Το σταυροδρόμι του Τσίπρα.

Επικαιρότης

   Η δύσκολη σπαζοκεφαλιά.

   Μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό από το απότομο περυσινό φούσκωμα της εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός το οποίο οφείλεται, κατά βάση, στο αντίστοιχο ξεφούσκωμα του ΠΑΣΟΚ, ο αρχηγός του και όλο το κόμμα, κατ’ απόλυτα φυσιολογική επαγωγή, οραματίζεται πλέον την εξουσία. Και αυτό δεν ξενίζει κανένα, αφού απώτατος στόχος όλων των πολιτικών αρχηγών, (και των πολιτικάντηδων), είναι ο πρωθυπουργικός θώκος. Κατά το διαρρεύσαν εξάμηνο, μαζί με την ωρίμανση των ανθρώπων, ωρίμασε κι η σκέψη πως αυτό δεν θα μπορέσει να συμβεί, (κι αν συμβεί τυχαία, να μακροημερεύσει), με τις παλιές οργισμένες ρητορίες και τους ασφυκτικούς εναγκαλισμούς των πάσης φύσεως περιθωριακών και λοιπόν «ντεσπεράντος» της ελληνικής κοινωνίας, ούτε με τον εγκολπισμό των θιασωτών της βίας, του μηδενισμού και της αναρχίας. Γιά τον απλούστατο λόγο πως αυτή η τακτική συσπειρώνει μεν, τα αντικοινωνικά στοιχεία, αποδιώχνει όμως τα κοινωνικά, τα οποία, όσο να ’ναι, είναι και περισσότερα, αλλά και αναγκαία γιά σχηματισμό κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Με λίγα λόγια, απαιτείται μια πιό γερή και πιό συμπαγής μάζα ψηφοφόρων γιά την επίτευξη του στόχου του. Επί πλέον, απαιτείται και «γνωριμία» με το οικονομοπολιτικό status τόσο της Ευρώπης, όσο και του υπερατλαντικού επικυρίαρχου.

   Έτσι, μετά το αδιάφορο πολιτικά, τουριστικό ταξίδι του στην Νότιο Αμερική, το οποίο αποτέλεσε καλή προπόνηση γιά την προσαρμογή του νεαρού ηγέτη σε πρωτόκολλα, εθιμοτυπίες και τη διπλωματική γλώσσα, (λες πολλά, χωρίς να λες τίποτα, και όχι «μαντάμ Μέρκελ», άγριες φραστικές επιθέσεις, ανένδοτες θέσεις και τέτοιες κουταμάρες), η συνάντηση με τον Γερμανό Υπουργό των Οικονομικών Σόιμπλε δεν είχε κανένα άλλο στόχο, πλην του να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο αρχηγός του, δειλά-δειλά, στο «παιχνίδι» του παγκόσμιου γίγνεσθαι και να γνωριστεί με την ελίτ της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Στόχος και σκοπός της συνάντησης δεν ήταν να πείσει ο Τσίπρας τον Σόιμπλε, ή το αντίστροφο. Οι απόψεις και των δύο είναι και γνωστές και αντιδιαμετρικά ιστάμενες. Ζητούμενο του «μικρού» ήταν ν’ αρχίσουν οι ηγέτες του Κόσμου να τον παίρνουν στα σοβαρά, σαν ισότιμο πολιτικό παράγοντα, αρχηγό κόμματος εξουσίας και, εν δυνάμει, μελλοντικό πρωθυπουργό της Ελλάδος. Και όχι ως φωνακλά και γραφικό, περιθωριακό αρχηγίσκο μικρού κόμματος διαμαρτυρίας, που περιτριγυρίζεται από κάθε καρυδιάς αντικοινωνικό καρύδι και λειτουργεί σαν αλογόμυγα στα καπούλια της ελληνικής εξουσίας.

   Όμως τώρα αρχίζουν τα ζόρια. Το μεγάλο πρόβλημα του Τσίπρα και όσων νουνεχών μετριοπαθών στεγάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται, αφ’ ενός, στο πολιτικό DNA του κόμματος, που καλείται ν’ αλλάξει άρδην και γρήγορα, αλλά και στις πολλές και ποικίλες συνιστώσες του, οι πιό πολλές των οποίων είναι, αναλόγως, παλαβές, ουτοπικές, αλλοπρόσαλλες και έξαλλες. Από όλο αυτό το ετερόκλητο σμαρί, κάποιοι τώρα λουφάζουν και σιωπούν, με την προοπτική της σύντομης ανάληψης και νομής κατά το δοκούν της εξουσίας, και άλλοι ξύνουν τα νύχια τους ανυπόμονα, σαν τα άλογα του ιπποδρόμου στα στάρτερς, λίγο πριν την πιστολιά του αφέτου, και λαχταρούν να ξεχυθούν μπροστά..... κι όποιον πάρει ο Χάρος! Με τα απόλυτα πολιτικά επιχειρήματα της κουκούλας, της μολότωφ και του καλάσνικωφ, τα οποία δυνατόν και να γυρίσουν μπούμερανγκ κατά της ηγεσίας, αν κάποιοι θεωρήσουν πως ο αγώνας τους…. «προδόθηκε»!

   Πάντως κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πώς όλες αυτές οι δυνάμεις θα δράσουν και αντιδράσουν, όταν και αν, οι κάλπες απαιτήσουν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

   Αυτό, θεωρώ, πως είναι το πιό περίπλοκο πρόβλημα που καλείται να επιλύσει ο Τσίπρας κι η ηγετική του ομάδα, πριν από τις προσεχείς εκλογές, οι οποίες όπως δείχνουν τα πράγματα, μάλλον δεν θ’ αργήσουν. Δηλαδή η τιθάσευση των συνιστωσών του και η ενσωμάτωσή τους σ’ ένα σοβαρό και ομοιογενή φορέα εξουσίας και όχι διαμαρτυρίας.

   ΥΓ. Και τώρα κρατηθείτε. Ο κ. Τσίπρας ήταν επίτιμος προσκεκλημένος σε συναυλία που δόθηκε στο Βερολίνο, επ’ ευκαιρία των 84 χρόνων από τη δολοφονία της Ρόζας Λούξενμπουργκ. Στη συναυλία, μεταξύ άλλων, ακούστηκαν και οι μεγάλες, ποπ, επιτυχίες της σταλινικής περιόδου, με τους εξής μεγαλόπνοους τίτλους. «Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν» και «Στην Ευρώπη ελάτε όλοι, όσο θα υπάρχει πόλη»! Η πατρότης των στίχων, ( Ρίτσος ή όχι), δεν διευκρινίστηκε.