Περί «τέχνης», κάποιες σκέψεις.

Θέσεις - Απόψεις

   Ένας πάρα πολύ καλός φίλος, «μπαλκονάτος στο Αιγαίο», με τον οποίο συνηθίζουμε ν’ ανταλλάσσουμε σκέψεις και προβληματισμούς, είναι ο ηθικός αυτουργός αυτού του κειμένου. Πάνω σε κάτι σχετικό που συζητούσαμε, μου έδωσε αφορμή να διαμορφώσω τις επόμενες απόψεις.



Μικελάντζελο.   Δαβίδ



Τσολιαδάκια



Άλλο «τέχνη» κι άλλο «λαϊκή τέχνη». Η δεύτερη εκφράζεται από αυτοδίδακτους, συνήθως πηγαίους και γνήσια λαϊκούς καλλιτέχνες, όχι ιδιαίτερα ταλαντούχους, ή με μέτριο τάλαντο και απευθύνεται στην ψυχή, το θυμικό, τον αυθορμητισμό, το συναίσθημα του δέκτου  λαού και έχει πεδίο εφαρμογής τον απτό, συγκεκριμένο και κατανοητό κόσμο. Υλικό και πνευματικό. Η πρώτη παράγεται από εξέχοντα ταλέντα, προϋποθέτει μαθητεία, μελέτη και προσπάθεια στην παραγωγή έργου και στοχεύει στην ποιότητα και τον εκλεπτισμό, μέσω της συνειδητής και μετά προσοχής συμμετοχής, της συστηματικής ενασχόλησης, της πείρας και της σύμπτωσης πνεύματος και αισθήσεων του δέκτου.

Ο δε χώρος δράσης και δημιουργίας της, το άπαν! Το σύμπαν, το άπειρο, το χάος! Όπου μπορεί να φτάσει η έμπνευση του δημιουργού.

   Χρήσιμες κι οι δυό μορφές τέχνης. Τις αγαπώ και τις δύο. Όμως έμαθα να τις ξεχωρίζω και να τις απολαμβάνω κατά περίπτωση και κατά συνθήκη, με δικαίωμα προσωπικής κριτικής κι επιλογής, εννοείται. Όμως άλλο Καβάφης και Παλαμάς και άλλο Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, που την λατρεύω.

  
   Όλα στη Ζωή και τη Φύση είναι, (και πρέπει), «Τάξη». Με την έννοια που δίνουν οι αμερικανοθρεμένoι στη λέξη «Order»!