Παίζοντας «εν ου παικτοίς». Τέχνη και… «Τέγνη»!

Νεαρά «καλλιτέχνις», προφανώς άφρων, στα πλαίσια της ανεξαρτησίας της τέχνης μπέρδεψε πάλι -γεγονός συχνότατο- την έννοια «ελευθερία» με αυτή της «ελευθεριότητος», θέλοντας να ταράξει λιμνάζοντα ύδατα, σε σχέση με την κακοποίηση των γυναικών.

Έτσι, σε μία έκθεση τέχνης στο ελληνικό προξενείο της Ν. Υόρκης, ανήρτησε ως… «έργο τέχνης» μία ασεβή καρικατούρα της ελληνικής σημαίας, ανάβοντας το φυτίλι μιάς ακόμη αψιμαχίας μεταξύ «εθναμυντόρων» και… «προοδευτικούριων», ένθεν κακείθεν.

Προσωπικά, θεωρώ πως άπαντες είναι … λάθος στην επιχειρηματολογία τους, καθώς καμμία πλευρά δεν την στοιχειοθετεί σωστά και δεν την τεκμηριώνει επακριβώς, στοχεύοντας στην πολιτική -και μόνον- αντιπαλότητα.

Φρονώ πως -πάνω και πέραν πολιτικών φρονημάτων- τα εθνικά και θρησκευτικά σύμβολα ενός λαού θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερη προσοχή, σεβασμό κι ευαισθησία. Και στη Ζωή και στην Τέχνη.

Θυμίζω, λίγα χρόνια πριν, πως σε μία γκαλερί στο Γκάζι εξετέθη ζωγραφικός πίνακας που απεικόνιζε έναν τύπο να αυνανίζεται και εκσπερματίζει στο πρόσωπο εικόνας του Ιησού Χριστού! Θυμάμαι ακόμη πως -και τότε- οι προοδευτικούριοι της ντόπιας αριστερίλας είχαν ξεσπαθώσει υπέρ της… ελευθερίας της «Τέγνης», όταν το ανοσιούργημα κατέβηκε κακήν κακώς, μετά την σχετική αγανάκτηση που προκάλεσε. Κάτι ανάλογο είχαμε και τώρα.

Άλλο η ακριβής χρήσις ενός τέτοιου συμβόλου -έστω και καθ΄υπερβολήν- γιά οιανδήποτε σκοπιμότητα και άλλο η παραποίησις και διακωμώδησίς του.