Μικρό reqviem γιά μιά μεγάλη ποιήτρια.
Είθισται. Όσο ζεις, όσο κυκλοφορείς και συμφύρεσαι με την καθημερινότητα, η ύπαρξή σου να μπερδεύεται στην ευτέλεια του χυλού της μάζας. Να γεννάς αγάπη και έχθρα. Να κάνεις φίλους, εχθρούς, θαυμαστές, ενάντιους. Να αναγνωρίζεσαι από κάποιους, να αμφισβητείσαι από άλλους. Να αμφιλέγεσαι.
Όμως, έτσι και… «φύγεις», το σκηνικό αλλάζει και το παιχνίδι γυρίζει. Το ίζημα αρχίζει να καταπίπτει και το διάλυμα να ξελαμπικάρει. Μόλις πάψει ο ανθρώπινος ανταγωνισμός, τα πάθη καταλαγιάζουν και οι αξίες αναδεικνύονται.
Η Κική Δημουλά, στο χώρο της ποιήσεως, υπήρξε τεράστια. «Αποχώρησε» από την ζωή σαν σήμερα, προ δύο ετών. Όμως το στίγμα της στην ποίηση θα παραμείνει ανεξίτηλο. Και όπως σωστά και ρηξικέλευθα έγραψε η ίδια –και το παραφράζω ελαφρώς- «ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι έζησε είναι η απουσία της».
ΥΓ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάτι που είπε σε μία συνέντευξή της κάποτε: «Πολλές φορές βασανίστηκα, μέχρι και δεκαπέντε μέρες, γιά να βρω μία, την κατάλληλη, λέξη»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου