Επικαιρότης
Η απεικόνιση της σημερινής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας είναι κατά βάση απλή και ξεκάθαρη, παρ’ όλον ότι κάποιοι δεν μπορούν, ή δεν θέλουν, να καταλάβουν. Το πρόβλημα γεννήθηκε και ανδρώθηκε κατά, επίσης, απλό τρόπο. Η ελληνική κοινωνία, γιά 30 χρόνια, έζησε (και ζει) πέραν από τις αντοχές μιάς υγιούς οικονομίας και πάνω από τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.
Κάθε χρόνο η τακτική αυτή δημιουργούσε ελλείμματα στον προϋπολογισμό που καλύπτονταν, στην αρχή, από τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. (αντί αυτές να πηγαίνουν σε παραγωγικές επενδύσεις) και μετά, όταν οι επιχορηγήσεις τελείωσαν, με συνεχή δανεισμό. Δηλαδή με φέσια!.
Φέσι στο φέσι, αφού καμία κυβέρνηση δεν θέλησε, ή δεν μπορούσε, να σπάσει τον φαύλο κύκλο του «τραλα-λά, καλά περνάμε» (τζιτζίκια που είπε κι ο κ. Πάγκαλος!) η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, ώσπου κάποτε η φούσκα έσπασε!
Μπάμ! κι η Σταχτοπούτα ξαναγυρίζει στην πραγματικότητα, δηλαδή στις στάχτες και τα κουρέλια της!
Αυτή τη στιγμή το πρόβλημα της χώρας είναι διττό.
Από τη μία μεριά το συσσωρευμένο θηριώδες χρέος, το οποίον έστω και χωρίς περαιτέρω ελλείμματα θα γιγαντώνεται συνεχώς, λόγω των τοκοχρεολυσίων και των ανατοκισμών και από την άλλη η αδήριτη ανάγκη να γυρίσει η καθημερινότητα του Έλληνα στις συνθήκες της πραγματικής δυνατότητας της ελληνικής οικονομίας, σταματώντας έτσι, την παραγωγή ελλειμμάτων.
Κατά συνέπειαν, η ελληνική κυβέρνηση, (η όποια κυβέρνηση), έχει δύο στόχους.
α) Να «φτωχύνει» ραγδαία τους πολίτες, ώστε να αναγκαστούν να διαβιούν με λιγότερα και να ξοδεύουν λιγότερο. Αυτό γίνεται είτε με περικοπές αποδοχών, είτε με αύξηση της φορολογίας (αφαίμαξη διαφόρων προφάσεων), είτε και με τα δυό μαζί!
β) Να παλέψει το χρέος με όσα μέσα διαθέτει και όσα τερτίπια σοφιστεί (επιμήκυνση, κούρεμα, αναδιάρθρωση, πτώχευση, κ.λπ.).
Στον μεν πρώτο, κουτσά-στραβά αφού είναι στο χέρι της, κάτι μπορεί να κάνει. Κλείνει τη στρόφιγγα και σ’ αφήνει να βολοδέρνεις. Στριμώχνεσαι, ζορίζεσαι, αλλά στο τέλος προσαρμόζεσαι. Και, όπως-όπως, τη «βγάζεις» ή…. πεθαίνεις! Το πρόβλημα είναι ατομικό.
Όμως στον δεύτερο, (υπόθεση χρέους), η πραγματικότητα είναι απείρως πιο σκληρή. Απαιτούνται εθνικά πλεονάσματα γιά να εξυπηρετηθεί αυτό. Και τέτοια ούτε υπάρχουν, ούτε προβλέπεται να υπάρξουν σε ορατό βάθος χρόνου, ενώ τα τοκοχρεολύσια «δουλεύουν» στο φουλ και το εκτοξεύουν συνεχώς στα ύψη.
Με λίγα λόγια, το χρέος μοιάζει με τρένο που κινείται και η Ελλάδα με καθυστερημένο επιβάτη που τρέχει να το προφτάσει. Μόνο που η ταχύτητα του τρένου είναι μεγαλύτερη από εκείνη του επιβάτη, οπότε η απόσταση μεταξύ τους, αντί να μικραίνει, συνεχώς μεγαλώνει! Το χρέος δεν «πιάνεται». Η Ελλάδα, γιά μιά ακόμη φορά, χάνει το τρένο! Τελεία και παύλα!
Συνεπώς, η χρεοκοπία (ή με όποιο κομψό και παραπλανητικό τρόπο κι αν ονοματιστεί) είναι δεδομένη και μόνη ειδοποιός διαφορά, έναντι αντίστοιχων προηγουμένων χρεοκοπιών της χώρας, (αλλά και μόνη τωρινή ελπίδα-ασπίδα ) είναι η Ε.Ε. Κι αυτής η συνδρομή αναμένεται όχι από αγάπη κι ενδιαφέρον γιά μας, αλλά από αίσθημα αυτοσυντήρησης. Να μην αρχίσει το ξέφτισμα της «κουρελούς» που στο τέλος θα την μαδήσει και εξαφανίσει, ολόκληρη, εντελώς!
Όσο, λοιπόν, πιο γρήγορα δηλωθεί η αδυναμία της χώρας να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις και αναζητηθούν στους κόλπους της Ε.Ε., με κατάλληλους χειρισμούς και μεθοδεύσεις, τρόποι διευθέτησης του δημόσιου χρέους, με ηπιότερες συνέπειες γιά τον λαό, τόσο το καλύτερο, (ή μάλλον, τόσο το λιγότερο κακό!). Κάθε ημέρα που περνά, αφού η απόσταση τρένου και επιβάτη μεγαλώνει, μεγαλώνει και το πρόβλημα!
Βεβαίως, οι συνέπειες της «αναδιάρθρωσης», (διάβαζε «χρεοκοπίας»), γιά τον ελληνικό λαό θα είναι τρομερές. Η σημερινή κατάσταση θα μοιάζει με περίοδο «παχιών αγελάδων», σε σχέση με όσα θα συμβούν και τη φτώχεια που θα έρθει. Όμως κάθε αναβολή, κάθε «αύριο» κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Η στήλη αδυνατεί να διανοηθεί το μέγεθος της επελαύνουσας, με νομοτελειακή βεβαιότητα, συμφοράς. Αμυδρά θυμάται την κατάσταση στα παιδικά της χρόνια και ανατριχιάζει.
Τελικά όλα τα λάθη, εδώ πληρώνονται και το «τσουνάμι» θα σαρώσει δίκαιους και άδικους.
Ο καλός Θεός της Ελλάδας να μας λυπηθεί και να βάλει το χέρι του!
Η απεικόνιση της σημερινής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας είναι κατά βάση απλή και ξεκάθαρη, παρ’ όλον ότι κάποιοι δεν μπορούν, ή δεν θέλουν, να καταλάβουν. Το πρόβλημα γεννήθηκε και ανδρώθηκε κατά, επίσης, απλό τρόπο. Η ελληνική κοινωνία, γιά 30 χρόνια, έζησε (και ζει) πέραν από τις αντοχές μιάς υγιούς οικονομίας και πάνω από τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.
Κάθε χρόνο η τακτική αυτή δημιουργούσε ελλείμματα στον προϋπολογισμό που καλύπτονταν, στην αρχή, από τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. (αντί αυτές να πηγαίνουν σε παραγωγικές επενδύσεις) και μετά, όταν οι επιχορηγήσεις τελείωσαν, με συνεχή δανεισμό. Δηλαδή με φέσια!.
Φέσι στο φέσι, αφού καμία κυβέρνηση δεν θέλησε, ή δεν μπορούσε, να σπάσει τον φαύλο κύκλο του «τραλα-λά, καλά περνάμε» (τζιτζίκια που είπε κι ο κ. Πάγκαλος!) η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, ώσπου κάποτε η φούσκα έσπασε!
Μπάμ! κι η Σταχτοπούτα ξαναγυρίζει στην πραγματικότητα, δηλαδή στις στάχτες και τα κουρέλια της!
Αυτή τη στιγμή το πρόβλημα της χώρας είναι διττό.
Από τη μία μεριά το συσσωρευμένο θηριώδες χρέος, το οποίον έστω και χωρίς περαιτέρω ελλείμματα θα γιγαντώνεται συνεχώς, λόγω των τοκοχρεολυσίων και των ανατοκισμών και από την άλλη η αδήριτη ανάγκη να γυρίσει η καθημερινότητα του Έλληνα στις συνθήκες της πραγματικής δυνατότητας της ελληνικής οικονομίας, σταματώντας έτσι, την παραγωγή ελλειμμάτων.
Κατά συνέπειαν, η ελληνική κυβέρνηση, (η όποια κυβέρνηση), έχει δύο στόχους.
α) Να «φτωχύνει» ραγδαία τους πολίτες, ώστε να αναγκαστούν να διαβιούν με λιγότερα και να ξοδεύουν λιγότερο. Αυτό γίνεται είτε με περικοπές αποδοχών, είτε με αύξηση της φορολογίας (αφαίμαξη διαφόρων προφάσεων), είτε και με τα δυό μαζί!
β) Να παλέψει το χρέος με όσα μέσα διαθέτει και όσα τερτίπια σοφιστεί (επιμήκυνση, κούρεμα, αναδιάρθρωση, πτώχευση, κ.λπ.).
Στον μεν πρώτο, κουτσά-στραβά αφού είναι στο χέρι της, κάτι μπορεί να κάνει. Κλείνει τη στρόφιγγα και σ’ αφήνει να βολοδέρνεις. Στριμώχνεσαι, ζορίζεσαι, αλλά στο τέλος προσαρμόζεσαι. Και, όπως-όπως, τη «βγάζεις» ή…. πεθαίνεις! Το πρόβλημα είναι ατομικό.
Όμως στον δεύτερο, (υπόθεση χρέους), η πραγματικότητα είναι απείρως πιο σκληρή. Απαιτούνται εθνικά πλεονάσματα γιά να εξυπηρετηθεί αυτό. Και τέτοια ούτε υπάρχουν, ούτε προβλέπεται να υπάρξουν σε ορατό βάθος χρόνου, ενώ τα τοκοχρεολύσια «δουλεύουν» στο φουλ και το εκτοξεύουν συνεχώς στα ύψη.
Με λίγα λόγια, το χρέος μοιάζει με τρένο που κινείται και η Ελλάδα με καθυστερημένο επιβάτη που τρέχει να το προφτάσει. Μόνο που η ταχύτητα του τρένου είναι μεγαλύτερη από εκείνη του επιβάτη, οπότε η απόσταση μεταξύ τους, αντί να μικραίνει, συνεχώς μεγαλώνει! Το χρέος δεν «πιάνεται». Η Ελλάδα, γιά μιά ακόμη φορά, χάνει το τρένο! Τελεία και παύλα!
Συνεπώς, η χρεοκοπία (ή με όποιο κομψό και παραπλανητικό τρόπο κι αν ονοματιστεί) είναι δεδομένη και μόνη ειδοποιός διαφορά, έναντι αντίστοιχων προηγουμένων χρεοκοπιών της χώρας, (αλλά και μόνη τωρινή ελπίδα-ασπίδα ) είναι η Ε.Ε. Κι αυτής η συνδρομή αναμένεται όχι από αγάπη κι ενδιαφέρον γιά μας, αλλά από αίσθημα αυτοσυντήρησης. Να μην αρχίσει το ξέφτισμα της «κουρελούς» που στο τέλος θα την μαδήσει και εξαφανίσει, ολόκληρη, εντελώς!
Όσο, λοιπόν, πιο γρήγορα δηλωθεί η αδυναμία της χώρας να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις και αναζητηθούν στους κόλπους της Ε.Ε., με κατάλληλους χειρισμούς και μεθοδεύσεις, τρόποι διευθέτησης του δημόσιου χρέους, με ηπιότερες συνέπειες γιά τον λαό, τόσο το καλύτερο, (ή μάλλον, τόσο το λιγότερο κακό!). Κάθε ημέρα που περνά, αφού η απόσταση τρένου και επιβάτη μεγαλώνει, μεγαλώνει και το πρόβλημα!
Βεβαίως, οι συνέπειες της «αναδιάρθρωσης», (διάβαζε «χρεοκοπίας»), γιά τον ελληνικό λαό θα είναι τρομερές. Η σημερινή κατάσταση θα μοιάζει με περίοδο «παχιών αγελάδων», σε σχέση με όσα θα συμβούν και τη φτώχεια που θα έρθει. Όμως κάθε αναβολή, κάθε «αύριο» κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Η στήλη αδυνατεί να διανοηθεί το μέγεθος της επελαύνουσας, με νομοτελειακή βεβαιότητα, συμφοράς. Αμυδρά θυμάται την κατάσταση στα παιδικά της χρόνια και ανατριχιάζει.
Τελικά όλα τα λάθη, εδώ πληρώνονται και το «τσουνάμι» θα σαρώσει δίκαιους και άδικους.
Ο καλός Θεός της Ελλάδας να μας λυπηθεί και να βάλει το χέρι του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου