Μιά σύντομη βουτιά-ψυχογράφημα στον Έλληνα ψηφοφόρο.
Δυστυχώς το μείζον τμήμα του ελληνικού λαού δεν διακατέχεται από
πολιτική συνέπεια, ορθολογισμό επιλογής και σταθερότητα απόψεων. Δεν διαθέτει πολιτικό έρμα και ταξική
συνείδηση. Κι έτσι απλά, άγεται και φέρεται ως πολιτικός περιπλανώμενος περιηγητής και κομματικός γυρολόγος με καιροσκοπικά και ευκαιριακά κίνητρα -κατά πού
φυσάει ο άνεμος της στιγμής- «τσιμπώντας» στις, κατά κανόνα, έωλες
μεγαλοστομίες παμπόνηρων πολιτικάντηδων και μεγαλέμπορων ελπίδων. (Ιδέ Αντρέα της…
«Αλλαγής»!). Σαν την τσιπούρα στη θέα ενός λαχταριστού σκουληκιού, κρεμασμένου στην άκρη αγκιστριού!
Κι έτσι μετακινείται, με κοντόφθαλμα ιδιοτελή μικροσυμφέροντα, σε εκπληκτικού
κι απίθανου εύρους γκάμα πολιτικών επιλογών. (Π.χ. από… ΚΚΕ σε ΝΔ και αντιστρόφως!). Κατά κανόνα, πάντοτε εξαπατημένος, μόνιμα απογοητευμένος και... αναδρομικά «κοψοχέρης».
Η επικείμενη εκλογή θα κινηθεί σε, πάνω-κάτω, ίδιας λογικής πλαίσια,
αλλά οξύτερη και με πολύ μεγαλύτερο πάθος, άρα και μεγαλύτερης ασυνέπειας απρόβλεπτο αποτέλεσμα.
Σήμερα, οι περισσότεροι ψηφοφόροι «φεύγουν» από κάτι που τους ενοχλεί και «έρχονται»
προς τα εκεί που τους τάζουν «ακουμπώντας» όπου ελπίζουν. Κριτήριο η φούρια της αγανάκτησης και όχι η λογική κι η νηφαλιότητα. Παραβλέπουν τις συνέπειες των επιλογών τους και
οι πιθανότητες πραγμάτωσης των υπεσχημένων δεν τους απασχολεί. Τους καθοδηγεί η
οργή και τους αρκεί η ελπίδα. Το όραμα της πορείας προς μιά φαινομενικά εξωραϊσμένη Ιθάκη και όχι
το φτάσιμο, ή τυχόν απομυθοποίηση και το είδος του νησιού, αυτό καθ’ αυτό.
Η πρακτική αυτή, από πλευράς δημαγωγικών κομμάτων, είναι παλιά,
δοκιμασμένη και καρποφόρος. Ειδικά όταν απευθύνεται σε λαό με «λωτοφαγικές»
συμπεριφορές κοντής μνήμης, ασταθή ιδιοσυστασία και κυκλοθυμικά αντανακλαστικά, όπως… καλή ώρα. Αν τώρα, στους αφελείς
και τους αμνήμονες προστεθούν οι πάσης φύσεως 3/Μιστές, (από τα τρία Μ: μοχθηρία-μιζέρια-μίσος)
και οι κάθε μορφής ψυχοπαθολογικοί αρνητές ή πολέμιοι της κοινωνίας, το «γλυκό» -ως αποτέλεσμα-
έρχεται και «δένει».
Στην ουσία, με δεδομένη πλέον την εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες
εκλογές και επίσης δεδομένη την πολιτική του ταυτότητα και την απανταχού της Γης
καθολική αποτυχία του σοσιαλισμού, ως οικονομικό σύστημα, (επεβλήθη πάντοτε διά της
βίας και κατέρρευσε μαραμένος -αφ’ εαυτού και ειρηνικά- με εκ των έσω λαϊκή απολάκτιση. Π.χ. Ρωσία,
Ανατ. Ευρώπη, κ.λπ.), οι επιλογές που αυτός θα έχει ως υπεύθυνη κυβέρνηση, είναι δύο. Ή σύγκρουση με
την λογική και τον ρεαλισμό, δηλαδή την αδήριτη αναγκαιότητα και τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας -άρα απομόνωση και καταστροφή, την στιγμή που μέχρι κι η Κούβα τα «στρίβει»- ή
αλλαγή πορείας του σκάφους, με την προεκλογική υποσχεσιολογική φρασεολογία στα αζήτητα και τους
κορδακισμούς -εμείς λύρα κι η Μέρκελ πεντοζάλη- στα σκουπίδια. Προσωπική άποψη πως μετεκλογικά θα δούμε έναν «Τσίπρα με…
γραβάτα» και όλα όσα σημαίνει αυτό.
Η στήλη, με σταθερές οικονομικές απόψεις που χάνονται στα βάθη της παιδικής
της ηλικίας, σαφώς θα χαρεί εάν η νέα κυβέρνηση έχει κορμό τη ΝΔ -ως το μη
χείρον βέλτιστον- όμως θα χαρεί εξ ίσου, σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και κυβέρνησης
με δικό του κορμό. Θα ενθουσιαστεί δε, αν η νίκη ΣΥΡΙΖΑ συνοδευτεί και με αυτοδυναμία, καθ' όσον έτσι η κυβέρνησή του θα απογυμνωθεί τελείως από κάθε άλλοθι αποτυχίας!
Όχι από μαζοχισμό, αλλά διότι,
παρά τα όσα αφελή ή παλαβά επιστρατευτούν γιά να δικαιολογήσουν -εκ των υστέρων- τα
αδικαιολόγητα, θεωρεί βέβαιη την κυβερνητική αποτυχία του, καθώς αυτή είναι σύμφυτη με αριστερές
αιθεροβασίες. Νομοτελειακά δεδομένη και στην πράξη αποδεδειγμένη. Αποκαλυπτική των ουτοπικών
οικονομικών ιδεοληψιών της αριστεράς. Έτσι οι αμέσως επόμενες γενιές θα γλυτώσουν
πλέον από το σοσιαλιστικό μικρόβιο και θα μπορέσουν, απερίσπαστες και ανασκουμπωμένες, να δουλέψουν γιά
την παραγωγή της εθνικής «πίττας» και όχι ν’ αμπελοφιλοσοφούν με φραπεδιές γιά
την δίκαιη… μοιρασιά μιάς ανύπαρκτης, ή έστω μικρής, τέτοιας. Και μάλιστα
φτιαγμένης από κάποια κορόιδα… καπιταλιστές, που θα εξακολουθούν να… δουλεύουν!
Κι αυτό, μέχρι να ξαναφουσκώσουν, σε κάποιο βάθος χρόνου, τα πανιά -και τα
μυαλά- του κοσμάκη με κάποιον νεοεμφανιζόμενο σοσιαλιστικό αέρα κοπανιστό, (λωτοφάγοι
γαρ). Ως γνωστόν, ο σοσιαλισμός αποτελεί επιδημία που κατά καιρούς θα έρχεται,
(πάλι και πάλι, σαν τη γρίππη), επί της Γης. Θ’ αποτυγχάνει, θα φεύγει και… φτου κι απ’ την
αρχή. Αρχής γενομένης από τα αποτυχημένα οικονομικά προστάγματα του Χριστιανισμού, της πρώτης επίσημα συντεταγμένης σοσιαλιστικής εμφάνισης στον πλανήτη!
(«Ο έχων δύο χιτώνες...» και άλλα τέτοια παραμύθια!).
Πάντως η στήλη -πάντα αισιόδοξη- ευχαρίστως στοιχηματίζει πως στο τέλος η μπίλια θα
κάτσει στο: «Τσίπρας με γραβάτα» με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το μόνο που δεν μπορεί να προβλέψει είναι το τί θα «δείξει» το σκυθρωπό πρόσωπο του Λαφαζάνη που, επί του παρόντος, καιροφυλακτεί υπομονετικά -αινιγματικό και σιωπηλό- στη σκιά, σαν την «Πικραγαπημένη» του Jacinto Benavente.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου