"I cry for you... Ukraina"...

Οι καιροί αναπλάθουν αλλήλους.

Ανήκοντας -δυστυχώς- στην παλαιότερη ζώσα γενιά, με ζωντανές τις μνήμες του Β΄ Π.Π. και, ζωντανότερες αυτές του Εμφυλίου, δεν με εκπλήσσει η σημερινή εξέλιξη.

Η πομπώδης δημιουργία του μεταπολεμικού ΟΗΕ, (Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών), στη θέση της χρεωκοπημένης προπολεμικής ΚΤΕ, (Κοινωνία των Εθνών), υποτίθεται πως θα εξασφάλιζε ένα... "ποτέ πιά" και θα φρόντιζε του λοιπού γιά μιά παγκόσμια ειρήνη, ως προϋπόθεση ευημερίας της Ανθρωπότητος.

Όμως ο εκφυλισμός όλων των "μεγάλων ιδεών" και ισχυρών ηγεσιών, που έπεσαν σε χέρια κάποιων ξερακιανών... Φον ντερ Λάιενων, ανόητων Μπορέλιδων, αφυδατωμένων Στολτεμπέρκηδων, γηραλέων Μπαϊντέδων και διαφόρων κουραμιέδων, αναλόγων των, τότε, Νταλαντιέ και Τσάμπερλεν, αποτελεί το ευφορότερο έδαφος αναπτύξεως σύγχρονων Μουσολίνιδων και Χιτλερέων.

Η νοοτροπία του σημερινού Βλαδίμηρου ελάχιστα διαφέρει από εκείνη του αδίστακτου Αδόλφου. Ενδεικτικά αναφέρω πως όταν κάποιοι επιτελείς του Γερμανού δικτάτορα μακελάρη τολμούσαν να ψελλίσουν περί... συνεπειών από την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των εγκλημάτων πολέμου, εκείνος τους αποστόμωνε: "Τον νικητή δεν τον δικάζει κανείς"!

Ήδη, ο Πούτιν αποδεικνύει πως από πλευράς αλαζονείας και περιφρόνησης κάθε έννοιας Δικαίου ταυτίζεται απόλυτα με εκείνο το προηγούμενο του Χίτλερ, το οποίο, βεβαίως, δεν ήταν αρχέτυπο. Η Ιστορία διαθέτει σειρά τέτοιων, (π.χ. Ναπολέων, κ.λπ.).

Εν πάση περιπτώσει, με την σημερινή παγκόσμια μαλθακότητα και ψοφοδεή χλιαρότητα στην αντιμετώπιση του νυν παγκόσμιου τρομοκράτη, ο οποίος αφού χάψει την Ουκρανία, (ισοδύναμο της τότε Αυστρίας), καλό θα είναι να ετοιμάζεται η... Πολωνία, (ισοδύναμο της τότε... Πολωνίας).

Παγκόσμιος νόμος: "Οι καιροί αναπλάθουν αλλήλους". Ζητείται νέος... Τσώρτσιλ!

Κική Δημουλά. Δυό χρόνια χωρίς…

Μικρό reqviem γιά μιά μεγάλη ποιήτρια.

Είθισται. Όσο ζεις, όσο κυκλοφορείς και συμφύρεσαι με την καθημερινότητα, η ύπαρξή σου να μπερδεύεται στην ευτέλεια του χυλού της μάζας. Να γεννάς αγάπη και έχθρα. Να κάνεις φίλους, εχθρούς, θαυμαστές, ενάντιους. Να αναγνωρίζεσαι από κάποιους, να αμφισβητείσαι από άλλους. Να αμφιλέγεσαι.

Όμως, έτσι και… «φύγεις», το σκηνικό αλλάζει και το παιχνίδι γυρίζει. Το ίζημα αρχίζει να καταπίπτει και το διάλυμα να ξελαμπικάρει. Μόλις πάψει ο ανθρώπινος ανταγωνισμός, τα πάθη καταλαγιάζουν και οι αξίες αναδεικνύονται.

Η Κική Δημουλά, στο χώρο της ποιήσεως, υπήρξε τεράστια. «Αποχώρησε» από την ζωή σαν σήμερα, προ δύο ετών. Όμως το στίγμα της στην ποίηση θα παραμείνει ανεξίτηλο. Και όπως σωστά και ρηξικέλευθα έγραψε η ίδια –και το παραφράζω ελαφρώς- «ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι έζησε είναι η απουσία της».

ΥΓ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάτι που είπε σε μία συνέντευξή της κάποτε: «Πολλές φορές βασανίστηκα, μέχρι και δεκαπέντε μέρες, γιά να βρω μία, την κατάλληλη, λέξη»!

Η φενάκη της... "αιωνιότητος"

 ...και οι ανθρώπινες μεγαλοστομίες.

   Στα επτά χρόνια που κύλισαν από την "φυγή" του άγνωστου φίλου μου, είχα πολλές ευκαιρίες να διαπιστώσω πόσο εύκολα οι άνθρωποι ξεχνούν. Το "είπα" που γίνεται... "ξείπα", το "έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι", και άλλες τέτοιες παπαρδέλες επιπολαιότητος και εγωκεντρισμού. Έτσι... να οι όρκοι αφοσιώσεως, να οι μεγάλες αγάπες, να το "μαζί γιά πάντα", να "είσαι ο άνθρωπός μου" -και πριν αλέκτωρ λαλήσει, τρις...κ.λπ.- η λήθη καλύπτει τα πάντα. Oπως έγινε και στην περίπτωση του πρόωρα μεταστάντος Σάκη.

   Πιστός σε κάποιες σταθερές μου, αρνούμαι να ξεχάσω την μοναδική του ερμηνεία στο συνημμένο τραγούδι.

   Άγνωστε φίλε, ας είσαι καλά εκεί που είσαι τώρα. Σίγουρα καλύτερα από εδώ...

Η γοητεία της… «ξεπέτας»!

Χθες βράδυ είδα ένα πολύ ωραίο -και βαθειά συναισθηματικό- φιλμ. Τίτλος του, «Μιά καλή χρονιά» και κεντρικό σημείο του έργου η συναισθηματική συμπεριφορά δύο ανθρώπων που συναντήθηκαν τυχαία και κάτω από κακές αρχικές συνθήκες αντιπάθειας.

Κουβαλώντας μπόλικες δεκαετίες στο… κουρμπέτι, η σχετική πείρα με «ψύλλιαζε» σχετικά με την εξέλιξη, μέχρι που η όμορφη πρωταγωνίστρια -Μάριον Κοτιγιάρ- μου την ανέτρεψε, λέγοντας μιά μεγάλη αλήθεια και προβληματίζοντας με. Βέβαια στο φιλμ, η γοητεία αυτής και ο, κατά βάθος, συναισθηματισμός του επιφανειακά ψυχρού πραγματιστή πρωταγωνιστή -Ράσελ Κρόου- άλλαξαν τα δεδομένα, δημιουργώντας συγκινητική εξαίρεση στον κανόνα, όπου το συναίσθημα, κατ΄ εξαίρεσιν, νίκησε τα, κατά συρμό, συμβαίνοντα. Δυστυχώς όμως, η συσσωρευμένη πείρα -συλλεγμένη τήδε, κακείσε- άλλα μηνά, κόντρα στην πολύ ιδανική και συγκινητική κατάληξη του φιλμ. (Με άγνωστο το απώτατο φινάλε του).

Και τώρα στο έργο. Δύο νέοι, όμορφοι και έξυπνοι άνθρωποι, γοητευμένοι ο ένας από τον άλλο, στην πρώτη τους συνάντηση «ξαπλώνουν» μαζί κάτω από μιά δυνατή, αιφνίδια και αμοιβαία έλξη. Το επόμενο πρωί η κοπέλα, απρόσμενα ρεαλίστρια, φεύγει αφήνοντας τον άνδρα να εννοήσει πως του δόθηκε, ακριβώς επειδή δεν υπήρχε περίπτωση συνέχειας του δεσμού, και -άρα- της μη φθοράς του από τη ρουτίνα της καθημερινότητος.

Δηλαδή, μιά γοητευτική… «ξεπέτα» που το άρωμά της δεν θα… «εξατμιστεί» ποτέ, λόγω μη επαναλήψεώς της! Βέβαια, στο έργο το πράγμα καταλήγει αλλού, κινηματογραφική αδεία. Όμως πόσοι εξ ημών δεν έχουμε ζήσει την φυλλορροή του ονείρου και το «ξέπλυμά» του στη ρουτίνα της ζωής, με τους εγωισμούς, τον κορεσμό, τον παραλογισμό, την κόπωση να χτυπούν το «ξυπνητήρι» της απογοήτευσης, ενώ εμείς να επιμένουμε να το κρατάμε ζωντανό. Και πόσοι -στερνή μου γνώση- δεν θα προτιμούσαμε, τελικά, να σηκωθούμε από ένα ωραίο τραπέζι με την αίσθηση πως θα θέλαμε μιά μπουκιά ακόμη, παρά το ότι φάγαμε μία περισσότερο!

Άρα, μήπως το όνειρο στην κατάψυξη είναι προτιμότερο από ένα… «γράψε λάθος και πάμε… παρακάτω»; Τί, άραγε, πονά περισσότερο;

 

Μιά εκπληκτική, ευρηματική και εγκεφαλική διαφήμιση των μπισκότων Παπαδοπούλου.

 Πολλοί την βλέπουν, αλλά λίγοι την προσέχουν, (λόγω της ταχύτητος εκτυλίξεως της ιστορίας), και πολύ λιγότεροι την καταλαβαίνουν.

Επειδή με συγκίνησε πολύ, αναλαμβάνω να την εξηγήσω γιά όσους, τυχόν απρόσεκτους, ενδιαφέρονται.

Η ιστορία αρχίζει το 1922, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, στο καράβι που μετέφερε από Κωνσταντινούπολη στον Πειραιά Έλληνες, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών.

Μία νεαρή κυρία, ονόματι Παπαδοπούλου, μοιράζει στους γύρω της μπισκότα, που ενδεχομένως παρήγαγε η οικογένειά της στην Πόλη. Μεταξύ όσων πήραν ήταν και η οικογένεια Ζέκερη -μαμά, μπαμπάς, ένα αγοράκι κι ένα μωρό κοριτσάκι στην αγκαλιά της μαμάς Ζέκερη.

Κατά την άφιξη στον Πειραιά αποχαιρετιούνται και μετά… χάνονται, αν και είχαν ζητήσει να ξανανταμώσουν. Ο πατέρας Ζέκερης είναι επιπλοποιός και στήνει σε μιά γειτονιά της Αθήνας ένα μικρό επιπλάδικο.

Στη ροή του χρόνου, η διαφήμιση δείχνει την εξέλιξη, την πρόοδο και το… «αυγάτισμα» της οικογένειας Ζέκερη, πάντα με την συνοδεία διαφόρων μπισκότων Παπαδοπούλου.

Στο τέλος της ιστορίας, τώρα το 2022, μέσα σε μία μεγάλη έκθεση επίπλων Ζέκερη, το μωρό εκείνο της αρχής της υπόθεσης -μάνα, γιαγιά και προγιαγιά πλέον- εξιστορεί στο συγκεντρωμένο οικογενειακό της ασκέρι την γνωριμία των γονιών της με την οικογένεια Παπαδοπούλου, στο καράβι κατά το 1922, με την οποία χάθηκαν παρά την υπόσχεση που έδωσαν να… μην χαθούν, και αναρωτιέται τί να έγιναν, άραγε οι... Παπαδόπουλοι. Ενώ έξω στον δρόμο έρχεται και σταθμεύει ένα φορτηγό της βιομηχανίας μπισκότων Παπαδοπούλου!

Επιμύθιον: Έχοντας, προ πολλού, σταματήσει να τρώω μπισκότα, τώρα ξανάρχισα... παλιμπαιδίζοντας. Παπαδοπούλου… πάντα!

Κάνετε κλικ γιά να δείτε το σχετικό βίντεο. Και -πού ξέρεις- μπορεί να συγκινηθείτε κι ελόγου σας

YOUTUBE.COM

100 χρόνια Παπαδοπούλου: Η ιστορία μίας οικογένειας #papadopoulou100