Η φενάκη της... "αιωνιότητος"

 ...και οι ανθρώπινες μεγαλοστομίες.

   Στα επτά χρόνια που κύλισαν από την "φυγή" του άγνωστου φίλου μου, είχα πολλές ευκαιρίες να διαπιστώσω πόσο εύκολα οι άνθρωποι ξεχνούν. Το "είπα" που γίνεται... "ξείπα", το "έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι", και άλλες τέτοιες παπαρδέλες επιπολαιότητος και εγωκεντρισμού. Έτσι... να οι όρκοι αφοσιώσεως, να οι μεγάλες αγάπες, να το "μαζί γιά πάντα", να "είσαι ο άνθρωπός μου" -και πριν αλέκτωρ λαλήσει, τρις...κ.λπ.- η λήθη καλύπτει τα πάντα. Oπως έγινε και στην περίπτωση του πρόωρα μεταστάντος Σάκη.

   Πιστός σε κάποιες σταθερές μου, αρνούμαι να ξεχάσω την μοναδική του ερμηνεία στο συνημμένο τραγούδι.

   Άγνωστε φίλε, ας είσαι καλά εκεί που είσαι τώρα. Σίγουρα καλύτερα από εδώ...