ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!!

Όταν η "αυτοϊκανοποίηση" γίνεται ο μοναδικός τρόπος ερωτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς!

Τελικά, τα είδαμε όλα σ΄ αυτή τη ζωή. Με αποστομωτική κατάπληξη διάβασα κάπου την πιό κάτω ανάρτηση-δημοσίευση. Επιφυλάσσομαι -μήπως πρόκειται περί πλάκας- γιατί αν δεν, η κατάστασή του γράψαντος είναι, πλέον, απελπιστική. Δεν πρόκειται γιά βλακεία, ηλιθιότητα ή κάποιου βαθμού πνευματική μειονεξία, αλλά γιά απόψεις που απηχεί μονήρες άτομο με συστηματική και αποχαυνωτική ενασχόληση, νυχθημερόν, με τον "αυτοβασανισμό" του... πουλιού του! Αφού πιστεύει -και αναρτά- τέτοιες ανοησίες είναι αδύνατον -και αδιανόητο- να κάνει οτιδήποτε άλλο, τουλάχιστον οκτώ φορές ημερησίως. Μία ανά τρίωρον! Κάτι που οπωσδήποτε τον κάνει... υπερήφανο, αντί του κατορθώματος της Ελληνίδας πρωταθλήτριας του βάδην.

Διαβάστε και φρίξτε...

«Μηδέν άγαν» και… ού συμμαζεύεται!

Αλόννησος. "Λεφτός Γιαλός". Παραλία Nr 1, (κατ΄εμέ)

 

Την περασμένη Πέμπτη γύρισα από ολιγοήμερες διακοπές σε Σκόπελο και Σκιάθο, (συν μιά μονοήμερη περαντζάδα από Αλόννησο), και… ακόμη προσπαθώ να συνέλθω!

Ξεπερνώ το δυσάρεστο ανερώτημα του…: «Μήπως η ηλικία αφαιρεί θετικά -π.χ. υπερβολική απόλαυση ήλιου και θάλασσας, που σε νέες ηλικίας δεν τα χορταίνεις- και προσθέτει αρνητικά -π.χ. σωματική κόπωση, ξενύχτι, βαβούρα, συνωστισμοί, ασφυκτική και επικίνδυνη κυκλοφορία σε στενούς δρόμους, έλλειψη χώρων σταθμεύσεως σε δημοφιλείς παραλίες, κ.λπ.»; Όμως, όπως και να είναι, απ΄ αυτήν τη μικρή περιπέτεια, κρατώ, μεταξύ των πιο θετικών, την ευγενική και άκρως επαγγελματική -αλλά και ανθρώπινη- συμπεριφορά της κ. Σπυριδούλας, του σεμνού 17/χρονου γιού και της περιποιητικής μητέρας της στη «Βίλλα Χρήστος», στη Χώρα της Σκοπέλου.

Επίσης, εντυπωσιάστηκα από το ενδιαφέρον της κ. Ζήνας Πεζάτου, στην Σκιάθο, η οποία λύτρωσε την παρέα μας από την απειλή διανυκτερεύσεως -στρωματσάδα- σε κάποια αμμουδιά, καθώς -εντελώς αφρόνως- αριβάραμε στο νησί χωρίς προηγουμένη κράτηση και, σχεδόν, νυχτώσαμε ψάχνοντας αγωνιωδώς γιά κατάλυμα! Όμως η, τώρα πλέον, φίλη μου Ζήνα έσπασε, αφιλοκερδώς, τα τηλέφωνα προκειμένου να μας εξασφαλίσει -στο τσακ το πέτυχε- μιά διήμερη παραμονή στην Βίλλα «Ανέμη», στην περιοχή της Αγίας Παρασκευής. Εκεί απολαύσαμε την θαυμάσια φιλοξενία του κ. Δημήτρη και της, πανταχού παρούσας, κόρης του Ράνιας Πεζάτικου. Τους ευχαριστώ, από καρδιάς, όλους.

Και κλείνω με μια, δυστυχώς όχι και πολύ αισιόδοξη, πρόβλεψη. Παρ΄ όλες τις τελευταίες εντυπωσιακές επενδύσεις στις Σποράδες και τις άριστες τουριστικές συνθήκες που προσφέρουν στον επισκέπτη τους, το τεράστιο αυγουστιάτικο τουριστικό κύμα μάλλον –μακροχρόνια- θα βλάψει τα νησιά, παρά θα τα ωφελήσει. «Μέτρον άριστον», που έλεγε ο σχετικός δελφικός χρησμός.

Η τραγωδία στο Φαλακρό της Δράμας.

 

Είδα αρκετές σκηνές από το απίθανο -και απίστευτο- γεγονός της κεραυνοβόλησης των τριών ορειβατών στο -όνομα και πράγμα- Φαλακρό όρος και άκουσα την περιγραφή του γεγονότος από μία κοπέλα συναθλήτρια, η οποία περιγράφει το θύμα με καμένα ρούχα, δείγμα του ότι ο κεραυνός χτύπησε την ομάδα… κατακέφαλα. Επίσης πρόσεξα πως το σημείο του ατυχήματος, από την προσγείωση σ΄ αυτό του ελικοπτέρου διάσωσης γιά την περισυλλογή του άτυχου ορειβάτη, ήταν επίπεδο και σχεδόν χέρσο.

Κατόπιν τούτων, θεωρώ το ατύχημα εντελώς ανόητο, άδικο και εύκολα αποτρέψιμο.

Ως γνωστόν, βάσει της νομοτελειακής αρχής της δύναμης των ακίδων, η πτώση των κεραυνών γίνεται πάντα πάνω στο ψηλότερο σημείο της τριγύρω περιοχής πτώσεως. Εφ΄ ω και τα αλεξικέραυνα τοποθετούνται στα ψηλότερα σημεία των ψηλότερων κτηρίων.

Συνεπώς, πιστεύω πως αν οι πανικόβλητοι ορειβάτες απέφευγαν να τρέχουν γιά ν΄ αποφύγουν τη βροχή, αποτελούντες, έτσι, τις… «ακίδες» της περιοχής που ήλκυσαν τους κεραυνούς, αλλά ακολουθούσαν δρομολόγιο φυγής, όπου θα ήσαν καλυμμένοι από υψηλότερα στοιχεία, π.χ. δέντρα, βράχοι, δεν θα αποτελούσαν το… «αλεξικέραυνο» της μικροπεριοχής και το ατύχημα θα είχε αποφευχθεί!

Ενδεικτικά θυμάμαι -προ πάρα πολλών χρόνων- σε μιά αιφνίδια μπόρα στο Λόμποκ της Ινδονησίας όπου βρισκόμουν τουρίστας -και με θάλασσα ακύμαντη, καθρέφτη- ένας ταλαίπωρος ντόπιος που κολυμπούσε, αποτελούσε την… «ακίδα»! Παρά τις φωνές μου να βγεί αμέσως έξω, αυτός παρέμενε στο νερό… θέλοντας ν΄ αποφύγει τη… βροχή!

Ε΄ λοιπόν, έφαγε έναν κεραυνό κατακούτελα και… πήγε καλλιά του!

«Και όμως, υπάρχει ακόμη… εντιμότητα»!

... χωμένη σε μικρά ασήμαντα μέρη και μικρούς, ταπεινούς ανθρώπους....

Στη σημερινή, γενική κατάντια, ήρθε ένα απρόσμενο γεγονός να μου αναπτερώσει την καταρρακωμένη πεποίθηση για την γενική κατάσταση που επικρατεί -καθ΄ άπασαν την επικράτεια- στο ηθικόν, ειδικώς, σκέλος των ανθρώπινων σχέσεων.

Πήγα, πρωί-πρωί, να «ξεγλιτσιάσω» το αυτοκίνητό μου -από μηνών υποδυόμενο το… αχούρι- σε τοπικό ερετριανό πλυντήριο. Τελειώνοντας η διαδικασία, από τέσσερα αεικίνητα νεαρά παιδιά, και αφού πλήρωσα μπήκα μέσα για να φύγω. Μετά μεγίστης εκπλήξεως βρήκα αφημένο πάνω στο σταχτοδοχείο, δίπλα στη θέση του οδηγού, ένα… ευρώ! Προφανώς από κάποια, κατά καιρούς, ψιλονομίσματα που παραπέφτουν κατά το ανοιγοκλείσιμο του πορτοφολιού, ιδίως στις πληρωμές των διοδίων.

Το ποσό είναι μικρό -ίσως και όχι- σε σχέση με το μεροκάματο των μικρών και η ασυλία εκείνου που το βρήκε ασφαλής, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση αναζήτησής του από τον κάτοχο, δηλαδή εμένα. Οπότε η πράξη του νεαρού παίρνει τεράστιες διαστάσεις εντιμότητος και αξίζει ειδικής μνείας.

Το πλυντήριο λέγεται «Star wash», βρίσκεται στην έξοδο της πόλης προς Αμάρυνθο και ανήκει στον Λευτέρη Μπιλάλη, στον οποίον ανήκουν, επίσης, και τεράστια ποσά συγχαρητηρίων για την επιλογή, αλλά και την ηθική καθοδήγηση του προσωπικού του. Σε μένα ανήκει η υποχρέωση τονισμού του γεγονότος.

Ολόψυχο

μπράβο, σε όλους τους!

, σε όλους τους! 

, σε όλους τους! 

«Το κουκί και το ρεβίθι»!

Παρακολουθώ, συγκλονισμένος κι έντρομος, την τρικυμία -σε πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων- που προκάλεσε η κατασκόπευση του τηλεφώνου του πασόκου γίγαντα «Ολίγου, από την εποχή που ήταν ακόμη… νάνος «Ολίγος».

Μαζί του, λέει, παρηκολουθείτο και κάποιος -προφανώς ανάλογα σπουδαίος και πασίγνωστος- δημοσιογράφος, ονόματι… Θανάσης Κουκάκης!

Άρτι προσγειωμένος από άλλον πλανήτη -και μη γνωρίζοντας επαρκώς τα ελληνικά τεκταινόμενα- δυστυχώς αγνοούσα, τόσο τον εν λόγω κύριο δημοσιογράφο, όσο και το επαγγελματικό κύρος και βεληνεκές του. Εφ΄ ω και το αναζήτησα, έντρομος και εναγωνίως, αλλά και αισθανόμενος αίσχος, ντροπή και όνειδος επειδή, μέχρι τώρα, τον αγνοούσα παντελώς!

Τελικά -ψάχνοντας κι αναζητώντας- ανακάλυψα πως πρόκειται γιά έναν φερέλπιδα νέον -43 ετών- οικονομικό συντάκτη και… ρεπόρτερ -κρατηθείτε!!!- των Financial Times, του CNBC (τί είναι αλήθεια αυτό!), του… Inside story και -κυρίως- του έγκυρου… ereportazgr !!! Κατι, ας πούμε, σαν έναν νέον εκκολαπτόμενο… «Λάρρυ Κινγκ» της παγκόσμιας δημοσιογραφίας!

Μετά τα ανωτέρω συγκλονιστικά, η κατάλυση των τηλεφωνικών του συνακροάσεων και η σύλληψη των ανίερων λαθρακουστών με ηρέμησε και αποκατέστησε την ψυχική μου ηρεμία, καθ ΄ότι απεφεύχθη μία πρόσθετη επιδείνωση της Παγκόσμιας Οικονομίας. (Δεν μας φτάνει το ταρακούνημα από τον Ρωσοουκρανικό πόλεμο, σκεφτείτε να είχαμε και την «σφαλιάρα» ενός… «Κουκακογκαίητ» τί θα παθαίναμε!).

Ουφ! πάει κι αυτή η απειλή! Το ξεπεράσαμε και τούτο. Η χώρα… επέζησε… Η Γη… επίσης! 

"Η δυστυχισμένη" και... "Η άλλη δυστυχισμένη"!

    Ανέκαθεν πίστευα πως η Ποίηση -και η Λογοτεχνία γενικότερα- δεν αποδίδονται σωστά, κατά την βούληση του δημιουργού, παρά μόνον στη γλώσσα του την ίδια. Όσο και αν προσπαθήσει ένας χαρισματικός μεταφραστής, το «άρωμα» του πνεύματος είναι αδύνατον να αποδοθεί στο 100%. Το μέτρο και η ρίμα είναι αδύνατον να συντονιστούν σε διαφορετικές γλώσσες. Στον πεζό λόγο, το πρόβλημα ελαχιστοποιείται αρκετά, εν αντιθέσει με τον ποιητικό. Η… «παρτίδα» σώζεται αρκετά αν η μετάφραση είναι επιτυχής.

Ο Πάμπλο Νερούντα, εθνικός ποιητής της Χιλής, κάτι σαν τους δικούς μας Διονύσιο Σολομό και Κωστή Παλαμά, είναι τεραστίου διαμετρήματος ποιητής και τυχεροί όσοι ομιλούν ισπανικά και μπορούν να απολαύσουν το έργο του.

Στο ποίημά του: «Η δυστυχισμένη», μεταφρασμένο, μάλλον, κι αυτό από την μεγάλη Δανάη (Στρατηγοπούλου), παρ΄ όλο το μικρό… «στραπατσάρισμα» εκ της μεταφράσεως, η καρτερία, η σταθερότητα, η πίστη και η επιμονή, κατά το «ξετύλιγμα» του χρόνου, είναι εμφανείς και –κυρίως- ο στωικός σπαραγμός γιά το ανεκπλήρωτο όνειρο.

Το παραθέτω αυτούσια μεταφρασμένο, ως νεφελώδες συστατικό έμπνευσης μιάς δικής μου "Δυστυχισμένης", ανακατεμένο με το δράμα που παίζεται στην Ουκρανία και το μόνιμο εσωτερικό πολιτικό μας χάλι.

Η δυστυχισμένη

Την άφησα στην πόρτα να περιμένει

Και έφυγα για να μην ξαναγυρίσω

Δεν ήξερε πως δεν θα ξαναγύριζα.

Πέρασε ένας σκύλος, πέρασε μιά καλόγρια.

Πέρασε μιά βδομάδα κι ένας χρόνος.

Οι βροχές έσβησαν τα βήματά μου

και χορτάριασαν περισσότερο οι δρόμοι.

Και το ΄να πίσω απ΄ τ΄ άλλο, σαν λιθάρια,

σαν βραδυκίνητα λιθάρια τα χρόνια,

πέσανε πάνω στην κεφαλή της.

Τότε ήρθε ο πόλεμος.

Ήρθε σα ματωμένο ηφαίστειο.

Πέθαναν τα παιδιά, τα σπίτια

Και η γυναίκα εκείνη δεν πέθανε.

Πυρπολήθηκε όλη η πεδιάδα.

Οι γλυκόλαλοι κίτρινοι θεοί,

Που εδώ και χίλια χρόνια στοχάζονται.

Βρέθηκαν έξω απ΄ τον ναό κομματιασμένοι,

Δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν τ΄ όνειρο.

Τα δροσερά σπίτια και η βεράντα

που κοιμήθηκα σε μια άμαξα.

Τα ροδόχρωμα φυτά, τα φύλλα

σε σχήμα γιγάντιων χεριών

Όλα γίναν κάπνα και κουρνιαχτός.

Εκεί που ήταν η πολιτεία

απόμειναν στάχτες.

Σιδερικά στρεβλά, νεκρά αγάλματα.

Με χαίτες της κολάσεως

κι ένα μαύρο στίγμα από αίμα.

Κι εκείνη η γυναίκα που περιμένει

Και τώρα... "Η άλλη δυστυχισμένη", η δική μου.

Στις σημερινές ταραγμένες εποχές κυριαρχούν ο παραλογισμός και ο στείρος πολιτικός φανατισμός, με την υστερία της καθολικής άρνησης των πάντων και την πεισματικά ανιαρή αντιστροφή της πραγματικότητος, γαρνιρισμένα όλα με άφθονη χυδαιότητα και αμετροέπεια. Όλα γεννήματα βαθειάς αμορφωσιάς και ακόρεστης δίψας γιά την χαμένη εξουσία, η λαγνεία της οποίας διατηρείται άσβεστη και διαχέεται, σαν μολυσματική πανδημία, σε όλο το μήκος και πλάτος της ελληνικής κοινωνίας και μολύνει την ατμόσφαιρα επικίνδυνα και, δυστυχώς, ανίατα, οδηγώντας την, μέσω ενός καθολικού και θανάσιμου εναγκαλισμού, σε ένα αυτοκαταστροφικό αδιέξοδο. Καθώς -σε άκρον άωτο πνευματικής αφασίας- κατάντησε να εναγκαλιστεί έναν άδικο, ανήθικο και ανίερο πόλεμο, υποστηρίζοντας -με ανήκουστη θέρμη- έναν ημιπαράφρονα δικτάτορα, επιδεικνύοντας, ταυτόχρονα, ασύγγνωστη άγνοια της πρόσφατης Ιστορίας μας και απέραντη «λωτοφαγία» έναντι των απτών -και διδακτικών- παθημάτων μας. Κόντρα στις πάσης φύσεως ουμανιστικές αρχές και αξίες του σύγχρονου πολιτιστικού επιπέδου της Ανθρωπότητος.

Προσωπική μου διέξοδος, μετά από παρατεταμένη σιωπή, από τον παρατεινόμενο ζόφο της διάχυτης γελοιότητος που με περισφίγγει και την νομοτελειακή ασφυξία που μου προκαλεί, η απόφαση να επιχειρήσω πάλι το οικείο μου, απελπισμένο και λυτρωτικό, «μακροβούτι» στον καθαρό αέρα των Αντίποδων και της Ποίησης μοιάζει αναπόφευκτο.

Αυτή τη φορά μαγνητισμένος ακόμη από την γοητεία της αξέχαστης Κικής Δημουλά, «παγιδευμένος» μόνιμα στη σαγήνη της και χαμένος στον λαβύρινθο της πολύπλοκης σκέψης της, («…με την λικνιστική πολυσημία, όσων επηρεαστικά, μακρόβια, ονειρευτικά…»), την οποία μου κληροδότησε, νοιώθω αυτή τη φορά «σφηνωμένος» μεταξύ του ύφους Οδυσσέα Ελύτη και την έμπνευση από την "Δυστυχισμένη" του Πάμπλο Νερούντα.

Οπότε, σαν αντίδραση ευαισθησίας και αισθημάτων, επιχειρώ -μετά από περιπετειώδη περιπλάνηση στον προσωπικό μου λαβύρινθο- μία νέα… «ηρωική» έξοδο. Με μία δική μου: «Η δυστυχισμένη», …«κακοποιώντας» εκείνη του μεγάλου Χιλιάνου δημιουργού.

Την «καταθέτω» σήμερα γιά όλους εκείνους που -μαζί μ΄ εμένα- νοιώθουν την ανάγκη γιά μιά, άλλου είδους, διέξοδο σε καθαρό αέρα.

Η άλλη δυστυχισμένη

-Την άφησε στην πόρτα της, πρωί με την αυγή,

μ΄ ένα στερνό φιλί στα χείλη κι ένα χάδι.

Με μιά σκληρή απόφαση παρμένη στη ψυχή

και ένα ψέμα πως εκεί… «θα γύριζε» το βράδυ.

-Κι αυτή του είπε: -«Θα σε προσμένω να γυρίσεις».

-Στο βιαστικό το βήμα του, χωμένος μέσ΄ στα χιόνια,

σ΄ άλλον διαβάτη σκόνταψε και μιά καλογριά,

στη σκέψη θα ξεμάκραινε, μέρες, βδομάδες, χρόνια

κι αν πίσω ξαναγύριζε, θα ΄βρισκε μιά γριά.

-Αυτή στην πόρτα της, στητή: -«Ξέρω, θα μου ξανάρθει».

-Βροχή και μπόρες έσβησαν τους ήχους των βημάτων,

τα σπίτια ερημώσανε, χορτάριασαν οι δρόμοι,

τα χρόνια φεύγουν γρήγορα, λιθάρια που κυλάνε,

μ΄ αυτή, με κάτασπρα μαλλιά, τον περιμένει ακόμη.

-«Αφού μου υποσχέθηκε, δεν μπορεί σε λίγο καταφθάνει».

-Κάποτε ήρθε πόλεμος. Τα πέπλα του θανάτου

απλώθηκαν στη χώρα της, σαν ηφαιστείου λάβα.

Κορμιά σπαρμένα άψυχα, που σάπιζαν στο χώμα,

στάχτες, καπνιά και κουρνιαχτός της έκλειναν το διάβα.

-Ψάχνει στο βάθος, στο στρατί: -«Άραγε, θα τον γνωρίσω;».

-Εκεί που πρώτα έσφυζε η ζωή στην πολιτεία

και έτρεχαν, αμέριμνα, στο πάρκο τα παιδιά,

τώρα του θάνατου η σιωπή και αδειανή η πλατεία,

κατεστραμμένα κτήρια, σπασμένα τα κλαδιά.

-«Μα δεν είναι δυνατόν, μήπως δεν βράδιασε ακόμη;»

- Ανθρώπινο απολίθωμα, που μοιάζει θλιβερό,

ματιά θαμπή, κορμί σκυφτό, βήμα αργόσυρτο, βαρύ,

μέχρι και στον Παράδεισο, που ανέβηκε ένα βράδυ,

την πόρτα του μισάνοιχτη κρατεί και… καρτερεί.

-Εκείνη. Η ίδια γυναίκα που ακόμη τον προσμένει.

Σκέψεις πάνω στο… «Androulakisgate»!

Πολύ κακό γιά το τίποτα.

   Καλόν θα είναι -καθώς οι συριζαρέοι  σαχλαμαράκηδες  βρήκαν  «άλογο»  γιά να καβαλήσει η  αντιπολιτευτική τους ένδεια-  να ξεκαθαριστούν, λογικά και ψύχραιμα, ορισμένα πράγματα. Ήρεμα και χωρίς τη γνωστή αριστερή βαβούρα, που φτάνει σε απίθανα όρια ηλιθιότητος, προκειμένου να αναστήσουν καινούργιο… «κίνημα αγανακτισμένων». Π.χ. ο δυσκοίλιος πρώην πασόκος, πρώην πρόεδρος του ΤΕΕ και νυν τσανακογλείφτης συριζάριος, ο οποίος, υπερακοντίζοντας σε μπουρδολογία, απέδωσε το τελευταίο κύμα των γυναικοκτονιών στον… Μητσοτάκη! (Το οπτικοακουστικό επιβεβαιωτικό υπάρχει και αναζητήστε το, όσοι αμφιβάλλετε γιά το μέγεθος της αριστερής άσφαιρης  βλακείας).

   Κατ΄ αρχήν οιαδήποτε σχέση και αναλογία με το περίφημο «Γουώτεργκαίητ», που επικαλείται η συριζαρέικη ασχετοσύνη, το οποίο  «κατεδάφισε» τον Νίξον είναι… άσχετη με το παρόν ζήτημα.  Εκεί είχαμε το επίσημο Ρεπουμπλικανικό κόμμα να κάνει διάρρηξη στα γραφεία του Δημοκρατικού κόμματος και να τους  βάζει κοριούς.      Εδώ, ό,τι έγινε, έγινε από την επίσημη ΕΥΠ και γιά λόγους -όπως ανακοινώθηκε- εθνικής ασφαλείας!!!

   Η λογική της ΕΥΠ και η δράση της,  σε πλήρη έκταση,  δεν είναι ποτέ δυνατόν να βγεί στο… «άπλετο φως», όπως διατείνονται αυτοί   που θέλουν να ελέγξουν τους «αρμούς της εξουσίας», όταν θα επανέλθουν  σ΄ αυτήν… «την δεύτερη φορά»! Αλίμονο αν και ο τελευταίος πολίτης θα μπορούσε να εισέλθει στα άδυτα των μυστικών υπηρεσιών. Αν ναι, τότε δεν θα υπήρχε λόγος ύπαρξής  «μυστικών υπηρεσιών»  και θα έπρεπε αυτές να καταργηθούν. Όμως  όλες  -απαξάπασες-  οι χώρες του κόσμου διαθέτουν τέτοιες υπηρεσίες. Ιδίως οι αριστερίλες γνωρίζουν καλά την διαβόητη KGB, η οποία -επί Στάλιν- ξέκανε εκατοντάδες  χιλιάδες αθώους Ρώσους. Κατά προτίμηση ομοϊδεάτες, συντρόφους και συνεργάτες του αρχιεγκληματία δικτάτορα.

   Πραγματικό ερώτημα: Γιατί να παρακολουθηθεί ο Ανδρουλάκης; Και μάλιστα όταν δεν ήταν, καν, αρχηγός κόμματος αλλά απλός… Ευρωβουλευτής. Το ερώτημα αυτό δεν πρόκειται ποτέ να απαντηθεί και ας μην αυταπατάται κανείς. Η αναφορά, ακροθιγώς, κάποιων χωρών στο θέμα, (Αρμενία, Ουκρανία), σίγουρα κάτι σημαίνει. Προσωπικά -ρισκάροντας σε φαντασία-  το μυαλό μου πηγαίνει στον γνωστό ηρωικό Έλληνα πρόξενο στην Ουκρανία, ο οποίος τυγχάνει αδελφός του Ανδρουλάκη! Οπότε, κάποιες… «καραμπόλες»,  λόγω του μεγάλου Ρωσοουκρανικού πολέμου δεν θα ήσαν απίθανες.

   Αν, πράγματι, ο Μητσοτάκης ήθελε -ΚΑΤΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΝΩΣΜΕΝΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ ΑΝΔΡΟΣ-  να παρακολουθήσει κάποιον, αυτός θα ήταν ο βασικός αντίπαλός του, ο Τσίπρας. Ή κάποιος από την κομπανία του και όχι ο… Ανδρουλάκης!

   (Σημ. Ώρες είναι να εμφανιστεί και το πολιτικό λείψανο -ο Λεβέντης- και να καταγγείλει πως τον παρακολουθεί ο… Μητσοτάκης!).

   Συνεπώς, ας αφήσουμε  τα βαρελότα και τα άσφαιρα πυροτεχνήματα και ας ασχοληθούμε με τα σοβαρά προβλήματα του τόπου. Δυστυχώς υπάρχουν πολλά, αλλά, ευτυχώς, η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα αντιμετωπίζει όσο γίνεται καλύτερα. Σίγουρα καλύτερα από όποια άλλη μετριότητα θα μπορούσαμε -υποθετικά και προς Θεού… «ξουτ»-  στη θέση της.

   Όσο γιά την ελευθερία τύπου, λόγου και εκφράσεως που υπάρχει -σε βαθμό χυδαίας ελευθεριότητος και ανηθικότητος- σήμερα στη χώρα, μιά ματιά στα ανηρτημένα φύλλα των περιπτέρων πείθει γιά το μέγεθός της. Προσωπικά θα έκανα...  "μακελειό", κλείνοντας με  συνοπτικές διαδικασίες κάμποσα από δαύτα, με την δημοκρατική μου υπόσταση αδιαμφισβήτητη.

ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΥΧΩΡΕΣΗ

Όταν η πολιτική κατάσταση, αδυνατώντας να γίνει επωφελής γιά λαό και χώρα, εξελίσσει τον βούρκο σε βόρβορο, καθώς όλων η έννοια είναι η τηλεφωνική παρακολούθηση -μετά την Μέρκελ- του γίγαντα πασόκου, του «Ολίγου», (αφελής και ατσαμίδικα στημένη σκευωρία που μυρίζει… σύριζα), η καταφυγή μου -ως αντίδραση- θα είναι πάντα η ίδια, η γνωστή.

Σημερινό της… μήνυμα:

ΣΥΓΓΝΩΜΗ

Τί έννοια, τί αξία, τί υπόσταση

θα είχε η συγγνώμη,

αν δεν εύρισκε γόνιμο έδαφος

στο πείσμα και την επιπολαιότητα.

Αν δεν πατούσε σταθερά

στα λάθη των ανθρώπων.

Κι αν να σχωρέσεις δεν μπορείς,

αγάπη δεν σου πρέπει.

Επαναφορά

 

   Διάφοροι λόγοι με κράτησαν μακριά από τη στήλη, γιά κάμποσο διάστημα. Επανέρχομαι δριμύτερος με μιά θεατρική απόπειρα ενός... "φίλου" μου, γραμμένη γιά μιά μαθητική παράσταση κάποιας 25ης Μαρτίου.

         ΠΑΤΡΙΔΑ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Σκηνή Α΄:

   Σκηνικό: Δωμάτιο σπιτιού. Ριντό στο βάθος. Γραφείο με σκόρπια βιβλία απάνω και έναν P/C.  Μικρός καναπές και δύο καρέκλες.                                                                  

   Ο Νίκος διαβάζει ένα βιβλίο. Πότε καγχάζει, πότε κουνάει το κεφάλι μελαγχολικά. Μπαίνει ο Πατέρας.

-ΠΑΤΕΡΑΣ:  Τί διαβάζεις Νικολάκη;

-ΝΙΚΟΣ:  Τίποτα, τίποτα, να κάτι που βάζει τα πράγματα στη θέση τους και ξεκαθαρίζει μερικές πατριδοκαπηλικές κουταμάρες που μας σερβίρουν στο σχολείο. Όλες αυτές τις ανοησίες που σας παραμύθιαζαν επί χρόνια και σας «ξέπλεναν» τα μυαλά.

-ΠΑΤΕΡΑΣ:  Μα τί λές βρε παιδάκι μου, τί κουταμάρες είναι αυτά που λες; Γιά ποιά παραμύθια μιλάς;

-ΝΙΚΟΣ: Εγώ λέω κουταμάρες ή αυτοί που γιά χρόνια σαν πότιζαν αφιόνι γιά πατρίδες, θρησκείες κι οικογένειες. Γιά να σας ντοπάρουν και σας κουμαντάρουν, όργανα των επιδιώξεών τους.

-ΠΑΤΕΡΑΣ:   Πάψε. Ποιός σου τα ’μαθε αυτά; Τέτοια σας διδάσκουν στο σχολείο;

-ΝΙΚΟΣ:   Όχι, εκεί δεν μας λένε τίποτα. Ίσα-ίσα, το ανάποδο. Η προπαγάνδα μας τα κρύβει. Αν περίμενα από το σχολείο, τούβλο θα έμενα όπως έμειναν κι οι γενιές σας.

   (Ο πατέρας πλησιάζει και παίρνει το βιβλίο που διαβάζει ο Νίκος, στα χέρια του).

-ΠΑΤΕΡΑΣ:  Γιά να δω βρε παιδάκι μου, τί διαβάζεις. Α, χά…. Φαλμεράγιερ! Πού το βρήκες αυτό πάλι. Εκείνος ο μαλλιάς ο Σωτήρης θα στο πάσαρε. Ο μηδενιστής, ο ανάρχας, ο άχρηστος...

-ΝΙΚΟΣ:  Δεν είναι καθόλου άχρηστος. Κι αν θες να μάθεις είναι πολύ πιό σκεπτόμενος και πιό προβληματισμένος απ’ όλους μας στην τάξη. Απλά ο Σωτήρης δεν μασάει στα φούμαρα που μας πιπιλίζουν επί χρόνια τ’ αυτιά οι επιτήδειοι. Άκου λέει πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια… Σας ντοπάριζαν αιώνες με είδωλα και με ψευδαισθήσεις γιά να σας ελέγχουν και κατευθύνουν. Γιά να στρέφουν τον ένα κατά του άλλου, ανάλογα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Δεν υπάρχουν πατρίδες πατέρα. Πατρίδα και μάνα μας είναι ολάκερη η Γή. Αυτή μας γεννά κι αυτή μας τρέφει όλους. Άσπρους, μαύρους, κίτρινους, κόκκινους. Θέμα τύχης το πού θα γεννηθείς. Όπου σε σπείρει ο πατέρας σου, όπου ριζώσεις και όπου αναπτυχθείς. Εμείς κοκορευόμαστε γιά τη ράτσα μας κι όμως, όπως γράφει ο ιστορικός Φαλμεράγιερ που μελέτησε τον χώρο, η Ελλάδα είναι απλά ένας τόπος, όπως όλοι. Από δω πέρασαν, διαχρονικά, του κόσμου οι φυλές που ζυμώθηκαν κι ανακατεύθηκαν με τους εκάστοτε ντόπιους κι έβγαλαν ό,τι… έβγαλαν. Γιά όλους ο τόπος υπήρξε πατρίδα. Μέχρι κάποιοι να μετακινηθούν και πάνε σε μια άλλη… πατρίδα, ενώ κάποιοι άλλοι να μείνουν, να ριζώσουν, να ανακατευτούν με τους ντόπιους και ν’ αφομοιωθούν. Έτσι στον όρο «πατρίδα» τί μένει; Το μέρος που γεννήθηκες και που, αν πρέπει να μετακινηθείς γιά κάποιο λόγο, μετακινείται κι αυτός, θαυμάσια, μαζί σου. Δεν θυμάσαι πατέρα που ο θείος Ανέστης, όταν ήταν να πάει στην Αυστραλία, μας έλεγε: «Όπου γης και πατρίς». Και τώρα ζει μιά χαρά αποκατεστημένος στη Μελβούρνη. Τέσσερα ρεστοράν έχει εκεί! Η Αυστραλία είναι λοιπόν η πατρίδα γι’ αυτόν.

-ΠΑΤΕΡΑΣ:  Γιέ μου σύνελθε! Μάλλον δεν διαβάζεις αρκετά Ιστορία. Ίσως θα πρέπει να μιλήσω με τον Διευθυντή σου.

ΑΥΛΑΙΑ

Σκηνή Β΄:

   Σκηνικό: Τάξη σχολείου. Ριντό στο βάθος, μερικά θρανία. Ώρα διαλείμματος στη τάξη. Νίκος, Καρολίνα και 2-3 παιδιά κάθονται χύμα και συζητούν. Ο Σαμίρ μπαίνει κρατώντας μία εφημερίδα, κάθεται στο τελευταίο θρανίο και διαβάζει περίλυπος. Ο Νίκος τον πλησιάζει.

-ΝΙΚΟΣ:  Γειά σου ρε Σαμίρ. Γιατί τόσο σκοτεινός σήμερα; Πέσανε τα καράβια σου έξω;

-ΣΑΜΙΡ:….

-ΝΙΚΟΣ:  Λέγε ρε. Τί σου συμβαίνει κι είσαι σαν Επιτάφιος; Τί διαβάζεις εκεί;

-ΣΑΜΙΡ:  Καλά... πού βρίσκεστε εσείς; Σε ποιόν κόσμο ζείτε; Χαμπάρι δεν πήρατε τί συμβαίνει γύρω σας;

   (Όλοι σταματούν τις συζητήσεις και στρέφονται με ανήσυχη περιέργεια προς τον Σαμίρ).

-ΝΙΚΟΣ (Αιφνιδιασμένος και ανήσυχος, ρωτάει συνεσταλμένα): Συγγνώμην ρε Σαμίρ, αλλά δεν ξέρω. Τί έγινε πάλι;

-ΣΑΜΙΡ:  Δεν άκουσες ειδήσεις, δεν διάβασες εφημερίδες; Εδώ χαλάει ο κόσμος κι εσείς… δεν τρέχει τίποτε; Ωραίοι είσαστε, μα την αλήθεια. Χορτάτοι, ευτυχείς κι αμέριμνοι!

-ΝΙΚΟΣ:  Έλα, άστα αυτά τώρα και πες μου τί τρέχει. Δεν παρακολουθώ τηλεόραση, δεν διαβάζω εφημερίδες. Παραφράζω τον Καζαντζάκη: «Είμαι λέφτερος»!Λέγε τώρα.

-ΣΑΜΙΡ:  Τί είχες Γιάννη, τ’ είχα πάντα. Οι Ισραηλινοί ξαναμπουκάρανε στη Γάζα. Έγινε χαμός. Μέχρι τώρα μετράμε 36 σκοτωμένους δικούς μας και πάνω από εκατό τραυματίες. Τα νοσοκομεία γέμισαν, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους πάλι.

-ΝΙΚΟΣ:  Και πώς έγινε αυτό; Στα καλά καθούμενα; Θα τους τσιγκλήσατε κι εσείς όμως. Φαντάζομαι δηλαδή…

-ΣΑΜΙΡ:  Να μη φαντάζεσαι τίποτα. Εσύ δεν ξέρεις και δεν μπορείς να καταλάβεις.

-ΝΙΚΟΣ:  Γιατί δεν μπορώ; Δεν είμαι βλάκας. Μιά χαρά μπορώ!

-ΣΑΜΙΡ:  Έλα δω, λοιπόν…

   (Ο Σαμίρ σηκώνεται, τον πιάνει από το χέρι και τον οδηγεί στην άκρη του ριντό, σαν να βλέπουν έξω. Ο Σαμίρ κάτι δείχνει έξω από το παράθυρο)

-ΣΑΜΙΡ:  Φίλε μου Νικόλα. Κοίτα εκεί τον Υμηττό δεξιά και την Πάρνηθα στ’ αριστερά. Αυτά τα βουνά είναι δικά σου. Είναι οικείος τόπος σου κι ας μην το καταλαβαίνεις. Κι ας μην το εκτιμάς. Τα περπατάς στις βόλτες σου, σε ξεδιψούν οι πηγές τους, σε χορταίνουν οι ταβέρνες τους. Όποτε σου γουστάρει βολτάρει σ΄ αυτά κι ανασαίνεις το οξυγόνο τους. Και όχι μόνο σ΄ αυτά. Όποτε θέλεις ξεκινάς από το σπίτι, τη φωλιά σου, και ξένοιαστος και ασφαλής κυκλοφορείς στην επικράτεια της χώρας σου άνετος κι αμέριμνος. Κανείς δεν σ’ εμποδίζει, κανείς δεν σ’ ενοχλεί και κανείς δεν σου ζητάει… «χαρτιά» και ταυτότητες  γιά να περάσεις από συρματοπλέγματα και μπλόκα, που κάθε λίγο και λιγάκι βρίσκεις στημένα και σε κάνουν να μη καταλαβαίνεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Όμως γιά να γίνουν όλα αυτά, γιά να σας κατακυρωθούν αυτοί οι χώροι που εσύ και οι δικοί σου απολαμβάνετε χωρίς να προβληματίζεστε και χωρίς, πολλές φορές, να εκτιμάτε, χιλιάδες πρόγονοί σου έχυσαν το αίμα τους και έδωσαν τη ζωή τους. Τέτοιους χώρους εμείς δεν έχουμε εκεί κάτω, Νικόλα μου. Λίγες σπιθαμές γης παλεύουμε να εξασφαλίσουμε γιά να περηφανευτούμε κι εμείς κάποτε πως αποκτήσαμε… πατρίδα. Εμείς οι πεινασμένοι που λαχταρούμε κι εσείς οι χορτάτοι που δεν εκτιμάτε.

   (Ο Σαμίρ σταματά, σκέφτεται λίγο σιωπηλός και συνεχίζει, κοιτώντας στα μάτια τον Νίκο).

- Αν οι παππούδες σου φίλε μου δεν έδιναν σώμα και ψυχή στα βουνά της Αλβανίας κι αν οι πιό μακρινοί σου  πρόγονοι με το χατζάρι στο ένα χέρι και το παιδί τους στο άλλο δεν έκαναν γιούρια απ’ το Μεσολόγγι, σήμερα θα είχατε Γάζες και Ραμάλες, μόνο που αυτές θα λέγονταν Εκάλες και Βουλιαγμένες, αλλά -πίστεψέ με- δεν θα έμοιαζαν καθόλου με αυτά τα όμορφα προάστια που δείχνουν τώρα. Ρημαγμένα κουφάρια και χαλάσματα θα ήσαν. Φίλε Νικόλα, ο χορτάτος τον πεινασμένο δεν τον καταλαβαίνει και αλλιώς τον συμπονά. Επιφανειακά κι επιπόλαια. Του ρίχνει μιά ματιά οίκτου κι ένα κομμάτι ψωμί και μετά γυρίζει στη ζεστασιά του σπιτιού του. Στη βολή, την ανία και την... αμφισβήτηση. Έτσι κι εσύ, μαζί με όσους ένας δικός σας ποιητής χαρακτηρίζει... «δειλούς, μοιραίους και άβουλους» κλείνεστε ευτυχείς και ήρεμοι στο καβούκι της άγνοιας και της αφέλειας. Ανικανοποίητοι, διαμαρτυρόμενοι και... αχάριστοι στον Πλάστη που σας έδωσε την άνετη ζωή μέσα στη σιγουριά μιάς πατρίδας. Σου εύχομαι ολόψυχα να μην αξιωθείς την κατάρα του Θεού γιά την αχαριστία που δείχνετε, όλοι εσείς οι καλοβολεμένοι κι επαναστατημένοι. Όχι τίποτε άλλο, γιατί αν σας καταραστεί να πληρώσετε, θα χάσουμε κι εμείς το αποκούμπι μας. Τη δεύτερη μάνα, τη θετή, που μας άνοιξε μια στοργική αγκαλιά και μας πρόσφερε καταφύγιο, ζεστασιά και μιά υποκατάστατη πατρίδα.

   (Χτυπάει το κουδούνι, μπαίνουν μερικοί μαθητές. Το μάθημα, υποτίθεται θ’ αρχίσει).

ΑΥΛΑΙΑ

Σκηνή Γ΄:

   Σκηνικό ίδιο, χτυπάει κουδούνι για διάλειμμα, όλοι φεύγουν πλην της Καρολίνας, η οποία κάθεται στη θέση της, βγάζει από τη σάκα ένα γράμμα. Το διαβάζει και σιγοκλαίει. Ο Νίκος την παρατηρεί καθώς φεύγει και αναστατωμένος από το κλάμα της γυρίζει και την αγκαλιάζει στοργικά.

-ΝΙΚΟΣ:  Καρολίνα μου τί τρέχεις; Γιατί κλαις;

-ΚΑΡΟΛΙΝΑ:  Η αδελφή μου, Νίκο. Η αδελφή μου, η Μιρέλλα, η μικρή μου Μιρέλλα...

-ΝΙΚΟΣ:  Τί έγινε με τη Μιρέλλα; Έπαθε τίποτα κακό η αδελφή σου;

-ΚΑΡΟΛΙΝΑ:  Την απήγαγαν Νίκο από το χωριό μου, το Τσίμποκ. Μπήκαν στα σχολεία αντάρτες της Μπόκο Χαράμ και όσες μαθήτριες ήσαν χριστιανές τις πήραν και χάθηκαν. Η μάνα μου γράφει πως δυό μήνες είχε να μάθει κάτι γι’ αυτήν. Κάποια κορίτσια που κατάφεραν να το σκάσουν ανέφεραν πως οι ισλαμιστές της Χαράμ τις βασανίζουν, τις βιάζουν και κάποιες τις σκότωσαν ήδη. Θέλουν να τις εξισλαμίσουν με το ζόρι και μετά να τις πουλήσουν σκλάβες στο Τσαντ. Αυτές της έφεραν το μαντάτο...

-ΝΙΚΟΣ (σχεδόν μονολογώντας, χαμηλόφωνα): Καλά βρε παιδάκι μου, τόσοι σκοτωμοί, τόση βία, τέτοιος φανατισμός γιά τη διάκριση του Θεού σε θρησκείες. Στο κάτω, κάτω, ένας είναι ο Δημιουργός-Θεός και μάλιστα απρόσωπος, αφανής κι απόμακρος... Γιατί αυτή η μανία των μεν και η προσκόλληση των δε σε διαφορετικά στρατόπεδα... Ποτέ μου δεν τα κατάλαβα αυτά...

-ΚΑΡΟΛΙΝΑ: Πώς να καταλάβεις Νίκο μου, πώς να καταλάβεις εσύ. Ζεις μέσα στην άνεση, την καλοπέραση και την σιγουριά που σου προσφέρει η καταναλωτική σου κοινωνία και η προστασία των δικών σου. Απομακρυσμένοι από τον Θεό, δεν χρειάστηκε ποτέ να ικετεύσεις με ζέση γιά κάτι απλό, που όμως ποθεί η ψυχή σου και δεν μπορεί ν’ αποκτήσει. Στη θαλπωρή του σπιτιού σου δεν ένοιωσες ποτέ έλλειψη και την ανάγκη να σηκώσεις τα μάτια σου στον ουρανό, να μιλήσεις με τον Πλάστη και να ζεστάνεις τη ψυχή σου από τη ζέστη Του. Να ζητήσεις γιατρειά γιά το σώμα σου, ελπίδα γιά την ψυχή σου και συγχώρεση γιά τα αμαρτήματά σου. Χορτάτοι και πολυάσχολοι νομίζετε πως το χρήμα κι η τεχνολογία σας καλύπτουν και σας εξασφαλίζουν. Γι’ αυτό, όλοι σας, έχετε απομακρυνθεί από τον δρόμο του Θεού και τις εντολές Του κι έτσι χάνετε την επαφή μαζί Του. Όμως εμείς, στο φτωχικό μας χωριουδάκι ζούμε μαζί με τον Θεό. Κάτω από την σκέπη Του και τη ζεστασιά της αγκαλιάς Του. Απλοί σαν τον Γιό Του που έστειλε να θυσιαστεί γιά χάρη μας. Τον Θεό τον νοιώθουμε καθημερινά δίπλα μας. Τον αγγίζουμε και μας αγγίζει. Τον βλέπουμε καθαρά μέσα από τη σοφή Δημιουργία Του. Αυτόν τον Θεό, που μας γνώρισαν οι γονείς μας κι οι παππούδες μας. Είναι ο Θεός των προγόνων μας που τον πιστεύουμε ως τον μοναδικό αληθινό Θεό. Έναν Θεό που εμείς δεν μπορούμε, ούτε να παραβλέψουμε, ούτε ν’ απαρνηθούμε. Είναι κομμάτι της ψυχής μας που δεν μπορεί να ξεχωρίσει απ’ αυτήν, Αυτός την προστατεύει. Αυτός την εξουσιάζει και μ’ Αυτόν θα ενωθεί όταν μας καλέσει να φύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο.

-ΝΙΚΟΣ: (κουνάει σκεφτικός το κεφάλι).... Τελικά με τη Μιρέλλα τί έγινε;

-ΚΑΡΟΛΙΝΑ (ξεσπάει σε λυγμούς): Την βίασαν, την βασάνισαν και την σταύρωσαν στη μέση του στρατοπέδου τους...

   Ο Νίκος αγκαλιάζει την Καρολίνα.... ενώ μπαίνει φουριόζικα ένας μαθητής και ρωτάει λαχανιασμένος:

-ΜΑΘΗΤΗΣ:  Ο Χατίφ, πού είναι ο Χατίφ;

-ΝΙΚΟΣ:  Κάπου εδώ ήταν. Τί τον θέλεις;

-ΜΑΘΗΤΗΣ:  Τον ζητάει η μητέρα του. Είναι στο γραφείο του Διευθυντή. Κλαίει. Ο πατέρας του κι η αδελφή του πνίγηκαν χθες καθώς έρχονταν. Η βάρκα τους βούλιαξε, τα πτώματά τους τα έβγαλαν χθες στη Μυτιλήνη και πρέπει να πάει κάποιος εκεί, επειγόντως, γιά την αναγνώριση.

ΑΥΛΑΙΑ      

Σκηνή Δ΄:

   Σκηνικό όπως στην Α΄ σκηνή. Συζητούν καθισμένοι η μητέρα του  Χατίφ, η  Σαμίρα κι ο πατέρας του Νίκου.

-ΠΑΤΕΡΑΣ: Τα θερμά μου συλλυπητήρια κυρία. Συναισθάνομαι την τραγωδία σας, νοιώθω συγκλονισμένος και θα ήθελα πολύ να κάνω κάτι γιά σας. Ό,τι περνάει απ’ το χέρι μου.

-ΣΑΜΙΡΑ:  Σας ευχαριστώ κύριε Ευλάμπιε, σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

-ΠΑΤΕΡΑΣ:  Ξέρω πως ο γιός σας είναι ο καλύτερος φίλος του Νίκου, σχεδόν αδελφός, και θέλω, πράγματι,  να σας βοηθήσω ουσιαστικά. Δηλαδή ο Νίκος το θέλει πιό πολύ κι εγώ, απλά, δεν του χαλάω χατίρι.

-ΣΑΜΙΡΑ:  Ακούστε με κύριε. Εγώ με τον Χατίφ φύγαμε πέρυσι από τη Συρία. Μας έστειλε ο άντρας μου γιά να γλυτώσουμε. Η πόλη μας κινδύνευε από τους μαχητές του ISIS, κι εμείς σαν χριστιανοί κινδυνεύαμε περισσότερο. Τις γυναίκες τις βίαζαν και τις πουλούσαν, όσο γιά τους άντρες τους ξέκαναν αμέσως. Η οικογένειά μας ήταν πολύ δεμένη κύριε Ευλάμπιε. Όμως η ανάγκη της επιβίωσης την διέλυσε. Πέρυσι φύγαμε εγώ με τον Χατίφ κι ο άντρας που έμεινε πίσω με τη μικρή μας κόρη που δεν κινδύνευε γιατί ήταν πολύ μικρή. Βολευτήκαμε σε κάποιο μακρινό συγγενή και περίμενα και τους άλλους γιά να ’ρθουν και όλοι μαζί να φύγουμε γιά Καναδά. Ο παλιός συνεταίρος μας είναι από χρόνια εγκατεστημένος εκεί και μας υποσχέθηκε υποστήριξη. Θα ήταν πολύ μεγάλη βοήθεια αν μου βρίσκατε κάποια δουλειά, λίγο πιό ξεκούραστη και ανάλογη με τα προσόντα μου.

-ΠΑΤΕΡΑΣ:  Πως ζούσατε όλον αυτόν τον καιρό, κυρία Σαμίρα;

-ΣΑΜΙΡΑ:  Πώς να ζήσουμε κύριε. Φτωχά, πολύ φτωχά. Κάτοχος μάστερ στη διοίκηση επιχειρήσεων εγώ, είχαμε με τον άντρα μου μιά μικρή αλυσίδα σούπερ μάρκετ, που ο πόλεμος την κατέστρεψε. Αφήσαμε πίσω μιά άνετη ζωή κι αναγκάστηκα να δουλεύω εδώ σε συνεργείο καθαρισμού κτιρίων. Κούραση πολλή και μόλις που τα βγάζω πέρα. Περίμενα τον άντρα μου, που έμεινε πίσω γιά να γλυτώσει και ρευστοποιήσει ό,τι μπορούσε από την περιουσία μας, και μόλις θα ερχόταν -φέρνοντας και κάποια δολάρια- θα σμίγαμε πάλι σαν οικογένεια και θα πηγαίναμε ν’ αρχίσουμε μιά νέα ζωή σ’ έναν ήσυχο τόπο. Χωρίς πολέμους και βία. Όμως η τύχη βλέπετε... Τώρα να δούμε πώς και αν θα μπορέσω να πάω με τον Χατίφ στον Καναδά...

-ΠΑΤΕΡΑΣ: (μετά από σκέψη):  Ακούστε κυρία Σαμίρα, δεν χρειάζεται να πάτε πουθενά. Ο Νίκος αγαπάει πολύ τον Χατίφ κι απ’ όσα μου έχει πει γι’ αυτόν είχα αρχίσει να τον συμπαθώ κι εγώ. Το διπλανό μου δυάρι ξενοικιάζεται σε δέκα μέρες. Έχω βάλει αγγελία γιά να το ξανανοικιάσω, αλλά θα την βγάλω. Θα σας το δώσω δωρεάν και θα μετακομίσετε εδώ.  Όσο γιά δουλειά, θα πιάσετε αμέσως στο λογιστήριο της εταιρείας μου. Γιά το αντικείμενο θα σας ενημερώσει ο λογιστής μου. Γιά  σας θα είναι παιχνιδάκι. Κι όταν σας περισσεύει χρόνος, θα μπορείτε να βάλλετε λίγη τάξη και στο δικό μου σπίτι. Από τότε που «έχασα» τη γυναίκα μου, μεριά εγώ με τη δουλειά, μεριά ο Νικολάκης με την ατσαλιά, το καταντήσαμε αχούρι. Και τις Κυριακές το μεσημέρι θα μπορούμε να μαζευόμαστε γύρω από το τραπέζι. Ας πούμε σαν... οικογένεια. Από χρόνια έχω χάσει αυτή την αίσθηση και μου λείπει πολύ. Τώρα που λείπει κι από σας, νομίζω πως είναι καιρός να την ξαναστήσουμε. Τί θα λέγατε;

-ΣΑΜΙΡΑ (Κλαίγοντας μ’ αναφιλητά):   Ο Θεός να σας το ανταποδώσει κύριε. Ο Θεός...

   (Μπαίνουν  ο Νίκος με τον Χατίφ, που προφανώς κρυφάκουγαν έξω από το δωμάτιο. Ο Χατίφ αγκαλιάζει και παρηγορεί τη μητέρα του)

-ΝΙΚΟΣ:  Ε΄ τί γίνεται εδώ; Γιατί κλαίει η κυρία Σαμίρα; Πατέρα τί της έκανες, τί της είπες και την πείραξε;

-ΠΑΤΕΡΑΣ:  Τίποτα γιέ μου, τίποτα. Μάλλον συγκινήθηκε. Ρώτα την ίδια αν δεν με πιστεύεις;

-ΣΑΜΙΡΑ: Αλήθεια παιδί μου, αλίμονο. Ο πατέρας σου είναι ένας άγγελος και οι άγγελοι δεν βλάπτουν, μόνο καλό μπορούν να κάνουν.

-ΠΑΤΕΡΑΣ:  Αλήθεια Νικολάκη, γιά εκείνη τη συζήτηση που είχαμε προ ημερών, γιά εκείνον τον... πως τον λένε, α΄, ναι τον Φαλμεράγιερ, σου έχω μιάν απάντηση από τον Παπαρρηγόπουλο. Έβαλα σελιδοδείκτη στη σχετική σελίδα...

   (Ο Πατέρας κινείται προς το γραφείο για να πάρει ένα βιβλίο που βρίσκεται απάνω).

-ΝΙΚΟΣ:  Δεν πειράζει, πατέρα. Δεν χρειάζεται... Κατάλαβα μόνος μου. Καμιά φορά η προσωπική εμπειρία δίνει μεγαλύτερη πείρα από έναν τόμο ολόκληρο.

ΑΥΛΑΙΑ