Art de rue. Μικρή συνέχεια.

Grafity.

    Ο ίδιος φίλος, βασικά συμφωνώντας, μου έστειλε μιά σειρά εξαιρετικών φωτογραφικών περιπτώσεων γκράφιτις, όπου διαπίστωσα, γιά άλλη μιά φορά, πόσο σπουδαία υπόθεση είναι το σωστό, το εμπνευσμένο και έντεχνο grafity, εφαρμοσμένο βέβαια στο κατάλληλο σημείο και υπό την αυστηρή προϋπόθεση της συγκατάθεσης του κατόχου του τοίχου, αν είναι ιδιωτικός, ή του αρμοδίως υπεύθυνου, αν είναι δημόσιος.

    Παρατηρήσατε τώρα αυτό που, υποτίθεται, εκφράζει το ελληνικό grafity στους αθηναικούς δρόμους. Μιζέρια στην έμπνευση, μονότονη χυδαιότητα στο περιεχόμενο και γκρίζα ασχήμια στην εκτέλεση. Ένα άθλιο αποτέλεσμα κι ένα ακόμη δείγμα πολιτιστικής και πολιτισμικής κατάπτωσης. Μιά εσωτερική ρυπαρότητα βγαλμένη από άρρωστα μυαλά κι εκτελεσμένη από άτεχνα χέρια. Κολλημένη αυθαίρετα και πασαλειμμένη θρασύτατα σε ξένους τοίχους, ασεβώντας και ποδοπατώντας τα δικαιώματα των ιδιοκτητών στην καθαριότητα του ακινήτου τους. Μιά, ακόμη, ασέλγεια στο μολυσμένο και απάνθρωπο περιβάλλον μας, που καθίσταται έτσι ακόμη πιό ασφυκτικό, ακόμη πιό απάνθρωπο. Με τη θλίψη, την κατήφεια, τη μαυρίλα και την ασχήμια που ακτινοβολούν και διαχέουν όλες αυτές οι αηδείς "μουτζούρες" στις προσόψεις των κτιρίων.

Και όλα αυτά, υποτίθεται, εν ονόματι της "τέχνης" και του "λαού". Τρομάρα τους και τρομάρα μας, αφού τόσα και τόσα αδικήματα, από πταίσματα έως κακουργήματα, διαπράττονται στο όνομα του λαού... ερήμην του, από πάσης φύσεως ανεχόμενους σαλεμένους!

   Μιά βόλτα με τον ηλεκτρικό, (Κηφισιά - Πειραιάς), είναι ό,τι πρέπει γιά να σε στείλει στο Μαρκομιχελάκειο με βαθειά κατάθλιψη. Θαυμάζοντας (!) τις παρόδιες ιδιοκτησίες, καταμουτζουρωμένες μέχρι α' ορόφου, ιδίως από Ν. Ηράκλειο μέχρι Αττική και από Θησείο μέχρι Μοσχάτο. (Με προσπίπτουσα επιβαρυντική ακουστική παράμετρο τις παρακλήσεις  των δεκάδων επαιτών που μπαινοβγαίνουν, συν την αγωνιώδη επιφυλακή γιά την προστασία του πορτοφολιού σου!).