Οι μεγάλες εορταστικές περίοδοι –Χριστούγεννα, Πάσχα- ανέκαθεν με μελαγχολούσαν, χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί. Γι΄ αυτό και οι ταξιδιωτικές μου ενασχολήσεις φρόντιζαν να με απαλλάξουν, στέλνοντάς με… κάπου στον Κόσμο, σαν επί κεφαλής ελληνικών γκρουπς.
Στην παρούσα χριστουγεννιάτικη περίοδο, η μοναξιά φρόντισε να επαυξήσει την μελαγχολία. Έτσι -ως καταφυγή- διάλεξα την ανάγνωση της τελευταίας βιογραφίας της παμμεγίστης αοιδού, της πρώτης, μέχρι σήμερα, ολόκληρου του Κόσμου.
Την πρωτογνώρισα -σαν φωνή εννοείται- το βράδυ της 5ης Αυγούστου από το μικρό τρανζιστοράκι του θείου Σταύρου -αδελφού της μητέρας- βολτάροντας στον κεντρικό δρόμο της Νέας Ερυθραίας όπου παραθερίζαμε κάθε καλοκαίρι.
Νομίζω ήταν Δευτέρα, λίγες ημέρες πριν σκοτωθεί ο πατέρας -ανεβαίνοντας με τη μοτοσυκλέτα του, στην ανηφόρα του Αμαρουσίου, όπου μισοκοιμισμένος χτύπησε με το κεφάλι ένα δέντρο του πεζοδρομίου σπάζοντάς τα... αμφότερα. Ήταν η εποχή που με ανάγκασε να μεταπηδήσω μονομιάς από την ανέμελη παιδική ηλικία στην απότομη ωρίμανση.
Τότε, σε μια Ν. Ερυθραία που όλοι οι δρόμοι της ήσαν χωματόδρομοι και μη ονοματισμένοι ακόμη, αλλά απλώς αριθμημένοι - Οδός 1, Οδός 2, κ.λπ.- ο μόνος ασφαλτοστρωμένος κεντρικός δρόμος, (σήμερα οδός Ελ. Βενιζέλου), ήταν την ημέρα ο εμπορικός και τα βράδια φιλοξενούσε το «νυφοπάζαρο» του προαστίου. Εκεί, σουλατσάροντας , πάνω –κάτω, πρωτάκουσα την Κάλλας στη συναυλία της στο Ηρώδειο. Γαλουχημένος με Κούλα Νικολαϊδου, Νίκο Γούναρη, Σοφία Βέμπο και Φώτη Πολυμέρη, άντε να καταλάβω τα «τσιρίγματα» της Κάλλας στον Τροβατόρε του Βέρντι! Όμως κάτι μέσα μου με τράβηξε στο πόσα μπορούσε ν΄ αποδώσει μια ανθρώπινη φωνή και μέχρι πού έφθαναν οι δυνατότητές της. Η συνέχεια αδιάφορη ως προς το θέμα μας.
Διαβάζοντας περίπου το 1/3 του εξαίρετου βιβλίου του κ. Μιχ. Δημητρίου, έχω αρχίσει ν΄ αποκρυπτογραφώ αρκετά για την πολυτάραχη -πολύ παρεξηγημένη και διαστρεβλωμένη- ζωή της Ντίβας Μαρίας.
Μόλις ολοκληρώσω την ανάγνωση, θα επανέλθω σφαιρικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου