Είδα αρκετές σκηνές από το απίθανο -και απίστευτο- γεγονός της κεραυνοβόλησης των τριών ορειβατών στο -όνομα και πράγμα- Φαλακρό όρος και άκουσα την περιγραφή του γεγονότος από μία κοπέλα συναθλήτρια, η οποία περιγράφει το θύμα με καμένα ρούχα, δείγμα του ότι ο κεραυνός χτύπησε την ομάδα… κατακέφαλα. Επίσης πρόσεξα πως το σημείο του ατυχήματος, από την προσγείωση σ΄ αυτό του ελικοπτέρου διάσωσης γιά την περισυλλογή του άτυχου ορειβάτη, ήταν επίπεδο και σχεδόν χέρσο.
Κατόπιν τούτων, θεωρώ το ατύχημα εντελώς ανόητο, άδικο και εύκολα αποτρέψιμο.
Ως γνωστόν, βάσει της νομοτελειακής αρχής της δύναμης των ακίδων, η πτώση των κεραυνών γίνεται πάντα πάνω στο ψηλότερο σημείο της τριγύρω περιοχής πτώσεως. Εφ΄ ω και τα αλεξικέραυνα τοποθετούνται στα ψηλότερα σημεία των ψηλότερων κτηρίων.
Συνεπώς, πιστεύω πως αν οι πανικόβλητοι ορειβάτες απέφευγαν να τρέχουν γιά ν΄ αποφύγουν τη βροχή, αποτελούντες, έτσι, τις… «ακίδες» της περιοχής που ήλκυσαν τους κεραυνούς, αλλά ακολουθούσαν δρομολόγιο φυγής, όπου θα ήσαν καλυμμένοι από υψηλότερα στοιχεία, π.χ. δέντρα, βράχοι, δεν θα αποτελούσαν το… «αλεξικέραυνο» της μικροπεριοχής και το ατύχημα θα είχε αποφευχθεί!
Ενδεικτικά θυμάμαι -προ πάρα πολλών χρόνων- σε μιά αιφνίδια μπόρα στο Λόμποκ της Ινδονησίας όπου βρισκόμουν τουρίστας -και με θάλασσα ακύμαντη, καθρέφτη- ένας ταλαίπωρος ντόπιος που κολυμπούσε, αποτελούσε την… «ακίδα»! Παρά τις φωνές μου να βγεί αμέσως έξω, αυτός παρέμενε στο νερό… θέλοντας ν΄ αποφύγει τη… βροχή!
Ε΄ λοιπόν, έφαγε έναν κεραυνό κατακούτελα και… πήγε καλλιά του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου