Βασικόν «ίδιον» των ανθρώπων ο χαρακτήρας. «Χτισμένος» και διαμορφωμένος από πολλά στοιχεία, έμφυτα ή επίκτητα, καθορίζουν την επίγεια διαδρομή και συμπεριφορά τους. Διαβαθμισμένα σε ποικίλη αναλογία συναισθημάτων, αισθημάτων κι ενστίκτων, ρυθμίζουν επιλογές, ανοχές, αντοχές και ενέργειες. Κάτω από ομπρέλα που λέγεται: «συνείδηση», η οποία «χρωματίζεται» ανάλογα από την ελαστικότητά της στους θεσπισμένους νομικούς, ανθρώπινους και ηθικούς -θείους και υπερανθρώπινους- κανόνες.
Οι πιό πολλοί λειτουργούν με βάση τις επιθυμίες, το «εγώ», το ένστικτο και το -συνήθως αμφιλεγόμενο- συμφέρον. Υλικό, αλλά και -κυρίως- την ματαιοδοξία ενός imperium, που ικανοποιεί καταπλακωμένα ψυχικά απωθημένα. Άλλοτε -σπανίως- με αγαθά αλτρουιστικά κίνητρα προσφοράς και άλλοτε -συνηθέστατα- με συμπλεγματικές ρεβανσιστικές επιδιώξεις αναγνωρίσεως μιάς υπαρκτής ασημαντότητος που ιδιοερμηνεύεται ως παραγνωρισμένη μεγάλη αξία!
Συνηθέστατα -γιά να μην πω πάντα- βασικό απουσιάζον στοιχείο, οσάκις το ένστικτο επικρατεί άκριτα της λογικής, είναι το ηθικό έρμα και η πλεονάζουσα επιπολαιότητα. Ένας συνδυασμός που προδίδει πλήρη απουσία «αυτοσεβασμού» και «αξιοπρέπειας» και επιτρέπει την απόλυτη κυριαρχία του ενστίκτου. Κάτι που οδηγεί στο άγος παντοίας αμαρτίας και ατιμίας, στα πλαίσια μιάς «ελευθερίας» η οποία, όμως, παραγνωρισμένη εισχωρεί βαθύτατα στον χώρο της… «ελευθεριότητος», με τον δημιουργούμενο ηθικό σπίλο να χάνει τις διαστάσεις του, να γίνεται δυσδιάκριτος σαν φονικός ιός και να διυλίζεται σε εφήμερες ανάρμοστες απολαύσεις και ικανοποιήσεις. Βορά της -δήθεν- «ελεύθερης επιλογής» και αυτοδιάθεσης, χωρίς ηθικές διαστάσεις και όρια.
Στην παρούσα συριζαρέικη κατάσταση, με την αναμενόμενη ηφαιστειακή έκρηξη των εγκλεισμένων στα έγκατα του κόμματος ιδιοτελειών, διάφοροι μικροί και ασήμαντοι άνθρωποι θυσιάζουν κάθε ιδεολογική δεοντολογία, κάθε ηθική και κάθε συνεπή συμπεριφορά, οι οποίες πηγαίνουν… περίπατο. Άμετρη εξουσιολαγνεία, καιροσκοπικές ιδιοτελείς και προσωπικές επιδιώξεις προβάλλονται πάνω στο ημιθανές σαρκίο ενός παρηκμασμένου πολιτικού μορφώματος το οποίον φούσκωσε ευκαιριακά, διέγραψε την -αναμενόμενη από πολλούς- τροχιά του και τώρα φθάνει μοιραία στη δύση του. Με τους «κληρονόμους» να διαγκωνίζονται γιά τη μοιρασιά των… εναπομενόντων «ιματίων» του.
Τα ποντίκια, όταν μυρίσουν ναυάγιο, σπεύδουν να εγκαταλείψουν το πλοίο γιά να σώσουν το τομάρι τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου