Απλά στοιχεία περί πληθωρισμού. Αίτια, αποτελέσματα και ρεαλιστική αντιμετώπιση.

Προσέξτε το πουλάκι στο δρόμο. Μοιάζει πελαγωμένο κι έρημο, έχοντας χάσει τη φωλιά του στα καμένα δέντρα! 

Η οικονομική αναμπουμπούλα που δημιούργησε η ανήθικη και ανίερη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία, απεκάλυψε τον καλά κρυμμένο κακό χαρακτήρα μιάς μερίδας -φευ, αρκετά μεγάλης- του λαού μας και μερικά από τα αρχέγονα αρνητικά στοιχεία DNA του, που ήσαν ήδη φανερά από αρχαιοτάτων χρόνων.

Γνωρίζω, αρκετά καλά, τα συστατικά του: Φθόνος, μίσος, ζήλεια, αγραμματοσύνη, αμορφωσιά, μεμψιμοιρία, μοχθηρία, σύμπλεγμα κατωτερότητος, διάφορα σύνδρομα (π.χ. «τουρκοκρατίας», «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», «εξοστρακισμός Αριστείδη γιατί βαρέθηκα την προσφώνηση… δίκαιος» και διάφορα άλλα τέτοια). Μόνη διαφορά με το τότε, η απογοητευτική διαπίστωση της νομοτελειακής εξέλιξης. Όχι μόνο δεν βελτιώθηκε κάτι από δαύτα, αλλά -δυστυχώς- το πέρασμα του χρόνου τα επιδείνωσε κατά φρικτό και αποχαυνωτικό τρόπο. Αιτία η σύγχρονη τεχνολογία και η βελτίωση -τρομάρα μας- του βιοτικού μας επιπέδου, (αραχτές φραπεδιές, μπουζούκια, εύκολος πλουτισμός, γρήγορα αυτοκίνητα, ερωτικός αμοραλισμός, αναρχοαυτονομία, αποχαυνωτικός νεοπλουτισμός αμφισβήτηση πάντων και μπόλικος… επιδοματικός μιθριδατικός σοσιαλισμός). Με τη ζωή να κυλά στην «αρχή της ήσσονος προσπαθείας», η οποία και κατάντησε κυρίαρχο και διαρκές κοινωνικό αίτημα-ίαμα, προς ικανοποίηση παντοίων -κατά το δοκούν εκάστου- απαιτήσεων. Με εμμονικούς αρνητές κήνσορες διάφορους άσχετους κι επικίνδυνους πολιτικούς ηγετίσκους -από Τσιπραίους και ΓιάΝηδες μέχρι Βελόπουλους και Κασιδιάρηδες- να βυσσοδομούν στην… κασίδα μας.

Τρανή απόδειξη αυτής της εθνικής μας κατάπτωσης η παρακολούθηση -οιουδήποτε και γιά μία μόνο φορά- τηλεπαιχνιδιού… γνώσεων, καθώς και του επιπέδου της πολιτικής αντιπαράθεσης: «Μητσοτάκη γα…σαι», «παλινόρθωση… μοναρχίας από την... πίσω(!!!) πόρτα», «ο λαός πεθαίνει της πείνας», (αλλά με πρωτοφανή πολυήμερη εορταστική έξοδο) και λοιπά τέτοια. Θλίψη και απογοήτευση!!!

Όμως ας επιστρέψουμε στο θέμα μας. Πληθωρισμός είναι η συνεχής, ομαδική και ραγδαία αύξηση της τιμής καταναλωτικών αγαθών και προσφερομένων υπηρεσιών. Αποτέλεσμα, η δραματική μείωση της αγοραστικής δυνατότητος των πολιτών, χωρίς όριο και τερματισμός η απόλυτη ανέχεια, η πείνα, η σωματική εξαθλίωση, η πνευματική αποβλάκωση και η ηθική εξαχρείωση του λαού. Οι παλαιότεροι ας θυμηθούν -και οι νεότεροι ας φροντίσουν να μάθουν- τί συνέβαινε στα χρόνια της Κατοχής, (1941 – 1945), όπου ένα «αυγό» κόστιζε, σήμερα, 3 δισεκατομμύρια δραχμές και, μεθαύριο, 5 τρισεκατομμύρια!

Ένας μικρού μεγέθους πληθωρισμός θεωρείται φυσιολογικό αποτέλεσμα της ανόδου του βιοτικού επιπέδου ενός λαού και της ζήτησης που προκαλεί το «άπλωμα» -όλο και μεγαλύτερου μέρους του- σε αγαθά πέραν της κάλυψης των βασικών αναγκών. Π.χ. εξοχικά, δεύτερα αυτοκίνητα, ταξίδια αναψυχής, υπερβολικά τραπεζικά «ταδε-δάνεια», κ.λπ.

Όμως βασική αιτία μιάς εκτίναξης πληθωρισμού είναι η απότομη μεταβολή στις συνθήκες παραγωγής πρώτων υλών και ενέργειας, γεγονός που επενεργεί σε ολόκληρη την αλυσίδα παραγωγής και διακίνησης προϊόντων -είτε πρωτογενών, είτε παραγώγων μεταποίησης και επεξεργασίας- από κάποια αιφνίδια συγκυρία που προκαλεί είτε έλλειψη προσφοράς, είτε κατακόρυφη αύξηση ζήτησης, είτε και τα δύο ταυτόχρονα. Π.χ… πόλεμος, πανδημία, βιβλική καταστροφή. (Εν προκειμένω, πετύχαμε το… νταμπλ των δύο πρώτων)!

Αμυντικό ζητούμενο κάθε κυβέρνησης, πληττόμενης από έντονο πληθωρισμό χώρας, η σταθεροποίηση, πρώτα, και εν συνεχεία η αποκλιμάκωσή του. Και τούτο δεν επιτυγχάνεται με την αφειδή προσφορά χρήματος και την μονομερή αύξηση μισθών, γιά λόγους αποκατάστασης -δήθεν- της απώλειας εισοδήματος, γιατί έτσι ο πληθωρισμός γίνεται αδηφάγος, ανατροφοδοτείται και αναπαράγεται συνεχώς και… φοβερότερος, μέσα σ΄ ένα μαύρο φαύλο κύκλο απελπισίας και συνεχών ανατιμήσεων.

Όλο αυτό το καταστροφικό γαϊτανάκι αποτελεί «βούτυρο στο ψωμί» κάθε λαϊκιστικής και ανεύθυνης αντιπολίτευσης, η οποία ποντάρει στο φύλλο της αγανάκτησης που τυφλώνει τον λαό, γιγαντώνει την οργή του, θολώνει την κρίση του και στρεβλώνει τις αποφάσεις του.

Στην σημερινή εποχή της ελεύθερης αγοράς και ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων, αγαθών και υπηρεσιών, κοινώς «παγκοσμιοποίησης», ο πληθωρισμός διακρίνεται σε «παραγόμενο» και «εισαγόμενο».

Υπεραπλουστεύοντας, και γιά πλατύτερη κατανόηση, ο καλύτερος τρόπος πάταξης του πληθωρισμού σε μία χώρα που τον παράγει και τον εξάγει, είναι η κυβέρνησή της να ασκήσει περιοριστική δημοσιονομική, νομισματική και εισοδηματική πολιτική. Εάν έχουμε να κάνουμε με μία κρίση πληθωρισμού κόστους, τότε η λύση είναι η αντιμετώπιση εκείνων των προβλημάτων που αυξάνουν το κόστος παραγωγής. Με θετικά μέτρα που θα μπορούσαν να συμβάλουν σ΄ αυτό την μείωση των φόρων, την μείωση των δασμών, τα μέτρα ενίσχυσης του ανταγωνισμού, τα μέτρα βελτίωσης της παραγωγικότητας της εργασίας, την συγκράτηση των μισθών, τον περιορισμό των επιδομάτων, κλπ.

Στην περίπτωση εισαγωγής του πληθωρισμού, προσφορότερη αντίδραση είναι ο περιορισμός της ζήτησης των εισαγομένων προϊόντων και υπηρεσιών, ασκώντας περιοριστική οικονομική πολιτική. Π.χ. δασμοί, περιορισμοί εισαγωγών, ενίσχυση με κίνητρα της εγχώριας παραγωγή αντίστοιχων αγαθών, κ.λπ. Εννοείται, όμως, πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύσει γιά χώρες εντεταγμένες σε κοινές οικονομικές ομάδες, π.χ. Ευρωπαϊκή Ένωση. (Ουδέν καλόν αμιγές κακού).

Οπότε, και σε κάθε περίπτωση, οπλιστείτε με υπομονή και κουράγιο. Σφίξτε το ζωνάρι σας και προσαρμόσετε τα έξοδά σας στον απολύτως απαραίτητο βαθμό, ώσπου να τελειώσει ο πόλεμος, η ζωή να ξαναβρεί την φυσιολογική της ροή και ο Κόσμος να ανασυγκροτηθεί μαθαίνοντας από τα λάθη και τα πάθη του -αν και εφ΄ όσον βάλει μυαλό. Στο μεταξύ, κλείστε τ΄ αυτιά σας στις Σειρήνες του λαϊκισμού και τις μαλαγανιές των διαφόρων Πινόκιο με τις έωλες κι απατηλές ψευδοϋποσχέσεις, προκειμένου να μην απογοητευτείτε ξανά, από μιά νέα και υπερβέβαιη ανώμαλη προσγείωση. Τα «λεφτόδεντρα» δεν υπάρχουν πιά. Μαράθηκαν όλα και τα διάφορα δελεαστικά και παραπλανητικά χαζοευφυολογήματα δεν θα τα κάνουν ν΄ ανθήσουν πάλι.

Το «άρρωστο» ρούβλι, ο πονηρός Πούτιν και η εξήγηση της νέας πραγματικότητος.

 

Ας πάρουμε το ζήτημα από την αρχή. Το νόμισμα της κάθε χώρας αποτελεί τον καθρέφτη της Οικονομίας της. Έτσι χώρες με ισχυρή Οικονομία έχουν ισχυρά νομίσματα και αντιστρόφως.

Αυτή η ισχύς εκφράζεται σε ηυξημένη ζήτησή τους προκειμένου -αυτά τα ισχυρά νομίσματα- να συνιστούν ασφαλή συναλλαγματικά αποθέματα γιά τους κατόχους τους.

Επόμενον τέτοιας ζητήσεως είναι η αύξηση της συναλλακτικής αξίας των ισχυρών νομισμάτων στα διάφορα Χρηματιστήρια Αξιών. Οπότε, και χάριν παραδείγματος, όσο θα ανατιμάται -λόγω ζητήσεως- το ρωσικό ρούβλι, τόσο θα χρειάζονται όλο και περισσότερα δολάρια, ευρώ, πάουντς, φορίνια και διάφορα άλλα νομίσματα, προκειμένου να αποκτηθεί το κάθε ποσό ρουβλίων, σε σχέση με την παρελθούσα χαμηλή ισοτιμία του!

Ήδη, προ του πολέμου με την Ουκρανία και κατά την διάρκειά του, το ρούβλι «τράβαγε την κατηφόρα», λόγω ραγδαίας εξασθενήσεως της ρωσικής Οικονομίας, γεγονός απολύτως φυσικό γιά κάθε χώρα που εμπλέκεται σε πόλεμο και καλείται να εξυπηρετήσει τις τεράστιες δαπάνες του, με ταυτόχρονη υποχώρηση των εσόδων της, ένεκα μειώσεως του εξωτερικού της εμπορίου.

Σήμερα, μόνες πηγές εσόδων γιά τη Ρωσία απέμειναν το πετρέλαιο και -κυρίως- το φυσικό αέριο. Βάσει των υπαρχουσών συμφωνιών η πληρωμή τους γίνεται με δολάρια και ευρώ. Συγκεκριμένα και σταθερά ποσά. Αν όμως -όπως μονομερώς αποφασίζει ο δικτάτορας Πούτιν- γιά την πληρωμή τους απαιτηθούν… ρούβλια, η αναγκαία ζήτηση τεραστίων ποσών -δισεκατομμύρια δολάρια, ευρώ, κ.λπ.- τέτοιου νομίσματος, θα εκτοξεύσει την ισοτιμία του στα ουράνια! Οπότε γιά την προμήθειά τους θα καταβληθούν πολύ περισσότερα ξένα νομίσματα από όσα πριν! Κερδισμένοι ο… Πούτιν και ο άδικος πόλεμος.

Γιά σκεφθείτε το σ΄ αυτή τη βάση!

"Lacrimae rerum"

Όσο πλησιάζει η ώρα του απολογισμού και του "ξεκαθαρίσματος" των λογαριασμών με τον Δημιουργό, τόσο η μνήμη τρέχει, αναπολεί και "τακτοποιεί" τις εμπειρίες και τα βιώματα της επίγειας προσωρινότητος.

Με πολλή νοσταλγία, πολλή ευγνωμοσύνη γιά την Θεία καταξίωση και την απλόχερη -ευδιάκριτη και, ίσως, μεροληπτική- προσφορά Της, αλλά και με πολλή -δύσκολα αποκρυπτόμενη- θλίψη και μελαγχολία γιά το λυτρωτικό "αραξοβόλι", που αρχίζει να διαφαίνεται καθαρά στον κοντινό ορίζοντα.

«ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΡΑΒΙ………»

- Σπέρνει νιφάδες κάτασπρες, ο γκρίζος ουρανός,

σαν εκκρεμές ξεκούρντιστο παλινδρομεί η καρέκλα,

παλιά, βιεννέζα, ψάθινη κι ο γέρος καθιστός

αναπολεί και μπλέκεται στης θύμησης τα πέπλα.

- Στο παραθύρι του σιμά, κοιτάζοντας τη φύση,

η σκέψη φεύγει ελεύθερη και τρέχει και πετά

σ’ όλα όσα έζησε έντονα κι όσα ’θελε να ζήσει.

ταξίδια, πάθη, έρωτες στα χρόνια τα μεστά.

- Τις εμπειρίες που, κανείς, άνθρωπος μετρημένος

δεν μπόρεσε να φανταστεί ότι μπορεί να νοιώσει,

με το κρασί των δυνατών, μονίμως, μεθυσμένος

τ’ άκρα της γης, τις εσχατιές, κατάφερε να ενώσει.

- Πλάνεψε και πλανεύτηκε απ’ τη μικρή γοργόνα

στην άκρη κάποιου λιμανιού, τί ματαιοδοξία!

κι άφησε μια ζεστή φωλιά, την πετροχελιδόνα.

Μι’ αγάπη σκόρπισε, βορά, στη λήθη κι απαξία.

- Στο χωνευτήρι της ζωής, αλέθοντας τα χρόνια

της ουτοπίας εραστής, εξ απαλών ονύχων,

μήτε που το κατάλαβε πως φτάσανε τα χιόνια

κι η νιότη πως ξεθώριασε, καμπάνα δίχως ήχον.

- Στις θάλασσες του Αdaman, σαν μπλε μαργαριτάρι,

το Phuket το μαγευτικό, ξένοιαστο κολυμπάει,

στην πορφυρένια δύση του μιά ζόγκα όλο χάρη,

αγέρωχη, στην πυρκαγιά του ορίζοντα γλιστράει.

- Στο ανακάτεμα του νου, ανέβαινε στο Bromo,

ένα ροδόστικτο πρωί, καβάλα σ’ ένα πόνυ,

τοπίο σεληνιακό, θειάφι στρωμένο δρόμο

με τ’ άλογο στο ηφαίστειο, αργά να σκαρφαλώνει.

- Μπαλκόνια ξύλινα, μπαρόκ, στα κτίρια της Lima

και αγκαλιές διακριτικές στου « Έρωτα το Πάρκο»

το «πέταγμα του Κόνδορα», το βλέμμα, η παντομίμα,

κεραμικά ερωτικά, απ’ το Μουσείο του Larco.

- Τρέχει το πούλμαν, βιαστικό, στις γέφυρες του Τάγου

στ’ αυτιά ηχούν, δραματικά, οι νότες απ’ τα fados

κι όπως το δάκρυ αργοκυλά, σαν με ραβδί ενός μάγου

στο καρναβάλι χάνεται, το ξέφρενο στο Santos.

-Μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί από το Porto,

σ’ ένα υπόγειο καπηλειό, μιά νύχτα στην Alfama

με της Αμάλια τη φωνή, σπαραχτική στο άλτο

ζωή και θάνατος, θολά, φλερτάριζαν αντάμα.

- Πότε χαμένος, σκυθρωπός, στα ορυχεία του Potosi

της «πάτσα μάμα» χάζευε των Ινδιάνων μάγια,

του Viracocha το ιερό, τη μάσκα τη χρυσή,

πότε βολτάρει, σκεφτικός, στα ντόκς στην Ushuaia.

- Ξεστρατημένες φάλαινες που βγήκαν στη Valdes,

παγόβουνα θεόρατα, οι σάρκες του Moreno,

στο νου γυρίζουν έντονα, φαντάζουν όλα χθες

νοσταλγικά στριμώχνονται στης θύμησης το τραίνο.

- Ευλαβικός προσκυνητής, στου Bali τη μαγεία,

κράταγε νύχτες άγρυπνος, μιλώντας με τ’ αστέρια,

βουντού, πορείες, τελετές και σε τοπία θεία,

χοροί, κινήσεις, έκφραση στα μάτια και τα χέρια.

- Τα χρόνια κύλαγαν, νερό, κι ήρθεν η ωριμότης,

δρόμοι χαράκτηκαν, τροχιές, είν’ η ζωή μεγάλη

που αντί να σβήσει, ξέθαψε τα σφάλματα της νιότης,

μ’ ανθίζουν πάλι τα κλαδιά, βγαίνει ο ήλιος πάλι!

- Μια νύχτα καλοκαιρινή, του φεγγαριού τ’ ασήμια

στης Ταϊτής, απλόχερα, τη γη διασκορπισμένα

σπάταλα σκέπαζαν, σοφά, του κόσμου κάθε ασχήμια

και μοιάζαν όλ’ αγγελικά, απ’ τον Gauguin πλασμένα.

- Πως θα ’θελε να εξόκειλε, γιά μιά βραδιά στο Rio,

στο καρναβάλι το τρελό, με μιά θερμή μουλάτα,

σ’ ένα κορμί σοκολατί, διαβολεμένο μπρίο.

Θα ’θελε, μα αλίμονο, τα νιάτα είναι φευγάτα.

- Στου Xian περιδιαβαίνοντας τον πήλινο στρατό,

σ’ υδραργυρένιους ποταμούς με διαμαντένια αστέρια

του Χαν, που νόμιζε ο μωρός, της μοίρας το γραφτό

μπορεί ν’ αλλάξει «πλάθοντας» την τύχη με τα χέρια.

- Φάτσες απόκοσμες, γλαρές, στην κάμαρα παντού

καθείς στον κόσμο του, βουβός, το χόρτο να φουμάρει

με θολωμένο το μυαλό, ψηλά στην Katmadu,

φαντάζεται έρωτες τρελούς, αυτός με την Kumari.

- Υφαίνει η σκέψη τον ιστό, γέρμα στη Srinagar

μ’ αρώματα μεθυστικά, με ήχους οριαντάλ,

μαχαραγιάς, με το μυαλό, στους κήπους Salimar

με μιά «sikara», ξέσκιζε στα δυό τη λίμνη Dal,

- που φάνταζε σαν ψεύτικος καθρέφτης ξαπλωμένος,

απιθωμένος στοργικά, στις ρίζες των βουνών

με σκάφη ξύλινα, κομψά, βαθιά χαρακωμένος

και πληγωμένος, καίρια, απ’ τις βούτες των αετών.

- Νύχτες ξαγρύπνησε, στητός, στου Taj Mahal τον θρύλο,

του Sah Zahan θαυμάζοντας την άμετρη λατρεία,

αγάπη ανεπανάληπτη στης ιστορίας τον μύλο.

Μοιραία, καθοριστική στου κόσμου την πορεία.

- Γιατί γυρίζουν, σαν τρελό κοντέρ ολοταχώς,

χρόνια, αιώνες στη στιγμή και στο Καρνάκ τον φτάνουν,

Αρχιερέα στον ναό του Amen! Δυστυχώς!!

Δολοπλοκίες κι ίντριγκες, κάποια στιγμή ξεκάνουν.

- Ξανάρχεται στη σιωπηλή του Ankor την πολιτεία,

κουβέντα πιάνοντας ψιλή με μιά γλυκιά «Apsara»,

να πάρει θέλει μυστικά, να βρει τη γοητεία,

του ξεχασμένου ιερού να σπάσει την κατάρα.

- Κι αν είν’ αυτό το τυχερό, πάλι να ξαναζήσει

σ’ αυτό τον κόσμο τον πεζό, αν έχει τέτοιο γούρι

και πρέπει, οπωσδήποτε, ξωπίσω να γυρίσει,

ας ήταν, Θεέ μου, μπορετό να βγει στη Σινγκαπούρη.

- Βάρυναν πιά τα βλέφαρα, μα ξάφνου αλαφραίνει,

μπροστά του τα Ιμαλάια, τα πιό ψηλά βουνά,

έτσι που νοιώθει ανάλαφρος κι αρχίζει ν’ ανεβαίνει,

τα ξέρει. τα ’χει ξαναδεί, … μα εδώ τα προσπερνά!

- Ποιά δύναμη τον κυβερνά, γιά πού τον διαφεντεύει,

ακόμη και το Everest το βλέπει χαμηλά,

όλα τριγύρω απόμακρα, η Γη όλο κι αλαργεύει,

τα μάτια του σφαλίστηκαν, μ’ αυτός χαμογελά!

- Τα όνειρα που, συνεχώς, κυνήγαγε να πιάσει,

μα όλο κάτι τύχαινε κι εκείνος πάντα πίσω, τώρα τα βλέπει δίπλα του, κοντεύει να τα φτάσει. - «Σταθείτε, μη ξεκόβετε, έρχομαι! Δεν θ’ αργήσω»!!

Η διώρυγα του Σουέζ.

 Άγνωστες και εντυπωσιακές λεπτομέρειες, αλλά και μικρές… άχρηστες γνώσεις.

Εν πολλοίς, η διώρυγα του Σουέζ, η σκοπιμότητά της και η ιστορία κατασκευής της είναι γνωστές. Αποτελεί την μεγαλύτερη διώρυγα του κόσμου -162 χλμ μήκος- και την σπουδαιότερη, καθώς ενώνει την Μεσόγειο με τον Ινδικό Ωκεανό, αποφεύγοντας τον περίπλου της Αφρικής και καθιστώντας τις εμπορικές συναλλαγές Ευρώπης και Ασίας ευκολότερες και οικονομικότερες.

Η διώρυγα αρχίζει -στην Μεσόγειο- από το Πορτ Σαΐντ και τελειώνει στο Πορτ Σουέζ, στην Ερυθρά θάλασσα. Γράψτε αντίστροφα, στα αγγλικά, τα ονόματα των δύο λιμανιών και ετοιμαστείτε να εντυπωσιαστείτε. SAID = DIAS και SUEZ = ZEUS. Δηλαδή: Δίας και Ζεύς!

Το φαινόμενο δεν αποτελεί σύμπτωση αλλά συνειδητή επιλογή των Αιγυπτίων. Η κατάκτηση της Αιγύπτου από τον Μέγα Αλέξανδρο και η -εν συνεχεία- διακυβέρνησή της από τον στρατηγό του, τον Πτολεμαίο και τους επιγόνους του, δημιούργησε ισχυρούς δεσμούς και συμπάθειες γιά την Ελλάδα. Έτσι κατά το μεγαλειώδες έργο της διάνοιξης της Διώρυγος από τον Γάλλο μηχανικό και διπλωμάτη Φερδινάνδο Λεσσέψ, (25/4/1859 – 17/11/1869), στα λιμάνια της αρχής και του τέλους της, δόθηκαν τα ονόματα του πατέρα των αρχαίων Ελλήνων θεών. Ως προς την αντιστροφή της αναγνώσεως, αιτία είναι το γεγονός πως οι Μουσουλμάνοι διαβάζουν από δεξιά προς τα αριστερά και όχι όπως εμείς, δηλαδή από αριστερά προς τα δεξιά. Οπότε ο Dias έγινε Said και ο Ζeus… Suez!!

«ΧΟΟΥΠ». Το «Διαμάντι της ελπίδας»

Το διαμάντι που γέννησε την πρόληψη πως τα διαμάντια φέρνουν δυστυχία και θάνατο!

Η τελευταία κάτοχος του "Χόουπ", κυρία Έβελυν Μακ Λήν. 

Η φήμη που συνοδεύει αυτό το θαυμάσιο είδος του σπάνιου «καθαρού… άνθρακα», το οποίον αποτελεί αγιάτρευτο πόθο της γυναικείας -και όχι μόνο- φιλαρέσκειας και ματαιοδοξίας, δημιουργήθηκε από την ιστορική διαδρομή του πιό διάσημου διαμαντιού του κόσμου. Του καταραμένου «Γαλάζιου Διαμαντιού», που -τελικά- απεκλήθη, με το όνομα «Hope», δηλαδή «Ελπίδα», (όνομα δοσμένο κατ΄αναλογίαν του… «ξύδι=γλυκάδι»).

Αυτό, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα και πιό εντυπωσιακά διαμάντια του κόσμου, αλλά και από τα πλέον «γρουσούζικα» του είδους, καθώς το όνομά του έχει συνδεθεί με την αφάνταστη δυστυχία, ακόμη και θάνατο, όλων όσοι απετέλεσαν εκάστοτε κατόχοί του, μέσα στο πέρασμα των αιώνων.

Τελευταία γνωστή -σε εμένα- ιδιοκτήτρια του «καταραμένου διαμαντιού», το οποίο στο πέρασμα του χρόνου πέρασε αλληλοδιαδόχως από τα χέρια μεγάλων βασιλέων και διάσημων γυναικών, έγινε η Αμερικανίδα πολυεκατομμυριούχος Evelyn Walsh Mc Lean, κατά το έτος 1911, αλλά με τεράστιο «φόρο κατάρας». Ένα βαρύ τίμημα μιάς βαριάς κατάρας που πλήρωσε η ίδια και η οικογένειά της.

Η ιστορία του «Γαλάζιου Διαμαντιού» ( «Διαμάντι της Ελπίδας» όπως αποκλήθηκε, γιά να ξορκιστεί η κατάρα που έφερνε μαζί του, καθώς όλοι οι κάτοχοί του πήγαιναν… «γυρεύοντας»!), ξεκίνησε το 1668, κατά την εποχή της βασιλείας του Λουδοβίκου του 14ου της Γαλλίας, του «Βασιλέα Ήλιου», όπως είναι γνωστός. («l΄Etat c΄ est Moi» και άλλα τέτοια αλαζονικά και υπερφίαλα…).

( Λουδοβίκος ΙΔ’ (05/09/1638 – 01/09/1715)

Κατά τα χρόνια της βασιλείας του, ένας Γάλλος έμπορος και εξερευνητής, ο Jean-Baptiste Tavernier είχε επισκεφτεί την Αυλή του Μεγάλου Μογγόλου Αυτοκράτορα, του Shah Jahan, (αυτού που κατασκεύασε το περίφημο μαυσωλείο Ταζ Μαχάλ, ως τελευταία κατοικία της πολυαγαπημένης του συζύγου Μουμτάζ Μαχάλ, που πέθανε στην τελευταία γέννα της), γενόμενος δεκτός με μεγάλες τιμές.

(Jean-Baptiste Tavernier (1605 – 1689)

Ο Shah Jahan, γοητευμένος από τις κολακείες του Γάλλου εμπόρου, του είχε επιδείξει πολύτιμους λίθους ανυπολόγιστης αξίας και του είχε προσφέρει έναν από αυτούς, μπροστά στον οποίο ο Jean-Baptiste Tavernier έμεινε έκθαμβος και εμβρόντητος!

(Shah Jahan (05/01/1592 – 22/01/1666)

-Αν σε θαμπώνει τούτο το πετράδι, τι θα έλεγες αν έβλεπες το τρανό “Γαλάζιο Διαμάντι”, που κοσμεί το είδωλο του θεού Βράχμα Σίτα στον περίφημο ναό του Παγκάν; του είπε ο Αυτοκράτορας.

Αμέσως, ο παμπόπνηρος Γάλλος έμπορος κατέστρωσε και εφήρμοσε ένα επιτυχημένο σχέδιο κλοπής αυτού του διαμαντιού.

Μόλις το «τσίμπησε», εγκατέλειψε την Αυλή του Μεγάλου Shah Jahan και επέστρεψε στην Ευρώπη με το κλοπιμαίο, το οποίο και πούλησε στον Βασιλιά Λουδοβίκο τον 14ο.

Από τότε ξεκινά και η ιστορία της κατάρας του “Γαλάζιου Διαμαντιού”, καθώς ο θεός των Ινδουιστών Βράχμα, από τον ναό του οποίου εκλάπη το κόσμημα, έστειλε την κατάρα που, στη συνέχεια, θα καταδίωκε όλους τους μετέπειτα κατόχους του, με πρώτον τον κλέφτη Jean-Baptiste Tavernier, ο οποίος στο επόμενο ταξίδι του στην Βεγγάλη, κατασπαράχθηκε από τίγρεις!

Αμέσως μετά, πήρε σειρά η περίφημη ερωμένη του Λουδοβίκου του 14ου, Madame de Montespan, η οποία πρωτοφόρεσε το διαμάντι, δώρο του Βασιλιά της Γαλλίας. Με το που το έβαλε στον λαιμό της, περιέπεσε στη δυσμένειά του, καθώς κυκλοφόρησε φήμη, την οποία πίστεψε ο Λουδοβίκος, ότι συνωμοτούσε για να τον ξεκάνει.

(Madame de Montespan (05/10/1640 – 27/05/1707)

Έτσι, το «Γαλάζιο Διαμάντι» ξαναγύρισε στο βασιλικό θησαυροφυλάκιο, από όπου, λίγα χρόνια αργότερα, ο Λουδοβίκος ο 14ος το πρόσφερε στον έμπιστο Υπουργό των Οικονομικών του, τον διαβόητο Nicolas Fouquet. Όμως κι ο Fouquet κατηγορήθηκε ότι καταχράστηκε δημόσιο πλούτο, φυλακίστηκε και πέθανε στην φυλακή.

(Nicolas Fouquet (27/01/1615 – 23/03/1680)

Εν συνεχεία, το καταραμένο «Γαλάζιο Διαμάντι» πέρασε στην κατοχή του Λουδοβίκου του 16ου, ο οποίος το χάρισε στη σύζυγό του Μαρία Αντουανέττα. Η συνέχεια αμφοτέρων είναι γνωστή. Επανάσταση, σύλληψη, γκιλοτίνα!

(Λουδοβίκος 16ος (23/08/1754 – 21/01/1793) – Μαρία Αντουανέττα (02/11/1755 – 16/10/1793)

Μαζί με όλα τα βασιλικά κοσμήματα το «Γαλάζιο διαμάντι» πέρασε στα χέρια του Δημοσίου και των Επαναστατών, υπό την εποπτεία της Συντακτικής Συνέλευσης και όπως ήταν φυσικό… μια μέρα χάθηκε μυστηριωδώς, για να επανεμφανιστεί μετά από χρόνια στο Άμστερνταμ και στην κατοχή ενός περίφημου Ολλανδού τεχνίτη διαμαντιών, ονόματι Wilhelm Fals, ο οποίος κατάφερε με κατάλληλη επεξεργασία να του προσδώσει ακόμα μεγαλύτερη λάμψη και αξία.

Η κατάρα, όμως, του θεού Βράχμα δεν έλεγε να εγκαταλείψει το περίφημο διαμάντι. Ο γιος του μεγάλου τεχνίτη από το Άμστερνταμ το έκλεψε από τον πατέρα του και το πούλησε σε ευτελή τιμή. Όταν τελικά τον συνέλαβαν, ο γιος αυτοκτόνησε, ενώ ο πατέρας του μαράζωσε και πτώχευσε.

Μετέπειτα, το “Γαλάζιο Διαμάντι” χάθηκε πάλι, ώσπου μετά αρκετά χρόνια, εμφανίστηκε στα χέρια κάποιου ασήμαντου ανθρωπάκου, του Francois Beaulieu, ως μόνο και αναξιοποίητο περιουσιακό στοιχείο, καθώς -αφ΄ενός- η μυθώδης αξία του και η φήμη, περί κατάρας, που το συνόδευε το έβγαζε εντελώς από την εμπορικλή διαπραγμάτευση και αγορά.

Τελικά, ο Beaulieu βρήκε έναν κοσμηματοπώλη στο Λονδίνο, ονόματι Eliason, ο οποίος το αγόρασε σε τιμή εξευτελιστική, ως προς την πραγματική του αξία. Όμως ο Beaulieu δεν πρόλαβε να χαρείο τα, έστω, λίγα τα χρήματα που εισέπραξε, γιατί… πέθανε! Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Το 1908, ξαναβρίσκουμε το καταραμένο «Γαλάζιο Διαμάντι» στην κατοχή κάποιου πρίγκιπα Ivan Kanitovski, ο οποίος το δώρισε στην ερωμένη του, την χορεύτρια Λαντούκ. Ο πρίγκιπας, όμως, σε μια σκηνή φοβερής ζηλοτυπίας, μετά την παράσταση, σκότωσε την όμορφη φίλη του, ενώ και ο ίδιος -λίγο καιρό μετά- δολοφονήθηκε από αντιπάλους του. Με προσπίπτουσα παραδοξότητα την αυτοκτονία του κοσμηματοπώλη, ο οποίος είχε μεσολαβήσει στην αγοραπωλησία του καταραμένου διαμαντιού.

Μετά κι αυτό το τριπλό δράμα, η καταραμένη πέτρα φαίνεται επέστρεψε στην Ανατολή.

Ένας Έλληνας κοσμηματοπώλης -λείπει ο Μάρτης απ΄ την Σαρακοστή- το πούλησε με τη σειρά του στον τελευταίο Τούρκο Σουλτάνο, τον Abdul Hamid. Αλλά, ο ατυχής συμπατριώτης κοσμηματοπώλης, βγαίνοντας από την πύλη των ανακτόρων και καθώς ετοιμαζόταν ν΄ ανέβει στην άμαξά του με το χρήμα στην τσέπη, προχώρησε με την άμαξα, κουβαλώντας μαζί του τα χρήματα που είχε εισπράξει, τα άλογα αφήνιασαν και ο έμπορος σκοτώθηκε.

(Ο Σουλτάνος Abdul Hamid (21/09/1842 – 10/02/1918)

Εν τέλει, το καταραμένο «Γαλάζιο Διαμάντι» κατέληξε -άγνωστο πώς- στην κατοχή του ζάμπλουτου ζεύγους Mc Lean, η ζωή των οποίων καταστράφηκε. Το μονάκριβο παιδί τους σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα με υπαίτιο την μητέρα με αποτέλεσμα το… διαζύγιο, μετά το οποίο το αναθεματισμένο κόσμημα παραμένει στην κατοχή της κυρίας Evelyn Walsh Mc Lean.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, αρκετοί… «τολμηροί» θέλησαν να το αποκτήσουν, πιστεύοντας στον εκφυλισμό της κατάρας -ή μη πιστεύοντας καθόλου σ΄ αυτήν- γιατί ως πολύτιμος λίθος παρέμενε πάντα ελκυστικός, μοναδικός, σπάνιος και συλλεκτικά αξιοζήλευτος.

Στο σημείο αυτό σταματούν οι προσωπικές μου γνώσεις επί του θέματος! Δηλαδή μέχρι τα μέσα, περίπου, του 20ου αιώνος.

Τελικά, σήμερα -άγνωστο πώς βρέθηκε εκεί- το καταραμένο διαμάντι, αρχικού βάρους 67 καρατίων και τελικού, μετά την κατεργασία του, 45, εκτίθεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Ινστιτούτου Smithsonian στην Ουάσινγκτον.

Γιν και Γιάνγκ.

Ένα σύμβολο, μιά φιλοσοφία ζωής.

Στην κινέζικη φιλοσοφία, το Γιν και Γιανγκ περιγράφει το πώς φαινομενικά αντίθετες δυνάμεις μπορούν να αλληλοσυμπληρώνονται και να διέπουν, αλληλεξαρτώμενες, τον φυσικό κόσμο και πώς το ένα μπορεί να δημιουργήσει, διαμορφώσει ή επηρεάσει το άλλο, χάρη στη μεταξύ τους αλληλοσύνδεση.

Σύμφωνα με το θρύλο, το σύμβολο είναι δημιούργημα του Κινέζου Ουράνιου θεού, αποδιδόμενου με διάφορα ονόματα, π.χ. Τζέιντ, Τιεν Κουνγκ, Γιού Χουάνγκ και Τιέν Γκόνγκ, και χάριν απλουστεύσεως ας κρατήσουμε το Τζέιντ. Αυτός το εμπνεύστηκε όταν αποφάσισε να φτιάξει το σύστημα της Κινέζικης αστρολογίας και το Κινέζικο ημερολόγιο.

Το Γιν και Γιανγκ συμβολίζει την αιώνια αρμονία και την απόλυτη κοσμική ισορροπία ανάμεσα στα φυσικά ετερόκλητα στοιχεία. Π.χ. το Καλό και το Κακό, το Σωστό και το Λάθος, το Φως και το Σκοτάδι, το Αρσενικό και το Θηλυκό.

Ερμηνεύοντας το σύμβολο Γιν - Γιανγκ ανακαλύπτουμε ότι στον συνδυασμό του βρίσκονται τα πιό δυνατά μυστικά του Κινέζικου Ωροσκοπίου. Όπως οι τέσσερις Συμπαντικοί νόμοι που δόθηκαν στους αρχαίους Κινέζους από τον Κινέζο Ουράνιο θεό. Με τους νόμους αυτούς ο θεός ήθελε να βοηθήσει τους ανθρώπους να ερμηνεύσουν το σύμβολο Γιν - Γιανγκ. Όμως, δεν τους έδωσε ακριβείς ερμηνείες και λεπτομέρειες παρά μόνο μερικές ιδέες γιατί ήθελε οι άνθρωποι να προσθέσουν την δική τους ξεχωριστή και υποκειμενική ερμηνεία, τόσο γιά το σύμβολο, όσο και την παγκόσμια λειτουργία των πάντων. Αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες Στωικοί, (Ζήνων, κ.λπ και κατ΄ άλλους ο νεοπλατωνικός Πρόκλος), απέδωσαν με τη φράση: «Ουδέν κακόν αμιγές καλού».

Τελικά, συνειδητά, υποσυνείδητα ή ασυνείδητα και εξ ενστίκτου, η Ζωή και το Σύμπαν λειτουργούν στη βάση και τις επιταγές αυτού του αρχέγονου και αιώνιου συμβόλου.

 

Ανιστόρητες παπαρδέλες από ανόητους κατσαπλιάδες πολιτικούς.

Έχω ακούσει πάμπολλες μαλ...ες από διάφορους συριζαρέους. Όμως αυτή που εκστομίζει τούτος εδώ ο άπλυτος κατσαπλιάς -με όψη επίκαιρου... Βαραββά- σπάει... καρύδια! Απολαύστε τον και μην αμελήσετε να τον ψηφίσετε στις προσεχείς εκλογές. Προφανώς ως νέον... Χέϋδεν! Καθ΄ότι ούτε ως Κόδριγκτων, ούτε γιά Δεριγνύ μου πάει!

(Σημ. Τα τρία αναφερόμενα ονόματα ήσαν οι τρεις ναύαρχοι οι οποίοι το 1827 στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, (Χέϋδεν ο Ρώσος), σταμάτησαν την προέλαση του Ιμπραήμ και, ουσιαστικά, έσωσαν την Ελληνική Επανάσταση, η οποία έπνεε τα από λοίσθια από τις γνωστές ελληνικές τακτικές και έριδες. Κάτι αντίστοιχοι αληταρέοι του τότε -καληώρα σαν το γνωστό σκυλολόι των... Αζώρ- δούλευαν γιά πάρτη της εξουσιολαγνείας τους και του τότε... Ερντογάν!)

 Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ

Εμπρός στον δρόμο που χάραξε η συντρόφισσα... Ρόζα Λούξενμπεργκ.

(Διακρίνεται, αυτοπροσώπως, στην φωτογραφία, κάτω δεξιά)!

"Κάπα, Κάπα, Ε, το κόμμα σου λαέ!!!

  Έχουμε που έχουμε το χάλι μας, πλάκωσε κι ο Κουτσούμπας με τα... σανσκριτικά του! Ζητείται αποκρυπτογράφηση. Δίδεται αμοιβή...

 

Αναρτώ, αυτολεξεί, το λογύδριο του, με ρίζες ελληνικές, Ουκρανού μαχητή γιά την ζωή, την τιμή, την ελευθερία και την δημοκρατία του ίδιου και της χώρας που γεννήθηκε.

Και ζητώ, από όλους εκείνους τους δημοκρατικά... "μη μου άπτου", ολοκλήρου του πολιτικού φάσματος, οι οποίοι ενοχλήθηκαν από την αποστροφή-ομολογία του πως υπήρξε εντεταγμένος στο διαβόητο "Τάγμα Αζόφ", χωρίς να γνωρίζουν τίποτα γιά το τάγμα αυτό. Τον σκοπό που ιδρύθηκε, τον ρόλο που έπαιξε, στον τόπο και τον χρόνο, το πλήθος των μελών του και -το σπουδαιότερο- την κατάληξη που είχε, καθώς αυτό τώρα δεν υπάρχει πλέον.

Με την γνωστή ελληνική επιπολαιότητα, την ευπιστία και την παρορμητική και απερίσκεπτη προσχώρηση στο αγελαίο "μπούγιο", θεωρώ ότι πιό πολύ μέτρησε η -οπωσδήποτε αντιπαθητική- εικόνα που φάνηκε στο γυαλί, παρά τα λόγια που είπε.

Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα έδειχνε ο απελπισμένος Δημήτρης Μακρής, με τη χατζάρα στο χέρι και τί γοητεία θα εξέπεμπε η αναμαλλιασμένη κουρελιάρα Λαζαρίνα κατά την έξοδό τους από το Μεσολόγγι -που από σύμπτωση επιχειρήθηκε σαν χθες προ 196 χρόνων- στους καλοζωισμένους Ευρωπαίους. Σε κάποια "ιδεατή" TV του αγγλικού κοινοβουλίου της Αυτής Μεγαλειότητος της Βικτώριας και του πρωθυπουργού της, "δαντελένιου" κόμητος Τζεκινσον ή, ιδίως, στο γραφείο του εξόχως... "φιλέλληνος" Αυστριακού ραδιούργου-κουμανταδόρου της Ευρώπης, αξιότιμου φον Μέτερνιχ πώς θα φάνταζαν όλοι αυτοί οι "αγριάνθρωποι", που πασαλειμμένοι με αίμα -εχθρικό, φίλιο και δικό τους- πάσχιζαν λυσσαλέα γιά να κρατηθούν στη ζωή;

Διαβάστε το ακριβές μήνυμα του Μιχαήλ και αντιδράστε κατά συνείδηση. Προσωπικά... ντράπηκα! Όχι για τον λόγο που ντράπηκε το ελεεινό κομμουνιστολόι, το οποίον -ειρήσθω εν παρόδω- δεν είχε ντραπεί όταν, κατά την έκρηξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου, ο τότε Γ.Γ. του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης, όντας κρατούμενος είχε ζητήσει από τους απάτριδες συντρόφους του να μην συμμετάσχουν στον πόλεμο, κρατώντας ίσες αποστάσεις από τον φασισμό του Μουσολίνι και τον φασισμό του Μεταξά. Ντράπηκα γιά την "ενόχληση" της... απ΄ εδώ πλευράς!