Σχολιασμοί
Οι παχιές αγελάδες φέρνουν, όπως είναι φυσικό, γενική ευφορία. Ωραία λόγια, ρίγη συγκίνησης, αδελφικούς εναγκαλισμούς και όρκους αιώνιας πίστης και αφοσίωσης σε ιδανικά και αξίες.
Σε μιά όμορφη δεξίωση, με την ορχήστρα να παίζει μελωδικούς ρυθμούς και περιφερόμενοι μ’ ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι φαντάζουμε, όλοι, τύποι ιδανικοί! Ώ, τι ωραία και γλυκιά που είναι η ζωή!
Όμως όταν οι αγελάδες αρχίζουν και χάνουν συνεχώς βάρος, όταν οι πηγές αρχίζουν να στερεύουν και τα μετρητά να λιγοστεύουν, τότε το σκηνικό αλλάζει.
Τα ωραία λόγια ξεχνιόνται, τα πρόσωπα σκυθρωπιάζουν και σκληραίνουν και το ναρκωμένο αίσθημα αυτοσυντήρησης ξυπνά. Η αλληλεγγύη πάει περίπατο και κυριαρχεί αυτό που, μάλλον ανόητα, καλείται «εθνικισμός». Πιό σωστά θα αποδιδόταν με τη φράση «ο θάνατός σου, ζωή μου»!
Η Ε.Ε., σαν ιδέα, γεννήθηκε από οραματιστές πολιτικούς (Αντενάουερ, Ντε Γκωλ) προκειμένου να σταματήσουν οι αντιπαλότητες στην Ευρώπη και να οικοδομηθεί η γενική ανάπτυξη μέσα σε πνεύμα συνεργασίας και αλληλεγγύης, ώστε να αδρανοποιηθούν και εξαφανισθούν οι επί μέρους εθνικισμοί που τις δημιουργούν.
Όλα αυτά, όμως, στο κατώφλι μιάς περιόδου παχύτατων αγελάδων που με νομοτελειακή ακρίβεια προβλεπόταν ότι θα διαδεχόταν το μπάχαλο που είχε δημιουργήσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος.
Όμως η δυναμική των πραγμάτων και το επίσης αναπόφευκτο κλείσιμο του προηγούμενου κύκλου, (άλλη νομοτέλεια κι αυτή, κάθε κύκλος να κλείνει στην ώρα του), βάζει την Ευρώπη, πλέον, στον αστερισμό των ισχνών αγελάδων!
Οπότε, μοιραία, πέφτουν οι μάσκες κι αποδεικνύεται η γύμνια των αξιών και η κουφότης του βερμπαλισμού. Τώρα, τρεχάτε ποδαράκια μου….. και ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Η Σλοβακία, πρώτη, ανοίγει το χορό, αρνούμενη να συμμετάσχει, (φτωχή ούσα), στη σωτηρία πλουσιοτέρων αυτής χωρών, όπως περνιόταν η Ελλάδα, (αλήθεια, ποιός εχέφρων μπορεί να την κατηγορήσει γι’ αυτό, εν μέσω παγκόσμιας κρίσης;), και ακολουθεί ο «ευρωσκεπτικισμός» (τι ωραία λέξη γιά να πεις "κοιτάζω πρώτα την πάρτη μου"!) διαφόρων άλλων χωρών, π.χ. Φινλανδία. Και μαζί μ’ αυτήν, οι πιό πλούσιες (Ολλανδία, Αυστρία, Γερμανία) αρχίζουν να γκρινιάζουν και να…. κλωτσάνε ανοιχτά!
Εμείς βεβαίως, αυτή την απόλυτα φυσιολογική αντίδραση, την ενστικτώδη άμυνα στην επερχόμενη λαίλαπα, την βαφτίζουμε, στρουθοκαμηλίζοντας υποκριτικά, «άνοδο της ακροδεξιάς» και βολεύουμε με τη διαπίστωση αυτή τη συνείδησή μας! Ενώ δεν είναι τίποτε περισσότερο από μιά ακόμη απόδειξη ύπαρξης και λειτουργίας, σε ομαδικό επίπεδο, του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης που υπήρχε και θα υπάρχει σε κάθε ον, ανθρώπινο και μη! Τελείως ανεξάρτητο και πέρα από πολιτικά ιδεολογήματα, κομματικούς σχηματισμούς και κάθε άλλο νοητικό μόρφωμα.
Θέλετε μερικά ελληνικά παραδείγματα, γιά την άποψη αυτή; Η Κερατέα, πρώτη απ' όλα!
Κανείς δεν θέλει τα σκουπίδια στον τόπο του. Δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, συσπειρώθηκαν, εφευρίσκοντας μύριες όσες δικαιολογίες (πάντα γιά το ωραίο, το δίκαιο, το πολιτιστικό, το νόμιμο!) γιά να στείλουν τα σκουπίδια…. αλλού! Οπουδήποτε, δεν έχει σημασία. «Μιά πιθαμή απ’ τον κ… μας κι όπου αλλού θέλει ας μπει»!
Το ίδιο γίνεται με τα κέντρα αποτοξίνωσης των ναρκομανών. Όπου ανακοινώνεται κάποια στέγασή τους ανακαλύπτουμε, αμέσως, γειτνίαση με σχολείο, εκκλησία, μπουρδέλο, οτιδήποτε, τάχα αντιβαίνον με την εγκατάστασή του, και λέμε.
- Α, πα, πα, ο ΟΚΑΝΑ εδώ; Αποκλείεται! Πρέπει να πάει αλλού!
Το ίδιο γίνεται και με τους χώρους στέγασης των λαθρομεταναστών.
- Τι; Nα γίνει στο παλιό στρατόπεδο, στη Ριτσώνα; Δεν σφάξανε! Δεν υπάρχουν…. οι κατάλληλες υποδομές! Ας πάνε να το κάνουν κάπου αλλού!
Θέλετε και κάτι σε στενότερο επίπεδο; Έχω δει νύχτα τύπους με πιτζάμες να μεταφέρουν τους κάδους σκουπιδιών του Δήμου, από τη πλευρά της πολυκατοικίας τους…. στην απέναντι!
Η λογική, επαγωγική αναλογία λέει:
Οι διάφοροι ΧΥΤΑ, ΧΥΤΥ ή όπως διάβολο λέγονται αυτά, η «στοργή» για τους ναρκομανείς, η «αλληλεγγύη» για τους λαθρομετανάστες, ο σκουπιδοτενεκές που μαζεύει πολιτισμένα τα σκουπίδια, αποτελούν τις «παχιές» αγελάδες, όπου με ωραία λόγια εκφράζουμε την ανάγκη ύπαρξης όλων αυτών των καλών και χρησίμων.
Όμως, το να εγκατασταθούν, όλα αυτά, στη πόλη μας, στη γειτονιά μας, στην πόρτα μας είναι οι «ισχνές! Το πράγμα, τότε, αλλάζει και παίρνει άλλες διαστάσεις!
Τώρα λειτουργεί το ατομικό συμφέρον και η αυτοσυντήρηση που βγάζει ως συμπέρασμα το: «Ας πάνε … αλλού»! Κι αυτό ούτε ακροδεξιά ιδεολογία αποτελεί, ούτε ακροαριστερή, ούτε τίποτα! Κουροφέξαλα! Ιδιοτέλεια είναι και μόνον.
Δυστυχώς, τα γεγονότα έχουν τη δική τους δυναμική και υπερβαίνουν, πάντοτε, τα παχιά, κούφια, λόγια. Αρκεί να ωριμάσουν οι συνθήκες γι' αυτό!
Ο γνωστός σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος, ένθερμος υποστηρικτής των λαθρομεταναστών (παχιές αγελάδες), όταν τον λήστεψαν και κόντεψαν να τον σκοτώσουν στο ξύλο 4 από δαύτους (ισχνές αγελάδες), ανακάλυψε ότι οι προηγούμενες απόψεις του αποτελούσαν "εφηβικές μαλακίες" (η έκφραση δική του) που αποφάσισε, στα 85 του, να κόψει!
Τελικά, τι ωραία που είναι τα λόγια και πόσο όμορφα, (με χρήση ανθρωπιστικής ιδεολογίας πάντα), μπορούν να καλύψουν όλα τα άσχημα πράγματα της καθημερινότητος, σαν όμορφη και ζεστή κουβέρτα, και να δικαιολογήσουν όλα τα αδικαιολόγητα! Αλλά όταν ζορίσουν τα πράγματα και σφίξουν οι κ.... , η κουβέρτα προκύπτει κοντή και ανεπαρκής. Το δόλωμα του παραμυθένιου μπλα, μπλά δεν καταπίνεται εύκολα.
Και μόνο όποιος είναι έτοιμος γι’ αυτό… το χάφτει! Che fece…..
ΥΓ. Η στήλη λυπάται που, τέτοια εορταστική μέρα, δεν έχει τίποτε πιό χαρούμενο «φορεματάκι» να βάλει. Αν και έψαξε πολύ στη «γκαρνταρόμπα» της, αυτό ήταν το λιγότερο μελαγχολικό που βρήκε!
Οι παχιές αγελάδες φέρνουν, όπως είναι φυσικό, γενική ευφορία. Ωραία λόγια, ρίγη συγκίνησης, αδελφικούς εναγκαλισμούς και όρκους αιώνιας πίστης και αφοσίωσης σε ιδανικά και αξίες.
Σε μιά όμορφη δεξίωση, με την ορχήστρα να παίζει μελωδικούς ρυθμούς και περιφερόμενοι μ’ ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι φαντάζουμε, όλοι, τύποι ιδανικοί! Ώ, τι ωραία και γλυκιά που είναι η ζωή!
Όμως όταν οι αγελάδες αρχίζουν και χάνουν συνεχώς βάρος, όταν οι πηγές αρχίζουν να στερεύουν και τα μετρητά να λιγοστεύουν, τότε το σκηνικό αλλάζει.
Τα ωραία λόγια ξεχνιόνται, τα πρόσωπα σκυθρωπιάζουν και σκληραίνουν και το ναρκωμένο αίσθημα αυτοσυντήρησης ξυπνά. Η αλληλεγγύη πάει περίπατο και κυριαρχεί αυτό που, μάλλον ανόητα, καλείται «εθνικισμός». Πιό σωστά θα αποδιδόταν με τη φράση «ο θάνατός σου, ζωή μου»!
Η Ε.Ε., σαν ιδέα, γεννήθηκε από οραματιστές πολιτικούς (Αντενάουερ, Ντε Γκωλ) προκειμένου να σταματήσουν οι αντιπαλότητες στην Ευρώπη και να οικοδομηθεί η γενική ανάπτυξη μέσα σε πνεύμα συνεργασίας και αλληλεγγύης, ώστε να αδρανοποιηθούν και εξαφανισθούν οι επί μέρους εθνικισμοί που τις δημιουργούν.
Όλα αυτά, όμως, στο κατώφλι μιάς περιόδου παχύτατων αγελάδων που με νομοτελειακή ακρίβεια προβλεπόταν ότι θα διαδεχόταν το μπάχαλο που είχε δημιουργήσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος.
Όμως η δυναμική των πραγμάτων και το επίσης αναπόφευκτο κλείσιμο του προηγούμενου κύκλου, (άλλη νομοτέλεια κι αυτή, κάθε κύκλος να κλείνει στην ώρα του), βάζει την Ευρώπη, πλέον, στον αστερισμό των ισχνών αγελάδων!
Οπότε, μοιραία, πέφτουν οι μάσκες κι αποδεικνύεται η γύμνια των αξιών και η κουφότης του βερμπαλισμού. Τώρα, τρεχάτε ποδαράκια μου….. και ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Η Σλοβακία, πρώτη, ανοίγει το χορό, αρνούμενη να συμμετάσχει, (φτωχή ούσα), στη σωτηρία πλουσιοτέρων αυτής χωρών, όπως περνιόταν η Ελλάδα, (αλήθεια, ποιός εχέφρων μπορεί να την κατηγορήσει γι’ αυτό, εν μέσω παγκόσμιας κρίσης;), και ακολουθεί ο «ευρωσκεπτικισμός» (τι ωραία λέξη γιά να πεις "κοιτάζω πρώτα την πάρτη μου"!) διαφόρων άλλων χωρών, π.χ. Φινλανδία. Και μαζί μ’ αυτήν, οι πιό πλούσιες (Ολλανδία, Αυστρία, Γερμανία) αρχίζουν να γκρινιάζουν και να…. κλωτσάνε ανοιχτά!
Εμείς βεβαίως, αυτή την απόλυτα φυσιολογική αντίδραση, την ενστικτώδη άμυνα στην επερχόμενη λαίλαπα, την βαφτίζουμε, στρουθοκαμηλίζοντας υποκριτικά, «άνοδο της ακροδεξιάς» και βολεύουμε με τη διαπίστωση αυτή τη συνείδησή μας! Ενώ δεν είναι τίποτε περισσότερο από μιά ακόμη απόδειξη ύπαρξης και λειτουργίας, σε ομαδικό επίπεδο, του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης που υπήρχε και θα υπάρχει σε κάθε ον, ανθρώπινο και μη! Τελείως ανεξάρτητο και πέρα από πολιτικά ιδεολογήματα, κομματικούς σχηματισμούς και κάθε άλλο νοητικό μόρφωμα.
Θέλετε μερικά ελληνικά παραδείγματα, γιά την άποψη αυτή; Η Κερατέα, πρώτη απ' όλα!
Κανείς δεν θέλει τα σκουπίδια στον τόπο του. Δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, συσπειρώθηκαν, εφευρίσκοντας μύριες όσες δικαιολογίες (πάντα γιά το ωραίο, το δίκαιο, το πολιτιστικό, το νόμιμο!) γιά να στείλουν τα σκουπίδια…. αλλού! Οπουδήποτε, δεν έχει σημασία. «Μιά πιθαμή απ’ τον κ… μας κι όπου αλλού θέλει ας μπει»!
Το ίδιο γίνεται με τα κέντρα αποτοξίνωσης των ναρκομανών. Όπου ανακοινώνεται κάποια στέγασή τους ανακαλύπτουμε, αμέσως, γειτνίαση με σχολείο, εκκλησία, μπουρδέλο, οτιδήποτε, τάχα αντιβαίνον με την εγκατάστασή του, και λέμε.
- Α, πα, πα, ο ΟΚΑΝΑ εδώ; Αποκλείεται! Πρέπει να πάει αλλού!
Το ίδιο γίνεται και με τους χώρους στέγασης των λαθρομεταναστών.
- Τι; Nα γίνει στο παλιό στρατόπεδο, στη Ριτσώνα; Δεν σφάξανε! Δεν υπάρχουν…. οι κατάλληλες υποδομές! Ας πάνε να το κάνουν κάπου αλλού!
Θέλετε και κάτι σε στενότερο επίπεδο; Έχω δει νύχτα τύπους με πιτζάμες να μεταφέρουν τους κάδους σκουπιδιών του Δήμου, από τη πλευρά της πολυκατοικίας τους…. στην απέναντι!
Η λογική, επαγωγική αναλογία λέει:
Οι διάφοροι ΧΥΤΑ, ΧΥΤΥ ή όπως διάβολο λέγονται αυτά, η «στοργή» για τους ναρκομανείς, η «αλληλεγγύη» για τους λαθρομετανάστες, ο σκουπιδοτενεκές που μαζεύει πολιτισμένα τα σκουπίδια, αποτελούν τις «παχιές» αγελάδες, όπου με ωραία λόγια εκφράζουμε την ανάγκη ύπαρξης όλων αυτών των καλών και χρησίμων.
Όμως, το να εγκατασταθούν, όλα αυτά, στη πόλη μας, στη γειτονιά μας, στην πόρτα μας είναι οι «ισχνές! Το πράγμα, τότε, αλλάζει και παίρνει άλλες διαστάσεις!
Τώρα λειτουργεί το ατομικό συμφέρον και η αυτοσυντήρηση που βγάζει ως συμπέρασμα το: «Ας πάνε … αλλού»! Κι αυτό ούτε ακροδεξιά ιδεολογία αποτελεί, ούτε ακροαριστερή, ούτε τίποτα! Κουροφέξαλα! Ιδιοτέλεια είναι και μόνον.
Δυστυχώς, τα γεγονότα έχουν τη δική τους δυναμική και υπερβαίνουν, πάντοτε, τα παχιά, κούφια, λόγια. Αρκεί να ωριμάσουν οι συνθήκες γι' αυτό!
Ο γνωστός σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος, ένθερμος υποστηρικτής των λαθρομεταναστών (παχιές αγελάδες), όταν τον λήστεψαν και κόντεψαν να τον σκοτώσουν στο ξύλο 4 από δαύτους (ισχνές αγελάδες), ανακάλυψε ότι οι προηγούμενες απόψεις του αποτελούσαν "εφηβικές μαλακίες" (η έκφραση δική του) που αποφάσισε, στα 85 του, να κόψει!
Τελικά, τι ωραία που είναι τα λόγια και πόσο όμορφα, (με χρήση ανθρωπιστικής ιδεολογίας πάντα), μπορούν να καλύψουν όλα τα άσχημα πράγματα της καθημερινότητος, σαν όμορφη και ζεστή κουβέρτα, και να δικαιολογήσουν όλα τα αδικαιολόγητα! Αλλά όταν ζορίσουν τα πράγματα και σφίξουν οι κ.... , η κουβέρτα προκύπτει κοντή και ανεπαρκής. Το δόλωμα του παραμυθένιου μπλα, μπλά δεν καταπίνεται εύκολα.
Και μόνο όποιος είναι έτοιμος γι’ αυτό… το χάφτει! Che fece…..
ΥΓ. Η στήλη λυπάται που, τέτοια εορταστική μέρα, δεν έχει τίποτε πιό χαρούμενο «φορεματάκι» να βάλει. Αν και έψαξε πολύ στη «γκαρνταρόμπα» της, αυτό ήταν το λιγότερο μελαγχολικό που βρήκε!
Καλή Ανάσταση και απο εδώ!
ΑπάντησηΔιαγραφή