Η κρίση της Συρίας και τα καθ' ημάς.

Όλα τα ΄χει η Μαριορή!

Τα αέρια τους έλειπαν!

   

   Δεν μας φτάνει το μαύρο μας το χάλι, μας προέκυψε κι η Συρία! Ένα ακόμη επαπειλούμενο αμερικανικό σφάλμα, με οπωσδήποτε δυσμενείς επιπτώσεις στην ήδη χειμαζόμενη, (μέσα στο ντάλα καλοκαίρι), δύσμοιρη χώρα μας. Λες και και δεν μας έφτανε η μιζέρια, η κακομοιριά, ο παραλογισμός και ο… ΣΥΡΙΖΑ, θα μας πλακώσουν τώρα κι οι επιπτώσεις της περίεργης και πρωτότυπης επίθεσης στη Συρία, με κύρια συνιστώσα την εισροή εδώ και νέων ορδών πειναλέων κι εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών. Με αυτή τη φορά, τουλάχιστον, απόλυτα δικαιολογημένα επιχειρήματα. Πραγματικοί πρόσφυγες, χωρίς αυτό, βέβαια, ν’ αλλάζει την ουσία του προβλήματος που συνίσταται στην περαιτέρω γενική υποβάθμιση του τόπου και του λαού της, ουσιαστικά, χρεοκοπημένης  χώρας μας.                 

   Μία ακόμη  νομοτελειακή υποχρέωση της επιβεβαίωσης των ΗΠΑ, ως παγκόσμιας υπερδύναμης και, κατ’ ανάγκην, διεθνούς χωροφύλακα, θα ξεσπάσει επί της ταλαιπωρημένης και ζαλισμένης, από τις αλλεπάλληλες φάπες, κεφαλής μας. Παρ’ ότι κατά βάθος, από διαίσθηση, πιστεύω πως δεν θα συμβεί τελικά το γεγονός, καθ' όσον μου φαίνεται εντελώς τρελλό και αδιανόητο, οι ώρες που απομένουν μέχρι την έναρξή του θεωρούνται μετρημένες.

    

   Με την απλή λογική του κοινού νου, αδυνατώ να συλλάβω το γιατί η «παγκόσμια κοινότητα» θα πρέπει να επέμβει τώρα στο μακελειό της Συρίας. Κοντά δυό χρόνια τους παρακολουθεί αδιάφορα να αλληλοσπαράζονται και τα χημικά όπλα μας μάραναν. Λες και ο θάνατος έχει προτιμήσεις στο μέσον με το οποίο θα συντελεστεί! 

   Ας τους αφήσουν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Όπως θα έπρεπε να κάνουν και με τη Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, όπου ακόμη και τώρα, χρόνια μετά τις ανόητες νατοϊκές επεμβάσεις που θα τους... έσωζε, συνεχίζουν ωραιότατα να σφάζονται και μόνοι τους.

    

   Ποτέ δεν κατάλαβα αυτό το περίεργο, απολίτιστο, βάρβαρο αραβικό έθνος το οποίο, κατά τραγική ειρωνεία, ο Πλάστης το προίκισε αφειδώς, (προφανώς γιά να σπάσει πλάκα με τους κοιλαράδες… σεΐχηδες), με αμύθητα πλούτη, ένεκα πετρελαίου, γιατί δεν κατάφερε χρησιμοποιώντας τα πλούτη του, κατ’ αρχήν να εκπολιτιστεί, αντιμετωπίζοντας -πρώτα,πρώτα- τις γυναίκες τους σαν ανθρώπινα πλάσματα και όχι να τις επιβάλει να κυκλοφορούν στους δρόμους  σαν μαύρα τρομακτικά φαντάσματα και, κατά δεύτερον, να αξιοποιήσει τον μαύρο του χρυσό, επωφελώς και κατ’ αναλογία, γιά την ευημερία όλου του λαού, μαζί με τους άρχοντές του. 

   Έτσι, οχυρωμένοι πίσω από θρησκευτικό φανατισμό και πλατειά καθυστέρηση που φυτεύουν στους λαούς τους, περιορίστηκαν σε χυδαίες επιδείξεις πλούτου και δημιούργησαν μιά ατέλειωτη αλυσίδα νεοπλουτίστικου καρακιτσαριού, στη λογική του σουσουδίστικου, «λεπτά έχομεν, ό,τι θέλομεν κάνομεν». ( Π. χ. το μυθικό ξενοδοχείο Μπουρτζ ελ Αράμπ, των επτά-οκτώ αστέρων(!) και 320 μέτρων, τα τεχνητά νησιά που απλώνονται σαν φοίνικες στη θάλασσα, γιά αγοραστές αναλόγου γούστου παγκόσμιους λεφτάδες και, κορυφαίο, το ασύλληπτης κιτς-φαντασίας δημιούργημα, το τεχνητό χιόνι και τις χιονοδρομίες στην… έρημο!!).

    

   Θεωρώ πως η καλύτερη τακτική του πολιτισμένου κόσμου θα ήταν να τους αφήσουν να μακελευτούν μόνοι τους, αφού ξέρουν καλύτερα από όλους τις πρακτικές των μαζικών εξολοθρεύσεων και μετά να τα βρουν με όσους περισσέψουν από δαύτους.

   Προσωπικά πιστεύω, αν τελικά πραγματοποιηθεί η επέμβαση, πως αυτή θα είναι αεροπορική και με πυραύλους που θα χτυπήσουν και αποθήκες φύλαξης των χημικών όπλων, προκειμένου να τα καταστρέψουν. Σε τέτοια περίπτωση, όμως, ανακύπτει το ερώτημα, τα αέρια που θα απελευθερωθούν τί θα γίνουν; Αν μάλιστα είναι πολλά, πού θα τα σπρώξει ο άνεμος και ποιές θα είναι οι συνέπειες; Η Κύπρος είναι δίπλα!

    

   Και μέσα σ’ αυτόν τον προβληματισμό και την αγωνία, μας προκύπτουν και οι μόνιμοι «εργολάβοι» του ελληνικού αντιαμερικανισμού, να ζητούν «περήφανες» στάσεις εναντιώσεως σε χρήση αμερικανικών ή νατοϊκών βάσεων, κατά παράβαση υπαρχουσών παμπάλαιων συμφωνιών, (από τότε που ο «μεγάλος» Αντρέας τις έδιωξε και έκανε τον γραφικό βλαχοδήμαρχο της Δάφνης να γεμίσει τους κεντρικούς δρόμους της περιοχής με πινακίδες που ανακοίνωναν περήφανα: «Δάφνη, αποπυρηνικοποιημένη περιοχή»!!!), και να οργανώνουν πορείες στην…. Αμερικανική πρεσβεία! 

   

   Σε εποχή που έχουμε ξαμοληθεί με το δισκάκι της επαιτείας, ζητώντας οίκτο, υποστηρικτές και δανεικά, μπας και σκαπουλάρουμε τελικά την χρεοκοπία! Κάτι που θα παραμένει πάντοτε χλωμό, όσο δεν στρωνόμαστε στη δουλειά γιά να φτιάξουμε ντόπια παραγωγή που θα δημιουργήσει εξαγωγές και θα εισαγάγει φρέσκο και ζεστό χρήμα, αλλά κυνηγάμε αριστερούς… ανεμόμυλους, με απεργίες, διαδηλώσεις, αγκυλώσεις άκρατου δημοσιοϋπαλληλισμού και κούφιες υποσχέσεις και ψευδαισθήσεις.  

«Αθήνα, κόρη τ’ ουρανού….»!

Όταν η «dolce vita» τελειώνει κι αρχίζουν τα ζόρια!

«Όπα, όπα τα μπουζούκια, 

όπα και ο μπαγλαμάς,

της ζωής μας τα χαστούκια                                                                                      

με το γλέντι τα ξεχνάς!»

Κατάντια....

  

   Κάθε φορά που κατεβαίνω στην Αθήνα, γιά κάποια δουλειά, μελαγχολώ! Η βρώμα των πεζοδρομίων, η ερήμωση των δρόμων, η ρύπανση των τοίχων, οι σκυθρωποί κι αγέλαστοι διαβάτες, οι διάσπαρτοι ναρκομανείς, οι άστεγοι κάθε εσοχής και τρύπας  και τα κλειστά καταστήματα, πού κάποτε έσφυζαν από ζωή, ενώ τώρα μοιάζουν με άψυχα κουφάρια, (όπως το φρικτό θέαμα του, πάλαι ποτέ, βιβλιοπωλείου της «Εστίας»), μου εμπεδώνουν την θλίψη. Εικόνα απέραντης παραίτησης και παρακμής!

    

   Στην χθεσινή μου κάθοδο, ήρθε και μιά φράση φίλου, που τον θεωρούσα κάποτε λογικό κι ορθοφρονούντα, γιά να βάλει το κερασάκι στην τούρτα του απέραντου παραλογισμού και αποσυντονισμού της λογικής συγκρότησης, λόγω της κρίσης, οι οποίοι και αποτελούν την βασική παράμετρο παρεμπόδισης της χώρας στο να προχωρήσει προς την έξοδο από αυτήν και την ανάκαμψη. Μιά αδιανόητη πνευματική αγκύλωση, προϊόν κουτοπονηριάς και εμμονής σε αποδεδειγμένα λανθασμένα πρότυπα κοινωνικής λειτουργίας, συμπεριφοράς  και διαβίωσης. Και, βεβαίως, απολάκτισης ευθυνών.

   - Είδες οι Κωλογερμανοί. Ό,τι δεν μας έκαναν στην Κατοχή, μας το κάνουν τώρα, με τα μνημόνιά τους. 

   Δηλαδή, «γειά  σου Γιάννη, κουκιά σπέρνω»! Στον κόσμο του ο φίλος.                               

    

   Άμα, ως γιατρός, δεν εντοπίσεις την αρρώστια, δεν μπορείς ποτέ να την θεραπεύσεις. Μάλλιασε η γλώσσα μου να του εξηγώ, εις μάτην, πως το μνημόνιο έχει και καλά και κακά στοιχεία. Και πως η σούμα, τελικά, βγάζει θετικό πρόσημο γιά την Ελλάδα. Η χώρα ήταν ένα καράβι που επί χρόνια αρμένιζε στραβά, γι’ αυτό και στο τέλος εξόκειλε στα βράχια. Έπαιρνε συνεχώς δάνεια από την ελεύθερη αγορά, (με πολύ υψηλότερο τόκο απ’ αυτόν που της χορηγούν σήμερα οι…. τοκογλύφοι εταίροι της), τα οποία δεν χρησιμοποιούσε επωφελώς και παραγωγικά, αλλά απλώς τα…  ξόδευε στην καλοπέραση. Όμως το δάνειο είναι πάντα δάνειο και όχι… παροχή  «χάρισμα». Απαιτεί κάποτε επιστροφή και μάλιστα έντοκη, οπότε αν δεν μπορείς να το ξεπληρώσεις σε πνίγει! Κάθε δάνειο, όταν το παίρνεις, είναι μαρούλι και όταν καλείσαι να το αποπληρώσεις γίνεται αγγούρι. Και μάλιστα ζόρικο. Οπότε, στην περίπτωση της χώρας, γιά ν’ αποφευχθεί η επερχόμενη μετωπική, εκλήθη η…. τρόικα! Η μοναδική σωστή ενέργεια του μικρόμυαλου Γιωργάκη, στην οποία ως μόνα αρνητικά που μπορεί να του καταλογιστούν είναι η άκομψη «επέλασή» της και η μη σοβαρή διαπραγμάτευση των όρων του  «μνημονίου». Πανικόβλητος από το μέγεθος της επερχόμενης συμφοράς, υπέγραφε ό,τι του έδιναν!

    

   Το «μνημόνιο» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η υπό όρους χορήγηση δανείου, ανάσα και αίμα ζωής στην χρεοκοπημένη μας χώρα. Όμως αυτή την φορά, η χορήγηση προϋπέθετε αυστηρή «συνταγή», τόσο στην διαχείριση των δάνειων χρημάτων, όσο και στην αναδιαμόρφωση ενός «άλλου» κράτους. Τέτοιου που να μην δημιουργεί, του λοιπού, ελλείμματα και χρέη, οπότε η όποια «θεραπεία» θα ήταν προσπάθεια επί ματαίω. Ουσιαστικά, όμως, αυτό σημαίνει  περιορισμό του δικαιώματος της αυτοδιαχείρισης, (αφού αυτή απεδείχθη ολέθρια), άρα και της εθνικής κυριαρχίας. Ακριβώς ό,τι γίνεται με ένα μικρό παιδάκι, ή με ένα γηραλέο ραμολί. Και τα δύο τα επιβλέπεις και δεν τους επιτρέπεις καμία διαχείριση! Δηλαδή, το μνημόνιο αποτελεί, στην ουσία του, σύνολον από συμφωνημένες προϋποθέσεις γιά αυτοσυγκράτηση σπάταλων δαπανών που θα έπρεπε να έχουμε κάνει από μόνοι μας και προ πολλού, αλλά ποτέ δεν κάναμε, ζώντας ακριβώς με το πνεύμα της προμετωπίδας. Κάτι που αποτελούσε, επί χρόνια, το modus vivendi του λαού μας και προκαλούσε το φθόνο των επισκεπτών της Ελλάδος οι οποίοι απορούσαν, μη γνωρίζοντας κι εκείνοι, το τί, πράγματι, συνέβαινε και μη δυνάμενοι να φανταστούν το μέγεθος της εθνικής μας αμυαλιάς κι επιπολαιότητος! Και όλα αυτά τα κουτοπόνηρα πως, τάχα, μας δίνουν τις δόσεις του δανείου γιά να πληρώνουμε τοκοχρεολύσια παλαιών οφειλών είναι λαϊκίστικες σαχλαμάρες, αφού κι αυτά, (τα τοκοχρεολύσια), αποτελούν υποχρέωση του κράτους, όμοιας σημασίας και αναγκαιότητος, ως προς την  πληρωμή, όπως οι μισθοί, οι συντάξεις  και όποια άλλη υποχρέωση υπάρχει στο κράτος. Κατά συνέπεια, η όποια υποχρέωση αν δεν μπορεί να εκπληρωθεί από ένα κράτος, αυτό σημαίνει στάση πληρωμών και, αυτόματα, χρεοκοπία. Και μάλιστα άτακτη!  

    

   Προφανώς και οι εταίροι της Ελλάδος έχουν συμφέρον από όλη αυτή την ιστορία, με πρώτο και κύριο την μη διάσπαση της ευρωζώνης, γεγονός που, ίσως αργότερα, διακύβευε και την ύπαρξη της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό όμως το κοινό συμφέρον το εκμεταλλεύεται από πλευράς της η χώρα μας προκειμένου να σωθεί από την χρεοκοπία, να παραμείνει στο κλαμπ της ευρωπαϊκής ελίτ και, επί τέλους, ν’ αλλάξει τις απηρχαιωμένες δομές, τους θεσμούς της και την βολική μας αδράνεια που την κατέτασσαν στις τριτοκοσμικές μάλλον, παρά στις προηγμένες δυτικές. Και αυτό βέβαια δεν είναι αποδεκτό από όλο εκείνο το τμήμα που είτε παρασιτεί από έναν οπισθοδρομικό γιγαντοκρατισμό, ή απλά χάνει τη… βολή του. Όμως, το ποτάμι των εξελίξεων έχει ξεκινήσει, επί τέλους, ορμητικό και καμιά πολιτική «τζαναμπετιά» ή λαϊκίστικη δημαγωγία δεν μπορεί να το σταματήσει. Ακόμη και το «κοκοράκι» ο Τσίπρας αν υποκλέψει την εκλογή του, στηριζόμενος στην άκριτη αγανάκτηση ή παραπληροφόρηση της ανέφικτης παροχολογίας, και αναρριχηθεί στα ύπατα αξιώματα, ή θα υποταχθεί στην αναγκαιότητα των πολλαπλών επόμενων «μνημονίων», μέχρις ότου η χώρα αρχίσει να ζει μ’ αυτά που θα παράγει, ή θα πέσει σούμπιτο κάτω από την πίεση των έξαλλων συνιστωσών του οι οποίες τώρα ψευτολουφάζουν ξερογλειφόμενες με την προοπτική της εξουσίας.

   

    Όσον αφορά τις προγραμματισμένες και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, δυστυχώς, ο πολύ μακρύς χαμένος χρόνος τις καθιστά, πλέον, επώδυνες, αφού γίνονται με τρόπο άμεσο και διαδικασίες «σοκ»! Δυστυχώς όμως η ριζική επανίδρυση του κράτους που εξήγγειλε, αλλά δεν τόλμησε, ο Καραμανλής θα πρέπει να γίνει. Πρόκειται, ουσιαστικά, γιά έναν πόλεμο. Έναν μεγάλο πόλεμο. Και οι πόλεμοι, μοιραία, έχουν και θύματα. Πιθανότατα κι αθώα. 

   Κοντολογίς, η αλληλουχία των μνημονίων, θα πρέπει να εκληφθεί ως μοναδική  ευκαιρία, ίσως η τελευταία, γιά να μετατρέψουμε ένα συνοικιακό μπακαλικάκι σε μπουτίκ. Και αυτό, τουλάχιστον, εξαρτάται μόνο από εμάς.         

Φεστιβάλ Αθηνών. Μια καλή ιδέα!

Αριστοφάνης, ολέ!

Βάλτε τώρα που γυρίζει!

  

   Τώρα που «μπαγιάτεψαν» τα θέματα ήσσονος σημασίας, π.χ. ο τραγικός θάνατος του νεαρού λαθρεπιβάτη, ο παρατεταμένος και αγωνιώδης… ρομαντισμός της Σαντορίνης, η απειλή του  καυτού Σεπτέμβρη και οι «προοδευτικές» προτροπές γιά συγκέντρωση... πυρομαχικών στα ΑΕΙ, κ.λπ. τέτοια ψιλοπράγματα, καιρός πλέον ν’ ασχοληθούμε και με τα πιό σοβαρά κι επίκαιρα, πάντα, ζητήματα. Νομίζω, άλλωστε, πως πλησιάζει και ο καιρός του Φεστιβάλ Αθηνών.

   

   Καλός φίλος της στήλης έγραψε και μου έστειλε ένα χαρακτηριστικό και…. αβανταδόρικο γιά τη χώρα και τον τουρισμό της, στιχούργημα, το οποίο θα μπορούσε να ενσωματωθεί θαυμάσια σε κάποια νέα, σύγχρονη, ελεύθερη και δημοκρατική, διασκευή ενός αριστοφανικού έργου.

   Π.χ. στον «Πλούτο». Κάπου στη συζήτηση μεταξύ του Χρεμύλου και του Καρίωνα με τον Bλεψίδημο, θα μπορούσε, ωραιότατα, να παρεμβληθεί ένα χορικό. Διάφορα παρτσακλιά και τσακλοκούδουνα, ντυμένα όλα με τοπικές φορεσιές, η γδυμένα αναλόγως, χοροπηδώντας, υπό τους ήχους Ρέμου, Κιάμου, ή κάποιου παρεμφερούς λαϊκού αοιδού και καθώς  μιά…. αδελφή, χρυσοποίκιλτη και χρυσοσκονοπασπαλισμένη, θα ανοίγει πανάκριβες σαμπάνιες Crug, θα ψάλλουν, όλοι μαζί, το ποίημα του φίλου μου!

«Από την μέρα που έφυγες
έχασα ό,τι είχα...
νοιώθω πηγή χωρίς νερό,
Χίος χωρίς μαστίχα.
Τήνος χωρίς την Παναγιά,
Σύρος χωρίς λουκούμι,
Κρήτη χωρίς την τσικουδιά,
Κύπρος χωρίς χαλούμι.
Δίας χωρίς τον κεραυνό
και θύμα του Προκρούστη,
Κνωσός χωρίς Μινώταυρο...
Μύκονος δίχως πούστη !!!!!!»

   Μαγεία! Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι, μουγκρίζοντας σαν την Ψυχούλη, όταν δοκιμάζει εκλεκτά μαγειρέματα, στην σχετική απογευματινή εκπομπή μαγειρικής του Σκάϊ! Μμμμμμμμ!

Όταν η ΔΕΗ σου αλλάζει τα φώτα!

Η φύρα των Φηρών!

Σαντορίνη, το στολίδι του Αιγαίου.

   

   Το τραγικό γεγονός του Περιστερίου που κόστισε τη ζωή ενός νεαρού ατόμου, επισκίασε κάποιο άλλο σοβαρό συμβάν, με μόνο και ευτυχώς οικονομικές απώλειες. Αναφέρομαι στις  αλλεπάλληλες βλάβες του τοπικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος της Σαντορίνης, που ταλαιπώρησε επί μακρόν το όμορφο νησί. Γιά 4-5 ημέρες το ρεύμα πηγαινοερχόταν, παίζοντας με τα νεύρα ντόπιων και τουριστών. Ιδίως εκείνων που είχαν ευπαθή προϊόντα στην κατάψυξη ή όσων η ζωή και η υγεία  εξαρτιόταν από την λειτουργία ευαίσθητων μηχανημάτων που δουλεύουν με ηλεκτρικό ρεύμα. Όλων  αυτών η ψυχούλα γνώρισε καλά κι άλλο ένα ελληνικό νησί, την Κούλουρη, (Σαλαμίνα), αφού πήγε και ήρθε εκεί μπόλικες φορές.

   Η όλη ιστορία, πλην της ταλαιπωρίας, δημιούργησε και τεράστια ζημιά στον τουρισμό, το μέγεθος της οποίας θα εκτιμηθεί προσεχώς. Η Σαντορίνη βρίσκεται ανάμεσα στους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς παγκοσμίως και, ως γνωστόν, ο τουρισμός είναι ένα από τα πιο ευαίσθητα κι ευπαθή προϊόντα, δεδομένου και του ισχυρού ανταγωνισμού που τον διέπει. Οπότε ίδωμεν….

   

    Ως προς τα αίτια και τις συνθήκες του «δυστυχήματος», τηρείται επί του παρόντος σιγή… ασυρμάτου. Γίνονται, λέει, έρευνες….

   Όμως η εν γένει συμπεριφορά της επιφανούς ηγετικής ομάδος των συνδικαλισταρέων της ΔΕΗ, (ο μπαμπούλας της ΓΕΝΟΠ), είναι πασίγνωστη, καθώς και η απειλή του «κατεβάσματος του διακόπτη» πάντα νωπή και διαρκής στ’ αυτιά μας. Με δεδομένα δε, το timing, δηλαδή τη χρονική στιγμή  πού έγινε η βλάβη, αλλά και τα πολλά «ξανακυλίσματα», (black out), κάθε φορά που αυτή πήγαινε ν’ αποκατασταθεί, σε συνδυασμό με την μεγάλη «πονηρότητα» των καιρών, εμένα προσωπικά μου «μυρίζει» δολιοφθορά. Κοινώς σαμποτάζ! Ο Θεός να με συγχωρέσει, αν αδικώ κάποιους, αλλά την μυρωδιά την αισθάνομαι έντονα, πολύ έντονα! Ένα σαμποτάζ υπολογισμένο, καλομελετημένο και καλοστημένο. Και εκτελεσμένο έντεχνα από ειδικούς και γνώστες, έτσι ώστε να μην αφήνει ίχνη. Μόνο αναπόδεικτες υποψίες.

   Μεγάλη μου απορία το ότι δεν ακούστηκε κιχ, σχετικά, από τους διάσπαρτους σε Βουλή και ΜΜΕ Επιθεωρητές  «Κλουζώ». Περιέργως, μου άφησαν τη δόξα!