Άλλοτε και τώρα
Τελικά, όλα μας ενοχλούν, όλα μας ξινίζουν κι όλα μας βλάπτουν, αφού όλα, κατά τους σοφούς ειδικούς, προκαλούν ….καρκίνο! Αν όλα όσα γράφονται και, κυρίως, όσα διασπείρονται σαν φήμες αλήθευαν, τότε ο μισός -και βάλε- πληθυσμός της Γης είναι αδικαιολογήτως…. ζωντανός. Οπότε, κατά το «ουδέν κακόν αμιγές καλού», ο πλανήτης, αραιοκατοικημένος πλέον σημαντικά, θα απαλλάσσονταν από το μεγαλύτερό του πρόβλημα που είναι ο υπερπληθυσμός.
- Μη φας αυτό, έχει λιπαρά, μη εκείνο ανεβάζει χοληστερίνη, όχι το άλλο προκαλεί καρδιοπάθειες και ούτε το παρ’ άλλο γιατί ρίχνει το…. «ανήθικο»!
Άει σιχτίρ, επιτέλους! Ας μας αφήσουν να ζήσουμε και να πεθάνουμε εν ειρήνη, με τις λιγοστές μικρές απολαύσεις που απόμειναν στο οικονομικό μας βεληνεκές. Δεν μας φτάνουν οι φοβίες και τα άγχη που μας ενστάλαξαν στην ψυχή ο Στουρνάρας κι οι προκάτοχοί του, έρχονται τώρα κι οι πάσης φύσεως «ειδήμονες» να μας αποτελειώσουν, πριν την ώρα μας! Κι έτσι, με όλες αυτές τις σαχλαμάρες που κυκλοφορούν και διαδίδονται, ο κόσμος κατάντησε μυγιάγκιαχτος, μημουαπτικός, μαλθακός και ευάλωτος!
Θυμάμαι, όταν μικροί αλητεύαμε, στους δρόμους και τις ρούγες, κακοντυμένοι, κακοταϊσμένοι και κακοποδεμένοι, δεν μας έπιανε τίποτα. Δεν καταλαβαίναμε Χριστό, αφού το αίμα έβραζε. Και δεν θυμάμαι, σε όλη τη μαθητική μου διαδρομή, ούτε μιάς ώρα απουσία γιά λόγους υγείας! (Οι κοπάνες δεν μετράνε!). Κάθε φορά, συνηθέστατα, που κάποιο γόνατο ή καλάμι μάτωνε ή τουμπάνιαζε πληγωμένο, μιά «χλαπάτσα» χώμα αποτελούσε το καλύτερο αιμοστατικό και θεραπευτικό φάρμακο. Εν αφθονία υπάρχον στη φύση και απολύτως …τζάμπα! Και διαβεβαιώ κατηγορηματικά πως ουδείς μας έπαθε ουδέν από… μικρόβια!
Τώρα βλέπω γιαγιές και μανάδες στο δρόμο να σεληνιάζονται μόλις ο αγαθός μπόμπιράς τους κάνει να πλησιάσει, με απλωμένο χεράκι, κάποιο σκυλάκι, που επίσης ως αγαθό πλάσμα, τον πλησιάζει κουνώντας ουρά.
- Μηηηηηή, τσιρίζουν σαν την Κωνσταντοπούλου, το σκυλί έχει….μικρόβια!
Και στο πρώτο κρυολόγημα τρέχουν στους γιατρούς, ενώ και τα συμπτώματα κι η θεραπεία είναι γνωστά και ..πολυφορεμένα.
Τελευταία, μεγάλος ντόρος γίνεται και γιά την αιθαλομίχλη που κυκλοφορεί, ελεύθερα κι εν αφθονία στην ατμόσφαιρα, προϊόν μιάς γενικότερης και χαρακτηριστικής συμπεριφοράς των Ελλήνων. Της σπουδής και της επιπολαιότητος που μας διακρίνει σαν λαό, συλλήβδην, όλους. (Σημ. Κάποιος σπουδαίος παλιός, μου διαφεύγει τώρα το όνομα -Παπαρρηγόπουλος, Μιχαλακόπουλος, κάπως έτσι- έλεγε: «Έλληνας ίσον χαρτί, μολύβι, γόνατο»!).
Εννοείται πως στο κάδρο μπαίνουν όλοι, διοικούμενοι και διοικούντες, που με μιά βιαστική και ατελέσφορη απόφαση ανατίμησης του πετρελαίου, πάνε να μετατρέψουν σύντομα τον Υμηττό σε Αιγάλεω και Φαλακρό όρος. Από διηγήσεις μεγαλυτέρων θυμάμαι πως στην Κατοχή, (ο χειμώνας του ’41 υπήρξε ιδιαίτερα δριμύς), δεν έμεινε στον Υμηττό ξύλο, ούτε… γιά οδοντογλυφίδα! (Στοιχηματίζω πως η άτακτη επαναφορά στην παλιά τιμολόγηση του πετρελαίου είναι θέμα χρόνου. Ο χειμώνας βρίσκεται ακόμη μπροστά μας).
Εν πάση περιπτώσει, σχετικά με το νέφος των μικροσωματιδίων που κυκλοφορούν στον αέρα και τον κάνουν να κόβεται με το μαχαίρι, σαν βούτυρο, (Βρε΄, πού διάβολο βρέθηκαν τόσα τζάκια στην πόλη! Και μετά ισχυρίζονται οι μοχθηροί πικρόχολοι πως οι Αθηναίοι δεν κρατάν από…τζάκι!), ανατρέχει η μνήμη στο Λονδίνο και το περίφημο smog του. Μιά χαρακτηριστική λέξη που ονομάτιζε την ατμόσφαιρα που κάλυπτε την αγγλική πρωτεύουσα επί πολλούς αιώνες. Συντίθεται από τις λέξεις smoke που σημαίνει καπνός και fog που σημαίνει ομίχλη, και ήταν το προϊόν της καύσης κάρβουνου γιά τη θέρμανση των σπιτιών της μεγαλουπόλεως. Αποτέλεσμα, η πνιγηρή κάπνα, η αιθαλομίχλη! (Σημ. Άλλη μία διαπίστωση της υπεροχής της ελληνικής γλώσσας στην απόδοση λεπτών εννοιών). H ατμόσφαιρα αυτή ενέπνευσε, καν και καν, συγγραφείς μυστηρίου, (Αγκάθα Κρίστι, Κόναν Ντόϋλ, κ.λπ.) και κάλυπτε ασφαλώς τον διαβόητο φονιά, τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, στο απαίσιο έργο του. Ξεπρόβαλε αιφνίδια, σαν φάντασμα, μέσ’ απ’ αυτήν, ξεκοίλιαζε φουκαριάρες πόρνες και ξαναχωνόταν στο πέπλο της εξαφανιζόμενος και παραμένοντας, μέχρι τέλους, ασύλληπτος. Δημιουργώντας έτσι μύθους, θρύλους, μυστήριο και υποθέσεις. Όμως παρ’ όλη τη διάχυτη μουντζούρα, η ζωή στην αγγλική πρωτεύουσα συνεχίστηκε. Αυτό θα γίνει και στην Αθήνα, ακόμα και αν συνεχιστεί το βιολί των τζακιών, κι ας προφητεύουν άλλα οι Κασσάνδρες. O tempora, o mores!
Το βασικό και μεγάλο σημερινό πρόβλημα της πρωτεύουσας, σχεδόν εφιάλτης, το οποίο με κατάπληξη διαπίστωσα στην τελευταία μου επίσκεψη, είναι η πείνα! Η πείνα που δεν έχει χρώμα, φυλή, γλώσσα, εθνικότητα, θρησκεία και φρονήματα. Είναι απλώς πείνα και θερίζει ομοιόμορφα! Προς το παρόν ψευτοκαλύπτεται το πρόβλημα, σε λίγο όμως; Γιά την ώρα, η διαβολική εφεύρεση των κινητών τηλεφώνων δίνει ακλόνητο άλλοθι παραλλαγής κι απόκρυψης, σε όσους παραμιλούν στο δρόμο, σαλταρισμένοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου