Τί είχες Γιάννη, τί είχα πάντα....!

Χρήμα και διαφθορά.

   Όσοι νομίζουν πως το χάλι στο ποδόσφαιρο, με τις παράγκες, τα στημένα και τα φαλτσοσφυρίγματα, είναι φρούτο της εποχής είτε δεν θυμούνται, είτε δεν θέλουν να θυμηθούν, ή απλά, έχουν γεννηθεί αργά.
   Δανείστηκα τον τίτλο από ένα παλιό μυθιστόρημα του Μωρίς Ντεκομπρά, που ταιριάζει στις πιό κάτω παλιές ποδοσφαιρικές ιστορίες, αλλά και διαχρονικά στα ποδοσφαιρικά δρώμενα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν εφαρμόζει τέλεια και σε ευρύτατο τομέα της ελληνικής πραγματικότητος.

   Ξεκινάμε στις αρχές της δεκαετίας του ’50, όπου οι τρεις μεγάλες ομάδες, (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ), έχοντας φτιάξει από παλιά μιά άτυπη συμμαχία με το όνομα Π.Ο.Κ., (γιά να διαφεντεύουν καλύτερα τα συμφέροντά τους), και με δεδομένο πως δεν τους έφταναν οι τσακωμοί και καυγάδες κατά την κανονική διεξαγωγή των πρωταθλημάτων καθιέρωσαν, σε πιό επίσημη και μόνιμη βάση, την αθλοθέτηση Κυπέλλων Χριστουγέννων και Πάσχα, γιά να μπορούν να πλακώνονται και μετά τη διακοπή του κανονικού πρωταθλήματος, ώστε να μη χάνουν τη φόρμα τους οι παίχτες και τις οικονομησιές τα σωματεία. Σ’ αυτά τα Κύπελλα, που έπαιζαν οι τρεις μεταξύ τους, συνήθως έπεφτε το πιό πολύ και το πιό άγριο ξύλο!

   Σύντομα κι επειδή η κακοπιστία χτύπαγε μονίμως κόκκινο, η ποδοσφαιρική ηγεσία σκέφτηκε πως η παρουσία ξένων διαιτητών στους αγώνες των «μεγάλων», ακόμη και τους φιλικούς, ήταν πλέον απαραίτητη -χωρίς αυτό να αποτελεί και πανάκεια- γιά ομαλή διεξαγωγή του κάθε αγώνα. Στην αρχή καλούσαν Άγγλους και Ιταλούς και μετά Ελβετούς, Γερμανούς και πάει λέγοντας….

   Δεν ήταν λίγες οι φορές που μέσα σε κάποια ευγενική… σύρραξη, «πασαλειβόταν» στη ζούλα , (κεφαλλωνίτικη έκφραση), μερικές «ψιλές» κι ο διαιτητής  κι έτρεχαν μετά να μπαλώσουν τα αμπάλωτα.

   Θυμάμαι δύο χαρακτηριστικά επεισόδια. Στο ένα, χωμένο στα απώτατα βάθη της μνήμης, πρωταγωνιστές ήσαν ο τερματοφύλακας του ΠΑΟ Μαθιός κι ένα αχαμνό, μικρόσωμο ανθρωπάκι, Άγγλος, που συνέπεσε, γιά κακή του τύχη, να διαιτητεύσει εκείνον τον αγώνα του Παναθηναϊκού, γιά τον αντίπαλο του οποίου δεν είμαι απόλυτα σίγουρος. (Μάλλον ο Ολυμπιακός). Σε κάποια φάση του ματς, κάτι σφύριξε ο Εγγλέζος γύρω στη σέντρα, που δεν εύρισκε σύμφωνο τον… Μαθιό. Παίρνει λοιπόν φόρα ο καλός σου, πλησιάζει και στέκεται προσοχή εμπρός στον διαιτητή, ο οποίος ζήτημα αν του έφτανε μέχρι το λαιμό. Κάτι του λέει ο Μαθιός, (σιγά μην ήξερε εγγλέζικα!), κάτι θα του είπε κι ο ρέφερυ, οπότε ο δικός μας του τραβάει μιά κουτουλιά, νταν!, ίσα στο δόξα πατρί!

   Η πολύ σοβαρή και αντιαθλητική αυτή πράξη είχε και μιά πολύ κωμική πτυχή. Με το γκουπ, της κεφαλιάς ο διαιτητής βρέθηκε σωριασμένος  -τέζα κι ανάσκελα-  ακίνητος και με τα χέρια ανοιχτά στην έκταση. Κάτι μεταξύ ξαπλωμένου σκιάχτρου και του Εσταυρωμένου, στην πρώτη φάση της Αποκαθήλωσης, μόλις κατέβασαν το Σταυρό στη γη! Ο Μαθιός άρπαξε βέβαια κάποια καμπάνα, αλλά δυσανάλογα μικρή σε σχέση με το παράπτωμά του. Παναθηναϊκός γαρ!

   Το δεύτερο, συνέβη πολύ αργότερα και είχε πρωταγωνιστή πάλι παίκτη του Παναθηναϊκού, τον Σωτήρη Αγγελόπουλο. Έναν πολύ σκληροτράχηλο και πολύ άτεχνο ποδοσφαιριστή που ξεκίνησε την καριέρα του ως μπακ και την τέλειωσε ως σέντερ μπακ. Ο Σωτήρης ήταν ένα τσεκούρι πρώτης κι όταν έπαιρνε φόρα θύμιζε το άρμα του Τσάλτον Ήστον στην ταινία «Μπεν Χουρ»! Γιά να περάσουν, μπάλα και παίκτης μαζί, τον Αγγελόπουλο ήταν πρακτικά αδύνατον. Ή μπάλα θα πέρναγε, ή ο παίκτης! (Συνήθως μόνο η πρώτη). Αν επέμενες να περάσετε μαζί, σου έδινε τα πόδια στο χέρι, εκτός κι αν η προσπάθειά του ήταν ημιτελής, οπότε σου ’δινε μόνο το ένα!

   Σ’ ένα ματς, πιθανότατα πρωταθλήματος, με τον Ολυμπιακό, (και βεβαίως με ξένο διαιτητή), έγιναν, κατά τα συνήθη, πολύ χοντρά επεισόδια. Σε κάποια δύσκολη φάση που έτυχε να σφυρίξει ο διαιτητής και να διαφωνήσει μαζί του….ο Αγγελόπουλος, ο πρώτος κόντεψε να φτάσει, καροτσάκι, στους Αμπελόκηπους απ' τον δεύτερο, έχοντας αρπάξει, καθ’ οδόν, μπόλικες φάπες και έχοντας αφήσει, ως ενθύμιο, το ένα…. μανίκι από το σακάκι του στον αγωνιστικό χώρο!

   Το τρελό και το ωραίο έγινε μετά. Στο σχετικό φύλλο αγώνος, το οποίο, προφανώς, συνέταξε ο διαιτητής στη γλώσσα του, (δεν θυμάμαι ποιά, αλλά δεν έχει σημασία), ο ταλαίπωρος φρεσκοσφαλιαρισμένος ρέφερυ έγραψε, με το νι και με το σίγμα, την περιπέτειά του και, οπωσδήποτε, το ότι είδε το Χάρο, ιδίοις όμμασι και με μιά μουστάκα, νά! (Ο Αγγελόπουλος θύμιζε τσέλιγκα στις πλαγιές του Παρνασσού).

   Η επιτροπή που συνήλθε, με μεγάλη σοβαρότητα, σπουδή και εμβρίθεια ανέγνωσε την επίσημη μετάφραση του φύλλου αγώνος και…. προβληματίστηκε πάρα πολύ!

   - Καλέ, τί γράφει εδώ ο διαιτητής, κύριοι; Το Νο 5 του Παναθηναϊκού με…. «έκρουσε»!!! Τί θα πει με «έκρουσε»; Τί είναι ο διαιτητής, καμπάνα είναι, ή κώδωνας κινδύνου γιά να «κρούεται»! Η διατύπωση είναι ασαφής, εδώ υπάρχει πρόβλημα σοβαρό, εδώ γεννώνται ερωτήματα! 
   Και κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και δεν γνωρίζουν ό,τι είχαν δει 25000 ζευγάρια μάτια μέσα στο γήπεδο. Τέτοια υποκρισία! Στο τέλος, ο κατηγορούμενος απαλλάσσεται λόγω…. αμφιβολιών!
   Κατόπιν, σίγουρα θα έπλυναν το κομμένο μανίκι, το καλοσιδέρωσαν και το έστειλαν, μ’ ένα όμορφο δέμα, ταχυδρομικώς, στον ιδιοκτήτη του! (Αυτό το τελευταίο το υποθέτω, είναι δικό μου!).

   Τέτοια ωραία γίνονταν παλιά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Απλώς τότε η κωμωδία ήταν ευρωπαϊκό μπουρλέσκ, με κουστούμια, γραβάτες και μπόλικη σοβαροφάνεια, ενώ τώρα φέρνει στο πιό αριστοφανικό και το πιό «λαϊκάντζα», αν κρίνουμε κι από την χρησιμοποιούμενη ποδοσφαιρική φρασεολογία και τους τίτλους των μυριάδων αθλητικών εντύπων που κυκλοφορούν. Αυτών που γεμίζουν τις στήλες τους με ολοσέλιδα γυμνά, αγαλματένια γυναικεία κορμιά, θέλοντας να τονώσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη, κυρίως του νεαρού, γιά  ενασχόληση με τον ... αθλητισμό, και να βελτιώσουν τις  επιδόσεις του στο άλμα εις... βάθος,  αυξάνοντας και εντατικοποιώντας τις.....χειρωνακτικές προπονήσεις.
   Έναν αθλητισμό στον οποίο κυριαρχεί η ντόπα και το χρήμα και του οποίου σέρνει το χορό, ως βασιλεύς όλων των σπορ, το ποδόσφαιρο. Με κοιλαράδες νεαρούς, λεφτάδες, προέδρους, με σοβαροφανείς επιστήμονες καραγκιόζηδες, με έγκλειστους μαφιόζους και με και αξούριγους Φασουλήδες τύπου Τσάκα. Απ’ όλα έχει ο μπαξές και, σίγουρα, περισσότερο κλαυσίγελο.