Λαϊκισμός έτοιμος! Εμπρός μαρς!

Η μέθη μιάς πολυπόθητης και πολυαναμενόμενης εξουσίας

Όχι παίζουμε, κου...λες!

  Βασικό όπλο και επιχείρημα αμάχητο της νέας Κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους αποτελούν οι 2.250.000 περίπου  Έλληνες, οι οποίοι διατράνωσαν την αντίθεσή τους στα πάσης φύσεως μνημόνια και εξουσιοδότησαν με την ψήφο τους τον ΣΥΡΙΖΑ να τα καταργήσει. Παραβλέποντας προς στιγμήν την κλασική -και παρανοϊκή-  νοοτροπία πολλών συμπατριωτών μας που ψηφίζουν κάποιον επειδή -ακριβώς- δεν θα κάνει όσα υπόσχεται, δέχομαι ως γιά πρώτη φορά συμβαίνοντα, τα ακριβώς αντίθετα. Δηλαδή την πιστή τήρηση προεκλογικών εξαγγελιών. Βάσει αυτών η νέα Κυβέρνηση ισχυρίζεται πως εκφράζει την βούληση 2,25 εκατομμυρίων Ελλήνων οι οποίοι απαιτούν να εφαρμοστεί το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Και πολύ σωστά πράττει! Ο λαός αποφασίζει τί θέλει και τί δεν θέλει. Όμως αυτό είναι δυνατόν να εφαρμόζεται μόνο εντός της επικράτειας του αποφασίζοντος λαού και δεν δεσμεύει τους εκτός αυτής άλλους λαούς, οι οποίοι έχουν τα ίδια δικαιώματα στην δική τους απόφαση. Και οι άλλοι λαοί πιθανόν ν’ αποφασίζουν… άλλα, όπως συμβαίνει τώρα! 

   Στην προκείμενη υπόθεση η ελληνική πλευρά  -αυτή των 2,25 εκατομμυρίων ψηφοφόρων- ζητεί να επιβάλει θέσεις και προγράμματα, κατά το συμφέρον μας, στα οποία αντιτίθενται 500 εκατομμύρια Ευρωπαίοι, τυρβάζοντας και υπερασπίζοντας κι εκείνοι το δικό τους συμφέρον! Έτσι, εν κατακλείδι, θεωρούμε λογικό και δίκαιο να απαιτούμε, δυναμικά και τσαμπουκαλίδικα, να μας χαριστεί το μεγαλύτερο μέρος ενός κολοσσιαίου χρέους -περίπου 300 δις- το οποίο, μετά,  θα «φορέσουν» εκείνοι. Οι Ευρωπαίοι από την πλευρά τους, κατανοώντας την δυσχερή θέση του ελληνικού λαού και θέλοντας να διευκολύνουν τα πράγματα και ν’ αποφύγουν τη ρήξη, έχουν ήδη αποδεχθεί την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους μας και τη μείωση του επιτοκίου δανεισμού, αρνούμενοι όμως κατηγορηματικά κάθε «κούρεμα», όπου κούρεμα σημαίνει χάρισμα στην Ελλάδα και μεταφορά του «φεσιού» στα κεφάλια των πολιτών τους. Αν θελήσουμε να δούμε το πρόβλημα αντικειμενικά, λογικά και ψύχραιμα, ας φανταστούμε τους εαυτούς μας ως πολίτες μιάς χώρας με κατώτερο βιοτικό επίπεδο, (π.χ. Εσθονία, Ρουμανία, Βουλγαρία), κι ας αναλογιστούμε πώς θ’ αντιδρούσαμε εμείς σε ανάλογη περίπτωση. Δηλαδή αν βουλευτές του κοινοβουλίου μας ενέκριναν μιά τέτοια γενναιοδωρία προς χώρα, οι πολίτες της οποίας περνούν καλύτερα από μας.

   Στην παρούσα φάση διαπραγμάτευσης οι εταίροι δεν ζητούν τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από την τήρηση προϋπαρχουσών, συμπεφωνημένων και υπογεγραμμένων δεσμεύσεων προκειμένου να προχωρήσουν σε επόμενο κεφάλαιο διαβουλεύσεων, διαπραγματεύσεων και συμφωνιών. Και αυτό είναι λογικό, έστω κι αν σκοντάφτει στο ελληνικό συναίσθημα και το κουτοπόνηρο συμφέρον του «μονά-ζυγά, δικά μου»! Αυτά θυμίζουν το κλασικό και πάγιο αξίωμα της Αριστεράς να τα βλέπει όλα μονόπλευρα και να τα θέλει όλα δικά της. Π.χ. βιομηχανία χωρίς βιομηχάνους, εμπορικό στόλο χωρίς εφοπλιστές, επιχειρήσεις χωρίς επιχειρηματίες και επενδύσεις χωρίς επενδυτές. Κάτω τ’ αφεντικά! 

   Ήγγικεν η ώρα των μεγάλων αποδείξεων. Αν τα παραπάνω αριστερά… οράματα είναι εφικτά, ή κινούνται στη σφαίρα της ουτοπίας που την περιστρέφει μόνον η… βούληση του λαού και όχι ο ρεαλισμός του εφικτού.

   Διακινδυνεύω μία πρόβλεψη και μία επιχειρηματολογία, την οποία στηρίζω στη εμμονή του λαϊκισμού, ταμπούρι στο οποίο θα γαντζωθεί μέχρι τέλους η νέα Κυβέρνηση. Αφού έχει ήδη κόψει τις γέφυρες και τυχόν υπαναχώρηση από κατηγορηματικά εκπεφρασθείσες θέσεις θα ξεπερνούσε όλες τις πολιτικές κωλοτούμπες όλων των εποχών, άρα ξεφτίλα πέρα από κάθε όριο, στο τέλος θα καταφύγει σε δημοψήφισμα με ερώτημα: «Ναι» ή «Όχι» σε δανειστές, ευρωζώνη, -ίσως και Ε.Ε, αν δεν γίνεται αλλιώς- με την εξής σκέψη: Αν ο λαός συμφωνήσει, επωμίζεται εκείνος την ευθύνη της όποιας ζημιάς προκύψει από τους μετέπειτα χειρισμούς της. Αν ο λαός διαφωνήσει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει κάθε λόγο να ισχυριστεί: “Εγώ ήθελα, εσείς δεν μ’ αφήσατε”. Το «μονά-ζυγά, δικά μου», που λέγαμε πριν. Διαβολικό, πολιτικάντικο, «λεβέντικο» και οπωσδήποτε... αριστερόστροφο!  

Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ. Η «Ρωμιά» πρύτανις της Σορβόννης.

Και άλλα… τινά και παρεπόμενα.

 

   Η κυρία Αρβελέρ είναι μία, αντικειμενικά, σπουδαία, λαμπερή και εξέχουσα προσωπικότητα διεθνούς κύρους. Κατά βάση, υπήρξε καθηγήτρια Βυζαντινολογίας στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων και αργότερα Πρύτανις του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, γιά κοντά 10 χρόνια.

   Τυχαία, την περασμένη εβδομάδα παρακολούθησα μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παρεχώρησε από το κομψό και καλοδιακοσμημένο με έργα τέχνης και αντίκες, διαμέρισμά της στο Παρίσι. Με την άνεση μιάς απόλυτα επιτυχημένης καριέρας, την αυτοπεποίθηση της αυθεντίας και τον άψογο χειρισμό της ελληνικής γλώσσας παρέθεσε πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις, θυμίζοντάς μου την πάνσοφη ατάκα του αείμνηστου και πανέξυπνου Τσαρούχη, περί του… «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Βεβαίως η κυρία Γλύκατζη όσα έλεγε τα έλεγε εκτός Ελλάδας, αλλά ας μη δίνουμε και τόση σημασία στις μικρολεπτομέρειες. Κατά δήλωσή της είναι «Ρωμιά».

   Η πρύτανις, λοιπόν, της Σορβόννης γεννήθηκε τέλη Αυγούστου του 1926 στην Καισαριανή και δηλώνει «προσφυγάκι» -πολύ σωστά-  αφού είναι παιδί προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Μεγάλωσε στην Καισαριανή και το 1953 έφυγε στο Παρίσι, όπου σπούδασε και στη συνέχεια πραγματοποίησε τη λαμπρή πανεπιστημιακή της καριέρα. 

   Γιά την οικονομία του χωροχρόνου αντιπαρέρχομαι τις, οπωσδήποτε, όχι και πολύ κολακευτικές γιά τη φυλή και το έθνος απόψεις της, που ταυτίζονται με εκείνες του Αυστριακού Φαλμεράγιερ και οι οποίες πολεμήθηκαν έντονα από διάφορους ιστορικούς, όπως ο Παπαρρηγόπουλος και άλλοι, (μεταξύ μας η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση), καθώς και την αιρετική άρνηση του όρου «Έλληνες», με προτίμηση του προσδιορισμού: «Ρωμιοί». Στέκομαι μόνο στην φράση που άκουσα με τ’ αυτιά μου: «Είμαι αριστερή γιατί πιστεύω πως η Αριστερά κάνει καλύτερη διαχείριση του Εθνικού πλούτου»!

   Κατ’ αρχήν, και βάση του προαναφερθέντος «αξιώματος» του Τσαρούχη και της θεμελιώδους αρχής της Δημοκρατίας καθένας δικαιούται να πιστεύει ό,τι θέλει και, βεβαίως, να το δηλώνει ελεύθερα. Και αυτό συμπεριλαμβάνει, φυσικά, και την κυρία Γλύκατζη. Το θέμα όμως που ανακύπτει εύλογα, και εφ’ όσον απασχολεί κάποιον που θέλει να προχωρήσει τη σκέψη του παραπέρα, είναι η έδραση και λογική τεκμηρίωση των δηλώσεων των σημαντικών και εξεχόντων προσωπικοτήτων, αφού αυτές, (οι προσωπικότητες), και οι απόψεις τους αποτελούν πρότυπα και μπούσουλα γιά μας τους υπόλοιπους, απλούς ανθρώπους. 

   Κάνοντας μια μικρή έρευνα διαπίστωσα πως η κυρία Ελένη οφείλει περισσότερα στο «Αρβελέρ» και λιγότερα στο «Γλύκατζη»! Και εξηγούμαι.

   Ο σύζυγός της, ο κύριος Αρβελέρ, υπήρξε αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού της Γαλλίας. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, πάμπλουτος και κάτοχος πύργου κάπου στη Νορμανδία. Την επισήμανση ότι ήταν εβραϊκού θρησκεύματος δεν την αναφέρω -προς Θεού μακράν εμού κάθε ρατσιστική πρόθεση- παρά μόνον γιά να αιτιολογήσω την προέλευση του πατροπαράδοτου πλούτου της οικογένειας. Επομένως γίνεται εύκολα κατανοητή η τεράστια ώθηση που έλαβε η καριέρα της, όντως ικανής και πανέξυπνης, κυρίας Γλύκατζη, η οποία -μεταμορφωμένη από ασχημόπαπο σε πανέμορφο κύκνο, κατά το γνωστό παραμύθι του Άντερσεν- μεσουράνησε πλέον στον ουρανό της Σορβόννης, ως κυρία… Αρβελέρ. 

   Και τώρα στο ψητό! Είναι απόλυτα φυσικό και λογικό, όταν διαθέτεις μεγάλο πλούτο, για τον οποίο δεν κοπίασες να αποκτήσεις και δεν γνωρίζεις πως δημιουργείται, να τυρβάζεις πλέον μόνο γιά την… διαχείρισή του! Και βεβαίως, εκεί πλεονεκτούν σαφώς οι αριστερές λογικές και προθέσεις. «Δώσε στο λαό να φάει ψωμάκι! Κάτω το κεφάλαιο που ρουφάει το αίμα του λαού»! και άλλα τέτοια.

   Η Ελλάδα, στη πρόσφατη μεταπολεμική της Ιστορία, το έζησε το «έργο» τρεις φορές. Με τη Δεξιά να λειτουργεί σαν εργάτρια μέλισσα και την Αριστερά -ώπα, να καούν τα κάρβουνα!- σαν τζίτζικας. Δύο φορές, όσα «μάζεψε» ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τις περίφημες «επταετίες» του τα  «σκόρπισαν», μιά ο Γεώργιος Παπανδρέου με τη χούντα και μιά ο γιός του, ο οποίος άρμεξε γιά τα καλά το… συνδικάτο της ΕΟΚ που ξόρκιζε ως αντιπολίτευση, βάζοντας και τα θεμέλια του υπερδανεισμού της χώρας. Γιά την τρίτη φρόντισε ο μικρόνους Γιωργάκης, που της τίναξε οριστικά τα πέταλα από το ακριτικό Καστελλόριζο, αν και… «λεφτά υπάρχουν»! 

   Σήμερα η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας έχει μιά ιδιομορφία η οποία θα ξεμπροστιάσει, επί τέλους, την ανεύθυνη ρητορική της Αριστεράς και την περίφημη «δίκαιη κατανομή» ενός πλούτου, ο οποίος είναι ανύπαρκτος. Η οικονομία της βρίσκεται στον πάτο και στο Ταμείο δεν υπάρχει τσεντέσιμο! Κι εδώ βρίσκεται τα κουμπιά της Αλέξαινας, ή μάλλον του… Αλέξη, ο οποίος καλείται να βγάλει λαγούς από τρύπιο καπέλο! Με βάση συνεργούς της παρλαπίπας προς εντυπωσιασμό και τη γνωστή τακτική των εμετικών γυμνοσάλιαγκων των ΜΜΕ, που άρχισαν τις σαχλές αγιογραφίες των ιδιόρρυθμων ναρκισσευόμενων «εστέτ» της οικονομίας, οι οποίοι υποδύονται τους όψιμους αριστερούς, ενώ ακόμη κι οι οδοντογλυφίδες που χρησιμοποιούν είναι «σινιέ», και διαθέτουν «συντρόφους»… εικαστικούς και ζάπλουτους, (μιά ζωή ασχολούμαι με την τέχνη και δεν μπορώ να κατανοήσω τον όρο: «εικαστικός», σκέτο και ξεκάρφωτο, συνδεδεμένο με φωτογράφιση πολεμικών σκηνών και μουτζουρωμένων ερειπίων)!

   Οι προβλέψεις είναι κακές και η κωλοτούμπα αναπόφευκτη. Και ως τελευταία σύνοψη: Με βάση τα πρώτα δείγματα γραφής είμαι έτοιμος να βιώσω ενορχηστρωμένη παραπληροφόρηση, στα πρότυπα της γνωστής τακτικής των χοντρών καλόγερων του Ροΐδη, όπου βάφτιζαν το κρέας φασόλια, γιά να μην νηστέψουν. Με μόνη διαφορά πως εδώ θα συμβεί αντίστροφα.  

   Οψόμεθα.

Μανώλης Γλέζος. Ο ιδεολόγος, ο αγωνιστής, ο ανυποχώρητος.

Μανώλης Γλέζος. Ο αειθαλής μαχητής!

   Παρακολούθησα, με θαυμασμό και γοητεία, μικρή τηλεοπτική συνέντευξη του Μανώλη Γλέζου, την επόμενη των εκλογών. Με νωπό τον ενθουσιασμό και τη μέθη μιάς πολυπόθητης πολιτικής νίκης και ικανοποίησης που ήρθε μεν αργά, αλλά ευτυχώς γι’ αυτόν, όχι πολύ αργά.

   Το πρόσωπό του έλαμπε από ευτυχία και η γλώσσα του, ροδάνι, έβγαζε ένα εσώψυχο, που ήταν καταπλακωμένο στα βάθη της ψυχής του, γιά μιά ολόκληρη και μακρά ζωή. Στα μάτια του είδα να καίει η ίδια φλόγα που θυμάμαι -αμυδρά πλέον λόγω χρονικής απόστασης- πως φλόγιζε κάποτε έναν αρχικαπετάνιο του ΕΛΑΣ, θείο ενός… «φίλου» μου. Με τις ίδιες απόψεις, τον ίδιο ρομαντισμό και την ίδια ουτοπία. Κυνηγοί κι οι δυό του ίδιου απραγματοποίητου κι ανύπαρκτου ιδανικού. Ο Γλέζος πρόλαβε να ζήσει την αυταπάτη του. Ό άλλος έφυγε νωρίς.

   Ως γνωστόν, πολιτική είναι η τέχνη του να λες πολλά, χωρίς να λες τίποτα στην ουσία και από όσα υπόσχεσαι, στο τέλος να κάνεις όσα μπορείς. Δηλαδή να χειρίζεσαι μιά μηχανή… «δουλέματος» του λαού. Όσο καλύτερα τη χειρίζεσαι, τόσο καλύτερος πολιτικός θεωρείσαι! 

   Ο Μανώλης Γλέζος είναι έντιμος, απλός και ξεκάθαρος στις απόψεις του. Και πάντοτε καθαρός και μόνιμα απογοητευμένος. Γι’ αυτό και δεν κάνει γιά πολιτικός. Με την ειλικρίνεια και ευθύτητα που τον διακρίνει χαλάει τη… μαγιονέζα. Η αγωνία της αναζήτησης δικαίωσης των ονείρων του τον έστειλε να περιπλανιέται σε διάφορους χώρους -όμως πάντοτε μέσα στην ιδεολογία του- προσπαθώντας να βρει φορέα που θα ερχόταν στην εξουσία. Όχι γιά προσωπική ικανοποίηση και ανταμοιβή, αλλά γιά πραγμάτωση των οραματισμών και δικαίωση των πόθων του.

   Σήμερα ο Μανώλης Γλέζος βιώνει αυτή τη δικαίωση, ευρισκόμενος, χωρίς να το ξέρει, στο χείλος της μεγάλης, της απόλυτης απογοήτευσης. Μέχρι τώρα η άσφαιρη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε την «κόλλα» που τον συνέδεε μαζί του. Επειδή πλέον, είναι θέμα λίγου χρόνου η προσγείωση της νέας κυβέρνησης στις επιταγές -όχι των δανειστών και… τοκογλύφων- αλλά της πραγματικότητας και η ρεαλιστική προσαρμογή στις ανάγκες της, ο αταλάντευτος Μανώλης θα βρεθεί -γιά άλλη μία φορά- μετέωρος, εξαπατημένος κι απογοητευμένος.

   Διακινδυνεύω μία πρόβλεψη. Σύντομα η εξέλιξη των πραγμάτων θα τον αναγκάσει σε μιά ακόμη εσωτερική «επανάσταση», αυτή που θα τον επαναφέρει στην αρχική ιδεολογική του κοιτίδα. Στο λίκνο της ιδεολογίας του. Εκεί όπου πραγματικά ανήκει και απ’ όπου η ψυχή του δεν μετακινήθηκε σπιθαμή. Στο ΚΚΕ. Εκεί θ’ αναζητήσει τη συνέχιση της λαϊκής πάλης, αθεράπευτα αιθεροβάμων, κόντρα στους «ανεμόμυλους» της παγκόσμιας νομοτέλειας. Εκτός και αν, στα γεράματα, έχει κουραστεί, βολευτεί και συμβιβαστεί, ως ο τελευταίος, ρομαντικός, των Μοϊκανών του σοσιαλισμού. 

   ΥΓ. Η στήλη διευκρινίζει πως δεν συμμερίζεται τις ιδέες κι απόψεις του Μανώλη Γλέζου. Τιμά όμως τους αγνούς ιδεολόγους, υπολήπτεται τους έντιμους αντιπάλους της και σέβεται την ιστορία και τους αγώνες όσων πέφτουν μαχόμενοι γιά ιδέες και όχι συμφέρον. Απεχθάνεται δε, σφόδρα τους πάσης φύσεως γλείφτες, τους πολιτικούς γυρολόγους και χαμαιλέοντες, τους «οικονομισάριους» και τους σαλτιμπάγκους της εξουσίας.

«Ψωροκώσταινα αγάπη μου» και «Το ποντίκι που βρυχάται, Νο 2»

Σινέ «Ελλάς»: Σήμερον 2 έργα

"Εμπρός σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους...."

   Χθες είχα την ατυχή έμπνευση να παρακολουθήσω την ορκωμοσία, ή μάλλον την «διαβεβαιωσία», της νέας Κυβέρνησης και τον μαζοχισμό να την αντέξω μέχρι τέλους.

   Με σταθερά παγιωμένη μέσα μου την άποψη: «εξ όνυχος τον λέοντα» και την εμμονή στη σημειολογία, απήλαυσα τελικά την ιστορική αναβίωση του περίφημου και χαρακτηριστικού -πλην καθόλου κολακευτικού- όρου: «Ψωροκώσταινα»!

   Μιά παρέα, περίπου σαν ταξιδιωτικό γκρουπ τουριστών, είδε φώτα στο Προεδρικό Μέγαρο, μπήκε και, επ’ ευκαιρία, διαβεβαίωσε τον Πρόεδρο πως θα ασκήσει τα καθήκοντά του….  

Με ένδυμα περιπάτου, casual, ακόμη και τζην, το νέο υπουργικό σχήμα  θύμιζε μπουλούκι που… διαβεβαίωνε. 

   Έστω και ως αριστερή Κυβέρνηση που δεν έχει τον… Θεό της, (μέχρι και ο Υπουργός Θρησκευμάτων αρνήθηκε θρησκευτικό όρκο!), η εικόνα κουρελαρίας που παρουσίαζε η… ορκωμοσία, δεν προοιωνίζεται σοβαρότητα. Τόσο σε παραγωγή έργου, όσο και κύρος. Όταν για να μπεις σε σοβαρό εστιατόριο χρειάζεσαι ευπρεπή ένδυση, αλλιώς… τρως πόρτα, το ενδυματολογικό χάλι της τελετής αποτελεί κακή αρχή. Ευτυχώς που έγινε χειμώνα και όχι Ιούλιο γιατί μπορεί να βλέπαμε σορτσάκια, μαγιό και σαγιονάρες!

   Στις βραδινές ειδήσεις απήλαυσα τον μπαρμπα-Μανώλη τον Γλέζο. Δάκρυσα από συγκίνηση, φούσκωσα από εθνική υπερηφάνεια και ανέκραξα: «Έλα τώρα μωρή κου…λα Μέρκελ να σε σκίσουμε»! Και αφού φτιάχτηκα και με τις δηλώσεις του δικού μας «Πέπε Γκρίλο», που θα ξαναφέρει πίσω όλους τους απολυμένους, κ.λπ. κ.λπ, έβαλα στο DVD την παλιά ταινία του αξέχαστου Πήτερ Σέλλερς, («Το ποντίκι που βρυχάται»). Αφ’ ενός γιά να ξεσκάσω, αφ’ ετέρου γιά να φρεσκάρω στη μνήμη το πώς το μικροσκοπικό Δουκάτο της Ευρώπης κατάφερε να νικήσει την… Αμερική. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις! Αφού τα κατάφερε ο Μπόμπο, γιατί όχι κι ο… Μπέμπης.

   Κράτησα γιά το τέλος το καλύτερο. Την τρανότερη απόδειξη πως ο νέος Πρωθυπουργός, αν και αριστερός, όχι μόνο δεν στερείται χιούμορ αλλά διαθέτει τεράστια αποθέματα από δαύτο. Επέλεξε γιά Πρόεδρο Βουλής την Ζωή -τσαφ- Κωνσταντοπούλου!!! Τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Σαν να λέμε, έναν ταύρο ως διευθυντή στο κατάστημα «Άκρον-Ίλιον-Κρυστάλ». Τον πιό ευαίσθητο εκρηκτικό μηχανισμό κρότου-λάμψης!

 

   Δεν υπάρχει αμφιβολία πως, ακόμη και γιά προβοκάτσια, θα την «κουρντίζουν» από τα έδρανα και θα γίνεται της μουρλής.  Να δω τη Ζωίτσα μαλλί με μαλλί με τη Λιάνα τη γλωσσού και -λόγω τιμής-  να ξεραθώ επί τόπου! (από τα γέλια).

  Τελικά, από «άρτο» δεν ξέρω τί μας περιμένει, από «θεάματα» όμως θα φάμε καλά.