Όσο υπάρχει ακόμη καιρός...

Ζητείται σύνεση και όχι συναίνεση

"Λαγός τη φτέρη έτριβε, κακό της κεφαλής του"

   Το πέπλο της παράνοιας, προϊόν οργής, δίκαιης αγανάκτησης και έντεχνης χειραγώγησης από πολιτικά κέντρα προφανών συμφερόντων, έχει καλύψει απελπιστικά τη χώρα εκτοπίζοντας όχι απλά την κοινή λογική -αυτή απέδρα προ πολλού από τον τόπο- αλλά και τα τελευταία ψίχουλα του απώτατου κομματιού του εγκεφάλου, τα οποία σχετίζονται με την λειτουργία ενστίκτων, όπως λόγου χάρη εκείνου της αυτοσυντήρησης.

   Τα πιό κάτω απευθύνονται στην διέγερση κι επαναλειτουργία ακριβώς αυτού του τελευταίου άκρου, πριν είναι πλέον αργά, καθ’ όσον τα φαινόμενα-μηνύματα της αυτοκαταστροφής πληθαίνουν και γίνονται συνεχώς εναργέστερα.

   Αναμφίβολα η παρούσα κυβέρνηση δεν «περπάτησε» σωστά, στο μέτρο που όλοι θα επιθυμούσαν. Όμως σε μιά χώρα της οποίας η εικόνα -όπως  όλοι γνωρίζουμε- καταδεικνύει ένα εντελώς διαλυμένο τριτοκοσμικό συνονθύλευμα δεν είναι δυνατές θεαματικές αλλαγές σε ελάχιστο χρόνο και με συνθήκες πανικού. Σίγουρα υπήρξε κράμα ανικανότητος, φαβοριτισμού, φαυλότητας, καιροσκοπισμού και ιδιοτέλειας που «υποδυόταν» το κράτος και πελαγοδρόμησε, βυθισμένη μονίμως στη φαντασίωση αντιδραστικών αριστερόστροφων μύθων, (από τους χιλιάδες νεκρούς του  Πολυτεχνείου μέχρι το σκίσιμο των μνημονίων και την παλινόστηση της εποχής της βερεσέ ευδαιμονίας). Όμως τα ελαφρυντικά γιά οιανδήποτε -σχετική- αποτυχία και αστοχία της, είναι και πολλά και ισχυρά.

   Η απόλυτη σαπίλα που κυριαρχούσε επί δεκαετίες σε όλα τα μήκη και πλάτη του κοινωνικού φάσματος, απαιτεί μακρόχρονη θεραπεία -σε βάθος αρκετών γενεών- και ισχυρότατα «αντιβιοτικά» προκειμένου να αντιμετωπιστεί, ώστε η χώρα να συνέλθει, με τον περιορισμό όλων των κακών συμπτωμάτων σε φυσιολογικά επίπεδα. Αφού η πλήρης εξάλειψη είναι ακατόρθωτη, ως αντιβαίνουσα σε φυσικούς νόμους. Τουλάχιστον να εναρμονιστεί κάπως με τα προηγμένα και πολιτισμένα κράτη της Δύσης.

   Το επαπειλούμενο γύρισμα σελίδας, μέσω των επικείμενων εκλογών, που τόσο χοντροκομένα πλασάρει ο ΣΥΡΙΖΑ και τόσο εύκολα καταπίνουμε - γιατί θεωρούμε τις επιθυμίες μας εφικτές, μόνο και μόνο με τη δύναμη και τη λαχτάρα του «θέλω» και του «εύχομαι»- όχι μόνο δεν πρόκειται να λειτουργήσει προς την κατεύθυνση της θεραπείας και ανάνηψης, αλλά θα γυρίσει -χώρα και κοινωνία- πολλά χρόνια πίσω. Αρχίζοντας από τα ρεβανσιστικά απωθημένα της ηττημένης -ευτυχώς- κομμουνιστικής παράταξης κατά τον Εμφύλιο, (τα «άθλα» της οποίας οι πλείστοι αγνοούν και μαθαίνουν την Ιστορία από κεκράχτες και «ινστρούχτορες», τύπου «Πετροκοτσυφάκη» και «Α΄, "Ρε-πούσ..η" μου, ξύλο που θέλεις!»), και τελειώνοντας στην απροθυμία, αδυναμία και αδεξιότητα διαπραγματευτικών χειρισμών μέσα στη σημερινή μας πραγματικότητα, που -θέλουμε δεν θέλουμε- λέγεται ΕυρωπαϊκήΈνωση.  

   Η αλαζονεία, ήδη έκδηλη, ο λαϊκισμός, η δημαγωγία, η διοικητική και διαπραγματευτική απειρία  και η αφειδής παροχολογία προς κάθε αδικημένο και πικραμένο, οδηγούν μαθηματικά σε μετωπικές μετεκλογικές  συγκρούσεις. Τόσο στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα την απομόνωση της Ελλάδος, (πολιτική και οικονομική), όσο και στο εσωτερικό, με τον ξεσηκωμό που θα προκαλέσει η αναπόφευκτη διάψευση των ονείρων που δημιουργήθηκαν και η ανώμαλη προσγείωση των προσδοκιών. Το δημοσθένιο «δει δη χρημάτων…» θα κυνηγήσει, από τη δεύτερη μέρα διακυβέρνησης, εκείνους που έσπειραν τις φρούδες ελπίδες. Το: «θα τα πάρουμε απ’ τους… πλούσιους και τους φοροφυγάδες!», δεν αρκεί, ακόμη κι αν «δουλέψει» σε κάποιο ποσοστό. Ακόμη κι αν η Αυτής Μεγαλειότης… η Γιάννα προσφέρει όλη της την περιουσία, (εμένα μου λες!), προκειμένου να την κάνει ο… Λαφαζάνης Πρόεδρο της Δημοκρατίας (!!), η βρύση θα στερέψει σύντομα.

   Θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Με πολιτικές ιδεολογίες που αντιμάχονται την ιδιωτική πρωτοβουλία, τις επενδύσεις και το επιχειρηματικό κέρδος, προκοπή δεν γίνεται. Και καλόν θα είναι οι ρομαντικοί αριστεροί, (οι λίγοι), και οι άλλοι, οι  αγανακτισμένοι και παρορμητικοί, (οι  πολλοί), να σκεφτούν σοβαρά μπροστά στην κάλπη. Γιατί, συνηθέστατα, όποιος άφρων πάει γιά περισσότερο μαλλί, βγαίνει στο τέλος… «γουλί». Η σωφροσύνη λέει: «Το μη χείρον βέλτιστον».

   Μα, επί τέλους, τα παραδείγματα της Σοβ. Ένωσης και των χωρών της Ανατ. Ευρώπης, που απολάκτισαν τα αριστερά φληναφήματα και βαδίζουν βήματα πραγματικής  προόδου, δεν τους άνοιξαν τα μάτια; Ούτε η περίπτωση της Βενεζουέλας, η οποία είναι μέσα στις τρεις πρώτες πετρελαιοπαραγωγούς χώρες, αλλά λιμοκτονεί λόγω του ίδιου ακριβώς κοινωνικοοικονομικού συστήματος που θαυμάζει το Τσιπρολαφαζανικό οικονομικό επιτελείο και θέλει να εφαρμόσει κι εδώ; 

   Οι καιροί είναι, όντως, κρίσιμοι, όπως και το δίλημμα, Όμως το πήδημα στον γκρεμό του Ζαλόγγου δεν έχει επιστροφή. Το γνωστό σύνθημα «παραλάβαμε καμένη γη, τί θέλετε να κάνουμε!», είναι χιλιοειπωμένο κι ηχεί πλέον κούφιο. 

   Ιδού η Ρόδος, ιδού και το… πήδημα! Όμως γιά ποιό «πήδημα» μιλάμε;