«ΧΟΟΥΠ». Το «Διαμάντι της ελπίδας»

Το διαμάντι που γέννησε την πρόληψη πως τα διαμάντια φέρνουν δυστυχία και θάνατο!

Η τελευταία κάτοχος του "Χόουπ", κυρία Έβελυν Μακ Λήν. 

Η φήμη που συνοδεύει αυτό το θαυμάσιο είδος του σπάνιου «καθαρού… άνθρακα», το οποίον αποτελεί αγιάτρευτο πόθο της γυναικείας -και όχι μόνο- φιλαρέσκειας και ματαιοδοξίας, δημιουργήθηκε από την ιστορική διαδρομή του πιό διάσημου διαμαντιού του κόσμου. Του καταραμένου «Γαλάζιου Διαμαντιού», που -τελικά- απεκλήθη, με το όνομα «Hope», δηλαδή «Ελπίδα», (όνομα δοσμένο κατ΄αναλογίαν του… «ξύδι=γλυκάδι»).

Αυτό, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα και πιό εντυπωσιακά διαμάντια του κόσμου, αλλά και από τα πλέον «γρουσούζικα» του είδους, καθώς το όνομά του έχει συνδεθεί με την αφάνταστη δυστυχία, ακόμη και θάνατο, όλων όσοι απετέλεσαν εκάστοτε κατόχοί του, μέσα στο πέρασμα των αιώνων.

Τελευταία γνωστή -σε εμένα- ιδιοκτήτρια του «καταραμένου διαμαντιού», το οποίο στο πέρασμα του χρόνου πέρασε αλληλοδιαδόχως από τα χέρια μεγάλων βασιλέων και διάσημων γυναικών, έγινε η Αμερικανίδα πολυεκατομμυριούχος Evelyn Walsh Mc Lean, κατά το έτος 1911, αλλά με τεράστιο «φόρο κατάρας». Ένα βαρύ τίμημα μιάς βαριάς κατάρας που πλήρωσε η ίδια και η οικογένειά της.

Η ιστορία του «Γαλάζιου Διαμαντιού» ( «Διαμάντι της Ελπίδας» όπως αποκλήθηκε, γιά να ξορκιστεί η κατάρα που έφερνε μαζί του, καθώς όλοι οι κάτοχοί του πήγαιναν… «γυρεύοντας»!), ξεκίνησε το 1668, κατά την εποχή της βασιλείας του Λουδοβίκου του 14ου της Γαλλίας, του «Βασιλέα Ήλιου», όπως είναι γνωστός. («l΄Etat c΄ est Moi» και άλλα τέτοια αλαζονικά και υπερφίαλα…).

( Λουδοβίκος ΙΔ’ (05/09/1638 – 01/09/1715)

Κατά τα χρόνια της βασιλείας του, ένας Γάλλος έμπορος και εξερευνητής, ο Jean-Baptiste Tavernier είχε επισκεφτεί την Αυλή του Μεγάλου Μογγόλου Αυτοκράτορα, του Shah Jahan, (αυτού που κατασκεύασε το περίφημο μαυσωλείο Ταζ Μαχάλ, ως τελευταία κατοικία της πολυαγαπημένης του συζύγου Μουμτάζ Μαχάλ, που πέθανε στην τελευταία γέννα της), γενόμενος δεκτός με μεγάλες τιμές.

(Jean-Baptiste Tavernier (1605 – 1689)

Ο Shah Jahan, γοητευμένος από τις κολακείες του Γάλλου εμπόρου, του είχε επιδείξει πολύτιμους λίθους ανυπολόγιστης αξίας και του είχε προσφέρει έναν από αυτούς, μπροστά στον οποίο ο Jean-Baptiste Tavernier έμεινε έκθαμβος και εμβρόντητος!

(Shah Jahan (05/01/1592 – 22/01/1666)

-Αν σε θαμπώνει τούτο το πετράδι, τι θα έλεγες αν έβλεπες το τρανό “Γαλάζιο Διαμάντι”, που κοσμεί το είδωλο του θεού Βράχμα Σίτα στον περίφημο ναό του Παγκάν; του είπε ο Αυτοκράτορας.

Αμέσως, ο παμπόπνηρος Γάλλος έμπορος κατέστρωσε και εφήρμοσε ένα επιτυχημένο σχέδιο κλοπής αυτού του διαμαντιού.

Μόλις το «τσίμπησε», εγκατέλειψε την Αυλή του Μεγάλου Shah Jahan και επέστρεψε στην Ευρώπη με το κλοπιμαίο, το οποίο και πούλησε στον Βασιλιά Λουδοβίκο τον 14ο.

Από τότε ξεκινά και η ιστορία της κατάρας του “Γαλάζιου Διαμαντιού”, καθώς ο θεός των Ινδουιστών Βράχμα, από τον ναό του οποίου εκλάπη το κόσμημα, έστειλε την κατάρα που, στη συνέχεια, θα καταδίωκε όλους τους μετέπειτα κατόχους του, με πρώτον τον κλέφτη Jean-Baptiste Tavernier, ο οποίος στο επόμενο ταξίδι του στην Βεγγάλη, κατασπαράχθηκε από τίγρεις!

Αμέσως μετά, πήρε σειρά η περίφημη ερωμένη του Λουδοβίκου του 14ου, Madame de Montespan, η οποία πρωτοφόρεσε το διαμάντι, δώρο του Βασιλιά της Γαλλίας. Με το που το έβαλε στον λαιμό της, περιέπεσε στη δυσμένειά του, καθώς κυκλοφόρησε φήμη, την οποία πίστεψε ο Λουδοβίκος, ότι συνωμοτούσε για να τον ξεκάνει.

(Madame de Montespan (05/10/1640 – 27/05/1707)

Έτσι, το «Γαλάζιο Διαμάντι» ξαναγύρισε στο βασιλικό θησαυροφυλάκιο, από όπου, λίγα χρόνια αργότερα, ο Λουδοβίκος ο 14ος το πρόσφερε στον έμπιστο Υπουργό των Οικονομικών του, τον διαβόητο Nicolas Fouquet. Όμως κι ο Fouquet κατηγορήθηκε ότι καταχράστηκε δημόσιο πλούτο, φυλακίστηκε και πέθανε στην φυλακή.

(Nicolas Fouquet (27/01/1615 – 23/03/1680)

Εν συνεχεία, το καταραμένο «Γαλάζιο Διαμάντι» πέρασε στην κατοχή του Λουδοβίκου του 16ου, ο οποίος το χάρισε στη σύζυγό του Μαρία Αντουανέττα. Η συνέχεια αμφοτέρων είναι γνωστή. Επανάσταση, σύλληψη, γκιλοτίνα!

(Λουδοβίκος 16ος (23/08/1754 – 21/01/1793) – Μαρία Αντουανέττα (02/11/1755 – 16/10/1793)

Μαζί με όλα τα βασιλικά κοσμήματα το «Γαλάζιο διαμάντι» πέρασε στα χέρια του Δημοσίου και των Επαναστατών, υπό την εποπτεία της Συντακτικής Συνέλευσης και όπως ήταν φυσικό… μια μέρα χάθηκε μυστηριωδώς, για να επανεμφανιστεί μετά από χρόνια στο Άμστερνταμ και στην κατοχή ενός περίφημου Ολλανδού τεχνίτη διαμαντιών, ονόματι Wilhelm Fals, ο οποίος κατάφερε με κατάλληλη επεξεργασία να του προσδώσει ακόμα μεγαλύτερη λάμψη και αξία.

Η κατάρα, όμως, του θεού Βράχμα δεν έλεγε να εγκαταλείψει το περίφημο διαμάντι. Ο γιος του μεγάλου τεχνίτη από το Άμστερνταμ το έκλεψε από τον πατέρα του και το πούλησε σε ευτελή τιμή. Όταν τελικά τον συνέλαβαν, ο γιος αυτοκτόνησε, ενώ ο πατέρας του μαράζωσε και πτώχευσε.

Μετέπειτα, το “Γαλάζιο Διαμάντι” χάθηκε πάλι, ώσπου μετά αρκετά χρόνια, εμφανίστηκε στα χέρια κάποιου ασήμαντου ανθρωπάκου, του Francois Beaulieu, ως μόνο και αναξιοποίητο περιουσιακό στοιχείο, καθώς -αφ΄ενός- η μυθώδης αξία του και η φήμη, περί κατάρας, που το συνόδευε το έβγαζε εντελώς από την εμπορικλή διαπραγμάτευση και αγορά.

Τελικά, ο Beaulieu βρήκε έναν κοσμηματοπώλη στο Λονδίνο, ονόματι Eliason, ο οποίος το αγόρασε σε τιμή εξευτελιστική, ως προς την πραγματική του αξία. Όμως ο Beaulieu δεν πρόλαβε να χαρείο τα, έστω, λίγα τα χρήματα που εισέπραξε, γιατί… πέθανε! Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Το 1908, ξαναβρίσκουμε το καταραμένο «Γαλάζιο Διαμάντι» στην κατοχή κάποιου πρίγκιπα Ivan Kanitovski, ο οποίος το δώρισε στην ερωμένη του, την χορεύτρια Λαντούκ. Ο πρίγκιπας, όμως, σε μια σκηνή φοβερής ζηλοτυπίας, μετά την παράσταση, σκότωσε την όμορφη φίλη του, ενώ και ο ίδιος -λίγο καιρό μετά- δολοφονήθηκε από αντιπάλους του. Με προσπίπτουσα παραδοξότητα την αυτοκτονία του κοσμηματοπώλη, ο οποίος είχε μεσολαβήσει στην αγοραπωλησία του καταραμένου διαμαντιού.

Μετά κι αυτό το τριπλό δράμα, η καταραμένη πέτρα φαίνεται επέστρεψε στην Ανατολή.

Ένας Έλληνας κοσμηματοπώλης -λείπει ο Μάρτης απ΄ την Σαρακοστή- το πούλησε με τη σειρά του στον τελευταίο Τούρκο Σουλτάνο, τον Abdul Hamid. Αλλά, ο ατυχής συμπατριώτης κοσμηματοπώλης, βγαίνοντας από την πύλη των ανακτόρων και καθώς ετοιμαζόταν ν΄ ανέβει στην άμαξά του με το χρήμα στην τσέπη, προχώρησε με την άμαξα, κουβαλώντας μαζί του τα χρήματα που είχε εισπράξει, τα άλογα αφήνιασαν και ο έμπορος σκοτώθηκε.

(Ο Σουλτάνος Abdul Hamid (21/09/1842 – 10/02/1918)

Εν τέλει, το καταραμένο «Γαλάζιο Διαμάντι» κατέληξε -άγνωστο πώς- στην κατοχή του ζάμπλουτου ζεύγους Mc Lean, η ζωή των οποίων καταστράφηκε. Το μονάκριβο παιδί τους σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα με υπαίτιο την μητέρα με αποτέλεσμα το… διαζύγιο, μετά το οποίο το αναθεματισμένο κόσμημα παραμένει στην κατοχή της κυρίας Evelyn Walsh Mc Lean.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, αρκετοί… «τολμηροί» θέλησαν να το αποκτήσουν, πιστεύοντας στον εκφυλισμό της κατάρας -ή μη πιστεύοντας καθόλου σ΄ αυτήν- γιατί ως πολύτιμος λίθος παρέμενε πάντα ελκυστικός, μοναδικός, σπάνιος και συλλεκτικά αξιοζήλευτος.

Στο σημείο αυτό σταματούν οι προσωπικές μου γνώσεις επί του θέματος! Δηλαδή μέχρι τα μέσα, περίπου, του 20ου αιώνος.

Τελικά, σήμερα -άγνωστο πώς βρέθηκε εκεί- το καταραμένο διαμάντι, αρχικού βάρους 67 καρατίων και τελικού, μετά την κατεργασία του, 45, εκτίθεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Ινστιτούτου Smithsonian στην Ουάσινγκτον.