Το «μείζον πρόβλημα» της μεταπολιτευτικής Αριστεράς.

Όπου η μελαγχολία της γύμνιας γεννά παραφροσύνη.

«Εμπρός της Γης οι κολασμένοι»! Οι ελπίδες μας γιά καλύτερο ... αύριο!!!

   Η Αριστερά, ως πολιτικός ιδεολογικός χώρος, είναι μιά χαρά χώρος. Αλλά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η χώρα μας προφανώς, (χώρα του «Όπα»), δεν συμπεριλαμβάνεται στον όρο «πανευρωπαϊκό», καθ’ όσον ακροβατεί μεταξύ «Μεγαλοπρεπούς Σουλεϊμάν» και καρσιλαμά, αφ’ ενός, και «Βιολέτας» και… Λαίδης Γκάγκα, αφ’ ετέρου. (Προς επιβεβαίωση, μάλιστα, αυτού του στίγματος διατήρησε, γιά πάνω από δυό χρόνια, πρωθυπουργό… «Γκαγκά»!).

   Κάνοντας σύντομη ιστορική αναδρομή, διαπιστώνουμε πως η αφροσύνη της παλιάς κομμουνιστικής ηγεσίας οδήγησε, μεταπολεμικά, την Αριστερά στα εκτός νόμου περιθώρια γιά κάποια χρόνια. Φυσικό και αναμενόμενο «τίμημα» που πληρώνουν όλοι οι ηττημένοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γής, ανά τους αιώνες. («Ουαί, τοις ηττημένοις!). Δυστυχώς γι’ αυτήν, εκείνη την περίοδο άνθισαν και μαράθηκαν άκαρπα σπουδαίες προσωπικότητες, (αναφέρω τους πιο γνωστούς Πασαλίδη, Ηλιού, Κιτσίκη, Μπριλλάκη, κ.α.  Με τελευταίο επιζήσαντα, χρονικά, τον «Νέστορα» Κύρκο).

   Με την μεταπολίτευση καταλάγιασαν τα πάθη, (κυρίως από πλευράς νικητών) και έγινε προσπάθεια λήθης, (εμένα, μου λες!), και ομαλοποίησης της πολιτικής ζωής, ηρεμίας του τόπου, φυσιολογικής εξέλιξης του ανταγωνισμού και αντιπαλότητος, μέσα σε δημοκρατικά πλαίσια, δηλαδή στη Βουλή, επ’ ωφελεία χώρας και λαού.

   Δυστυχώς, τα φαντάσματα του παρελθόντος φαίνεται πως είχαν μετατραπεί σε DNA και δεν επέτρεψαν στην μεταπολιτευτική αριστερά να ανασυνταχθεί, να απελευθερωθεί από  συμπλέγματα και μιζέριες και να συγχρονίσει τα βήματά της με εκείνα της σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς. Παρέμεινε αγκυλωμένη σε παλαιολιθικές δομές και οικονομικές δοξασίες του 19^ου αιώνα και «φυλακισμένη», συναισθηματικά και πνευματικά, σε Μακρονήσια και Αι Στράτηδες. Με κύρια… πολιτικά επιχειρήματα τα Φεστιβάλ της ΚΝΕ και τους εμψυχωτικούς θούριους του Μίκη! Και από κει και πέρα η ίδια ξύλινη γλώσσα της μοχθηρίας, της μιζέριας και του εμμανούς ρεβανσισμού. Το μίσος κατά του ταξικού… εχθρού, η λαϊκή πάλη κατά των μονοπωλίων, (;) και όλες οι γνωστές ανιαρές κουταμάρες, που καθήλωναν και στείρωναν με πλύση εγκεφάλου τη νεολαία, μην αφήνοντάς την να ανοίξει πραγματικούς δρόμους προόδου, ανέλιξης και προκοπής.

   Καθρέφτης κάθε χώρας και οιωνός γιά το μέλλον της, είναι τα Πανεπιστήμιά της. Μια ματιά στα δικά μας αρκεί γιά να  διαπιστώσουμε ανάγλυφα, του λόγου το αληθές και την τριτοκοσμικότητα που μας αγκαλιάζει ασφυκτικά!

   Αυτή η πνευματική καχεξία και οπισθοδρόμηση έφερε τη σπάνι αξιόλογης ηγεσίας στο χώρο. Ο Κύρκος, έντιμος, συνεπής και σοβαρός πολιτικός, αφ’ ενός γερνούσε και αφ’ ετέρου δεν ήταν από τη στόφα του «μπαλκονάτου» ηγέτη. Ενώ κάτι καιροσκοπικά «τσακλοκούδουνα» και το team του «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο», τελειώνοντας την… «δουλειά», πήγαν στο Ταμείο, εξαργύρωσαν την επιταγή των… αγώνων τους και πήγαν καλλιά τους. Να «ξεκοκαλίσουν» τα κόπια τους!

   Έτσι ένας ολόκληρος χώρος έμεινε να λεηλατείται γιά χρόνια από τη «γάτα» Αντρέα και μετά να διαφεντεύεται από τον Ν. Κωνσταντόπουλο. Σοβαρός άνθρωπος, μεν, αλλά πρωταθλητής στο «αντι-Νάκ», ο οποίος λειτουργούσε μάλλον απωθητικά στους υποψήφιους ψηφοφόρους. Δεν «τράβαγε» γιά ηγέτης!

   Οπότε φτάσαμε στον Αλαβάνο και μετά στον Τσίπρα. Γιά μεν τον πρώτο, αρκεί ένα... «μαργαριτάρι», που πέταξε ο αθεόφοβος, μαζί με τη σοβαρότητά του. Πρότεινε να απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα στον… Γιωργάκη και τον… Παπακωνσταντίνου! Όταν ο πρώτος υπεδύετο τον Πρωθυπουργό και ο άλλος τον Υπουργό Οικονομικών!!! Με τέτοιες ανοησίες πώς να «προκόψει» το κόμμα! Φυσικά ο Αλαβάνος πήγε στην… ανακύκλωση.

   Τώρα έχουμε επί κεφαλής τον νεαρό αντιδραστικό ανεμόμυλο Τσίπρα, με το μονότονο και άγονο «όχι σε όλα» και το «χειρόφρενο» Λαφαζάνη, από δίπλα! Η συγκυρία και η λαϊκή αγανάκτηση θα επέτρεπε σε μιά σοβαρή και νοήμονα αριστερά να σαρώνει άνετα. Όμως με τα σάλια του Στρατούλλλη, τους θεατρινισμούς της μικρούλας Ζωίτσας, τους χατζηαβατισμούς  του κολλεγιόπαιδος Παπαδημούλη και τον Λαφαζάνη να περιμένει στη γωνία… μαρσάροντας, η καθήλωση των δημοσκοπικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει φυσικό επακόλουθο. 

   Η ιδεολογική, μη κομμουνιστική, Αριστερά αναζητεί εναγωνίως σοβαρή ηγεσία και αξιόπιστα στελέχη! Έτσι εξηγείται το συνεχές φούσκωμα του «Ποταμιού». Ένα αριστερό κίνημα που έπεσε σαν «κομήτης», από το πουθενά, και αν προσέξει και στελεχωθεί με σοβαρούς ανθρώπους, (όχι απαραίτητα πολιτικούς, αλλά προς Θεού όχι πολιντικάντηδες της καρπαζάς και της ανεμορριπής), και κατορθώσει να εμπνεύσει εμπιστοσύνη με συνεπή πολιτικό λόγο, αξιόπιστο πρόγραμμα και σαφείς καινοτόμες προτάσεις, τότε θα γίνει Νιαγάρας. Οπότε το νέο… «Βο-ή-θει- α» της Ζωίτσας και του άλλου του χέ… η, από τα βάθη του γκρεμού όπου θα βρεθούν, θα έχει υπόσταση και αληθοφάνεια.