Σχολιασμοί
Τον πρωθυπουργό της Πορτογαλίας δεν τον γνωρίζω ιδιαίτερα. Ό,τι ακούω και ό,τι διαβάζω από τις εφημερίδες. Τον τιμώ και τον θαυμάζω, όμως, απεριόριστα!
Πάλεψε με νύχια και με δόντια γιά να κρατήσει τη χώρα του μακριά από τους δυσβάσταχτους εκείνους μηχανισμούς που σε σώζουν «πνίγοντάς» σε. Και παρέτεινε, όσο μπορούσε, το μοιραίο, προστατεύοντας κατά βάση, την εθνική του κυριαρχία και αξιοπρέπεια. Κάτι που, ως γνωστόν, έχει απολέσει η χώρα μας, παρά τις διαβεβαιώσεις των ημετέρων λαϊκιστών και αμοραλιστών εραστών της «καρέκλας».
Επέβαλε, αυτοβούλως, χωρίς να του το ζητήσει καμία τρόικα, τα αντίστοιχα σκληρά οικονομικά μέτρα στον λαό της Πορτογαλίας, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει την «παρτίδα» και την πατρίδα. Και το έκανε κατ’ επανάληψη χωρίς, δυστυχώς, επιτυχία. Γεγονός που αποδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος. Ενός άλυτου προβλήματος υπεράνω πολιτικών ιδεολογιών και φτηνών λαϊκίστικων αντιπαλοτήτων του τύπου:
- Εσύ φταις!
- Όχι εσύ φταις περισσότερο!
Κάτι που ταλανίζει ακόμη και σήμερα το πολιτικό, απρόσωπο, προσωπικό (sic) της χώρας μας!
Ενός προβλήματος χωρίς ιδεολογικό μανδύα, αφού όλοι καταλαβαίνουν πλέον ότι είτε στον "καπιταλισμό" το καταλογίσεις , είτε στην "ελεύθερη οικονομία", το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Τα κομμουνιστικά και άλλα αριστερά φληναφήματα έχουν πεθάνει οριστικά. Έχουν καταρρεύσει μέσα στα συντρίμμια της οικονομικής τους ουτοπίας. Το παιχνίδι το ρυθμίζουν πλέον οι αγορές, οι αλόγιστες σπατάλες, η κακοδιοίκηση αλλά και ο υγιής ανταγωνισμός. Με το κράτος να έχει μόνο δύο ρόλους-στόχους.
Να κρατά ρυθμιστικούς μηχανισμούς αδιάφθορους και αξιοκρατικούς που να διασφαλίζουν κανόνες ισονομίας, ισοπολιτείας και δικαιοσύνης στον παραγωγικό ιστό και να εξασφαλίζει την ελάχιστη αξιοπρεπή διαβίωση των ασθενέστερων τάξεων, μέσω ορθής και ισορροπημένης κοινωνικής πολιτικής. (Δηλαδή ακριβώς το αντίθετο απ’ ό,τι συμβαίνει στον τόπο από το 1981).
Ο Πορτογάλος πρωθυπουργός πολέμησε και έπεσε επί των επάλξεων, όταν ζήτησε γιά τέταρτη φορά, πρόσθετες, θυσίες από τον κουρασμένο και γονατισμένο λαό του. Παρ’ όλη την αναγκαιότητα των αιτουμένων αυτών θυσιών, η αντιπολίτευσή του προφανώς λαϊκίζουσα, τον έριξε κατά τη γνωστή πρακτική. Υποσχόμενη λύσεις και τάζοντας ελπίδες! Όμως ο Πορτογάλος Σωκράτης υπήρξε έντιμος, ειλικρινής και περήφανος μαχητής. Επέδειξε την ίδια σωφροσύνη και γενναιότητα με τον συνώνυμό του αρχαίο ημέτερο και προτίμησε να πέσει, συνεπής στις πεποιθήσεις του, παρά να διατηρήσει την καρέκλα της εξουσίας με ψέματα, κοροϊδίες και συνειδησιακές αβαρίες, εξαπατώντας τον λαό του. Και αυτό η Ιστορία θα του το αναγνωρίσει μια μέρα και θα τον καταχωρίσει στους μεγάλους ηγέτες της χώρας του! Σ’ αυτούς που πέφτουν μαχόμενοι, χωρίς να κρύψουν και χωρίς να κρυφτούν!.
Δυστυχώς, ο ημέτερος προηγούμενος πρωθυπουργός δεν απεδείχθη αντάξιος του βαρέως ονόματος που έφερε και της οικογενειακής του στόφας, που τελικά απέδειξε ότι δεν έχει.
Είναι απολύτως βέβαιον, (αλίμονο αν συνέβαινε το αντίθετο), ότι αναλαμβάνοντας την εξουσία, σε λίγο καιρό κατέστη πλήρης γνώστης της τραγικότητος της οικονομικής κατάστασης που παρελάμβανε. Γι’ αυτό θα έπρεπε, μόλις διεκπεραίωνε την εθνική υποχρέωση που είχε αναλάβει η χώρα, (ολυμπιακοί αγώνες), και μάλιστα με εξαιρετική επιτυχία ως απεδείχθη, εκμεταλλευόμενος την επιτυχία αυτή, να στραφεί στο λαό και να του εξηγήσει, λεπτομερώς, την πραγματική θέση της χώρας και μαζί τα αίτια και τους υπαίτιους που την είχαν φέρει εκεί, προτείνοντας ταυτόχρονα και την απαιτούμενη σκληρή θεραπεία, (σαφώς ηπιότερη από την σήμερον εφαρμοζόμενη). Μπορούσε να το κάνει, είτε μέσω δημοψηφίσματος, είτε μέσω εκλογών.
Βεβαίως, με σιγουριά 1000%, θα τις έχανε πανηγυρικά, αφού είναι γνωστή η αρνητική αντιπολιτευτική τακτική,(όχι σε όλα), η διαβολική δημαγωγία (λεφτά υπάρχουν) και η φαύλη αρχομανία του ΠΑΣΟΚ (οικογενειακή παράδοση)! Όμως θα διατηρούσε στο ακέραιο την αξιοπιστία της παράταξης, την αξιοπρέπεια του ιδίου και, το κυριότερο, (αφού η κατάρρευση της χώρας, ούτως ή άλλως, από τότε διαφαινόταν ως βεβαία, δεδομένων του μεγέθους του προβλήματος και της ανικανότητος των σημερινών κυβερνώντων), θα επέστρεφε σαρωτικά και θριαμβευτικά! Με την αίγλη ενός σοφού ηγέτου κι ενός έντιμου και ειλικρινούς πολιτικού, αντάξιου του μεγάλου θείου του.
Όση διαστρέβλωση κι αν επεστράτευε τότε το ΠΑΣΟΚ, δεν θα είχε το, έωλον έστω, σημερινό επιχείρημα του αποδιοπομπαίου τράγου, (την 5/ετή διακυβέρνηση της ΝΔ), που του φορτώνει όλα τα σφάλματα κι εγκλήματα που αυτό είτε εξετέλεσε ως κυβέρνηση, είτε δρομολόγησε (κληρονόμησε νομοτελειακά) στους διαδόχους του! Ούτε θα μπορούσε να μπερδέψει μέσα στους καπνούς της σύγχυσης που καλύπτει σήμερα τον ζαλισμένο λαό, τους πειραματισμούς, την κακοδιαχείριση, τις αστοχίες, τα πισωγυρίσματα. Την ανικανότητα διακυβέρνησης, με λίγα λόγια!
Δυστυχώς γιά τον Καραμανλή, απεδείχθη μικρός και, οπωσδήποτε, κατώτερος του αξιώματος, των περιστάσεων και της εμπιστοσύνης του λαού, που τον πίστεψε και τον έφερε στην εξουσία. Πρόδωσε τις προσδοκίες και τους πόθους του. Η επί μακρόν σιωπή του και η καταφυγή στα ορεινά έδρανα της Βουλής, εξανεμίζει τις τελευταίες ελπίδες εκείνων που, πιστεύοντας στο καραμανλικό τσαγανό περίμεναν διαισθανόμενοι, σαν ύστατη πολιτική προσπάθεια, ένα θεαματικό «come back» και μία «εκ βαθέων» εξομολόγηση που θα φώτιζε γεγονότα, θα διέλυε μύθους, θα αποκαθιστούσε αλήθειες και θα συνέτριβε τις απάτες και τα ψευδολογήματα του φαύλου ΠΑΣΟΚ, μη επιτρέποντας στον «εμπρηστή» να παίζει τώρα και ρόλο ηρωικού «πυροσβέστη»!
Κρίμα, η σύγκριση μεταξύ Σόκρατες και Καραμανλή, αποβαίνει συντριπτικά υπέρ του πρώτου! Και το μόνο παρήγορο είναι ότι θα μπορούσε η περίπτωση Καραμανλή, να αποτελέσει ιστορικό μνημείο ατολμίας και έλλειψης πολιτικού θάρρους γιά τους πολιτικούς του μέλλοντος. Δηλαδή, παράδειγμα προς μη μίμηση! Αυτό που, ίσως, δίδαξε τον Σόκρατες!
Τελικά, κάτι είναι κι αυτό!
Τον πρωθυπουργό της Πορτογαλίας δεν τον γνωρίζω ιδιαίτερα. Ό,τι ακούω και ό,τι διαβάζω από τις εφημερίδες. Τον τιμώ και τον θαυμάζω, όμως, απεριόριστα!
Πάλεψε με νύχια και με δόντια γιά να κρατήσει τη χώρα του μακριά από τους δυσβάσταχτους εκείνους μηχανισμούς που σε σώζουν «πνίγοντάς» σε. Και παρέτεινε, όσο μπορούσε, το μοιραίο, προστατεύοντας κατά βάση, την εθνική του κυριαρχία και αξιοπρέπεια. Κάτι που, ως γνωστόν, έχει απολέσει η χώρα μας, παρά τις διαβεβαιώσεις των ημετέρων λαϊκιστών και αμοραλιστών εραστών της «καρέκλας».
Επέβαλε, αυτοβούλως, χωρίς να του το ζητήσει καμία τρόικα, τα αντίστοιχα σκληρά οικονομικά μέτρα στον λαό της Πορτογαλίας, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει την «παρτίδα» και την πατρίδα. Και το έκανε κατ’ επανάληψη χωρίς, δυστυχώς, επιτυχία. Γεγονός που αποδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος. Ενός άλυτου προβλήματος υπεράνω πολιτικών ιδεολογιών και φτηνών λαϊκίστικων αντιπαλοτήτων του τύπου:
- Εσύ φταις!
- Όχι εσύ φταις περισσότερο!
Κάτι που ταλανίζει ακόμη και σήμερα το πολιτικό, απρόσωπο, προσωπικό (sic) της χώρας μας!
Ενός προβλήματος χωρίς ιδεολογικό μανδύα, αφού όλοι καταλαβαίνουν πλέον ότι είτε στον "καπιταλισμό" το καταλογίσεις , είτε στην "ελεύθερη οικονομία", το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Τα κομμουνιστικά και άλλα αριστερά φληναφήματα έχουν πεθάνει οριστικά. Έχουν καταρρεύσει μέσα στα συντρίμμια της οικονομικής τους ουτοπίας. Το παιχνίδι το ρυθμίζουν πλέον οι αγορές, οι αλόγιστες σπατάλες, η κακοδιοίκηση αλλά και ο υγιής ανταγωνισμός. Με το κράτος να έχει μόνο δύο ρόλους-στόχους.
Να κρατά ρυθμιστικούς μηχανισμούς αδιάφθορους και αξιοκρατικούς που να διασφαλίζουν κανόνες ισονομίας, ισοπολιτείας και δικαιοσύνης στον παραγωγικό ιστό και να εξασφαλίζει την ελάχιστη αξιοπρεπή διαβίωση των ασθενέστερων τάξεων, μέσω ορθής και ισορροπημένης κοινωνικής πολιτικής. (Δηλαδή ακριβώς το αντίθετο απ’ ό,τι συμβαίνει στον τόπο από το 1981).
Ο Πορτογάλος πρωθυπουργός πολέμησε και έπεσε επί των επάλξεων, όταν ζήτησε γιά τέταρτη φορά, πρόσθετες, θυσίες από τον κουρασμένο και γονατισμένο λαό του. Παρ’ όλη την αναγκαιότητα των αιτουμένων αυτών θυσιών, η αντιπολίτευσή του προφανώς λαϊκίζουσα, τον έριξε κατά τη γνωστή πρακτική. Υποσχόμενη λύσεις και τάζοντας ελπίδες! Όμως ο Πορτογάλος Σωκράτης υπήρξε έντιμος, ειλικρινής και περήφανος μαχητής. Επέδειξε την ίδια σωφροσύνη και γενναιότητα με τον συνώνυμό του αρχαίο ημέτερο και προτίμησε να πέσει, συνεπής στις πεποιθήσεις του, παρά να διατηρήσει την καρέκλα της εξουσίας με ψέματα, κοροϊδίες και συνειδησιακές αβαρίες, εξαπατώντας τον λαό του. Και αυτό η Ιστορία θα του το αναγνωρίσει μια μέρα και θα τον καταχωρίσει στους μεγάλους ηγέτες της χώρας του! Σ’ αυτούς που πέφτουν μαχόμενοι, χωρίς να κρύψουν και χωρίς να κρυφτούν!.
Δυστυχώς, ο ημέτερος προηγούμενος πρωθυπουργός δεν απεδείχθη αντάξιος του βαρέως ονόματος που έφερε και της οικογενειακής του στόφας, που τελικά απέδειξε ότι δεν έχει.
Είναι απολύτως βέβαιον, (αλίμονο αν συνέβαινε το αντίθετο), ότι αναλαμβάνοντας την εξουσία, σε λίγο καιρό κατέστη πλήρης γνώστης της τραγικότητος της οικονομικής κατάστασης που παρελάμβανε. Γι’ αυτό θα έπρεπε, μόλις διεκπεραίωνε την εθνική υποχρέωση που είχε αναλάβει η χώρα, (ολυμπιακοί αγώνες), και μάλιστα με εξαιρετική επιτυχία ως απεδείχθη, εκμεταλλευόμενος την επιτυχία αυτή, να στραφεί στο λαό και να του εξηγήσει, λεπτομερώς, την πραγματική θέση της χώρας και μαζί τα αίτια και τους υπαίτιους που την είχαν φέρει εκεί, προτείνοντας ταυτόχρονα και την απαιτούμενη σκληρή θεραπεία, (σαφώς ηπιότερη από την σήμερον εφαρμοζόμενη). Μπορούσε να το κάνει, είτε μέσω δημοψηφίσματος, είτε μέσω εκλογών.
Βεβαίως, με σιγουριά 1000%, θα τις έχανε πανηγυρικά, αφού είναι γνωστή η αρνητική αντιπολιτευτική τακτική,(όχι σε όλα), η διαβολική δημαγωγία (λεφτά υπάρχουν) και η φαύλη αρχομανία του ΠΑΣΟΚ (οικογενειακή παράδοση)! Όμως θα διατηρούσε στο ακέραιο την αξιοπιστία της παράταξης, την αξιοπρέπεια του ιδίου και, το κυριότερο, (αφού η κατάρρευση της χώρας, ούτως ή άλλως, από τότε διαφαινόταν ως βεβαία, δεδομένων του μεγέθους του προβλήματος και της ανικανότητος των σημερινών κυβερνώντων), θα επέστρεφε σαρωτικά και θριαμβευτικά! Με την αίγλη ενός σοφού ηγέτου κι ενός έντιμου και ειλικρινούς πολιτικού, αντάξιου του μεγάλου θείου του.
Όση διαστρέβλωση κι αν επεστράτευε τότε το ΠΑΣΟΚ, δεν θα είχε το, έωλον έστω, σημερινό επιχείρημα του αποδιοπομπαίου τράγου, (την 5/ετή διακυβέρνηση της ΝΔ), που του φορτώνει όλα τα σφάλματα κι εγκλήματα που αυτό είτε εξετέλεσε ως κυβέρνηση, είτε δρομολόγησε (κληρονόμησε νομοτελειακά) στους διαδόχους του! Ούτε θα μπορούσε να μπερδέψει μέσα στους καπνούς της σύγχυσης που καλύπτει σήμερα τον ζαλισμένο λαό, τους πειραματισμούς, την κακοδιαχείριση, τις αστοχίες, τα πισωγυρίσματα. Την ανικανότητα διακυβέρνησης, με λίγα λόγια!
Δυστυχώς γιά τον Καραμανλή, απεδείχθη μικρός και, οπωσδήποτε, κατώτερος του αξιώματος, των περιστάσεων και της εμπιστοσύνης του λαού, που τον πίστεψε και τον έφερε στην εξουσία. Πρόδωσε τις προσδοκίες και τους πόθους του. Η επί μακρόν σιωπή του και η καταφυγή στα ορεινά έδρανα της Βουλής, εξανεμίζει τις τελευταίες ελπίδες εκείνων που, πιστεύοντας στο καραμανλικό τσαγανό περίμεναν διαισθανόμενοι, σαν ύστατη πολιτική προσπάθεια, ένα θεαματικό «come back» και μία «εκ βαθέων» εξομολόγηση που θα φώτιζε γεγονότα, θα διέλυε μύθους, θα αποκαθιστούσε αλήθειες και θα συνέτριβε τις απάτες και τα ψευδολογήματα του φαύλου ΠΑΣΟΚ, μη επιτρέποντας στον «εμπρηστή» να παίζει τώρα και ρόλο ηρωικού «πυροσβέστη»!
Κρίμα, η σύγκριση μεταξύ Σόκρατες και Καραμανλή, αποβαίνει συντριπτικά υπέρ του πρώτου! Και το μόνο παρήγορο είναι ότι θα μπορούσε η περίπτωση Καραμανλή, να αποτελέσει ιστορικό μνημείο ατολμίας και έλλειψης πολιτικού θάρρους γιά τους πολιτικούς του μέλλοντος. Δηλαδή, παράδειγμα προς μη μίμηση! Αυτό που, ίσως, δίδαξε τον Σόκρατες!
Τελικά, κάτι είναι κι αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου