αρχηγός τους. Απορώ πώς δεν μας θυμάσαι, αφού σίγουρα έχουμε ξανασυναντηθεί. Είμαστε τα ξωτικά του δάσους. Και τραβώντας μιά βαθιά υπόκλιση, συνέχισε:

- Μας έστειλε ο Όμπερον, ο βασιλιάς μας. Ξέροντας την κακοδαιμονία που σε κατατρύχει σε όλη σου τη ζωή, μας ζήτησε να σου ικανοποιήσουμε όποια χάρη μας ζητήσεις. Όμως πρόσεξε, μόνο τρεις χάρες! Γι΄ αυτό, σκέψου καλά, ζύγιασε κι αποφάσισε. Λοιπόν, στις προσταγές σου!

Ο Πούκ κάρφωσε τα λαμπερά του μάτια πάνω του και περίμενε.

-Δεν έχω να σκεφτώ και πολύ. Γιά πρώτη χάρη, θέλω να μου φέρεις πίσω την ισπανική κορβέτα μου!

Τα ξωτικά μαζεύτηκαν, σαν σε σύσκεψη, και μιλούσαν μεταξύ τους γιά λίγο σιγανόφωνα. Μετά ο Μπιζελάνθης ξεχύθηκε σαν σίφουνας, τρύπησε τους τοίχους του δωματίου και χάθηκε. Ο Πουκ του ανακοίνωσε:

-Μπες στο λιμανάκι της ψυχής σου και περίμενε, σε λίγο η κορβέτα καταφθάνει, την φέρνει μαζί του ο Μπιζελάνθης. Τώρα η δεύτερη χάρη.

-Να μου ξαναφέρεις και να βάλεις στη θέση τους την καρδιά μου, την περηφάνια, την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μου.

Με ένα αδιόρατο νεύμα του Πουκ, τα τρία ξωτικά -ο Αραχνοφάδης, ο Πεταλούδης κι ο Σιναπόσπορος- τον άρπαξαν απ΄ τα χέρια κι άρχισαν να τον περιστρέφουν σαν σβούρα, μέχρις ότου έχασε τις αισθήσεις του. Όταν άνοιξε πάλι τα μάτια, ο Πούκ απέναντί του χαμογελούσε:

-Έγινε κι αυτό. Και τώρα η τελευταία!

-Χμμμ... Να ξεκάνεις τον Κέρβερο!

-Το μόνο εύκολο! Πες πως έγινε κι όλας! Και σκύβοντας, σε μιά βαθιά υπόκλιση, ο Πουκ τράβηξε το σπαθί του, σαν σε θέση μάχης, και απήγγειλε με στόμφο:

-Φίλε, αποστολή εξετελέσθη, τα ξωτικά σε αποχαιρετούν. Και χτυπώντας με το σπαθί του τρύπησε τον τοίχο και χάθηκε κι αυτός απ΄ το δωμάτιο….

*

Επίλογος:

Κυρίες και Κύριοι, καλοί μου αναγνώστες. Ίσως δεν θα έπρεπε να σας αποκαλύψω το τέλος αυτής της ιστορίας. Θα προτιμούσα να το αφήσω αιωρούμενο και να το διαμορφώσετε μόνοι σας, πιστεύοντας πως οι περισσότεροι θα πέφτατε μέσα στην δική μου άποψη. Το βρίσκω πολύ πιό προσωπικό, πιό συναρπαστικό και, οπωσδήποτε, πιό… συμμετοχικό!

Σε μία από τις λίγες εκείνες περιπτώσεις όπου οι επιθυμίες των καλών ανθρώπων μπορούν ακόμη και να… πραγματοποιούνται!

Έτσι, απλά, δένω το κομμένο σκοινί της μοίρας και της ιστορίας και αφήνω τη δική σας φαντασία να αυτοσχεδιάσει.

Πάντως, προσωπικά, αν με αφήνατε να επιλέξω μόνος μου, θα προτιμούσα να έκλεινε κάπως έτσι…:

*

Πρωί, πρωί, ξημερώνοντας, το κουδούνι χτύπησε δειλά και διακριτικά. Η ξεκλείδωτη πόρτα άνοιξε αθόρυβα και στο αχνό ροδόχρωμα της αυγής πρόβαλε η γνώριμη φιγούρα της… παλιάς ισπανικής κουρσάρικης «κορβέτας» του. Το ίδιο γελαστή, το ίδιο κοκέτα, το ίδιο ανέμελη και το ίδιο… αμαρτωλή.

-Καλημέρα, του λέει μελιστάλακτα… Ήρθα!

Τα ξωτικά, όπως φαίνεται, δούλεψαν σωστά και έντιμα. Εκτέλεσαν πιστά τις εντολές του βασιλιά τους Με συνέπεια και αποτελεσματικότητα. Οπότε σε λόγου μας απομένει η συνέχεια της ιστορίας και το…

ΤΕΛΟΣ της. 

Δεν δίνω δεκάρα…

-Δεν δίνω δεκάρα για εκείνους τους άφρονες νεαρούς που τις νύχτες -«φτιαγμένοι» ποικιλοτρόπως- με κλεμένα αυτοκίνητα, ή του μπαμπά τους, στουκάρουν σε δέντρα, κολώνες, ή τοίχους και θάβονται μαζί με κομμάτια λαμαρίνες που δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από τα κομμάτια τους. Ας πρόσεχαν.

-Δεν δίνω δεκάρα για όσους, όσες και «όσα» -ομοίου φυράματος- «παίρνουν» μαζί τους οι νεαροί οδηγοί, ή αφήνουν πίσω τους να βασανίζονται ανάπηροι εφ΄ όρου ζωής. Ας πρόσεχαν.

- Δεν δίνω δεκάρα για τους γονείς που μπουρδουκλωμένοι στα δικά τους αδιέξοδα αφήνουν τα «καμάρια» τους στη τύχη τους. Και όταν έρθει η συμφορά ολοφύρονται ψάχνοντάς για… «φταίχτες». Ας πρόσεχαν.

-Δεν δίνω δεκάρα για όσους ανώριμους νεαρούς θα σαπίσουν στις φυλακές έχοντας «σφάξει» και… «σφαχτεί» άδικα και άσκοπα. (Γονείς, παππούδες, φίλοι, εχθροί… «μπάτσοι», γνωστοί, άγνωστοι). Ας πρόσεχαν.

-Λυπάμαι, κλαίω και πενθώ για όσους άτυχους αθώους τρακάρησαν πλαγιομετωπικά, σαν πασχαλιάτικα αυγά, και τους πήραν μαζί τους, ανύποπτους κι αιφνιδιασμένους, στον τάφο ή την αναπηρία. Όσους… πρόσεχαν μεν, αλλά… ατύχησαν.

-Λυπάμαι, κλαίω και πενθώ για όσους ηρωικούς αστυνομικούς, οι οποίοι ξεκίνησαν πρωί για τη δουλειά χωρίς ν΄ αφήσουν διαθήκη και χωρίς να φαντάζονται πως το φιλί στη γυναίκα και τα παιδιά τους θα ήταν το τελευταίο.

-Σιχαίνομαι όλους εκείνους τους πολιτικούς που καθόρισαν το όριο κτήσεως διπλώματος οδηγήσεως στα 18 έτη και σιχτιρίζω εκείνους που -για καθαρά μικροπολιτικό όφελος- έφεραν το όριο ψήφου στις εκλογές στις παρυφές του… νηπιαγωγείου.

-Τελικά, οι μόνοι σώφρονες σ΄ αυτή τη χώρα είναι οι… «καζινάρχες»! Σε καζίνο μπαίνεις από 21 και πάνω.

Εν κατακλείδι, σε όποιον γνωστό και φίλο ο γιός του επιθυμεί να γίνει αστυνομικός, θα του συνιστούσα να τον στείλει… κασκαντέρ στα Στούνιο της Universal του Λος Άντζελες. Και πιο πολλά λεφτά θα βγάλει και πιο σίγουρος θα είναι για τη ζωή του.

«Δεν είμαι η Μαρία… είμαι η Κάλλας».

 

Οι μεγάλες εορταστικές περίοδοι –Χριστούγεννα, Πάσχα- ανέκαθεν με μελαγχολούσαν, χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί. Γι΄ αυτό και οι ταξιδιωτικές μου ενασχολήσεις φρόντιζαν να με απαλλάξουν, στέλνοντάς με… κάπου στον Κόσμο, σαν επί κεφαλής ελληνικών γκρουπς.

Στην παρούσα χριστουγεννιάτικη περίοδο, η μοναξιά φρόντισε να επαυξήσει την μελαγχολία. Έτσι -ως καταφυγή- διάλεξα την ανάγνωση της τελευταίας βιογραφίας της παμμεγίστης αοιδού, της πρώτης, μέχρι σήμερα, ολόκληρου του Κόσμου.

Την πρωτογνώρισα -σαν φωνή εννοείται- το βράδυ της 5ης Αυγούστου από το μικρό τρανζιστοράκι του θείου Σταύρου -αδελφού της μητέρας- βολτάροντας στον κεντρικό δρόμο της Νέας Ερυθραίας όπου παραθερίζαμε κάθε καλοκαίρι.

Νομίζω ήταν Δευτέρα, λίγες ημέρες πριν σκοτωθεί ο πατέρας -ανεβαίνοντας με τη μοτοσυκλέτα του, στην ανηφόρα του Αμαρουσίου, όπου μισοκοιμισμένος χτύπησε με το κεφάλι ένα δέντρο του πεζοδρομίου σπάζοντάς τα... αμφότερα. Ήταν η εποχή που με ανάγκασε να μεταπηδήσω μονομιάς από την ανέμελη παιδική ηλικία στην απότομη ωρίμανση.

Τότε, σε μια Ν. Ερυθραία που όλοι οι δρόμοι της ήσαν χωματόδρομοι και μη ονοματισμένοι ακόμη, αλλά απλώς αριθμημένοι - Οδός 1, Οδός 2, κ.λπ.- ο μόνος ασφαλτοστρωμένος κεντρικός δρόμος, (σήμερα οδός Ελ. Βενιζέλου), ήταν την ημέρα ο εμπορικός και τα βράδια φιλοξενούσε το «νυφοπάζαρο» του προαστίου. Εκεί, σουλατσάροντας , πάνω –κάτω, πρωτάκουσα την Κάλλας στη συναυλία της στο Ηρώδειο. Γαλουχημένος με Κούλα Νικολαϊδου, Νίκο Γούναρη, Σοφία Βέμπο και Φώτη Πολυμέρη, άντε να καταλάβω τα «τσιρίγματα» της Κάλλας στον Τροβατόρε του Βέρντι! Όμως κάτι μέσα μου με τράβηξε στο πόσα μπορούσε ν΄ αποδώσει μια ανθρώπινη φωνή και μέχρι πού έφθαναν οι δυνατότητές της. Η συνέχεια αδιάφορη ως προς το θέμα μας.

Διαβάζοντας περίπου το 1/3 του εξαίρετου βιβλίου του κ. Μιχ. Δημητρίου, έχω αρχίσει ν΄ αποκρυπτογραφώ αρκετά για την πολυτάραχη -πολύ παρεξηγημένη και διαστρεβλωμένη- ζωή της Ντίβας Μαρίας.

Μόλις ολοκληρώσω την ανάγνωση, θα επανέλθω σφαιρικά…

"Χριστούγεννα"

Πάνω και πέρα απ΄ όλα, σήμερα είναι «Χριστούγεννα»… Και η ημέρα απαιτεί «ευχές»!

Γι΄ αυτό προτείνω να ευχηθούν όλοι, ευχόμενος σε όλους: «Γαλήνη, αγάπη, φρόνηση».

Και αν θέλει ο Θεός… του χρόνου να μπορέσουμε να ευχηθούμε και περισσότερα.

«Αποχαιρετισμός στα όπλα»…

 

Κείμενον μελαγχολικό και απάδον προς την εορταστική ατμόσφαιρα των ημερών, πλην όμως απολύτως ειλικρινές και αναφερόμενο στην σκληρή διαχρονική πραγματικότητα.

Τώρα τελευταία παρακολουθώ καταιγισμό ανακοινώσεων γιά παρατηρούμενη «κοσμοσυρροή»… στην έξοδο της Ζωής φίλων, γνωστών και αγνώστων περί την ηλικία μου. Απόλυτα κατανοητό γεγονός καθώς η «σειρά» μας ολοκληρώνει οσονούπω την επίγεια διαδρομή της και, ασθμαίνουσα, τηρεί τη Θεία νομοτέλεια.

Πολλά και πολύ συγκινητικά τα σχετικά κατευόδια των οικείων των «απερχομένων», θυμίζουν ωραία περιτυλίγματα με πολύχρωμα χαρτιά και ζωηρόχρωμες κορδέλες σε… άδεια κουτιά δώρων. Η μελαγχολική αλήθεια, όμως, θα βρίσκεται πάντα στο… περιεχόμενο του κουτιού.

Προσπερνώντας, προς στιγμήν, όλες αυτές τις δυσάρεστες σκέψεις εύχομαι σε όλους. Φίλους, γνωστούς και αγνώστους: «Καλά Χριστούγεννα», με γαλήνη και μπόλικη… ΤΥΧΗ.

Τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια και ο κουρνιαχτός της αθλιότητος.

 

Πολύς θόρυβος γιά το τίποτα. Θυμάμαι δύο γεγονότα. Την ανακοίνωση της συριζαρέικης νεολαίας, με την οποία -στην περίοδο της αυστηρής καραντίνας- ζητούσε… «να περαστούν τα μαθήματα άνευ εξετάσεων!», (η διατύπωση επακριβώς δική τους). Και δεύτερον την διαπίστωση πως, παγκοσμίως, η μόνη χώρα που δεν διαθέτει -πλην Ελλάδος- ιδιωτικά Πανεπιστήμια είναι η Βόρεια Κορέα!

Συνεπώς και χωρίς πολλά λόγια, όσα εναντιωματικά φληναφήματα εκστομίζει η συμπλεγματική -και όντως πνευματικά υποδεέστερη- αριστερίλα τα ακούω… βερεσέ. Ιδιωτικά Πανεπιστήμια... εδώ και τώρα!

Ελλάς, Αλβανία, Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

Ο Έντι Ράμα, πρωθυπουργός της Αλβανίας, ξεροκέφαλος είναι, όμως βλαξ δεν είναι. Έχει καταλάβει πολύ καλά πως χωρίς ελληνική συναίνεση η χώρα του θα μένει στο κατώφλι της Ευρώπης, σαν τον πεινασμένο σκύλο στην εξώπορτα. Όμως υπάρχει και το γινάτι του εγωισμού και της στενοκεφαλιάς του στο θέμα Μπελέρη που δημιουργεί αδιέξοδα.

Και τώρα τί προβλέπω. Το θέμα θα λυθεί τελικά κι ο Μπελέρης θα ορκιστεί δήμαρχος της Χειμάρρας, χωρίς να τρωθεί το γόητρο του πεισματάρη Ράμα. Και ιδού πώς:

Αφού ταλαιπώρησε και… «ξερόψησε» τον Μπελέρη γιά μήνες στη φυλακή, ο Ράμα αντιλαμβανόμενος το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται μεθοδεύει την μη εμφάνιση των ψευδομαρτύρων κατηγορίας στην υπόθεση (δήθεν απόπειρα δωροδοκίας γιά εξαγορά ψήφων στις προηγηθείσες εκλογές). Έτσι με μόνο τις μαρτυρίες υπερασπίσεως ο Μπελέρης θα» απαλλαγεί» τελικά στη δίκη και η νομιμότητα στη ζωή των αλβανικών πραγμάτων θα αποκατασταθεί, με την ορκωμοσία Μπελέρη .

Προσοχή όμως. Άλλο «απαλλαγή», άλλο «αθώωση». Ή πρώτη μπορεί να σημαίνει και ενοχή, αλλά άνευ στοιχείων αποδείξεώς της. Οπότε… «και η πίτα γερή κι ο σκύλος χορτάτος»… Ο μεν Ράμα θα «κοκορεύεται» πως νίκησε, θεωρώντας τον Μπελέρη… μη αθώο -αφού δεν αθωώθηκε- ο δε Μπελέρης θα γίνει -επίτέλους- εκλεγμένος δήμαρχος. Έτσι η Ελλάδα θα αποσύρει το βέτο και ο δρόμος προς την Ε.Ε. θ΄ ανοίξει γιά την Αλβανία. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Αθάνατε… Σολομόντα!!!

Εύθυμοι περίπατοι, «εύθυμων» ανθρώπων!

Έκπληκτος παρακολούθησα χθες την ευχάριστη βόλτα της «οικογένειας Κασσελάκη» στο Παρίσι. Αυτός(ή), αυτός(ή) και η σκυλίτσα τους… να περιδιαβαίνουν αμέριμνοι παρισινά δρομάκια, ενώ εδώ να γίνεται χαμός με τα διάφορα νομοσχέδια στη Βουλή.

Χαρωπός και ξένοιαστος -τυπικό δείγμα αριστερής προοδευτικότητος- με την Φάρλεϊ να τρέχει μπροστά σαν… Χάρλεϊ, βολτάριζε δείχνοντας ότι απολάμβανε ευχάριστες διακοπές.

Στο μεταξύ, τα κουτσομπολιά οργίαζαν: «Τί να θέλει, άραγε, το νεαρό ζευγάρι -χριστουγεννιάτικα- σε Ευρώπες και Αμερικές:»!

Το ίδιο αναρωτιόμουν κι εγώ, μέχρις ότου κάποιος… «φίλος» μου σφύριξε στ΄ αυτί τον πολύ σπουδαίο λόγο της μεταβάσεώς τους στην Εσπερία. Απλούστατα, αναζητούσαν διάσημο γιατρό, ειδικευμένο στην… Εξωσωματική.

Και το μυστήριο, μαζί με τις οι απορίες όλων… λύθηκε! Πάνω απ΄όλα η... οικογένεια! 

Ν΄αγιάσει το στόμα του!!!

 

Ανέκαθεν πίστευα πως η πραγματική "πρόοδος" στηρίζεται στα γερά θεμέλια της συντήρησης, η οποία από σταθερή βάση κάνει σταθερά και προσεκτικά βήματα εμπρός. Μικρά και υπολογισμένα, άρα σίγουρα, και όχι τρλλά σάλτα στο κενό.

Ακούγοντας τον σοφό μητροπολίτη ένοιωσα -γιά μιά ακόμη φορά- πλησιέστερα στην πραγματική διαδικασία της προόδου!

Εύγε Μακαριώτατε!!!

Ναι, ρε μάγκες, είμαστε συντηρητικοί και οπωσδήποτε πραγματικά "προοδευτικότεροι" από κάποια τζουτζέκια σαν του λόγου σας...

Παίζοντας «εν ου παικτοίς». Τέχνη και… «Τέγνη»!

Νεαρά «καλλιτέχνις», προφανώς άφρων, στα πλαίσια της ανεξαρτησίας της τέχνης μπέρδεψε πάλι -γεγονός συχνότατο- την έννοια «ελευθερία» με αυτή της «ελευθεριότητος», θέλοντας να ταράξει λιμνάζοντα ύδατα, σε σχέση με την κακοποίηση των γυναικών.

Έτσι, σε μία έκθεση τέχνης στο ελληνικό προξενείο της Ν. Υόρκης, ανήρτησε ως… «έργο τέχνης» μία ασεβή καρικατούρα της ελληνικής σημαίας, ανάβοντας το φυτίλι μιάς ακόμη αψιμαχίας μεταξύ «εθναμυντόρων» και… «προοδευτικούριων», ένθεν κακείθεν.

Προσωπικά, θεωρώ πως άπαντες είναι … λάθος στην επιχειρηματολογία τους, καθώς καμμία πλευρά δεν την στοιχειοθετεί σωστά και δεν την τεκμηριώνει επακριβώς, στοχεύοντας στην πολιτική -και μόνον- αντιπαλότητα.

Φρονώ πως -πάνω και πέραν πολιτικών φρονημάτων- τα εθνικά και θρησκευτικά σύμβολα ενός λαού θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερη προσοχή, σεβασμό κι ευαισθησία. Και στη Ζωή και στην Τέχνη.

Θυμίζω, λίγα χρόνια πριν, πως σε μία γκαλερί στο Γκάζι εξετέθη ζωγραφικός πίνακας που απεικόνιζε έναν τύπο να αυνανίζεται και εκσπερματίζει στο πρόσωπο εικόνας του Ιησού Χριστού! Θυμάμαι ακόμη πως -και τότε- οι προοδευτικούριοι της ντόπιας αριστερίλας είχαν ξεσπαθώσει υπέρ της… ελευθερίας της «Τέγνης», όταν το ανοσιούργημα κατέβηκε κακήν κακώς, μετά την σχετική αγανάκτηση που προκάλεσε. Κάτι ανάλογο είχαμε και τώρα.

Άλλο η ακριβής χρήσις ενός τέτοιου συμβόλου -έστω και καθ΄υπερβολήν- γιά οιανδήποτε σκοπιμότητα και άλλο η παραποίησις και διακωμώδησίς του. 

Έχω μία πολύ καλή φίλη,

  ...περίπου της γενιάς μου και… "νεότευκτη", δυστυχώς!

Είχα την τύχη να μου εμπιστευτεί ένα μάτσο από μικρά, χαρακτηριστικά της κείμενα, που -όπως φαντάζομαι- κατεβάζει η γκλάβα της στις ώρες της μοναξιάς της.

Πιό κοφτερό μυαλό και πιό δηλητηριώδες -ενίοτε μαύρο, ενίοτε πικρό, πάντα αυτοσαρκαστικό- χιούμορ δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει ποτέ. Και λακωνικό, γιά να γίνεται αντιληπτό άμεσα.

Δεν φανερώνω το όνομά της. Ξέρω πως δεν θα το ήθελε, σεμνυνόμενη. Μόνο αντιγράφω ένα μικρό δείγμα των πνευματικών της δυνατοτήτων.

« Γυρίζω από την Πάτμο.

Ξεροψημένη, ξεροψημένη από τον ήλιο.

Γυμνασμένη από πολύωρο κολύμπι. Με το μακουδάκι μου, το μπλουτζινάκι μου, τα πεδιλάκια μου. Μές την καλή χαρά!

Και μπαίνω στο λεωφορείο της «Ολυμπιακής» και αμέσως -επαναλαμβάνω αμέσως- δύο νέα παιδιά, μόλις με είδανε, πεταχτήκανε επάνω σαν τις σούστες γιά να μου δώσουν θέση να καθίσω.

Disaster!!

Μα καλά, τα σημερινά νέα παιδιά δεν έχουν ίχνος ευγένειας, ίχνος σεβασμού;

Τί να πω, τί να πω… Μαράθηκα…»

Καλό Παράδεισο δύσμοιρε Όλιβερ….

 

   Χωρίς πολλά κέφια, η υπόθεση του μαρτυρικού τετράποδου  της Αράχωβας με βγάζει από τον προσωρινό μου λήθαργο και την απραξία.

   Προσωπικά πιστεύω πως η αποτρόπαια πράξη είναι έργο κάποιου(ων) κακομαθημένου(ων) αλητόπαιδου(ων), από αυτά πλημμυρίζουν την ελληνική κοινωνία, ένεκα του ηθικού αμοραλισμού που την διαποτίζει πλέον, και βαριεστημένα αλληλοσφάζονται μεταξύ τους. Τώρα διάλεξαν άλλο θύμα. Ίσως «προβάροντας» μελλοντικούς «άθλους!

   Προφανώς γνωστοί στον μικρό κύκλο της «πολιτισμένης» και κοσμοπολίτικης  -άχ, κατακαϋμένη- Αράχωβας, καθώς  γίνονται προσπάθειες συγκαλύψεως…  «άνωθεν». Βλαχοδήμαρχος και τα περί αυτόν  ανθρωπόμορφα κτήνη, αναλόγου ποιότητος.

   Θα πρότεινα την επικήρυξη του(ων)  δράστου(ων) εκ μέρους της Πολιτείας με ικανό ποσόν, οπότε η αποκάλυψή τους θα είναι ακαριαία.. Μικρή δικαίωση γιά το  άμοιρο ζώο, μεγάλη  γιά μιά, κατ΄ επίφασιν,  πολιτισμένη χώρα…

«Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν»

"Αιδώς Αργείοι"

Παραφράζοντας την γνωστή ρύση που αναφερόταν στη συμπεριφορά της αντιπροσωπείας των Κλαζομενίων στην Σπάρτη, αντικαθιστώ το «Κλαζομενίοις» με το… «συριζαρέοις». Και ο νοών… νοήτω.

Σήμερα, ο κεντρικός αριστερός χώρος κυριαρχείται -επί του παρόντος- από ένα σπαρασσόμενο, καθ΄ όλους τους συνδυασμούς, συντροφικό σύμφυρμα, το οποίον … «εξαικατερινίζεται», κοινώς… «ξεκατινιάζεται» δημόσια και αδιάντροπα, εκτοξεύοντας φαρμακερά βέλη… αλλήλοις και λακτίσματα κάτω της ζώνης.

Αυτός ο πολιτικός θίασος, ο οποίος -Θεός φυλάξοι- θέλει να κυβερνήσει την Ελλάδα, έχει τον εξής τίτλο: «Σύριζα – Προοδευτική Συμμαχία»!

Προσωπικά, αναλογίζομαι πώς θα ήταν το συμμαχικό «μαλλιοτράβηγμα» των συριζαρέων συντρόφων, αν δεν υπήρχαν στην προμετωπίδα της… «Κουμουντούρου», τόσον η λέξις… «Προοδευτική», (άλα της η… πρόοδος), όσον και η λέξις… «Συμμαχία»!

«Αιδώς Αργείοι», που είπε ο ευγενικός, γλυκομίλητος και διακριτικός… "σύμμαχος" Πολάκης. Με προφανή την προέλευση της πρώτης λέξεως του αποφθέγματός του από την κατάσταση που υπάρχει στο κόμμα του. Λέξη… «απεχθή», μεν, στον Πρόεδρό του, αλλά… κατάσταση «καλλιγραφημένη» γιά την κοινωνία.

Μήνυμα με πολλούς αποδέκτες

 

Βασικόν «ίδιον» των ανθρώπων ο χαρακτήρας. «Χτισμένος» και διαμορφωμένος από πολλά στοιχεία, έμφυτα ή επίκτητα, καθορίζουν την επίγεια διαδρομή και συμπεριφορά τους. Διαβαθμισμένα σε ποικίλη αναλογία συναισθημάτων, αισθημάτων κι ενστίκτων, ρυθμίζουν επιλογές, ανοχές, αντοχές και ενέργειες. Κάτω από ομπρέλα που λέγεται: «συνείδηση», η οποία «χρωματίζεται» ανάλογα από την ελαστικότητά της στους θεσπισμένους νομικούς, ανθρώπινους και ηθικούς -θείους και υπερανθρώπινους- κανόνες.

Οι πιό πολλοί λειτουργούν με βάση τις επιθυμίες, το «εγώ», το ένστικτο και το -συνήθως αμφιλεγόμενο- συμφέρον. Υλικό, αλλά και -κυρίως- την ματαιοδοξία ενός imperium, που ικανοποιεί καταπλακωμένα ψυχικά απωθημένα. Άλλοτε -σπανίως- με αγαθά αλτρουιστικά κίνητρα προσφοράς και άλλοτε -συνηθέστατα- με συμπλεγματικές ρεβανσιστικές επιδιώξεις αναγνωρίσεως μιάς υπαρκτής ασημαντότητος που ιδιοερμηνεύεται ως παραγνωρισμένη μεγάλη αξία!

Συνηθέστατα -γιά να μην πω πάντα- βασικό απουσιάζον στοιχείο, οσάκις το ένστικτο επικρατεί άκριτα της λογικής, είναι το ηθικό έρμα και η πλεονάζουσα επιπολαιότητα. Ένας συνδυασμός που προδίδει πλήρη απουσία «αυτοσεβασμού» και «αξιοπρέπειας» και επιτρέπει την απόλυτη κυριαρχία του ενστίκτου. Κάτι που οδηγεί στο άγος παντοίας αμαρτίας και ατιμίας, στα πλαίσια μιάς «ελευθερίας» η οποία, όμως, παραγνωρισμένη εισχωρεί βαθύτατα στον χώρο της… «ελευθεριότητος», με τον δημιουργούμενο ηθικό σπίλο να χάνει τις διαστάσεις του, να γίνεται δυσδιάκριτος σαν φονικός ιός και να διυλίζεται σε εφήμερες ανάρμοστες απολαύσεις και ικανοποιήσεις. Βορά της -δήθεν- «ελεύθερης επιλογής» και αυτοδιάθεσης, χωρίς ηθικές διαστάσεις και όρια.

Στην παρούσα συριζαρέικη κατάσταση, με την αναμενόμενη ηφαιστειακή έκρηξη των εγκλεισμένων στα έγκατα του κόμματος ιδιοτελειών, διάφοροι μικροί και ασήμαντοι άνθρωποι θυσιάζουν κάθε ιδεολογική δεοντολογία, κάθε ηθική και κάθε συνεπή συμπεριφορά, οι οποίες πηγαίνουν… περίπατο. Άμετρη εξουσιολαγνεία, καιροσκοπικές ιδιοτελείς και προσωπικές επιδιώξεις προβάλλονται πάνω στο ημιθανές σαρκίο ενός παρηκμασμένου πολιτικού μορφώματος το οποίον φούσκωσε ευκαιριακά, διέγραψε την -αναμενόμενη από πολλούς- τροχιά του και τώρα φθάνει μοιραία στη δύση του. Με τους «κληρονόμους» να διαγκωνίζονται γιά τη μοιρασιά των… εναπομενόντων «ιματίων» του.

Τα ποντίκια, όταν μυρίσουν ναυάγιο, σπεύδουν να εγκαταλείψουν το πλοίο γιά να σώσουν το τομάρι τους…

TO BE OR NOT TO BE ?

 

Όλοι περιμένουν σήμερα απόσχιση της ομάδος Αχτσιόγλου από τον Σύριζα, (με την δήθεν "προοδευτική" συμμαχία της φαντασίας τους).

Έχω την εντύπωση πως θα διαψευστούν. Διακυβεύοντας την εμπειρία μου από αυτόν τον χώρο, δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Κάποιο σιβυλλικό μπλα-μπλά, κάποια ευχετήρια και... αυτό θα είναι όλο. Ίδωμεν!

Ο Μάκμπεθ... στην Ελλάδα!

Μετά τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, τελικά ο Σύριζα του Κασσελάκη κατάφερε να αναδειχθεί ως... υπαξιωματική αντιπολίτευση. Με το ΚΚΕ να προσδοκά... βάθρο!

Περιέργως, ο... Μάκβεθ δεν "παίζει" τελευταίως! Τάιλερ... "σώσε την ομάδα"! Τραγωδία...

 (Σημ. Οι τρεις μάγισσες του δικού μας δράματος είναι... η Γκμοχ, η Όξυνη και... ο Ναύαρχος).

Τιμώντας την επέτειο. Με σεβασμό στην αλήθεια.

    Αναδημοσιεύω επακριβώς την σχετική ανάρτησή μου του 2020. Με την προσθήκη-διευκρίνηση πως ο 5ος νεκρός του καταλόγου, ο Αλέξανδρος Σπαρτίδης, ήταν μακρινός ανηψιός της συζύγου μου. Κατά τα λοιπά, η αριστερή μυθολογική προπαγάνδα ολοένα και αποθρασύνεται.

    Το τανκ και οι... χιλιάδες των νεκρών μυθοπλασιών!

         Η  συνεχής επανάληψη μιάς θλιβερής ιστορίας καταντά μονότονη. Όμως η αγωνιώδης προσπάθεια της παντοίας αριστεράς στην αναζήτηση ερεισμάτων και  "ηρώων" καθιστά υποχρέωση αυτών που γνωρίζουν να πληροφορήσουν -έγκυρα, σωστά και υπεύθυνα- και αυτών που δεν γνωρίζουν να... μάθουν. Ομοίως "έγκυρα, σωστά και υπεύθυνα". Η γύμνια της αριστεράς από ηρωισμούς και σύμβολα την αναγκάζει να αναζητεί απεγνωσμένα τέτοια, καταφεύγοντας στο να μετατρέπει απλά ατυχή περιστατικά -εντελώς άσχετα με ηρωισμό- σε... ηρωικά κατορθώματα. Π,χ.  Γρηγορόπουλος, (όπου να'ναι έρχεται η... επέτειος του ηρωικού  κατορθώματος και δαύτου), Φύσσας και -άκρον άωτον- η... Ζακ! Ένας ληστής και πρεζάκιας ομοφυλόφιλος που πέθανε κάτω από αμφιλεγόμενες συνθήκες, χωρίς να χάσει κι η Βενετιά βελόνι. Και όταν δεν μπορεί να βρει, έστω και "γιαλαντζί" ήρωα, σπρώχνει τα πράγματα -προκαλώντας εντάσεις, τζέρτζελο και  συγκρούσεις με την Αστυνομία- μπας και της προκύψει κανένας. Κάτι που -αμετανόητη και φανατισμένη, σε όλη τη γκάμα των αποχρώσεών της-έκανε κι απόψε, την στιγμή που οι ΜΕΘ των Νοσοκομείων μας έχουν φισκάρει από διασωληνωμένους, που δίνουν μάχη γιά την ζωή τους.

   Στο θέμα των γεγονότων του Πολυτεχνείου, η αριστερή μανία και διαστρέβλωση έκανε την απέναντι πλευρά -αφού και ο... δανδής Μπαρουφάκης μας προέκυψε... "αγωνιστής"-  να απέχει από μιά, όντως ηρωική αντίσταση ολοκλήρου του φοιτητικού κόσμου, καθώς οι ατσίδες αριστεροί έσπευσαν να την καπελώσουν, να την καπηλευτούν, να την αρμέξουν και τελικά να την εξαργυρώνουν και μάλιστα με κουπόνι... διαρκείας. Και αηδιασμένοι -καλή ώρα ο υποφαινόμενος- να την σιχαθούν και να την αποστρέφονται. Απλά, γιά να μην θεωρηθούμε... "χουντικοί" συμπλέουμε στο πανηγύρι. Σεμνά, διακριτικά, κόσμια και αθόρυβα. Όσο γιά την ακρίβεια και την δράση του άρματος του ίλαρχου Ντερτιλή εκείνη τη νύχτα και τον απολογισμό των... "χιλιάδων νεκρών που τάφηκαν -βιαστικά, μυστικά και στα αζήτητα- την εγκυρότερη και υπεύθυνη έρευνα έκανε, κατ' εντολή του Κ. Καραμανλή, ο τότε Πρύτανης του Πολυτεχνείου Κ. Κωνοφάγος. Από αυτήν -κατ' έτος- αντιγράφω τα ονόματα όλων όσοι πέθαναν ή σκοτώθηκαν, διάσπαρτα ανά την επικράτεια, λόγω της γενικότερης αναταραχής των ημερών σε πανελλαδική κλίμακα. Από τραγική ειρωνεία γιά την καπηλεία και κόντρα στα κομμουνιστικά μυθεύματα, ΟΥΔΕΙΣ σκοτώθηκε ποτέ εντός του Πολυτεχνείου. Πιό κάτω, η περυσινή σχετική αναδημοσίευση.                                                                                    

Αναρτώ επακριβώς -και άνευ ετέρου- την αντίστοιχη ανάρτηση του 2017. Ισχύει ατόφια.

 

 "Έτσι φθάσαμε -αισίως- και στη γνωστή επέτειο που οι αριστεροί απατεώνες την κατάντησαν σούργελο, μετατρέποντας μια -όντως- ηρωική προσπάθεια της τότε νεολαίας σε κακόγουστο παραμύθι. Με πραγματικούς ανώνυμους ήρωες και μπόλικους αριστερούς απατεώνες που εξαργύρωσαν -και μάλιστα πανάκριβα και υπερτιμημένα- μερικές σφαλιάρες που έφαγαν τότε στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ.

   Γιά σχεδόν μισόν αιώνα κυκλοφορούσε ο ψεύτικος παραλογισμός των... χιλιάδων νεκρών και διάφορες τέτοιες μυθοπλασίες που γέμιζαν τα μυαλά των αφελών, μαζί με το υπόλοιπο κουτόχορτο που τα τάιζαν οι αριστεροί πολιτικοί απατεώνες, μέχρι να πετύχουν τον στόχο τους. Την -παντί τρόπω και πάση θυσία- υφαρπαγή της εξουσίας. Ήδη, αφού με αφάνταστη αδιαντροπιά ποδοπάτησαν και αντέστρεψαν όλες τις υποσχέσεις που, κατά κόρον, μοίρασαν στους πάντες, αλλά και με την πρωτοφανή θρασύτητα -μετά το ξεμπρόστιασμα- που τόλμησαν να δικαιολογούνται... γιά απλές, αθώες, αυταπάτες, τώρα αποκαλύπτονται -μία προς μία- όλες οι απάτες τους. Με τις οποίες -δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι-  καταστρέφουν τη χώρα, ροκανίζοντας κάθε ζωοφόρο ριζίδιό της.

   Στην εικόνα εμφανίζεται το εξώφυλλο της μελέτης-έρευνας που διεξήγαγε μετά την πτώση της χούντας ο τότε Πρύτανης του ΕΜΠ γιά τα δραματικά γεγονότα εκείνης της εποχής. Εκεί εμφανίζονται και 18 νεκροί, διάσπαρτοι σε όλη την επικράτεια, οι οποίοι αποτελούσαν τα αθώα θύματα μιάς ταραχώδους περιόδου.

   Ελπίζω  τώρα  που  έπεσαν  οι  μάσκες της  βρωμερής  αριστερής  προπαγάνδας  να πάψει  πιά  να δηλητηριάζεται η Ελληνική  Ιστορία με  τα  εμέσματα   της νεοσταλινικής παραπληροφόρησης   και   να   καταρριφθεί   και   ο   μύθος   περί   τους   νεκρούς  του Πολυτεχνείου, από την "ωρίμανση" που υπέστη πλέον ο λαός.

   Κατωτέρω δημοσιεύω και την σελίδα των... χιλιάδων νεκρών, κατά την αμερόληπτη έρευνα του Πρυτάνεως Κωνοφάγου, ο οποίος -ειρήσθω εν παρόδω- δεν ήταν δεξιός."

 

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

1)   1. Διομήδης Ιωάννου ΚΟΜΝΗΝΟΣ. Ετών 17 μαθητής. Σκοτώθηκε έξω από το Πολυτεχνείο στις 16/11, ώρα 22.15΄.

2)  2.  Βασίλειος Παναγιώτου ΦΑΜΕΛΛΟΣ. Ετών 26. Σκοτώθηκε κοντά στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξεως την 16/11 από σφαίρα.

3)   3. Τόριλ ΕΝΓΚΕΛΕΝΤ. Σπουδάστρια Νορβηγίδα. Σκοτώθηκε στην Πλατεία Αιγύπτου την 16/11, ώρα 23.30΄.

4)   4. Γεώργιος Ανδρέου ΣΑΜΟΥΡΗΣ. Ετών 22, σπουδαστής. Σκοτώθηκε τα μεσάνυχτα στις 16/11 σε άγνωστο σημείο. 

5)   5. Αλέξανδρος Ευστρατίου ΣΠΑΡΤΙΔΗΣ. Ετών 16, μαθητής. Σκοτώθηκε στην οδό Κότσικα την 17/11, στις 10.30΄.

6)    6. Μάρκος Δημητρίου ΚΑΡΑΜΑΝΗΣ. Ετών 23. Σκοτώθηκε σε πολυκατοικία της Πατησίων στις 17/11, στις 10.30΄.

7)   7. Βασίλειος ΚΑΡΑΚΑΣ. Ετών 43. Σκοτώθηκε στην Πλατεία Αιγύπτου από σφαίρα στις 17/11 και ώρα 12.30΄.

 8. Βασιλική Φωτίου ΜΠΕΚΙΑΡΗ. Ετών 17. Σκοτώθηκε ενώ βρισκόταν στην ταράτσα στο σπίτι της στις 17/11 και ώρα 12.30΄.

9)  9. Δημήτριος Θεοδ. ΘΕΟΔΩΡΑΣ. Ετών 6. Σκοτώθηκε σε οδό του Ζωγράφου στις 17/11 ώρα 13.30΄ από στρατιώτες που βρίσκονταν μπροστά στο ναό του Αγίου Θεράποντος.

10 10. Γεώργιος Αλεξάνδρου ΓΕΡΙΤΣΙΔΗΣ. Ετών 48. Εφοριακός υπάλληλος. Σκοτώθηκε ενώ βρισκόταν σε υπηρεσία στα Νέα Λιόσια στις 17/11, ώρα12.45΄ από αδέσποτη σφαίρα άρματος.

11  11. Νικόλαος Πέτρου ΜΑΡΚΟΥΛΗΣ. Ετών 25. Σκοτώθηκε στην Πλατεία Βάθης στις 17/11 και ώρα 11 από άρμα.

12 12. Στυλιανός Αγαμ. ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗΣ. Ετών 19. Εργάτης. Τραυματίστηκε θανάσιμα μπροστά στον κινηματογράφο «Ελληνίς» την 17/11 και ώρα 10.00΄ από σφαίρα άρματος.

13 13. Ανδρέας Στεργίου ΚΟΥΜΠΟΣ. Ετών 63. Τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε στην οδό Καποδιστρίου στις 19/11 και ώρα 11.00΄ από σφαίρα άρματος.

14  14. Μιχαήλ Δημητρίου ΜΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ. Ετών 20. Σκοτώθηκε Πατησίων και Στουρνάρα στις 18/11 και ώρα 13.30΄ από σφαίρα πυροβόλου όπλου στο κεφάλι.

15  15. Κυριάκος Δημητρίου ΠΑΝΤΕΛΕΑΚΗΣ. Ετών 45. Δικηγόρος. Τραυματίστηκε κι ύστερα πέθανε από σφαίρα άρματος στην οδό Γλάδστωνος την 18/11 και ώρα 12.40΄.

16  16. Σπύρος ΚΟΝΤΟΜΝΑΡΗΣ. Δικηγόρος. Πέθανε από τα αέρια που έριχνε η αστυνομία στις 16/11.

17  17. Αικατερίνη ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ. Ετών 75. Τραυματίστηκε σοβαρά και αργότερα πέθανε από αδέσποτο βλήμα άρματος στις 17/11 και ώρα 11.00΄.

18  18. Δημήτριος ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ. Ετών 60, ιδιωτικός υπάλληλος. Πέθανε από συγκοπή καρδίας λόγω αερίων.

 

 

 

 

17η Νοεμβρίου...

 Να δώ τον Κασσελάκη με τον Τάιλερ -με υψωμένες γροθιές- να φωνάζουν, μπροστά στην Αμερικανική Πρεσβεία: "Αμερικανοί φονιάδες των λαών", κι ας πεθάνω επί τόπου!

Μόλις ξέμπλεξα με τον covid, πλάκωσαν ο Κασσελάκης, η... Γκμόχ, η "Όξυνη" κι ο... Ναύαρχος!

Δυστυχώς, τα βάσανα των ανθρώπων δεν έχουν τέλος!

Διεύρυνση... έδρ

 

Ο "μπιχλιμπιδωτός" και ροζ σύντροφος Πρόεδρος ζητεί από τους "ομπρελίστες" να του παραδώσουν την... "έδρα" τους! Προφανώς δεν του φτάνει η δική του και γουστάρει..."διεύρυνση"! Προβλέπω πολλή δουλειά γιά τον... Τάιλερ....

«Ένα αλαλούμ που το έλεγαν… συνέδριο»!

Στην Κεντρική Επιτροπή του Σύριζα… Προοδευτική-Συμμαχία -κυρίαρχη η πρόοδος- που «μαζώχτηκε» το περασμένο Σαββατοκύριακο γιά να μαλλιοτραβηχτεί επίσημα και πολιτισμένα, (Όταν οι Νεάντερνταλ συνάντησαν τους Κρο Μανιόν), από το ευπρεπές συντροφικό «μάλε-βράσε», πλην της εξόδου από κόμμα και αίθουσα των… «ομπρελίστας», εξήχθησαν και κάποια άλλα, σαφή συμπεράσματα, σχετικά με διάφορα σοβαρά και ζέοντα θέματα της καθημερινότητος. Όπως:

-Γιά την κλιματική αναδιανομή των εμφιλοχωρήσεων.

-Γιά την προσαρμοστική ιδεολογία δευτερολογίας και την ενδοσκοπική αναθεώρηση της συγκριτικής μεθοδολογίας.

-Γιά την κομματική ανασυγκρότηση της συγκολλητικής διαδικασίας συμπόρευσης και κοινωνικών αναπροσαρμογών.

-Γιά την μαζική μεταπολιτισμική απεμπόληση τυχαίας αντιπαραβατικότητος και επιλεκτική διαφωτιστική ενασχόληση στους χώρους δουλειάς.

-Γιά την ενσυναίσθηση του θυμικού των διαδηλώσεων ενάντια στις φασιστικές φράξιες της καπιταλιστικής αντίδρασης στο ιδεολογικό υπόβαθρο της αγωνιστικής οργανωτικής αντιφασιστικής επιχειρηματολογίας.

Επειδή, στο μεταξύ, επήλθαν τα μεσάνυχτα και οι σύνεδροι… νύσταξαν, συμφωνήθηκε η συνεδρίαση να αναβληθεί και συνεχιστεί… εν ευθέτω χρόνω, με την αντιμετώπιση και επεξεργασία των υπολοίπων θεμάτων!