Επικαιρότης
Ελληνικές υπερβολές.
Οι απόψεις της στήλης γιά τη βία και, ιδίως, το θάνατο είναι πολλές φορές διατυπωμένη. Περιέχουν, σε μεγάλη μάλιστα δόση, άρνηση, απέχθεια και καταδίκη γιά την πρώτη αλλά και παγωμάρα ψυχής και θλίψη που φέρνει ο δεύτερος. Είτε αφορά Έλληνες, ξένους, αριστερούς, δεξιούς, καλούς ή κακούς. Όταν μάλιστα έχουμε συνδυασμό και των δύο, (βία και θάνατο), τότε το αποτέλεσμα είναι οργή, λίπη και σπαραγμός. Οργή γιά τους θύτες και θλίψη μέχρι σπαραγμού γιά τα αθώα θύματα. Ένας γενικός κανόνας από τον οποίο δεν μετακινήθηκε ποτέ. Το αυτό γίνεται και τώρα, στο άκουσμα του τελευταίου φόνου με θύμα έναν άτυχο Πακιστανό και θύτες δύο ανεγκέφαλους φανατισμένους ρατσιστές.
| Θλίψη , πόνος, προβληματισμός |
Έστω κατόπιν εορτής, όπως γίνεται πάντα, η Αστυνομία θα ερευνήσει τα πώς και τα γιατί κι η δικαιοσύνη, επίσης όπως πάντα, θα κάνει το καθήκον της. Μελαγχολικές τυπικότητες αφού ποτέ κανείς νεκρός, με όλα αυτά τα νόμιμα και τα «σεπρεπά», δεν γύρισε πίσω. Όμως, δυστυχώς, μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί αποτελεσματικός τρόπος «επιδιόρθωσης» της ζημιάς, γιά τέτοιες «βλάβες», και αποκατάστασης των πραγμάτων στην προτέρα τους κατάσταση.
Μέχρις εδώ, με την άδικη απώλεια άλλης μιάς ζωής, (αδιάφορο το είδος, το χρώμα, κ.λπ.), τελειώνει η σοβαρότητα και το δράμα κι αρχίζει η υποκρισία, η καπηλεία, η κωμωδία και, εν τέλει, η βλακεία. Γιατί ο φανατισμός είναι παιδάκι της βλακείας. Από τα πιό αγαπημένα του, μάλιστα.
Πολιτικοί χώροι, γνωστοί γιά τον τρόπο που πολιτεύονται κι αντιπολιτεύονται, καπηλευόμενοι τα πάντα κι εκμεταλλευόμενοι το παραμικρό, (πόσο μάλλον ένα φόνο), μαζί με τους πάσης φύσεως αναρχοαυτόνομους θιασώτες του χάους και της κατεδάφισης των πάντων, βρήκαν άλλη μιά παντιέρα «αγανάκτησης» και ξεσηκωμού. Ένα νέο λάβαρο επανάστασης! Υποκριτικό, δημαγωγικό και λαϊκίστικο, (σιγά που νοιάζονται γιά τον οποιοδήποτε άνθρωπο, μετανάστη ή γηγενή, πέρα από την ιδιότητά του ως, εν δυνάμει, ψηφοφόρο τους).
Ο Νέων Πατρών Τσίπρας και η εωσφορική κομπανία του, ήδη εξήγγειλαν πορείες, διαδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες (!), τα γνωστά. (Σημ. Οι συναυλίες, αλήθεια, τι νόημα έχουν; Να …ψυχαγωγηθούμε με ένα θάνατο; Τί είμαστε, «ίμο»;).
Όμως γιά το δυστυχισμένο κοριτσάκι που βρίσκεται, μήνες τώρα, φυτό ξαπλωμένο σε κάποιο λευκό δωμάτιο ενός ψυχρού νοσοκομείου, βιασμένο και με «τσαλακωμένο» κεφάλι, και την τραγική μάνα που κουβαλά επί μήνες το σταυρό του μαρτυρίου, θύματα άλλου Πακιστανού, όχι μόνο δεν ακούστηκε κιχ, αλλά προσπάθησαν να βγάλουν τον θύτη ανήλικο και να πέσει στα πιό μαλακά. Ίσως επειδή το θύμα είχε την ατυχία να είναι Ελληνίδα. Αν ήτανε Πακιστανή θα είχε πολλές ελπίδες ακόμη και σ’ ανδριάντα. Κρίμα όμως γι’ αυτήν, δεν είναι!
Κάτι τέτοιες ημέρες, με τέτοια γεγονότα, έρχονται στο μυαλό μου παλιές, ηλίθιες ενέργειες, προϊόντα στείρου φανατισμού, ανάμεικτα με ενσυνείδητο γραικυλισμό, που προσβάλλουν βάναυσα το ΙQ της φυλής μας, το οποίο, όπως και να ’χει το πράγμα, δεν αξίζει τη βαθμολογία που αντιστοιχεί στις ενέργειες αυτές.
Έτσι θυμάμαι την περίφημη δίκη στο Σύνταγμα του Αμερικανού Προέδρου, του Κλίντον νομίζω, με πρόεδρο του λαϊκού δικαστηρίου, τον …. Κώστα Καζάκο! Με αποτέλεσμα βέβαια την …καταδίκη του Αμερικανού Προέδρου, (γιά τον οποίο λέγεται πως επί 10 ημέρες μετά δεν έβαλε στο στόμα του… χάμπουργκερ ούτε ήπιε κόκα-κόλα, από τη σκασίλα του), και την αποθέωση της ηλιθιότητας των οργανωτών του … σόου.
| Ένορκοι ψηφίζοντες δι' ανατάσεως... μούτζας! |
Επίσης θυμάμαι, την περιπέτεια της ατυχούς Βουλγάρας Κωνσταντίνας Κούνεβα που επαγγελματικές ίντριγκες την ράντισαν με βιτριόλι, της κατέστρεψαν την ομορφιά και παρ’ ολίγον να την στείλουν στον τάφο. Επί ημέρες οι εφημερίδες έγραφαν σχετικά το κοντό τους και το μακρύ τους. Όμως το ωραίο ήταν οι τίτλοι. Γνωστή ακραιφνής «δημοκρατικιά» φυλλάδα είχε διάφορα θέματα στην πρώτη σελίδα όπου έγραφε, π.χ. «Ο Καραμανλής….κ.λπ.», «Ο Παπανδρέου…κ.λπ.», «Ο Μπους…κ.λπ.» και δίπλα «Η κυρία Κούνεβα….κ.λπ.»!! (Πάλι καλά που δεν της απένειμαν και τον τίτλο της «νταίημ»!!).
Η υπερβολή είναι άλλο ένα παιδάκι της βλακείας, ένα μικρότερο αδελφάκι του φανατισμού και γνήσια ελληνικό φαινόμενο.
Γιά να συμβάλω στην …ωραία ατμόσφαιρα της προετοιμαζόμενης φιέστας, στη μνήμη του ταλαίπωρου μετανάστη, αποφάσισα να πλειοδοτήσω. (Σε σοβαρότητα, αν όλα αυτά θεωρούνται σοβαρά και σε γελοιότητα, αν κριθούν γελοία).
Προτείνω μία κεντρική οδός της πόλεως των Αθηνών, κατά προτίμηση η Βασιλίσσης Αμαλίας, (ο συνειρμός με την Βίλλα δένει τέλεια), να μετονομαστεί και να πάρει το όνομα του αδικοχαμένου Πακιστανού, δηλαδή Λεωφόρος Σαχτζάτ Λουκμάν και η Πλατεία Συντάγματος να γίνει Πλατεία Ισλαμαμπάντ, ή Λαχώρης, ή Καρατσίου, ή κάτι τέτοιο, ανάλογα με την ιδιαίτερη πατρίδα του εκλιπόντος, (μη ανακαλυφθείσα εισέτι από τους δαιμόνιους ρεπόρτερς. Πάντως, το θέμα διερευνά η κοντοκουρεμένη ξανθειά της «άφθονης διούρησης» και θα την ανακοινώσει επισήμως απόψε στην ….πανηγυρική συναυλία). Επίσης η 17η Ιανουαρίου, (έστω Γενάρη) να κηρυχθεί ημέρα πένθους και, προφανέστατα, ημέρα αργίας, πορειών και καταστροφών … γενικώς. (Το 17 κάτι μου λέει!).
Εννοείται πως η ανέγερση, παραπλεύρως του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη, ενός αντίστοιχου του Άγνωστου Μετανάστη, δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα!
Διευκρινίζω και πάλι, τα παραπάνω δεν αφορούν τη μνήμη του αδικοσφαγμένου μετανάστη, αλλά αυτούς που την καπηλεύονται, όπως κάνουν πάντα και εκ συστήματος, ευκαιρίας δοθείσης.
Ζήτω η Δημοκρατία μας! Ζήτωσαν κι αυτοί που την υπηρετούν και τη διαφεντεύουν έτσι!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου