Ο «ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ» Νο 2!

Το «παιδί-φάντασμα» ξαναχτυπά!

Η "Ατσίς του Θριάμβου"

 

   Ο μικρός Γιωργάκης Θαλάσσης, παραβρέθηκε στην παρουσίαση του βιβλίου της… παλαιάς Ευρωπαίας συντρόφισσάς του που αυτομόλησε κατά ΔΗΜΑΡ μεριά.   Με την παρουσία ολόκληρου του κηπουρικού του team, επί κεφαλής του οποίου είναι πάντοτε η σαγηνευτική γόησσα με το αστραφτερό χαμόγελο, η πασίγνωστη Μαριλίζ. (Mes amies, mes Κοππά!). Ομολογώ, πάντως, πως ο Καρχιμάκης διέλαθε της προσοχής μου, κρίμα!

   Ως γνωστόν, ο τίτλος  «το παιδί-φάντασμα» προκύπτει από τις… συχνές εμφανίσεις του στη Βουλή, και την Ελλάδα γενικότερα, και το προσωνύμιο «Θαλάσσης» από το πώς χειρίστηκε το πρωθυπουργικό αξίωμα και την χώρα που του εμπιστεύθηκε ο λαός, πριν τον εκπαραθυρώσουν οι δικοί του.

   Συνεπής προς τον εαυτόν, την ευφυΐα και τη σοβαρότητά του, αφού διάβασε, μέχρι και την τελεία, τον χαιρετισμό προς το κλακαδόρικο ακροατήριο που τον αποθέωνε, στην συνέχεια διάβασε και τις διάφορες, γνωστές, κουταμάρες που του γράφουν αυτοί που ποντάρουν πάντοτε στα κουτσά άλογα -μπας και γίνει η στραβή και ξανάρθει στα πράγματα γιά να «κονομήσουν»- και απήλθε πανευτυχής με το περίφημο εκείνο πανέξυπνο χαμόγελο -σήμα κατατεθέν- ζωγραφισμένο στο πρόσωπο.

   Επ’ ευκαιρία, θυμήθηκα τρία χαριτωμένα του περιστατικά, που πάντα μου ανεβάζουν την διάθεση, άμα νοιώθω πεσμένος.

Όταν, πριν γίνει πρωθυπουργός, σε επαναληπτικές δημοτικές εκλογές, ζήτησε από τον δικαστικό αντιπρόσωπο στυλό γιά να… σταυρώσει! Μετά, όντας πρωθυπουργός, όταν άφησε -μετά την περιφορά του Επιταφίου- την λαμπάδα στο μανουάλι μαζί με το ανάποδο πλαστικό ποτήρι που της φοράμε γιά να προστατεύσουμε τη φλόγα από τον αέρα. Και, το αποκορύφωμα, όταν την μεθεπόμενη -Κυριακή του Πάσχα- επισκεπτόμενος μονάδες στρατού ευχόταν στους φαντάρους… «Καλή Ανάσταση»!

«ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩΣ»!

… αλλά και ήχον, (συνηθέστατα), και οσμήν, (πάντα)!

 

Λές...;

   Ο δημοφιλής χιουμορίστας της κλ…ς, (αλίμονο στο χιούμορ!), εδήλωσε πως μικρός ελούετο πάντοτε στα καθαρά και γάργαρα νάματα του… Πηνειού(!) και όχι σε ποτάμια… ό,τι κι ό,τι! Άλλωστε κι ο «συμπατριώτης» του Αχιλλεύς, (Θετταλός, γαρ), εμβαπτιζόμενος σε κάποιο νερό απέκτησε, παρά τρίχα, αθανασία!

   Έτσι μου έλυσε και τη μόνιμη απορία που είχα για το που βρίσκει την δυσοσμία που εκπέμπει με το… χιούμορ του! Όποιος έχει δει τον Πηνειό καταλαβαίνει.

    Οπότε παραμένει η δεύτερη απορία μου. Η μεγάλη θεαματικότητα των εκπομπών του. Μα τόση ποιοτική μπασκλασσαρία υπάρχει στον τόπο, που να τέρπεται από βωμολοχίες και να «εισπνέει» τις π…ές που αφήνει άφθονες, αλλά από λάθος… ακροφύσιο;

   Δυστυχώς, σε εποχές όπου όλα τα μεγέθη της κοινωνίας υποχωρούν υποτιμημένα, η κουλτούρα θα διασωζόταν; 

   Παρατηρώντας τα ευρωψηφοδέλτια όλων των κομμάτων, γίνεται άμεσα αντιληπτή η αντικατάσταση του οξυγόνου από το... μεθάνιο. Η τυπική «Ανάσταση» έγινε προ ημερών, η πραγματική αργεί ακόμη.

   Προς το παρόν θα αρκεστούμε στους «ολίγους», τους μπερμπάντηδες, τους  τιμητές, (δήθεν), του συστήματος και τους κήνσορες του κ…υ. Αλλά και, γενικότερα, στην ελίτ του γυαλιού, της «αναγνωρισιμότητος» και της σάχλας. Στο κάτω-κάτω, αυτοί μας αξίζουν.

   (Σημ. Μέχρι πρόσφατα πίστευα πως αυτό το: «οι λαοί έχουν τις ηγεσίες που τους αξίζουν», το είπε πρώτος ο Τσώρτσιλ. Λάθος μου! Αυτός επανέλαβε υπάρχον απόφθεγμα του Πλάτωνος! Κι αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα, αφού επαληθεύει την αυτογνωσία της φυλής και την εξαργυρώνει σε καιρούς χαλεπούς).

Αχ’, Μαρία! Εσύ έφυγες νωρίς.

Μικρό requiem γιά μιά φίλη που "έφυγε".

Τόση πίκρα, τόσο δάκρυ, τόση θλίψη και μιά θάλασσα ερημιά...

   
    Ήταν, μιά φορά κι έναν καιρό, ένας Γιάννης….

   Κι ο Γιάννης αυτός  διασταύρωσε, κάποτε, στον δρόμο του μία Μαρία. Αυτή τη Μαρία, ο Γιάννης την αγάπησε πολύ. Όπως κι η Μαρία αγάπησε τον Γιάννη. Και η αγάπη τους ήταν τόσο μεγάλη που δεν χωρούσε σ’ ένα γάμο. Τόσο πολύ αγαπήθηκαν οι δυό τους, ώστε παντρεύτηκαν... δύο φορές!

   Ο Γιάννης κι η Μαρία ζούσαν μαζί, γιά πολλά χρόνια, πολύ ευτυχείς και πολύ ταιριασμένοι. Στη ζωή τους δεν απέκτησαν πολλά πράγματα, ούτε καν ένα παιδί. Απέκτησαν όμως ο ένας τον άλλον. Κι αυτό τους ήταν υπεραρκετό, γιατί είχαν το παν και μαζί είχαν το άπαν.  Γιατί ο Γιάννης ήταν το άπαν γιά τη Μαρία και η Μαρία το ίδιο γιά τον Γιάννη.  Δύο αγνές παιδικές ψυχές δεν χρειάζονταν απαραίτητα και μιά τρίτη γιά να βιώσουν την ευτυχία ολοκληρωμένη. Μπορούσαν και μόνες τους. Όλα τα καλά του κόσμου ήταν κλεισμένα, γιά τον Γιάννη, στα μάτια της Μαρίας του. Και το χαμόγελο του Γιάννη, η σιγουριά και ευτυχία της Μαρίας.

   Η άτυχη Μαρία «έσβυσε», γλυκά κι ανώδυνα, προχθές. Μέσα στην ατυχία της πρόωρης μεγάλης «φυγής» είχε μία μεγάλη προνομία. Στ' αλήθεια σαν πόσες γυναίκες στον κόσμο μπορούν, ανεβαίνοντας στον ουρανό, να δηλώσουν στην είσοδο του Παράδεισου πως μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους, ο αγαπημένος τους σύντροφος κρατούσε το χέρι τους ψιθυρίζοντας λόγια αγάπης! 
   
   Η Μαρία έχασε τη ζωή της. Κι ο Γιάννης έχασε τη Μαρία του. Αυτό είναι η μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία και των δύο. Η Μαρία «σιώπησε» γιά πάντα και πήρε μαζί της τον πόνο στον Ουρανό και ο Γιάννης έμεινε να θρηνεί μονάχος του στη Γη. Στο άδειο σπίτι, το άδειο τραπέζι, το άδειο κρεβάτι. Κλαίει τη Μαριώ του νοερά και σιωπηλά. Με πολλή αξιοπρέπεια. Γιατί ο Γιάννης γνωρίζει πολύ καλά πως το ψυχικό μεγαλείο του ανθρώπου κρύβεται στον τρόπο που εκδηλώνει τον θρήνο του. Στον πώς αντιμετωπίζει τις Ήττες της Ζωής, καθώς στις Νίκες όλοι είναι πρώτοι. Τις διαλαλούν και τις απολαμβάνουν χαρούμενοι και κορδωτοί. Στις ήττες όμως βγαίνουν τα πραγματικά εσώψυχα. Μαζί με τ' «απόνερα» του χαρακτήρα. Όσο λιγότερα είναι αυτά τόσο περισσότερο το μεγαλείο. Μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα. Ο Γιάννης αποδεικνύει, γιά άλλη μιά φορά, πως διαθέτει τεράστια αποθέματα απ' αυτό το σπάνιο υλικό. Αποδεικνύει χωρίς να επιδεικνύει, καθ' ότι υπήρξε σεμνός πάντα.

   Τώρα η Μαρία «έφυγε». Πέταξε πρόωρα στον Ουρανό. Πήγε να «στρώσει» το χαλί υποδοχής και να περιμένει το Γιάννη της… Αυτός που την έστειλε στη Γη, με τις δικές Του άγνωστες βουλές, τώρα με νεότερες, πάλι  το ίδιο άγνωστες, την ανακάλεσε κοντά Του.

   Και ο Γιάννης πλέον ξέμεινε μόνος. Να μετράει μνήμες. Μέσα σε πόνο, δάκρυ και σε μιάν απόλυτη ερημιά. Τη μοναξιά που κουβαλάς μέσα σου και την σιωπή που εκείνη σου φέρνει στο μυαλό. Είτε είσαι στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο. Ακόμη και χωμένος σε μιά θορυβώδη διαδήλωση. Την προσωπική σου, την απόλυτη μοναξιά. Όμως μέσα στη θλίψη του βρήκε το σθένος να μου γράψει, λίγο προ του τέλους, πως «Υπό κάποια έννοια θα πρέπει να είμαστε και ευγνώμονες στον Θεό που της δίνει  αυτό το τέλος, αντί άλλου. Σε χαιρετώ.», αποδεικνύοντας μιά φορά ακόμη την ποιότητα του εσωτερικού του κόσμου.   

   Τη Μαρία δεν την γνώρισα προσωπικά. Κάτι λίγο από μερικές φωτογραφίες και την λατρεία, ανάμεικτη με τρυφερότητα που έβγαινε γι’ αυτήν, μέσα από τη θέρμη των λόγων του Γιάννη, κάθε φορά που αναφερόταν σ’ εκείνη.

   Η Μαρία τώρα έφυγε. Λυτρώθηκε από την αδυσώπητη μοίρα των ανθρώπων. Από τη ματαιότητα, την φενάκη και την βιτρίνα της επίγειας ζωής και τώρα πλανιέται ελεύθερη κι ανάλαφρη στο άπειρο, περιμένοντας τον Γιάννη. Τον Γιάννη της.

   Το χώμα που θα την σκεπάσει θα είναι σίγουρα πανάλαφρο. Θα το ελαφραίνει η αγάπη κι ο πόνος του Γιάννη. Και θα το κάνει πιό αφράτο το δάκρυ του.

   Η Μαρία που «έφυγε» γλύτωσε. Αλίμονο στον Γιάννη της που μένει πίσω. Μένει και τραγουδάει περιτριγυρισμένος από τις μνήμες του....

H δολιότητα των αθλίων και η αθλιότητα των δολίων.

Επιστροφή στην καθημερινότητα.

Πόνος, θρήνος, οργή.

- Αρχίζω από το ακατανόητο ναυάγιο στη Νότια Κορέα που στοίχισε τη ζωή σε 300 ανθρώπους, κυρίως μαθητές, συν όσους θα πάρει η μπάλα της οδύνης μεταξύ των συγγενών τους. Και πολύ λογικό η οργή του κόσμου να εστιάζεται, συγκεντρωμένη και διαρκώς ογκούμενη, στα υπεύθυνα μέλη του πληρώματος που δεν έπραξαν, ως όφειλαν, το καθήκον τους. Πρώτα γιά την αποτροπή του ατυχήματος και μετά, τουλάχιστον, γιά την σωτηρία των ψυχών που κουβαλούσε το πλοίο. Η αυτοχειρία των υπευθύνων θα αποτελούσε, στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης, μία ύστατη ενέργεια συναίσθησης ευθυνών και μιά βαλβίδα εκτόνωσης του πόνου. Η εξέλιξη θα δείξει.

   Με αναφορά το συγκεκριμένο γεγονός και επ’ ευκαιρία των υψηλών τόνων της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης, ως «παλιά καραβάνα» της ζωής και μη… λωτοφάγος, (άρα διαθέτων καλή μνήμη), θεωρώ τουλάχιστον αδιανόητο, παρατάξεις και πρόσωπα που ηγήθηκαν στην αποτυχημένη προσπάθεια καταβύθισης του σκάφους «Ελλάς», κατά την περίοδο 1946-1949, μέσω ενός ανόητου και ακατανόητου, (αφού η έκβασή του ήταν προδιαγεγραμμένη από τις συμφωνίες της Γιάλτας), εμφυλίου πολέμου, να θέλουν να καταλάβουν τώρα, και με το στανιό, την εξουσία. Ίσως γιά να ολοκληρώσουν ό,τι δεν κατάφεραν τότε, (δηλαδή την «βουλγαροποίηση» της Ελλάδος), εκμεταλλευόμενοι την αμνησία των παλαιών και την ακρισία των νέων, οι οποίοι εθισμένοι στην καλοπέραση που τους εξασφάλισε η αποτυχία των τότε «πειρατών» της εξουσίας, απαξιούν να «διαβάσουν» Ιστορία. Και επελαύνουν με την ορμή της δημαγωγίας, το μπούγιο του λαϊκισμού και τον βιασμό της λογικής, από την πίσω πόρτα. Την κατ’ επίφαση «δημοκρατική» διαδικασία, αφού όπως σε συνέντευξή του ο αμετροεπής νεαρός… «ηγέτης της Ευρώπης» δήλωσε πως «του αρκεί η διαφορά της μιάς ψήφου στις 25 Μαΐου, γιά να… διώξει την κυβέρνηση στις… 26»! («Βαστάτε Τούρκοι τ’ άρματα»). Η σεπτή μορφή του κ. Λαφαζάνη αποτελεί εγγύηση διά του λόγου το ασφαλές!

   Και γιά να μην ξεχνιόμαστε, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία εκείνης της εγκληματικής ένοπλης εξέγερσης, (Ζαχαριάδης, Βελουχιώτης, κ.α.), συνέπειες της οποίας ακόμη πληρώνει ο τόπος, (με σπουδαιότερη πληγή τον διχασμό και το μίσος των ηττημένων), πρόσφατα… αποκατεστάθη! Σαν να λέμε, σε λίγα χρόνια ο καπετάνιος του αναποδογυρισμένου κορεάτικου πλοίου, που τώρα προσπάθησε να χαθεί στην ανωνυμία, να πάει γιά… πρόεδρος της χώρας του!

   

    - Ως γνωστόν, ο γραφικός επικεφαλής της ΟΛΜΕ, δηλαδή των, κατά πλειοψηφία, αγράμματων δασκάλων των ταλαίπωρων νεαρών βλαστών μας -καμάρια κι ελπίδες του Έθνους!- σάλπισε το «γιούργια» γιά την κατάληψη της εξουσίας τον παρελθόντα Σεπτέμβριο, με αιχμή του δόρατος τους «χαβαλεδιάζοντες» μικρούς μαθητές, αλλά δεν του βγήκε! Έτσι τώρα, φόρεσε τις καλές του τιράντες κι ετοιμάζεται να ψυχαγωγήσει την Ευρωπαϊκή Βουλή, ανταλλάσοντας τον γλίσχρο μισθό του, (τον οποίον εισπράττει άκοπα και αυξημένον, ως συνδικαλιστής), με τον παχυλόν εκείνον του ευρωβουλευτού! «Κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες»! 

   Άντε μετά εσύ, κορόιδο κουφιοκεφαλάκη ιδεαλιστή δασκαλάκο, να πειστείς πως ο διασκεδαστής «Σαββόπουλος της Παιδείας», τυρβάζει κι αγωνίζεται γιά το καλό σου, από… τις Βρυξέλλες! Συνδικαλιστής=Το πιό άθλιο και φαύλο επάγγελμα, τουλάχιστον από μεταπολίτευση κι εντεύθεν! Προσοδοφόρο κι επωφελές εφαλτήριο γι’ αυτόν που το ασκεί και επιζήμια τροχοπέδη γιά την υπόλοιπη κοινωνία.

   

  - Και κάτι, γιά να τελειώνουμε με τα φαντάσματα του απώτατου παρελθόντος και την «προσγείωση» της πολιτικής αντιπαράθεσης στο «προσήκον μέτρο», (όπως λεν οι δικηγόροι).

   Η πονεμένη καραμέλα των Μακρονησιών, των Αϊστράτηδων και των λοιπών ξερονησίδων θα πρέπει να τελειώσει κάποτε. Η έντεχνη και υποδαυλισμένη παράταση στο ποντάρισμα του συναισθηματισμού, θυμίζει τα πονεμένα τραγούδια του Καραολή και του Δημητρίου που κυκλοφόρησαν κάποτε μαζί με το «Ρομάντζο» και έκαναν πολλά μάτια να κλάψουν. Όπως και το τραγούδι του Αθανασόπουλου, («Καημένε Αθανασόπουλε, τί σού ‘μελλε να πάθεις…»), που έκανε προπολεμικά «δουλικά» κι «αφέντρες» να σπαράξουν!

   Ιστορικά το πράγμα είναι απλό και «πολυσύχναστο» στην Παγκόσμια Ιστορία. Ένα από τα πολλά κεφάλαιά της. Σε ένα κράτος έγινε κάποτε ανταρσία, ένας εμφύλιος, (με όλα τα χαρακτηριστικά του), που σύντομα έκλεισε. Λογικό ο ηττημένος να πληρώσει βαρύτερα το τίμημα της ήττας του. Και αυτό έγινε, και μάλιστα πολύ ηπιότερα από αντίστοιχες ξένες περιπτώσεις και γιά πολύ λίγο χρόνο. Που θα γινόταν λιγότερος αν δεν μεσολαβούσε η, δυσμενής γιά όλους, παρένθεση της χούντας. Γι’ αυτό και οι ενθουσιώδεις αριστερόστροφοι θούριοι του Μίκη και τα εμετικά στιχουργικά γλειψίματα -κατάντια του Ρίτσου- στον Στάλιν, μάλλον κάνουν ζημιά, ξύνοντας πληγές, παρά ωφελούν. Η σελίδα πρέπει να γυρίσει και θα γυρίσει, αφήνοντας πίσω το παρελθόν και ατενίζοντας το μέλλον. (Ιδέ παράδειγμα Ισπανίας).

    

   Το «ραντεβού στα γουναράδικα» των Τσιπρολαφαζανιστών» και οι ευσεβείς πόθοι των παλαιολιθικών δεινοσαύρων του ΚΚΕ, δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί. Το σώφρον και σκεπτόμενο τμήμα του ελληνικού λαού θα τους… «στήσει». Ασθμαίνον και γογγύζον, πληρώνει τώρα γιά παλιές αμαρτίες, καθώς ενδόμυχα αναγνωρίζει το μερίδιο συμμετοχής του στον γενικό εκτροχιασμό της χώρας, και προσδοκά ανάσταση μέσα από ζόρικες, αλλά λογικές και εφικτές διαδικασίες. Και όχι από τυχοδιωκτισμούς, μαγικά ραβδιά και κορδακισμούς της πλάκας και του «ούρδου».