Έχω μία πολύ καλή φίλη,

  ...περίπου της γενιάς μου και… "νεότευκτη", δυστυχώς!

Είχα την τύχη να μου εμπιστευτεί ένα μάτσο από μικρά, χαρακτηριστικά της κείμενα, που -όπως φαντάζομαι- κατεβάζει η γκλάβα της στις ώρες της μοναξιάς της.

Πιό κοφτερό μυαλό και πιό δηλητηριώδες -ενίοτε μαύρο, ενίοτε πικρό, πάντα αυτοσαρκαστικό- χιούμορ δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει ποτέ. Και λακωνικό, γιά να γίνεται αντιληπτό άμεσα.

Δεν φανερώνω το όνομά της. Ξέρω πως δεν θα το ήθελε, σεμνυνόμενη. Μόνο αντιγράφω ένα μικρό δείγμα των πνευματικών της δυνατοτήτων.

« Γυρίζω από την Πάτμο.

Ξεροψημένη, ξεροψημένη από τον ήλιο.

Γυμνασμένη από πολύωρο κολύμπι. Με το μακουδάκι μου, το μπλουτζινάκι μου, τα πεδιλάκια μου. Μές την καλή χαρά!

Και μπαίνω στο λεωφορείο της «Ολυμπιακής» και αμέσως -επαναλαμβάνω αμέσως- δύο νέα παιδιά, μόλις με είδανε, πεταχτήκανε επάνω σαν τις σούστες γιά να μου δώσουν θέση να καθίσω.

Disaster!!

Μα καλά, τα σημερινά νέα παιδιά δεν έχουν ίχνος ευγένειας, ίχνος σεβασμού;

Τί να πω, τί να πω… Μαράθηκα…»