Πολλοί την βλέπουν, αλλά λίγοι την προσέχουν, (λόγω της ταχύτητος εκτυλίξεως της ιστορίας), και πολύ λιγότεροι την καταλαβαίνουν.
Επειδή με συγκίνησε πολύ, αναλαμβάνω να την εξηγήσω γιά όσους, τυχόν απρόσεκτους, ενδιαφέρονται.
Η ιστορία αρχίζει το 1922, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, στο καράβι που μετέφερε από Κωνσταντινούπολη στον Πειραιά Έλληνες, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών.
Μία νεαρή κυρία, ονόματι Παπαδοπούλου, μοιράζει στους γύρω της μπισκότα, που ενδεχομένως παρήγαγε η οικογένειά της στην Πόλη. Μεταξύ όσων πήραν ήταν και η οικογένεια Ζέκερη -μαμά, μπαμπάς, ένα αγοράκι κι ένα μωρό κοριτσάκι στην αγκαλιά της μαμάς Ζέκερη.
Κατά την άφιξη στον Πειραιά αποχαιρετιούνται και μετά… χάνονται, αν και είχαν ζητήσει να ξανανταμώσουν. Ο πατέρας Ζέκερης είναι επιπλοποιός και στήνει σε μιά γειτονιά της Αθήνας ένα μικρό επιπλάδικο.
Στη ροή του χρόνου, η διαφήμιση δείχνει την εξέλιξη, την πρόοδο και το… «αυγάτισμα» της οικογένειας Ζέκερη, πάντα με την συνοδεία διαφόρων μπισκότων Παπαδοπούλου.
Στο τέλος της ιστορίας, τώρα το 2022, μέσα σε μία μεγάλη έκθεση επίπλων Ζέκερη, το μωρό εκείνο της αρχής της υπόθεσης -μάνα, γιαγιά και προγιαγιά πλέον- εξιστορεί στο συγκεντρωμένο οικογενειακό της ασκέρι την γνωριμία των γονιών της με την οικογένεια Παπαδοπούλου, στο καράβι κατά το 1922, με την οποία χάθηκαν παρά την υπόσχεση που έδωσαν να… μην χαθούν, και αναρωτιέται τί να έγιναν, άραγε οι... Παπαδόπουλοι. Ενώ έξω στον δρόμο έρχεται και σταθμεύει ένα φορτηγό της βιομηχανίας μπισκότων Παπαδοπούλου!
Επιμύθιον: Έχοντας, προ πολλού, σταματήσει να τρώω μπισκότα, τώρα ξανάρχισα... παλιμπαιδίζοντας. Παπαδοπούλου… πάντα!
Κάνετε κλικ γιά να δείτε το σχετικό βίντεο. Και -πού ξέρεις- μπορεί να συγκινηθείτε κι ελόγου σας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου