Θέσεις - Απόψεις
Εξ όνυχος τον λέοντα.
Άντε να πέσει η κυβέρνηση να τελειώνουμε! Άντε να έρθει κι ο ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα γιά να τελειώσει κι αυτό το νέο παραμύθι, μιάς ακόμη λεοντής που περιβάλλεται ο λύκος της Αριστεράς προκειμένου να καταλάβει την εξουσία και να μεταβληθεί μετά σε… αρνάκι! (Το έργο το ζήσαμε το ’81, με τον άλλο «σοσιαλήσταρχο», τον αλήστου μνήμης ζιβαγκοφόρο «Αντρέα», που στο τέλος, αυτός κι η παρέα του, εξελίχτηκαν σε σκέτους …«λήσταρχους», αφού είχαν ήδη υποταχθεί στα κελεύσματα της Ε.Ο.Κ. και των ΗΠΑ. (Αντρέας προς Αμερικανούς: «Μην ακούτε τί λέω, κοιτάτε τί κάνω»!).
Λένε πως η Ιστορία, όταν επαναλαμβάνεται, το κάνει πάντα υπό μορφή φάρσας. Δεν ξέρω κατά πόσον θα επαληθευτεί εν προκειμένω, εκείνο που φαίνεται καθαρά είναι πως η νέα προσπάθεια φέρνει και πιό προς το «μπασκλασαρί», (ευκόλως διαπιστούμενο), και πιό προς το «θορυβώδες» κι επικίνδυνο, λόγω των σχετικών και αμάχητων επιχειρημάτων, (μολότωφ, εξάσφαιρα, καλάσνικωφ, τέτοια).
Άντε, λοιπόν, να περάσουμε και την «εποχή ΣΥΡΙΖΑ», (κάτι σαν τις εποχές του Πικάσο, μπλέ, ροζ, κ.λπ.), να απομυθοποιηθούν κι αυτοί και να πάμε παρακάτω. Έτσι κι αλλιώς, πάτο πιάσαμε και χειρότερα δεν πάει. Τόσα… «φυσέκια άρπαξε ο… στόλος μας, στο ένα του ΣΥΡΙΖΑ θα κολλήσουμε! Επί τέλους, να ξεμπροστιαστεί κι αυτού η αεριτζίδικη παραμυθολογία, (όλοι οι άνεργοι στο δημόσιο, έξω απ’ το μνημόνιο, μιά…. άλλη (;) πολιτική, κ.λπ.), ώστε, τώρα που το τσούξιμο είναι στο φρέσκο κι η πόρτα της μνήμης ανοιχτή σαν τριαντάφυλλο, να μπορέσουμε να καταλάβουμε πως η αρρώστια της χώρας είναι πολύ βαριά κι επίμονη κι η θεραπεία τραβάει σε μάκρος, απαιτώντας υπομονή και δουλειά και όχι κούφια λόγια.
Ελάχιστο, αλλά χαρακτηριστικό δείγμα της συριζαϊκής πολιτικής σκέψης, ακριβές αντίγραφο της προ 1981 αντρεϊκής κουτοπονηριάς προς άγραν αφελών, το κάτωθι περιστατικό. Παρμένο από μία, εκ των πολλών κι ανούσιων, κοκορομαχία ομοιόμορφα βαρετού, (λόγω έλλειψης πρωτοτυπίας στη θεματολογία του), τηλεοπτικού πάνελ. Καλεσμένη, εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, μία από την πληθώρα των ξανθών, (εντός κι εκτός κεφαλής), που διαθέτει το πολιτικό του οπλοστάσιο, με μόνη διαφορά έναντι του απόλυτα τυπικού δείγματος, πως αντί νέα και θορυβώδης, ήταν κομμάτι… σιτεμένη και ήσυχη.
Σε κάποια στιγμή ο παρουσιαστής της παρατηρεί:
- Μα πώς αποκηρύσσετε τη βία, όταν σε κάθε δίκη συλλαμβανομένων κουκουλοφόρων, σπεύδουν βουλευτές σας να τους υπερασπιστούν!
Η απάντηση εκπληκτική και απόλυτα δηλωτική της μελλοντικής πορείας του κόμματος.
- Ναι, τους υπερασπιζόμαστε, αλλά γιατί είναι αθώοι. Αν ήσαν ένοχοι, δεν θα το κάναμε!!!
Το παιχνίδι των λέξεων κι η γνωστή αποθεωτική ελληνική υποκρισία.
Τελικά, θα πρέπει να γίνουμε όλοι…ξανθές γιά να μπούμε στη λογική ενός τέτοιου πολιτικού λόγου και της κυβερνητικής πρακτικής που μας περιμένει. Γιά να … αντέξουμε.
Πάντως, η γενική απογοήτευση του κόσμου έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που μιά κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μόνο σαν κερασάκι στην τούρτα θα μοιάζει, αδειάζοντας εντελώς το κουτί της Πανδώρας από ελπίδα, με πεδίο εφαρμογής την εξουθενωμένη κοινωνία μας.
Το χειρότερο με όλους αυτούς, τους τάχα ιδεολόγους, που προσφέρουν γη και ύδωρ προκειμένου ο πωπός του να ζεστάνει γιά λίγο κάποιον θώκο, είναι πως δεν καταλαβαίνουν, ή κάνουν πως, τη νομοτέλεια του «όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες» και πως όταν φτύνεις κόντρα στον άνεμο, τρως τη ροχάλα σου κατάμουτρα!
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που θ’ αντιμετωπίσει ο Τσίπρας, αν έρθει στην εξουσία, θα είναι τα… σπλάχνα του, (θυμόμαστε όλοι τον Παπακωνσταντίνου και τους συνδικαλιστάδες της ΔΕΗ). Όλοι αυτοί οι αναρχικοί καταστροφείς των πάντων, οι μπαχαλάκηδες με το χασισάκι ίνδαλμα, που βεβαίως δεν ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ, υπό τη μορφή του εγγεγραμμένου μέλους, αλλά είναι εγκολπωμένοι και προστατευμένοι κάτω από τη φιλόξενη αιγίδα του. Όλα τα ανώριμα 20/χρονα παιδάρια, που θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, μη ξέροντας πως ν’ αλλάξουν το βρακί τους, και που καθ’ ένα τους οραματίζεται εαυτόν νέο….. Τσε Γκεβάρα, με την ψυχή γεμάτη αντικοινωνικό μίσος κι ένα καλάσνικωφ στο χέρι, είναι αδύνατον να μαζευτούν και πολύ δυσκολότερο να κατηχηθούν και ενταχθούν σε μιά ομαλή και φυσιολογική κοινωνική λειτουργία.
Αυτοί όλοι αποτελούν πλέον τη λυδία λίθο της αξιοπιστίας και σοβαρότητος του ΣΥΡΙΖΑ. Αν θελήσει εγκαίρως, εδώ και τώρα, να τους απολακτίσει κι απεγκλωβιστεί από τον θανατηφόρο κλοιό τους, έχει καλώς. Θα μπορεί να ελπίζει σε κεφαλαιοποίηση των πρόσφατων πολιτικών κερδών του και πρωταγωνιστικό ρόλο σε βάθος χρόνου. Aν όμως συνεχίσει, μπαγαπόντικα, να ποντάρει στην απατηλή…. πολυσυλλεκτικότητα του «μάζευε κι ας είν’ και ρώγες», προκειμένου να γλείψει, περιστασιακά έστω, κάποιο κοκαλάκι εξουσίας και αφήσει την επίλυση του προβλήματος γιά μετά, στη λογική του «βλέποντας και κάνοντας», θα μας προκύψει ασόβαρος και θα έχει τη μοίρα του Καρατζαφέρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου