"Η δυστυχισμένη"

 Πάμπλο Νερούντα

Ανέκαθεν πίστευα πως η Ποίηση -και η Λογοτεχνία γενικότερα- δεν αποδίδονται σωστά, κατά την βούληση του δημιουργού, παρά μόνον στη γλώσσα του. Όσο και αν προσπαθήσει ένας χαρισματικός μεταφραστής, το «άρωμα» του πνεύματος είναι αδύνατον να αποδοθεί στο 100%. Το μέτρο και η ρίμα είναι αδύνατον να συντονιστούν σε διαφορετικές γλώσσες. Στον πεζό λόγο, το πρόβλημα ελαχιστοποιείται αρκετά, εν αντιθέσει με τον ποιητικό. Η… «παρτίδα» σώζεται αρκετά αν η μετάφραση είναι επιτυχής.

Ο Πάμπλο Νερούντα, εθνικός ποιητής της Χιλής, κάτι σαν τους δικούς μας Διονύσιο Σολομό και Κωστή Παλαμά, είναι τεραστίου διαμετρήματος ποιητής και τυχεροί όσοι ομιλούν ισπανικά και μπορούν να απολαύσουν το έργο του.

Στο ποίημά του «Η δυστυχισμένη», μεταφρασμένο, μάλλον, κι αυτό από την μεγάλη μας Δανάη (Στρατηγοπούλου), παρ΄ όλο το μικρό… «στραπατσάρισμα» εκ της μεταφράσεως, η καρτερία, η σταθερότητα, η πίστη και η επιμονή, κατά το «ξετύλιγμα» του χρόνου, είναι εμφανείς και –κυρίως- ο στωικός σπαραγμός γιά το ανεκπλήρωτο όνειρο.

Το παραθέτω αυτούσια μεταφρασμένο, ως νεφελώδες συστατικό έμπνευσης της δικής μου... "Δυστυχισμένης", ανακατεμένο με το δράμα που παίζεται στην Ουκρανία και το μόνιμο εσωτερικό πολιτικό μας χάλι.

Η δυστυχισμένη

Την άφησα στην πόρτα να περιμένει

Και έφυγα για να μην ξαναγυρίσω

Δεν ήξερε πως δεν θα ξαναγύριζα.

Πέρασε ένας σκύλος, πέρασε μιά καλόγρια.

Πέρασε μιά βδομάδα κι ένας χρόνος.

Οι βροχές έσβησαν τα βήματά μου

και χορτάριασαν περισσότερο οι δρόμοι.

Και το ΄να πίσω απ΄ τ΄ άλλο, σαν λιθάρια,

σαν βραδυκίνητα λιθάρια τα χρόνια,

πέσανε πάνω στην κεφαλή της.

Τότε ήρθε ο πόλεμος.

Ήρθε σα ματωμένο ηφαίστειο.

Πέθαναν τα παιδιά, τα σπίτια

Και η γυναίκα εκείνη δεν πέθανε.

Πυρπολήθηκε όλη η πεδιάδα.

Οι γλυκόλαλοι κίτρινοι θεοί,

Που εδώ και χίλια χρόνια στοχάζονται.

Βρέθηκαν έξω απ΄ τον ναό κομματιασμένοι,

Δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν τ΄ όνειρο.

Τα δροσερά σπίτια και η βεράντα

που κοιμήθηκα σε μια άμαξα.

Τα ροδόχρωμα φυτά, τα φύλλα

σε σχήμα γιγάντιων χεριών

Όλα γίναν κάπνα και κουρνιαχτός.

Εκεί που ήταν η πολιτεία

απόμειναν στάχτες.

Σιδερικά στρεβλά, νεκρά αγάλματα.

Με χαίτες της κολάσεως

κι ένα μαύρο στίγμα από αίμα.

Κι εκείνη η γυναίκα που περιμένει